Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Το βαθύτερο νόημα...



Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή.[2]  


                                           Το βαθύτερο νόημα...


Το βαθύτερο νόημα...
Αυτό δεν είναι, που λένε, πως έχει τη μεγαλύτερη σημασία; Ποιο νόημα όμως; Στις πράξεις; Στα λόγια; Στις σκέψεις; Και το υπόλοιπο που απομένει από όλα αυτά τι γίνεται; Που πάει; Πολλά τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν, τα οποία σίγουρα προσφέρουν έδαφος μακρών συζητήσεων και ίσως ακόμη πιο «δυνατών» και «μακρών» σκέψεων.
Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζητάμε αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή, τρυφερότητα και τόσα άλλα, που στην πραγματικότητα είναι «πράγματα», που δεν μπορείς να προσφέρεις ανά πάσα στιγμή σε οποιονδήποτε άνθρωπο. 
Βρισκόμαστε σε τέλμα συνήθως. Δε γνωρίζουμε καλά-καλά τί σκεφτόμαστε και πολύ περισσότερο δε γνωρίζουμε ή πολλές φορές δε θέλουμε να «δούμε» αυτό που νιώθουμε και αυτό που επιθυμούμε να κάνουμε, αλλά... Πάντοτε υπάρχει ένα «αλλά» που μας εμποδίζει, χωρίς, ωστόσο, να το καταλαβαίνουμε...
Τις περισσότερες φορές ο εγωισμός μας είναι τόσο δυνατός που μπορεί να ενοχλήσει ή και να βλάψει κιόλας όσους βρίσκονται γύρω μας. Τον αφήνουμε να πάρει τα ηνία του εαυτού μας, της καρδιάς μας και της ψυχής μας και καταλήγουμε ένα κενό «σκεύασμα» που σε κάθε έκδοσή του φαντάζει όλο και πιο «όμορφο». Δεν είναι όμως! Έτσι, μεγαλώνουμε και πολύ φοβούμαι ότι γινόμαστε όλο και πιο συμβιβαστικοί στο «άσχημο»... Η Χάρις Αλεξίου το 2009 έγραψε:

«Μεγάλωσα Στο τέρας της πόλης. Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέμα. Κατάπια λόγια λιπαρά […]
Μεγάλωσα. Με αισθήματα χημείας, με στιλ δοσοληψίας.
Εμείς; Άλλο εμείς, άλλοι εμείς. Πάντα γι’ άλλα μιλάμε.
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε. Έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε.
[…]
Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί, να ζεις την απουσία, να γίνεις εξουσία, να μάθεις να γελάς και να παραφυλάς. Να παίρνεις αποφάσεις, να απαγορεύεται να χάσεις!
Μεγάλωσα σημαίνει να ζεις με αυτό που σ’ αρρωσταίνει.
[…]
Να ρίχνεις σ’ άλλους τ’ άδικα. Να βλέπεις πρωινάδικα, να ακούς πιστά τις αναλύσεις. Να αιμοδιψάς για τις ειδήσεις!
[…]
Μεγάλωσα θα πει…
[…]
Να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλων που ’χουν για περιβάλλον:  Ίδιες φάτσες με σένα, Γόνατα λυγισμένα, Όνειρα ξεχασμένα!»

Στον άνθρωπο, φίλοι μου αναγνώστες, οι σκέψεις του, τα λόγια του, οι πράξεις του, γενικότερα ο χαρακτήρας του, αποτελούν το σήμα μιας οντότητας που κάθε φορά αλλάζει «υπόσταση». Γι’ αυτό, μπορεί και να δημιουργήσει και να καταστρέψει- με μια ροπή προς το κακό και την καταστροφή βέβαια- πρώτα τον εαυτό του και έπειτα όσους βρίσκονται γύρω από εκείνον. Άραγε, το εφικτό μπορεί να ανήκει τελικά στον κόσμο του ονείρου; Δεν το ξέρω. Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει μια ελπίδα για κάτι περισσότερο καλό...

Καλη χρονια σας ευχομαι. ο,τι καλυτερο σε εσας και τους δικους σας.




[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

Οι μοναχικές (και καταθλιπτικές) μέρες της Τρίτης- κυρίως- Ηλικίας





Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή.[2]  

Οι  μοναχικές (και καταθλιπτικές) μέρες της Τρίτης- κυρίως- Ηλικίας

Πάντοτε, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, μιλούμε για «εθνική κατάθλιψη». Θα πρέπει, όμως, να γίνεται διάκριση ανάμεσα στη θλίψη που μπορεί να προκαλούν οι οικονομικές δυσχέρειες και οι βίαιες προσαρμογές που υφίστανται οι πολίτες, λόγω της οικονομικής στενότητας, της περιστολής των εσόδων, της ανεργίας και της λιτότητας και στην κλινική εκδήλωση κατάθλιψης. Η πρώτη είναι μια φυσιολογική- θα μπορούσε να πει κανείς- διαδικασία προσαρμογής, ενώ η δεύτερη είναι μια ψυχοπαθολογική κατάσταση.
Στην προσφάτως δημοσιευθείσα έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ[3] η κατάθλιψη φάνηκε να εμφανίζει το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% (!) σε σχέση µε το ποσοστό του 2009 (2,6%), με τους 3 στους 10 να είναι άντρες και τις 7 στις 10 γυναίκες[4].
Η κατάθλιψη εμφανίζεται, βέβαια, σε κάθε ηλικία, όμως είναι ιδιαίτερα ευάλωτα τα άτομα  της Τρίτης Ηλικίας[5]. Αυτό είναι κατανοητό, αν αναλογιστούμε τις πολλαπλές απώλειες που χαρακτηρίζουν αυτή τη φάση της ζωής. Αγαπημένα πρόσωπα, γνωστοί και φίλοι πεθαίνουν… Η σωματική υγεία και το σθένος επιδεινώνονται είτε φυσιολογικά (με την πάροδο του χρόνου) είτε με αρρώστιες και ατυχήματα. Οι περισσότεροι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν δραστηριότητες ή χάνουν την αίσθηση ανεξαρτησίας τους, καθώς δεν μπορούν να μετακινηθούν χωρίς βοήθεια.
Η απώλεια ρόλων είναι μια άλλη δύσκολη πραγματικότητα. Με την αποχώρηση των παιδιών από την οικογενειακή εστία ο ρόλος του γονέα γίνεται λιγότερο ενεργός. Επιπλέον, η σύνταξη απομακρύνει το άτομο από τον εργασιακό του χώρο που πρόσφερε δομή στην καθημερινή ζωή και για πολλούς αίσθηση ικανοποίησης και προσωπικής αξίας. Οι παραπάνω αλλαγές, μειώνοντας την ένταση των ρυθμών ζωής, ωθούν τον άνθρωπο σε ένα φυσιολογικό απολογισμό του παρελθόντος. Κάποιοι τότε λυγίζουν κάτω από το βάρος παλιών επιλογών που μετανιώνουν, ευκαιριών που δεν αξιοποίησαν, σχέσεων και καταστάσεων που τους πλήγωσαν. Απογοητευμένοι αφήνονται στην απελπισία, στην παραίτηση, στην κατάθλιψη… Η κατάθλιψη είναι, λοιπόν, μια «κρυφή» πραγματικότητα ιδιαίτερα στην Τρίτη Ηλικία.
Ωστόσο, επειδή η σημερινή γενιά των ηλικιωμένων δεν έμαθε να σκέφτεται και να εκφράζεται με ψυχολογικούς όρους για συναισθήματα, πολλά ηλικιωμένα άτομα δεν παραπονιούνται για πεσμένη διάθεση, αλλά εκφράζουν τη θλίψη τους με επίμονα ανεξήγητα σωματικά συμπτώματα: πονοκέφαλοι, πόνοι στη μέση, ναυτία, δυσκοιλιότητα, πόνος στο στήθος, δυσκολία στην αναπνοή, όλα συμπτώματα που επανειλημμένες και εξονυχιστικές ιατρικές εξετάσεις δεν μπορούν να αποκαλύψουν την οργανική αιτία, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει!
Είναι τραγική αυτή η «μεταμφίεση» του ψυχικού πόνου της κατάθλιψης πίσω από άλλα συμπτώματα, γιατί δυσκολεύει την αναγνώριση του πραγματικού προβλήματος και στερεί το άτομο από πολύτιμη βοήθεια. Εξίσου τραγική είναι και η προκατάληψη που θεωρεί «γεροντική παραξενιά» ή ακόμα και «φυσιολογική και αναμενόμενη» αυτήν την επιδείνωση της ψυχικής υγείας στην Τρίτη Ηλικία.
Το να κατανοήσουμε τους λόγους που οδηγούν κάποιον στην κατάθλιψη, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι την αποδεχόμαστε σαν αναπόφευκτη κατάσταση που δεν μπορεί να αλλάξει. Με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία (και φαρμακοθεραπεία) το ηλικιωμένο άτομο μπορεί να ξεφύγει από το δίχτυ της κατάθλιψης και να συνεχίσει μια θετική πορεία και σε αυτήν τη φάση της ζωής.


[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.
[3] Αφορά το έτος 2014. Τρία χρόνια μετά η ασθένεια είναι βέβαιο ότι έχει αυξηθεί.
[4] Το υπερδιπλάσιο ποσοστό εκδήλωσης κατάθλιψης στις γυναίκες, σε σχέση με τους άντρες, δε συνδέεται -απαραίτητα- με την οικονομική κρίση, καθώς είναι ούτως ή άλλως διπλάσιος ο επιπολασμός (=συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό) της κατάθλιψης στο γυναικείο φύλο.
[5] Σοφία Μεσσάρη, Κλινική Ψυχολόγος & Οικογενειακή Θεραπεύτρια,  http://www.ptks.gr

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Χριστούγεννα, εορτή των παιδιών (και όσων αισθάνονται ακόμη παιδιά)!



Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
                                                                                   



Χριστούγεννα, εορτή των παιδιών (και όσων αισθάνονται ακόμη παιδιά)!

Η εορταστική περίοδος για πολλούς συνανθρώπους μας δε σημαίνει ενθουσιασμός και χαρά, αλλά μελαγχολία και συναισθηματική φόρτιση[2]. Ο λόγος που συνήθως συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ότι οι γιορτές μάς δίνουν το χρόνο να σκεφτούμε που βρισκόμαστε στη ζωή μας και τότε οι περισσότεροι ανακαλύπτουμε ότι είμαστε πολύ μακριά από τις επιθυμίες μας. Την κατάσταση δυσκολεύει περισσότερο αυτή η σχεδόν επιβεβλημένη γιορτινή ατμόσφαιρα και ο ενθουσιασμός που «πρέπει» να επιδεικνύουμε απέναντι στους άλλους.
Τέτοιες σκέψεις δεν απασχολούν τα παιδιά, φίλοι μου αναγνώστες. Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά απολαμβάνουν τις γιορτές περισσότερο από όλους. Υπάρχουν, όμως, και ενήλικες που περιμένουν με χαρά την εορταστική περίοδο και συνήθως υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό: Πρώτον, θέλουν να ζήσουν με τα παιδιά τους όσα οι ίδιοι έχουν ζήσει ή- το χειρότερο- έχουν στερηθεί, όταν ήταν μικρά παιδιά. Δεύτερον- το ευκταίον-  έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την παιδικότητά τους σχεδόν άθικτη.
Ωστόσο, πολλοί ενήλικοι, όχι μόνο δεν απολαμβάνουν, αντίθετα αισθάνονται άσχημα κατά τη γιορτινή περίοδο. Και αυτό γιατί ίσως δεν έχουν συνδυάσει αυτή την εποχή με θετικές εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία. Έτσι, δεν έχουν αυτές τις αναμνήσεις που ξυπνούν κάθε φορά που βλέπουμε στολισμένο δέντρο και μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή ή, όπως προαναφέραμε, οι γιορτές τους δίνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο να σκεφτούν και τότε οι περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται πολύ μακριά από τις επιθυμίες τους... Αυτές οι διαπιστώσεις προκαλούν στενοχώρια, αλλά και αισθήματα θυμού και ενοχών, αφού είναι πολύ επώδυνο να μην μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με αυτή την αίσθηση διάχυτης χαράς-πολλές φορές επιβεβλημένης- που υπάρχει κατά τις γιορτές.
Κι όμως… πιστεύω ακράδαντα πως πολλοί από αυτούς, όταν ήταν παιδιά χαίρονταν και περίμεναν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα να έρθουν, ενώ τώρα ως ενήλικες μένουν ασυγκίνητοι από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, με την πάροδο των χρόνων, «σβήνει» αυτή η μαγική δύναμη, που έχει πάνω μας η συγκεκριμένη γιορτή, και στη θέση της αφήνει μια νοσταλγία και μια θέρμη.
Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα μας και αγχωμένοι με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, έχουμε ξεχάσει κάπου βαθιά μέσα μας αυτή την αίσθηση. Δε δίνουμε χώρο στην παιδικότητα, που σίγουρα διαθέτουμε ως προσωπικότητες, ώστε να βγει στην επιφάνεια και να μας κάνει ξέγνοιαστους έστω και για λίγο…




[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Για αυτές τις δύο συναισθηματικές καταστάσεις θα μιλήσουμε στα επόμενα τρία κείμενά μας κατά την περίοδο των εορτών.

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Στράτος Παπάνης: Οι πόλεις των άλλων// Δημήτρης Χατζής, «Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα»




Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
                                                                                        

Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος.  Ξεκινώ με δύο κείμενα: ένα του Στράτου Παπάνη[2] και ένα του Δημήτρη Χατζή[3]. Είναι αφιερωμένο σε αυτούς που βρίσκονται τέτοιες μέρες μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Μακριά και τους συγγενείς και φίλους τους...

Στράτος Παπάνης: Οι πόλεις των άλλων

Τριγυρνώ στις πόλεις των άλλων. Παράξενο να είσαι ξένος εκεί, που κάποτε απρόσμενα σε άφησαν να τις οικειοποιηθείς. Σαν επίκληση σε αγάπη παλιά, που τώρα σε αποστρέφεται. Περιδιαβαίνω τα στενά και προσηλώνομαι στις ανακοινώσεις στους πίνακες με ακίδες και δέντρα τρυπημένα: Κάποιος που έφυγε 92 ετών, άλλος 76. Κι ανάμεσά τους ο πολυαγαπημένος γιος, πατέρας, αδελφός, που δεν έκλεισε τα 45. Ατύχημα, αρρώστια, ποιος ξέρει... Οι τραγωδίες σε δένουν με τοπία και ανθρώπους πιο σφιχτά από τις χαρές. Επειδή ο πόνος είναι τελικά το μόνο κοινό πεπρωμένο. Και τούτη η θλίψη για τον άγνωστο νεκρό, που γελά στην φωτοτυπημένη φωτογραφία, αμέριμνος στο αγγελτήριο του δικού του θανάτου, πάνω από σταυρούς και τηλέφωνα γραφείων τελετών, τούτος ο ξένος πια στη ζωή με κάνει να θρηνώ πιο πολύ και από τους αγαπημένους του. Επειδή σαν ευκαιρία μοιάζει, που χάθηκε, σα ραντεβού που ο ένας άργησε να φτάσει, σα μεθύσι που θόλωσε, όσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Ποτέ μην αμελήσετε την ηδονή της μέθεξης. Ποτέ μην πείτε πως ο άλλος είναι ξένος. Και στο εξής κανένα αγγελτήριο ας μη σημάνει το αμετάκλητο πέρας μιας συνάντησης, που θα μπορούσε να ήταν και μοιραία.

Δημήτρης Χατζής, «Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα»

[Το πρόσωπο που αφηγείται είναι ο Κώστας, ένας φτωχός Έλληνας μετανάστης που ζει και εργάζεται στη Γερμανία...].  Στο απόσπασμα διηγείται τί κάνει τα βράδια, όταν έχει τελειώσει τη δουλειά του και επιστρέφει στο φτωχικό δωμάτιό του. Στο τέλος του αποσπάσματος ο Κώστας απευθύνεται σ' ένα άλλο πρόσωπο ( ένα  συγγραφέα) που ζήτησε να γράψει την ιστορία της ζωής του Κώστα.]

Στην αρχή που πρωτόρθα νόμιζα τότε πως έχει πολλά να χαζέψει κανένας στη λεωφόρο και την πόλη που ζω. Περίμενα δηλαδή κάθε βράδυ πως κάτι θα γίνει. Τώρα το ξέρω βέβαια το λάθος μου. Εδώ ποτέ δε γίνεται τίποτα. Δεν έχει ποτέ φασαρία, καβγάδες, να γίνει αναστάτωση, ταραχή. Σπάνια, σπανιότατα κανένα δυστύχημα μόνο. Όλα πάνε με την ίδια τάξη που πήγαν και χτες - σαν να 'ναι κάπου μια αόρατη τροχαία που τα 'χει βάλει στη ρέγουλα .
Βάζω τα χέρια μου και τα δυο στις τσέπες του παντελονιού μου, με το σακάκι πίσω ανασηκωμένο -κακή συνήθεια μου λένε και δεν την κόβω- παίρνω τη λεωφόρο, την περπατάω, με το κεφάλι σκυμμένο, σαν κάτι να ψάχνω να βρω.
Άνθρωποι, κόσμος πολύς, περνάνε δίπλα μου, πάνε μαζί μου. Και πάω και εγώ - ο δρόμος μάς πάει, η λεωφόρος, κάτω απ' τα φώτα της. Τους κοιτάζω. Όλοι τους, λέω, πηγαίνουνε κάπου, έχουνε κάπου να πάνε. Εγώ είμαι εδώ, στη λεωφόρο, στην άσφαλτο, περισσότερο απ' όλους. Δε με περιμένει κανένας εμένα, δεν έχω πουθενά που να θέλω να πάω, να γυρίσω κάπου. Σαν να 'ναι το σπίτι μου εδώ, εδώ κι η πατρίδα μου, το κανένα σπίτι μου, η καμιά μου πατρίδα. Λένε στο καφενείο και για τους άλλους - πως ξένοι γινήκαμε όλοι στις μεγάλες αυτές πολιτείες. Αν είναι έτσι, λέω τότες εγώ - εγώ, λοιπόν, πρέπει να 'μαι ο πιο γνήσιος πολίτης της πολιτείας των ξένων, ο ιθαγενής. Και να φροντίσεις εσύ, κύριε συγγραφέα, να μου βάλουνε κάποτε και μια μαρμάρινη πλάκα σαν αυτή που τοποθετείται σε τάφο στο σπίτι από την πίσω μεριά, της αυλής, πως εδώ κατοίκησε κάποτε ο ξενότερος απ' όλους τους ξένους της πολιτείας των ξένων.


[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Επίκουρου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
[3] Λογοτέχνης, Ιωάννινα (1913-1981).

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Η τέλεια συνταγή για κατάθλιψη!



Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Αφόρμηση για το σημερινό κείμενο, αποτέλεσε η προχθεσινή εκπαιδευτική επίσκεψη στην Αθήνα, την οποία πραγματοποίησε το 5ο Γυμνάσιο Καρδίτσας. Σαράντα μαθητές και μαθήτριες της Γ’ τάξης Γυμνασίου με τέσσερις εκπαιδευτικούς συνοδούς- μεταξύ αυτών και εγώ- επισκεφτήκαμε τη Βουλή των Ελλήνων.


Η τέλεια συνταγή για κατάθλιψη!


Πόσο δυστυχισμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι! Μιλώ για τους κατοίκους της Αθήνας. Και μη βιαστεί κάποιος να μου πει δεν είναι όλες οι περιοχές της Αττικής το ίδιο και επομένως να μη βγάζω συμπεράσματα από την κατάσταση στο κέντρο της πόλης και άλλα τέτοια, γιατί θα του απαντήσω πως, όταν είναι άρρωστη η καρδιά ενός ανθρώπου (εν προκειμένω το κέντρο της Αθήνας), τότε νοσεί και όλο το σώμα (όλη η πόλη).
 Πορευόμουνα προχθές Παρασκευή με τους μαθητές μου- στα πλαίσια εκπαιδευτικής εκδρομής του σχολείου, όπου διδάσκω- από το Μοναστηράκι προς την πλατεία Συντάγματος με κατεύθυνση τη Βουλή. Η γύρω περιοχή είναι ένα εφιαλτικό τοπίο, που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί παραμένει έτσι. Αν υποθέσουμε πως η πλατεία Συντάγματος είναι η κεντρική και μεγάλη πλατεία της πόλης, το σημείο το οποίο διασχίζουν όχι μόνο χιλιάδες Αθηναίοι αλλά και οι περισσότεροι τουρίστες και εφήμεροι επισκέπτες, τότε γιατί την αφήνουμε σε αυτή την κατάσταση;
Δεν μιλάμε για σκόνη ή σκουπιδάκια. Μιλάμε για κατάμαυρη γλίτσα πολλών μηνών, ούρα, κολλημένες τσίχλες, ζουμιά από τους σκουπιδοτενεκέδες και πολλά ακόμα σε όλη την περιοχή του κέντρου. Κατανοώ πως περιοχές με μεγάλη κίνηση είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες από την ακαθαρσία. Όμως, εδώ μιλάμε για αμέλεια. Αυτά τα πεζοδρόμια θέλουν νερό και μηχανήματα πίεσης, για να καθαριστούν, κάτι που προφανώς δε γίνεται συχνά ή, αν γίνεται, δε γίνεται σωστά.
Επιπλέον, ο Δήμος Αθηναίων μάλλον διευκολύνει τους μαγαζάτορες με τα τραπεζάκια τους. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, αφού πλέον κοντεύουν να καταλάβουν και τους δρόμους- όχι μόνο τα πεζοδρόμια- οι μαγαζάτορες όμως, ποσώς ενδιαφέρονται για την καθαριότητα της περιοχής τους. Φαντάζομαι, βέβαια, πως  η καθαριότητα είναι ευθύνη του εκάστοτε δήμου, δεν πρέπει όμως να αφορά και όσους βιοπορίζονται εκμεταλλευόμενοι τους δημόσιους χώρους της περιοχής;
Πάμε τώρα στα περίπτερα που βρίσκονται στον πεζόδρομο μεταξύ πλατείας Συντάγματος και Ερμού, καθώς και για τα υπόλοιπα περίπτερα της περιοχής. Εντάξει, αυτά δεν είναι περίπτερα, είναι σχεδόν σούπερ-μάρκετ. Πρόκειται για τεράστιες, πολύ άσχημες, συχνά πολύ βρόμικες κατασκευές, οι οποίες καταλαμβάνουν πολύ περισσότερο χώρο από αυτόν που προφανώς δικαιούνται, κάνοντας κατάχρηση του δημόσιου χώρου με κατασκευές που δε μετακινούνται και, φυσικά, μαζεύουν άπειρη βρομιά.
Βάλε, λοιπόν, πάνω από τη βρομιά, τα άναρχα περίπτερα, τα καφέ και όλα τα περιστασιακά: πλανόδιοι πωλητές, επαίτες (αληθινοί, να «πιάνεται η καρδιά» σου ή επαίτες απατεώνες), πρεζόνια και βαποράκια, συλλαλητήρια, πολιτικές ή αλλοεθνείς συγκεντρώσεις (την Παρασκευή διαδήλωναν οι Παλαιστίνιοι που ζουν στην Αθήνα, την Πέμπτη διαδήλωναν οι Κούρδοι), διαφημιστικά events, τα μηχανάκια και προπάντων οι συνεχείς σειρήνες των περιπολικών ή των ασθενοφόρων και έχεις την τέλεια «συνταγή» για κατάθλιψη! 
Γιατί πρέπει ο Αθηναίος- πόσο μάλιστα ο τουρίστας ή ο εφήμερος επισκέπτης-  να διασχίσει αυτές τις συμπληγάδες ασχήμιας, για να φτάσει στον προορισμό του; Και πόσο δυστυχισμένος- απορροφημένος στα προβλήματά του πρέπει να είναι, ώστε να έχει αποδεχτεί- άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω- αυτήν την κατάσταση;




[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Άλλη μια προσβολή στον ανθρωπισμό μας!

                                                                                                     

                                                                                                       


Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Πρώτη είδηση της απερχόμενης εβδομάδας (01 Δεκεμβρίου 2017): Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ανακοίνωσαν πρόσφατα ότι επιθυμούν να δημιουργήσουν μια προηγμένη πόλη στον πλανήτη Άρη και έδωσαν στη δημοσιότητα ένα βίντεο για το πώς την οραματίζονται. Το πρότζεκτ ονομάζεται «Mars 2117» και στόχος είναι να δημιουργηθεί μια πόλη στον Κόκκινο Πλανήτη μέσα στα επόμενα έτη. Τα ΗΑΕ δεν επιθυμούν να φτιάξουν απλώς μια αποικία αλλά μια κανονική πόλη, κατοικημένη από 600.000 περίπου κατοίκους (!) με μεταφορικά μέσα, πανεπιστήμιο, νοσοκομείο, παραγωγή ενέργειας και παραγωγή-εφοδιασμό τροφίμων και άλλα […]
Δεύτερη είδηση της απερχόμενης εβδομάδας (04 Δεκεμβρίου 2017): Το αδιαχώρητο επικρατεί σε εστιατόριο για σκύλους που άνοιξε στη Νέα Ζηλανδία. Το πρόσφατο μενού περιελάμβανε σούσι σκύλων και ορισμένα άλλα εκλεκτά εδέσματα, τα οποία ήταν φτιαγμένα με τροφές κατάλληλες για σκύλους. Επιπρόσθετα, στην πόλη Gurugram της Ινδίας άνοιξε πριν από τρεις μήνες ένα πολυτελές ξενοδοχείο σκύλων, το οποίο παρέχει ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών, όπως σαλόνι τηλεόρασης, πολυτελείς σουίτες, σπα, πισίνα και καφετέρια!  Οι ιδιοκτήτες- επιχειρηματίες του συγκεκριμένου ξενοδοχείου σχεδιάζουν να ανοίξουν  σε λίγο καιρό τις πόρτες του για αντίστοιχες «υπηρεσίες» και σε γάτες!


Άλλη μια προσβολή στον ανθρωπισμό μας!


Η ανθρώπινη αλαζονεία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους κάθε τόπου και εποχής- άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό- αλλά η μελέτη του φαινομένου αυτού εκφεύγει του ενδιαφέροντος του παρόντος άρθρου. Εν προκειμένω, δεν σκοπεύω να ασχοληθώ τόσο με την ανθρώπινη αλαζονεία αλλά με κάτι άλλο το οποίο αποτελεί μία εκ των αμεσότερων συνεπειών αυτής. Σκοπεύω να ασχοληθώ με την ματαιοδοξία των ανθρώπων[2]
Προσπαθώντας να προσδιορίσω το εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου αυτού, θα έλεγα ότι ματαιοδοξία είναι η αναζήτηση ανώφελων και άσκοπων πραγμάτων, η ίδια η υπερηφάνεια για ασήμαντα πράγματα. Αντικείμενο της ματαιοδοξίας είναι το «Εγώ», το οποίο, χρησιμοποιώντας τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την υπερβολική εκτίμηση των ικανοτήτων του ατόμου από αυτό το ίδιο, αποβλέπει στη δημιουργία εντυπώσεων στο κοινωνικό περιβάλλον (Σε ό,τι αφορά τα δύο παραπάνω- προλογικά- παραδείγματα στην αίσθηση που θα προκληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο με το άκουσμα της είδησης).
Ένας ματαιόδοξος άνθρωπος ή λαός δεν παραδέχεται ποτέ ότι έχει κάνει λάθη. Δεν το παραδέχεται όχι μόνο στους άλλους ανθρώπους αλλά ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και αν τύχει κάποτε να συνειδητοποιήσει τυχόν λάθη του, αυτά σίγουρα δεν θα είναι ιδιαίτερα σοβαρά! Εξάλλου, όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και τα λάθη των άλλων είναι σίγουρα πιο σοβαρά από τα δικά μας! Ακόμη κι αν κάποτε κάναμε κάποια σοβαρά λάθη, σίγουρα δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι που μας παρέσυραν ή δεν μάς απέτρεψαν από αυτά. Σίγουρα…
Σε επίπεδο στόχων και σκοπών, ο ματαιόδοξος άνθρωπος ή λαός δεν επιζητεί κάτι που θα έκανε πραγματικά ευτυχισμένο τον ίδιο αλλά αυτά που επιζητεί το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνιών- κοινωνών. Αυτό δε, όχι γιατί έχει στην πραγματικότητα κάποια αξία για τον ίδιο αλλά, επειδή είναι πιο σημαντικό γι’ αυτόν να έχει κάτι που οι άλλοι το επιθυμούν διακαώς και γι’ αυτό το λόγο τον φθονούν, αναγνωρίζοντας έτσι ότι έχει κάτι παραπάνω από αυτούς. Έχοντας, λοιπόν, κατά νου την κοινωνική άνοδο και την κοινωνική αναγνώριση, ο ματαιόδοξος άνθρωπος ή λαός αναλώνεται, επιζητώντας να αποκτήσει όσο γίνεται περισσότερο χρήμα, δόξα, εξουσία, κύρος, δύναμη. Ο ματαιόδοξος επιθυμεί να έχει πάντοτε τον πρώτο λόγο και να αποδεικνύει διαρκώς ότι είναι ο καλύτερος…
Κοντολογίς, οι παραπάνω ειδήσεις, μόνο θλίψη προκαλούν. Όταν, δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, είναι πρόκληση τα εστιατόρια ή spa σκύλων και γατών και τα διαστημικά ταξίδια- tourς ή οι κατασκευές πόλεων σε άλλους πλανήτες. Η συνύπαρξη της απόλυτης φτώχειας μεταξύ πολλών ανθρώπων ή λαών με τη χλιδή άλλων ανθρώπων ή λαών είναι άλλη μια προσβολή στον ανθρωπισμό μας. Τίποτα άλλο.



[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).
[2]  Λαμβάνοντας υπόψη και στοιχεία που αποκτήθηκαν στις 6/12/2017 από το http://www.new-dimension.gr/e107_plugins/content/content.php?content.162

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Η διαχρονική κοροϊδία και η απαξίωση των Ατόμων με Αναπηρία (Α.Με.Α)


Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
                                                                                       


Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992. Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη, προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες»


Η διαχρονική κοροϊδία και η απαξίωση των Ατόμων με Αναπηρία (Α.Με.Α)


Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος. Ήταν κωφός και συνάμα η φωνή του σε τέτοιο βαθμό αλλοιωμένη που οι κρατικές υπηρεσίες τον κατέταξαν στην κατηγορία των κωφαλάλων. Με πολύ προσωπικό αγώνα στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Όταν γέρασε, το βασικό του έσοδο, ήταν το προνοιακό επίδομα (το οποίο θυμάμαι πιστωνόταν στο τραπεζικό λογαριασμό του με καθυστέρηση 2 μηνών!).
Επειδή τα τελευταία χρόνια ήταν σχεδόν ολικά ανάπηρος, κατέθεσα τα σχετικά ιατροφαρμακευτικά έγγραφα στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), ώστε να τον επανεξετάσουν. Το ΚΕ.Π.Α., εξέτασε τα έγγραφα μετά από 6 μήνες και αποφάσισε ότι ή αναπηρία του από 67% ήταν πλέον 95%. Εξέτασε τα έγγραφα και όχι τον ασθενή, γιατί στο μεταξύ ο πατέρας μου είχε «φύγει», περιμένοντας και ρωτώντας με τα μάτια του (γεμάτα απορία θυμάμαι) πότε θα γίνει αυτή η επανεξέταση…
Αυτός ο απλός άνθρωπος, όταν ήταν νέος, χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος, αλλά με πολύ προσωπικό μόχθο στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Εγώ, ως πρωτότοκος γιός του, ήμουν πάντα η σκιά του. Ως παιδί δέχτηκα κοινωνικό ρατσισμό λόγω του ανάπηρου πατέρα. Τώρα ως ενήλικας βλέπω με ευαισθησία κάθε δράση των ανθρώπων αυτών. Διαπιστώνω, λοιπόν, πως η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί είναι διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά.
Επειδή το αρχείο μου είναι οργανωμένο, δίνω ένα μόνο παράδειγμα. Στις 4 Δεκεμβρίου 2014 η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ[2] «Αυγή» είχε πρωτοσέλιδο «Έστειλαν τα ΜΑΤ σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες!». Το κείμενο υπέγραφε ο δημοσιογράφος Ανδριανόπουλος Βασίλης και μεταξύ άλλων έλεγε: «Τα ΜΑΤ έστειλε η κυβέρνηση Σαμαρά για να εμποδίσουν Άτομα με Ειδικές Ανάγκες να προσεγγίσουν το υπουργείο Οικονομικών! Με σύνθημα «Βάλτε τέλος στην εξαθλίωσή μας» πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας τα Άτομα με Αναπηρία, διεκδικώντας τη θωράκιση των δικαιωμάτων του που θυσιάζονται στον βωμό της οικονομικής κρίσης.» […]. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση. Τα άτομα με αναπηρία είναι πάλι στους δρόμους. 
Διαμαρτύρονται δικαίως. Είναι δυνατόν ελληνική κυβέρνηση να ακούει και να συζητά- και αλίμονο αν τελικά δεχτεί- για περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα;  Τα αναπηρικά (και γενικότερα προνοιακά) επιδόματα αποτελούν την ελάχιστη προστασία ενός Κράτους που σε καμία άλλη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται για αυτή την ευάλωτη ομάδων πολιτών του, την ώρα που ως χώρα βιώσαμε μια διαδικασία ραγδαίας κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους; Αυτά τα επιδόματα αναπηρίας είναι το μοναδικό βοήθημα των ανθρώπων αυτών με βαριές αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις, ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόσθετο και μεγάλο κόστος που επιφέρει η αναπηρία τους. Είναι η ελάχιστη στήριξη στα άτομα με αναπηρία, που μπορούν να βασιστούν μόνο στην οικογένειά τους[3].
Στη σύγχρονη κοινωνία μας με την εμπορευματοποίηση των πάντων, η αξία της ζωής και του ανθρώπου κατάντησαν να μετριούνται σύμφωνα με τη δυνατότητα παραγωγής. Οι ανάπηροι, όντας ελάχιστα ενταγμένοι στη διαδικασία παραγωγής, θεωρούνται από την καπιταλιστική οικονομική εξουσία άνθρωποι μειωμένης αξίας, άρα «παρακατιανοί». Και ευχαριστημένοι, δηλαδή, να είναι που έχουν ένα κομμάτι ψωμί και ζουν κιόλας, για να μην ξεχνάμε και τη φράση του άλλοτε Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου[4]: «Οι άνθρωποι δεν παθαίνουν κιόλας, ζουν πολλά χρόνια μετά (και με) τη σύνταξή τους! Αυτός ήταν ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστής)!
Η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί είναι διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά. Δυστυχώς!



[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Ο οποίος ήταν τότε Αντιπολίτευση, φαινόταν όμως καθαρά πως αργά ή γρήγορα θα είναι το επόμενο κόμμα εξουσίας.
[3] Όπως σας εξομολογήθηκα και με την προσωπική μου περίπτωση.
[4] 4 Ιουνίου 2012, βλέπε http://www.youtube.com/watch?v=Jh8hD-JO7v4.