Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Μαθήματα ζωής που δεν είναι ούτε πυρηνική φυσική ούτε αμπελοφιλοσοφίες



                                                                                                      
Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]




Μαθήματα ζωής που δεν είναι ούτε πυρηνική φυσική ούτε αμπελοφιλοσοφίες

Το σίγουρο είναι ένα: τα παρακάτω μαθήματα ζωής, θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Δεν είναι ούτε πυρηνική φυσική ούτε αμπελοφιλοσοφίες. Είναι μια μικρή υπενθύμιση για το πως να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με πιο ώριμο τρόπο.
Να νιώθουμε ευτυχισμένοι. Ο περισσότερος κόσμος συνηθίζει να αισθάνεται δυστυχισμένος, επειδή φανταζόταν τη ζωή του διαφορετικά. Η αλήθεια είναι, όμως, πως εμείς οι ίδιοι είμαστε ο καταλυτικός παράγοντας για την ευτυχία μας. Δεν χρειαζόμαστε συγκεκριμένα πράγματα, για να είμαστε ευτυχισμένοι. Πρέπει απλώς να είμαστε σε θέση να εκτιμάμε και να απολαμβάνουμε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
 Δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως είναι αδύνατο να έχουμε τον καθένα τριγύρω μας ευτυχισμένο, η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο εύκολη. Δεν πρέπει, λοιπόν, να σκοτιζόμαστε για τους πάντες. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να προσπαθούμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμάς. Τους ανθρώπους που αγκαλιάζουν ολοκληρωτικά τις επιλογές μας και ξέρουν να τις σέβονται.
Η υγεία μας είναι πιο σημαντική από όσο φανταζόμαστε. Αν δεν είμαστε υγιείς, δε θα μπορούμε ούτε να χαρούμε τους καρπούς των κόπων μας ούτε θα είμαστε και σε θέση να βοηθήσουμε οποιονδήποτε άλλο. Ας χαλαρώσουμε, λοιπόν. Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας και να κρατήσουμε την ψυχολογία μας σε όσο το δυνατόν καλύτερα επίπεδα. Το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Αλλά και η εξωτερική μας εμφάνιση είναι πιο σημαντική από όσο φανταζόμαστε. Οι περισσότεροι ίσως μας πουν «ψώνια». Δεν πειράζει. Άλλωστε η άποψη της πλειοψηφίας είναι πάντα σωστή; Η αλήθεια είναι με το να προσέχουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, τιμάμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους υπόλοιπους τριγύρω μας. Αλλά να μην εγκαταλείπουμε και την άσκηση. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» έλεγαν οι αρχαίοι και δεν είχαν καθόλου άδικο. Η γυμναστική δε μας βοηθάει μόνο να «χτίσουμε σώμα». Μας βοηθάει και στη συγκέντρωση και την επίτευξη των στόχων μας. Η σωματική άσκηση δρα άκρως ευεργετικά στην πνευματική μας κατάσταση. Ας ξεκολλήσουμε, λοιπόν, από τον καναπέ μας.
Να μην τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά. Υπάρχουν πράγματα που χρειάζονται την προσοχή μας και εκείνα που απλώς πρέπει να τα προσπεράσουμε: Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι να στενοχωριόμαστε για τα λάθη που κάνουν οι άλλοι. Κάποιες φορές, είναι καλό να ρίχνουμε «μαύρη πέτρα» πίσω μας.
Η αποτυχία δεν είναι κακό πράγμα. Ας προσπαθήσουμε να την αντιμετωπίσουμε σαν μια χαμένη παρτίδα σκάκι. Το ότι χάσαμε δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξαναδώσουμε μια μάχη. Το καλύτερο είναι να μάθουμε από αυτή. Η αποτυχία, τότε, είναι ένα από τα κύρια συστατικά της επόμενης επιτυχίας μας. Όποιος έμαθε από τις αποτυχίες του βγήκε πιο πετυχημένος στη ζωή.
...και η ζωή συνεχίζεται. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια του σύμπαντος. Ακόμη και όταν όλα έρθουν ανάποδα, όταν όλοι μας απογοητεύσουν, όταν πέσουμε έξω στους υπολογισμούς, όταν κάνουμε λάθη το ένα πίσω από το άλλο. Η αλήθεια είναι μια: πάντα υπάρχει επόμενη μέρα. Με ήλιο ή και με βροχή. Να επιμένουμε και να μην το βάζουμε κάτω. Το μεγαλύτερο δώρο δεν είναι ότι απλώς «ζούμε». Είναι ότι έχουμε την επιλογή να επιλέξουμε και να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά και ξανά.






[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
















Μαθήματα ζωής που δεν είναι ούτε πυρηνική φυσική ούτε αμπελοφιλοσοφίες

Το σίγουρο είναι ένα: τα παρακάτω μαθήματα ζωής, θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Δεν είναι ούτε πυρηνική φυσική ούτε αμπελοφιλοσοφίες. Είναι μια μικρή υπενθύμιση για το πως να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με πιο ώριμο τρόπο.
Να νιώθουμε ευτυχισμένοι. Ο περισσότερος κόσμος συνηθίζει να αισθάνεται δυστυχισμένος, επειδή φανταζόταν τη ζωή του διαφορετικά. Η αλήθεια είναι, όμως, πως εμείς οι ίδιοι είμαστε ο καταλυτικός παράγοντας για την ευτυχία μας. Δεν χρειαζόμαστε συγκεκριμένα πράγματα, για να είμαστε ευτυχισμένοι. Πρέπει απλώς να είμαστε σε θέση να εκτιμάμε και να απολαμβάνουμε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.

Δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως είναι αδύνατο να έχουμε τον καθένα τριγύρω μας ευτυχισμένο, η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο εύκολη. Δεν πρέπει, λοιπόν, να σκοτιζόμαστε για τους πάντες. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να προσπαθούμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμάς. Τους ανθρώπους που αγκαλιάζουν ολοκληρωτικά τις επιλογές μας και ξέρουν να τις σέβονται.
Η υγεία μας είναι πιο σημαντική από όσο φανταζόμαστε. Αν δεν είμαστε υγιείς, δε θα μπορούμε ούτε να χαρούμε τους καρπούς των κόπων μας ούτε θα είμαστε και σε θέση να βοηθήσουμε οποιονδήποτε άλλο. Ας χαλαρώσουμε, λοιπόν. Ας σκεφτούμε τον εαυτό μας και να κρατήσουμε την ψυχολογία μας σε όσο το δυνατόν καλύτερα επίπεδα. Το οφείλουμε στον εαυτό μας.
Αλλά και η εξωτερική μας εμφάνιση είναι πιο σημαντική από όσο φανταζόμαστε. Οι περισσότεροι ίσως μας πουν «ψώνια». Δεν πειράζει. Άλλωστε η άποψη της πλειοψηφίας είναι πάντα σωστή; Η αλήθεια είναι με το να προσέχουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, τιμάμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους υπόλοιπους τριγύρω μας. Αλλά να μην εγκαταλείπουμε και την άσκηση. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» έλεγαν οι αρχαίοι και δεν είχαν καθόλου άδικο. Η γυμναστική δε μας βοηθάει μόνο να «χτίσουμε σώμα». Μας βοηθάει και στη συγκέντρωση και την επίτευξη των στόχων μας. Η σωματική άσκηση δρα άκρως ευεργετικά στην πνευματική μας κατάσταση. Ας ξεκολλήσουμε, λοιπόν, από τον καναπέ μας.
Να μην τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά. Υπάρχουν πράγματα που χρειάζονται την προσοχή μας και εκείνα που απλώς πρέπει να τα προσπεράσουμε: Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι να στενοχωριόμαστε για τα λάθη που κάνουν οι άλλοι. Κάποιες φορές, είναι καλό να ρίχνουμε «μαύρη πέτρα» πίσω μας.
Η αποτυχία δεν είναι κακό πράγμα. Ας προσπαθήσουμε να την αντιμετωπίσουμε σαν μια χαμένη παρτίδα σκάκι. Το ότι χάσαμε δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξαναδώσουμε μια μάχη. Το καλύτερο είναι να μάθουμε από αυτή. Η αποτυχία, τότε, είναι ένα από τα κύρια συστατικά της επόμενης επιτυχίας μας. Όποιος έμαθε από τις αποτυχίες του βγήκε πιο πετυχημένος στη ζωή.
...και η ζωή συνεχίζεται. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια του σύμπαντος. Ακόμη και όταν όλα έρθουν ανάποδα, όταν όλοι μας απογοητεύσουν, όταν πέσουμε έξω στους υπολογισμούς, όταν κάνουμε λάθη το ένα πίσω από το άλλο. Η αλήθεια είναι μια: πάντα υπάρχει επόμενη μέρα. Με ήλιο ή και με βροχή. Να επιμένουμε και να μην το βάζουμε κάτω. Το μεγαλύτερο δώρο δεν είναι ότι απλώς «ζούμε». Είναι ότι έχουμε την επιλογή να επιλέξουμε και να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά και ξανά.






[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Υπάρχει και μια άλλη κρίση- πέρα από την οικονομική- που διαρκεί χρόνια

Ψύχραιμη ματιά
                                                                                                      


Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Υπάρχει και μια άλλη κρίση- πέρα από την οικονομική- που διαρκεί χρόνια

Η χρηματοοικονομική κρίση, που ξεκίνησε στην αγορά στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης των ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2007, μετατράπηκε ραγδαία σε κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και μεταφέρθηκε στην πραγματική οικονομία με ταχύ ρυθμό. Μια σειρά από γεγονότα, που μέχρι τα προηγούμενα χρόνια φάνταζαν απίθανο να συμβούν, οδήγησαν τους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης σε απότομη πτώση και εκτόξευσαν την ανεργία και την ανασφάλεια στο σύνολο σχεδόν των χωρών. Καθώς η κρίση εκτυλίσσονταν, η ένταση και η έκτασή της αύξαναν συνεχώς, αναγκάζοντας κυβερνήσεις, κεντρικές τράπεζες, αναλυτές, επενδυτές, επιχειρηματίες και καταναλωτές να αναθεωρούν συνεχώς τις αντιλήψεις τους και τις προσδοκίες τους.
Στη χώρα μας η οικονομική κρίση ξεκίνησε επίσημα (με την έννοια ότι την παραδέχθηκε δημόσια μετά από πολλές υπεκφυγές η τότε πολιτική ηγεσία[2]) το 2009. Και από τότε συνεχίζουμε να τη βιώνουμε ακόμη, 8 χρόνια μετά! Όμως στην πραγματικότητα δεν είναι η μόνη κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα. Υπάρχει και μια άλλη κρίση που διαρκεί χρόνια τώρα. Και αυτή είναι η ηθική κρίση. Μια κρίση που ξεκίνησε αργά στα τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα και τώρα βλέπουμε πολύ έντονα τις συνέπειές της.
Κάποιοι λένε πως αυτή η κρίση ξεκίνησε περί το 1960, άλλοι το 1967 με τη δικτατορία, άλλοι το 1974 με τη μεταπολίτευση και άλλοι το 1981 με την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία[3]. Όμως, πρακτικά δεν έχει σημασία η ακριβής έναρξη αυτής. Σημασία έχουν τα αίτιά της, τα οποία οφείλουμε να απομονώσουμε, για να κατανοήσουμε και τους λόγους αυτής της τρομακτικής ηθικής παρακμής της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Και ποια είναι αυτά; Σημειώνω τρία, σεβόμενος το χώρο που φιλόξενα μου παραχωρείται από τον «Π.Τ.».
Πρώτον το πελατειακό-κράτος και οι πολιτικοί πάτρωνες. Αυτοί υπήρχαν στην Ελλάδα από το 1830 που απελευθερωθήκαμε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν είναι κάτι καινούριο, δεδομένου πως το κληρονομήσαμε μετά από τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας. Όμως, το φαινόμενο αυτό έλαβε τραγικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Χώρισε τους Έλληνες σε γαλάζιους και πράσινους με τους μεν και τους δε να ανταγωνίζονται για τις θέσεις στο δημόσιο πατώντας επί πτωμάτων και στηρίζοντας τους πλέον ανήθικους πολιτικούς που θα εξυπηρετούσαν αυτούς και τα παιδιά τους. Για έναν- δύο τέτοιους έγραψα και σε σχετικά κείμενά μου[4].
Δεύτερον, ο λαϊκισμός. Και αυτό το φαινόμενο ήταν, επίσης, ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων και μάλιστα πριν από την Τουρκοκρατία. Είναι γεγονός πως στην Αθήνα του Περικλέους υπήρχαν και οι διάφοροι δημαγωγοί που χειραγωγούσαν τους πολίτες. Όμως, μετά το 1974 η προσπάθεια των πολιτικών κομμάτων να παγιωθούν στην κοινωνία μετέτρεψε το λαϊκισμό σε συστατικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας. Και μάλιστα ένα λαϊκισμό που, όντας αδίστακτος έταζε παντού τα πάντα- λαγούς με πετραχήλια που λέει και ο λαός-, για να έρθει στην εξουσία και στη συνέχεια ξεχνούσε τα πάντα.
Ευθύνη βεβαίως έχουμε και εμείς οι απλοί πολίτες που πιστεύουμε στους «λαγούς με πετραχήλια» που μας τάζει ο κάθε πολιτικός «Μεσσίας»[5]. Και ας ξέρουμε, κατά βάθος, πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από δαύτους, αφού πολλάκις έχουν αποδειχθεί πως εκφράζουν τα συμφέροντα των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και εφαρμόζουν κατά γράμμα τα μνημόνια, ενώ ο λαός συνεχίζει να πληρώνει τη λυπητερή…




[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Για το συγκεκριμένο θέμα έχω γράψει σχετικό κείμενο («Πρωινός Τύπος» 17/11/2016: «Η υποκρισία της πολιτικής»)
[3] Κατά τη γνώμη μου, τότε ξέφυγε εντελώς!
[4] Βλέπε «Πρωινός Τύπος» 15/12/2016: «Ένας «Μυστικός δείπνος» που τον ήξεραν όλα τα media (Μ.Μ.Ε.)! και 18/12/2016: «Ένας «πολιτικός που έχει μάθει μόνο να βρίζει!»
[5] Ως νέος «Μεσσίας» εμφανίζεται τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που βεβαίως ήταν εξέχων υπουργός στην κυβέρνηση του άλλου «Μεσσία» Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος πήρε τη θέση του «Μεσσία» Γιώργου Παπανδρέου…

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Σε ποιον να στραφούν αυτοί, φίλοι μου;


Ψύχραιμη ματιά
                                                                                                      


 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]


Σε ποιον να στραφούν αυτοί, φίλοι μου;

Μέσα στην απόγνωση, το χάος των χρεών, τη λαίλαπα των μέτρων και την αποξένωση του σήμερα, δεκάδες άνθρωποι καταφεύγουν πλέον σε αυτό που βλέπουν ως έσχατη λύση: Στο να ζητήσουν δανεικά, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο: Μέσω αγγελιών στο Ίντερνετ…
Πολλοί συνάνθρωποί μας, ανεβάζουν το «αίτημά» τους στον ειδικευμένο ιστότοπο αγγελιών aggelies.vres.gr, στην κατηγορία των δανείων. Προσέξτε όμως: Δεν ψάχνουν στην ουσία δάνειο, αλλά δανεικά από συνανθρώπους τους. Άλλωστε, το εξηγούν στις αγγελίες τους ότι δεν μπορούν να βρουν άλλο τρόπο για λεφτά! Είναι άνεργοι, έχουν χρέη, οι οικογένειές τους δεν μπορούν να βοηθήσουν και, φυσικά, οι τράπεζες δε δίνουν. Έτσι, καταφεύγουν στον ανθρωπισμό κάποιου ιδιώτη, που ελπίζουν ότι θα τους εμπιστευθεί και θα τους δανείσει.
Οι αγγελίες, που συνέλεξε η εφημερίδα “PRESS”[2], είναι συγκλονιστικές. Καταγράφουμε τρεις-τέσσερις περιπτώσεις:
1. «Χρειάζομαι δάνειο ύψους 3.000 ευρώ για σοβαρό πρόβλημα υγείας. Δυνατότητα αποπληρωμής σε έξι μήνες».
2. Σε άλλη αγγελία, μια απελπισμένη γυναίκα, γράφει: «Είμαι μια διαζευγμένη μητέρα με ένα αγοράκι πέντε ετών. Διατροφή δεν παίρνω από τον πρώην σύζυγο,  ο οποίος φεύγοντας μου άφησε πολλά χρέη και πολλούς λογαριασμούς απλήρωτους, μεταξύ αυτών και ενοικίων, με αποτέλεσμα να μου έχει έρθει ήδη το πρώτο εξώδικο και να περιμένω και το δεύτερο. Μετά από αυτό θα γίνει και έξωση. Χρειάζομαι άμεσα 3.000 ευρώ, για να μπορέσω να βρω ένα σπίτι, να δώσω ό,τι προκαταβολές χρειάζονται και να μην αφήσω απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και κοινοχρήστων στο παλιό μου σπίτι. Παρακαλώ βοηθήστε με! Σας ευχαριστώ. Μπορώ να υπογράψω γραμμάτια και συναλλαγματικές, για να κάνω μηνιαίο διακανονισμό».
3. Ένας άλλος συνάνθρωπός μας γράφει: «Ψάχνω έναν ΑΝΘΡΩΠΟ να μου δανείσει για τρεις μήνες το ποσό των 5.000 ευρώ. Είναι επείγον!».
Ωστόσο, επειδή «ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται», πολλοί από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε απελπισία για τα χρέη τους, πέφτουν τελικά στην παγίδα που στήνουν επιτήδειοι, οι οποίοι υπόσχονται να τους δώσουν «εύκολα και γρήγορα δάνεια» είτε μεσολαβώντας σε μια τράπεζα είτε, συχνότερα, δίνοντας δανεικά από «έναν μεγάλο όμιλο του εξωτερικού». Στο τέλος, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ανάγκη καταλήγουν και χρεωμένοι!
Στην περίπτωση των αγγελιών, αυτές βρίθουν από υποτιθέμενους «ομογενείς», οι οποίοι μένουν μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελβετία, ή άλλες χώρες και, «συγκινημένοι» από το δράμα των συμπατριωτών τους, προτίθενται να δώσουν δανεικά. Όλως τυχαίως, υποτίθεται ότι είναι- ή ήταν- υψηλόβαθμα στελέχη οργανισμών που διαχειρίζονται χρήμα. Όταν κάποιος τους προσεγγίσει, τότε αρχίζει η απάτη. Στις περισσότερες περιπτώσεις υποτίθεται ότι δίνουν τα δάνεια (κάνουν εικονικές μεταφορές ποσών σε ψεύτικους λογαριασμούς, με ψεύτικο e-banking) και τελικά ζητούν τα έξοδα φακέλου (περίπου 400 ευρώ). Όταν τα πάρουν, εξαφανίζονται. Και φυσικά, ο «δανειολήπτης» έχει μείνει με λιγότερα χρήματα από αυτά που είχε πριν..!
Αλλά και για όσες οικογένειες έχουν κρατήσει ανέπαφους τους κρίκους της αλυσίδας, η παλιά καλή λύση του βοηθήματος από τους γονείς και από τους παππούδες (ιδιαίτερα τους τελευταίους) πλέον δεν υπάρχει. Η μείωση των συντάξεων, η οποία έχει φτάσει μέχρι και το 40%, καθώς έχει πέσει ψαλίδι ακόμα και σε αυτές των 600€, έχει οδηγήσει τους απόμαχους της ζωής σε απελπισία. Όχι μόνο δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά δεν μπορούν πια και αυτοί να επιβιώσουν, αν δε βρεθεί κάποιος να τους βοηθήσει. Έτσι, έχουμε ανέργους γονείς οι οποίοι δεν έχουν να ζήσουν τα παιδιά τους και, από την άλλη, τους γονείς τους να χρειάζονται και αυτοί μια βοήθεια για να μη βρεθούν στο δρόμο.
Σε ποιον να στραφούν αυτοί, φίλοι αναγνώστες της στήλης;



[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] http://presstime.eu/index.php, Δευτέρα, 25 Αύγουστος 2014 15:30 .

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Διαμόρφωση πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο του Φροντιστηρίου

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Υπήρξα καθηγητής σε φροντιστήριο, έκανα ιδιαίτερα και τώρα διδάσκω σε δημόσιο σχολείο. Κανείς δεν αμφισβητεί το επίπεδο των γνώσεων καθηγητών που εργάζονται σε φροντιστήρια[1].
Όμως, άλλες οι συνθήκες στο φροντιστηριακό χώρο και άλλες στο Δημόσιο Σχολείο. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συγκριθεί η δουλειά με 5-10 μαθητές που έχουν τους ίδιους στόχους με μαθητές 20-27 που δεν έχουν τους ίδιους στόχους. Είναι, λοιπόν, λάθος οι καθηγητές των φροντιστηρίων να συγκρίνουν τη δουλειά τους με αυτή των συναδέλφων τους στο δημόσιο σχολείο.
Από την άλλη καλό είναι οι μαθητές να στραφούν και σε άλλα αντικείμενα σπουδών. Πάντως και αυτή η κατάσταση του Λυκείου, όπως είναι σήμερα, δηλαδή να αποτελεί βαθμίδα προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τους μαθητές.
Δεν ξέρω- και γι’ αυτό αμφιβάλλω πολύ-  αν αξίζει τον κόπο οι μαθητές να περνούν όλη αυτή τη διαδικασία του άγχους των Πανελληνίων, επειδή πρέπει να έχουν δουλειά και τα φροντιστήρια. Από την άλλη πολύ φοβάμαι ότι με τα νέα μέτρα τα φροντιστήρια θα αλλάξουν απλώς ρόλο και θα γίνουν Πανεπιστημιακά.
Επιλογικά: η χώρα μας έχει γεμίσει ΑΕΙ, ΤΕΙ και χιλιάδες φοιτητές, προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς που τελικά αντί να προσφέρουν στη χώρα μας τις υπηρεσίες τους, οι καλύτεροι φεύγουν στο εξωτερικό.

ΚΥΡΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ- ΑΡΘΡΟ: Διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο του Φροντιστηρίου (νόμιμου και παράνομου)

Διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο της παραπαιδείας που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος και ιδίως στο Λύκειο,  εισηγήθηκε  ο νυν υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, όταν είχε την ιδιότητας του προέδρου  της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Ο υπουργός κ. Γαβρόγλου, διευκρινίσε ότι “Αυτό πρέπει να γίνει χωρίς αφορισμούς, αναγνωρίζοντας τον ιδιόμορφο εκπαιδευτικό ρόλο των φροντιστηρίων στο παρελθόν αλλά και συμβάλλοντας στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο σχολείο και τους λειτουργούς του”.
1.Συνοπτική περιγραφή της πρότασης/έννοιας
Η πρόταση επιχειρεί να απαντήσει με τον περισσότερο πρόσφορο τρόπο στα παρακάτω ζητήματα:
1. Περιορισμός του ρόλου της παραπαιδείας, η οποία, ιδιαίτερα στη Λυκειακή βαθμίδα λειτουργεί ανταγωνιστικά και υπονομευτικά στο Λύκειο, απαξιώνοντας τον εκπαιδευτικό του ρόλο ή και τονίζοντας ως κύρια λειτουργία της ανώτερης Δευτεροβάθμιας την προετοιμασία για την Τριτοβάθμια, ευνοώντας τη διδασκαλία για τις εξετάσεις και όχι για τη μόρφωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητας και της κοινωνικής συνείδησης των μαθητών. Από αυτή την άποψη ο περιορισμός της παραπαιδείας συνδέεται με την προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του Λυκείου.
2. Αλλαγή της νοοτροπίας της κοινωνίας και ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, στην ικανότητα του σχολείου, να επιτελέσει τον εκπαιδευτικό του ρόλο στους τομείς που κυριαρχεί η παραπαιδεία.
3. Σταδιακή συρρίκνωση μιας δραστηριότητας η οποία από τη μια πλευρά αποτελεί διέξοδο απασχόλησης αλλά ταυτόχρονα (μέσω κυρίως των ιδιαιτέρων μαθημάτων) είναι προνομιακό πεδίο παραοικονομίας και πιθανής συναλλαγής.
Τεκμηρίωση: Ποια προβλήματα επιλύονται; Τι θα επιτευχθεί με την πρόταση;
Η Ελλάδα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση έντασης ενός φαινομένου που υπάρχει και σε άλλες χώρες, κυρίως σε αυτές που η επιτυχία στις εξετάσεις υψηλού διακυβεύματος (high-stakesexams) αποτελεί όχι μόνο εκπαιδευτικό αλλά και κοινωνικό στόχο (όπως είναι πολλές κοινωνίες της Άπω Ανατολής), και σε αυτές που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι απαξιωμένο και δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις σημαντικού αριθμού οικογενειών.
Ταυτόχρονα η παραπαιδεία αποτελεί παράγοντα:
(α) νόθευσης της πραγματικής εικόνας της εκπαίδευσης, όπως π.χ. αποτυπώνεται στις εξετάσεις εισαγωγής την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αφού υποκαθιστά την εκπαίδευση στο σχολείο και ενισχύει όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα πρόσβασης σε αυτή,
(β) ενίσχυσης των κοινωνικών ανισοτήτων, καθώς πρόκειται για παροχή που μπορεί κάποιος να «αποκτήσει» σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες,
(γ) υποβάθμισης του ρόλου του σχολείου, καθώς το υποκαθιστά στη συνείδηση της κοινωνίας ως αποτελεσματικότερη διαδικασία εκπαίδευσης,
(δ) αλλοίωσης και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, καθώς συνυπάρχουν μαθητές «δύο ταχυτήτων», αυτοί που έχουν εξωσχολική βοήθεια και αυτοί που δεν έχουν, με συνέπεια την αύξηση της δυσκολίας ανταπόκρισης των εκπαιδευτικών στις πραγματικές ανάγκες όλων των μαθητών και τελικά αύξηση των μαθησιακών ανισοτήτων στην τάξη.
Προϋποθέσεις επιτυχίας/υλοποίησης της πρότασης αποτελούν:
• Η δυνατότητα του σχολείου να ικανοποιεί τις ανάγκες που
σήμερα καλύπτουν τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία, π.χ. σε ό,τι αφορά τη βασική πιστοποίηση της γνώσης ξένων γλωσσών και νέων τεχνολογιών, την ενισχυτική διδασκαλία στους αδύναμους μαθητές.
• Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας για τη δυνατότητα του σχολείου να επιτελέσει τον ρόλο του.
• Η μείωση της πίεσης για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μέσω ενός νέου συστήματος εισαγωγής.



[1] Γι’ αυτό και υποστηρίζω σταθερά- και όταν ήμουν στο φροντιστηριακό χώρο και τώρα- ότι θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα σε όποιον συνάδελφο ιδιοκτήτη φροντιστηρίου (με δεκαετή τουλάχιστον παρουσία- διδασκαλία) επιθυμούσε να διοριστεί στο δημόσιο σχολείο, να έχει αυτή τη δυνατότητα με κάποια ποσόστωση.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Αποκτά στέγη στην Καρδίτσα η «Φλόγα»

Αποκτά στέγη στην Καρδίτσα η «Φλόγα»



Η «Φλόγα» είναι σύλλογος γονέων παιδιών με  καρκίνο και αγωνίζεται για την καλύτερη  ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα των παιδιών και των οικογενειών τους.
Στα  πλαίσια  αυτά, η Φλόγα  των  εθελοντών  γονιών  στηρίζει  τη  λειτουργία  των   Παιδιατρικών Νοσοκομείων με την προμήθεια ιατρικού εξοπλισμού  μεγάλης αξίας,   χρηματοδοτεί   την απασχόληση ιατρών και άλλου προσωπικού υποστήριξης και γενικά κάνει ό,τι είναι δυνατόν, προκειμένου τα παιδιά να κερδίσουν αυτή την ίδια τη ζωή τους.
Οι  γονείς των παιδιών αυτών,  λόγω  της  απόστασης  που  χωρίζει την πόλη από  τα  παιδιατρικά  ογκολογικά κέντρα   της   Αθήνας   και   της   Θεσσαλονίκης,   είναι   υποχρεωμένοι   να   διαβιούν μακριά από την οικία τους μεγάλο χρονικό διάστημα, κάνοντας επιπλέον έξοδα πέρα από τις ούτως ή άλλως υπέρογκες ιατρικές δαπάνες.
Η  «Φλόγα»,  ως  πανελλήνιος  Σύλλογος,  έχει  επίσημους εκπροσώπους  σε  όλη  τη  χώρα – και στην Καρδίτσα. Στην πόλη μας δραστηριοποιείται στην Καρδίτσα από το περασμένο καλοκαίρι, θα στεγάσει τις δραστηριότητές της στο κτίριο της πρώην Στρατολογίας, όπου ο χώρος ήδη διαμορφώνεται. Έτσι, ο Σύλλογος θα καταφέρει να βοηθήσει Καρδιτσιώτες, τα παιδιά των οποίων αντιμετωπίζουν τον καρκίνο.


Επικοινωνία – Πληροφορίες
Για πληροφορίες  σχετικά με την «Φλόγα» μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους παρακάτω γονείς.

Δώρα Γαρίτου                     6979307235
Μανώλης Μαυρογιάννης   6970430040
Νεκταρία Χαντζή                6979391167

Κων/νος Ζαχαρής                6938907492

ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΟΙΗΤΕΣ
ΣΕΛΙΔΑ
Ντίνος Χριστιανόπουλος
2-3
Κώστας  Μόντης
3

Βακαλό Ελένη

3-4

Μιχάλης Κατσαρός

4-5
Τάσος Λειβαδίτης
5-9
Μενέλαος Λουντέμης
9
Οδυσσέας Ελύτης
9-10
Αλκυόνη Παπαδάκη
10-11
Μανόλης Αναγνωστάκης
11-13
Κώστας Βάρναλης
13-14
Κώστας Ουράνης
14
Γιώργος Δροσίνης
14
Κωνσταντίνος Καβάφης
14-15
Νίκος Καρούζος
15
Κική Δημουλά
16
Κλείτος Κύρου
16
Θωμάς Γκόρπας
16-17
Γιώργης Παυλόπουλος
17
Κώστας Τριπολίτης 
18-20
Σταύρος Σιόλας
20-21
Κώστας Καλαϊτζίδης
21-22
Αλκίνοος Ιωαννίδης
22-23





~ Ντίνος Χριστιανόπουλος ~
Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

Κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
…………………………………………………………………

Τέλος

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ’ ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου ‘ρθαν όλα όπως τα ‘θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.
…………………………………………………………………

Μικρά Ποιήματα

“όταν πεθάνω, να με θάψτε στο χωριό” –
θέλουν να τιμήσουν με το πτώμα τους
την πατρίδα που αρνήθηκαν με το σώμα τους
……………………………………….
και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος
……………………………………….
μια γυναίκα στο δρόμο
μαλώνει το παιδάκι της
“δε θα πάμε στο σπίτι;
θα σε κρεμάσω ανάποδα”
γύρισα κι είδα το μικρό:
ήτανε κιόλας κρεμασμένο

………………………………………………………………


~Κώστας  Μόντης~

Όταν θα συναντηθούμε με τα σκουλήκια

λπίδα μας εναι νά μήν χουν στό μεταξύ
διαβάσει,
λπίδα μας εναι νά μήν χουν στό μεταξύ κούσει
πς τά μεταχειριστήκαμε στίς κουβέντες μας,
πς τά μεταχειριστήκαμε στίς φημερίδες μας,
πς τά μεταχειριστήκαμε στίς λογοτεχνίες μας.

………………………………………………
Κόκκαλα (από μια ανασκαφή τάφου)

Για να καταλάβω καλά,
Ξέραμε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής
Πως αυτά θ’ απέμειναν στο τέλος;
Για να καταλάβω καλά,
Ξέραμε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής
πως σ’ αυτά θα καταλήγαμε στο τέλος;
……………………………………………………………………

         

~Βακαλό Ελένη~



Πως έγινε ένας κακός άνθρωπος

Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες
Αρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
…………………………………………………………………….

~Κατσαρός Μιχάλης~
Όταν

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα.

………………………….

~Τάσος Λειβαδίτης~

Βιολέτες για μια εποχή

Μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια.
Κι εγώ δεν έχω αλλο όπλο απ’ το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω.
………………………….
Κενός τίτλος
Τέλος, για να μην τα πολυλογώ, αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας.
Έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα.
Να πιστέψω στους ανθρώπους.
………………………….
Κάποτε πρέπει να αλλάξω, αρκεί να ορίσω αυτό το κάποτε.
………………………….
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια
καρδιά. Θυμάσαι;
………………………….
Τότε χτύπησαν την πόρτα.
Εγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.


………………………………………………………………………
Αφιερωμένο σ’ εκείνους που έζησαν περήφανα,
που αγωνίστηκαν, που έδωσαν, που δε ζήτησαν
και που τίποτα δε μπορεί να τους αφαιρέσει την αξιοπρέπεια της ζωής τους!
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
……………………………………………………………….
Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα – αλλά που είναι τώρα το σπίτι, που είναι η φρουτιέρα
με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια –
μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που
συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια
γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ΄χατε αγαπηθεί πολύ μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου. Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
……………………………………………………………….
Πικρό το βράδυ φτάνει.
Νύχτες που έκλαψα
γέφυρες που έκαψα
άστρα π’ αγάπησα
που πάω και τι θα βρω.
Πικρό το βράδυ φτάνει.
Λόγια που ξέχασα
φίλοι που έχασα
καημέ μεγάλε μου
ας πάμε τώρα οι δυο.
Πικρό το βράδυ φτάνει.
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
………………………………………………………………………

Μιά μέρα θα νικήσουμε-σημαίες, τραγούδια, όνειρα, ζητωκραυγές.
Μα όταν το βράδι αδειάσουν οι δρόμοι και πάψουν να περνάν τα πλήθη
και πέσει σαν ένα μαχαίρι ξαφνικά στη μέση της πλατείας η σιωπή
και μείνει καθένας μονάχος,με μιά δική του απαρηγόρητη
μνήμη ο καθένας
ανάμεσα σε τόσα γεγονότα και τόσους νεκρούς, ψάχνοντας
για έναν δρόμο, έναν ασήμαντο έστω δρόμο
να επιστρέψει στη ζωή του
σηκώνοντας όλο το βάρος από τόσα απελπισμένα χρόνια
το βάρος αυτών που φωνάξαν την αλήθεια και τους ποδοπάτησαν
κι εκείνων που δεν μίλησαν και τους ποδοπάτησαν κι αυτούς
χιλιάδες σύντροφοι που τραγουδήσαν μπρος στα εχθρικά αποσπάσματα
κι άλλοι που πέθαναν αμίλητα, από αγαπημένα συντροφικά χέρια
χωρίς να πουν μιά λέξη, χωρίς ούτ' ένα βόγγο
μήπως και δώσουν στόχο στον εχθρό.
Αυτά είχα να σου πω. Να σου διηγηθώ όνειρα, θυσίες,
τύψεις, δάκρυα
να σου πω γιά κάποιον που δεν τον αγάπησε κανείς
και πέρασε όλη τη ζωή του μέσα στην καταφρόνια και τη
μοναξιά
μέχρι που σώθηκε. Και να σου πω γιά κείνον που έζησε μες
στις επευφημίες
και γέλασε και τραγούδησε κι απόλαψε
και χάθηκε
-απ' τις εύκολες επιτυχίες του
νικημένος.
Νάμαι τώρα μπροστά σου γυμνός κι ανυπεράσπιστος και
άτρωτος
σαν το νεκρό στις γκρίζες πλάκες του νεκροτομείου.
Αν όχι με τη στοργή σου, σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγη
συχώρεση.
Κρυώνω....
……………………………………………………………..

Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με προδώσανε
τα χρόνια περάσανε
τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος
Όλα έγιναν.
……………………………………………………………..
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψατε κοντά-κοντά
Για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

……………………………………………………………….

Να σε πνίγουν τόσα πολλά «Γιατί»
και οι άλλοι να σου λένε «σώπα»
…………………………………………………………………….
Αλλά τα βράδια

Και να που φτάσαμε εδώ, χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο

Κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
Σαν ένα τραγούδι που, καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη

Δώσ' μου το χέρι σου

.............................................................................
~Μενέλαος Λουντέμης~

Μ΄ έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην καρδιά.
Ορκίσου μου είπαν.
Και ορκίστηκα.
Είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ.
Ορκίσου σ’ όλα μου είπαν.
Είπα κι έσκυψα, ορκίζομαι σ’ όλα.
Και γονάτισα.
………………………………………………………………………

~Οδυσσέας Ελύτης~

Είπα θα φύγω.
Τώρα.
Με ό,τι να ‘ναι.
Θα πάω να βρω ποιος είμαι.
Τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο.

………………………….
~Αλκυόνη Παπαδάκη~



Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους, μέσα στο κρύο και στη βροχή.
Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο. Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.
Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι και γελούσαμε.
Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.
Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ την ψυχή μου.
Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει.«Πρέπει, οπωσδήποτε, ν’ αλλάξω ζωή, αλλιώςείμαι χαμένος. Βέβαια, έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα
νέος. Αν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγό-
τερο εύκολος
στις διάφορες προφάσεις- μα ιδιαίτερα
αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το
μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί…»
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε.

………………………………………………………………………

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας.
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει.
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι.
Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση.
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν…
Αν ήταν όλα αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

...............................................................................................

Κι 
ν σκέφτομαι, εναι γιατ  συνήθεια εναι πι προσιτ π τν τύψη.

...............................................................................................

~Μανόλης Αναγνωστάκης~
Στόχος
Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
Τη χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρη γνώσει της ζημιάς που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.
— Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά
Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.
……………………………………………………..
πιτύμβιον
Πέθανες- κι γινες κα σύ: καλός,
λαμπρς νθρωπος, οκογενειάρχης, πατριώτης.
Τριάντα
ξη στέφανα σ συνοδέψανε, τρες λόγοι ντιπροέδρων,
φτ ψηφίσματα γι τς πέροχες πηρεσίες πο προσέφερες.
, ρ Λαυρέντη, γ πο μόνο τξερα τί κάθαρμα σουν,
Τί κάλπικος παρ
ς, μι λόκληρη ζω μέσα στ ψέμα
Κοιμο
ν ερήν, δν θ ρθ τν συχία σου ν ταράξω.
(γώ, μι λόκληρη ζω μς στ σιωπ θ τν ξαγοράσω
Πολ
κριβ κι χι μ τίμημα τ θλιβερό σου τ σαρκίο.)
Κοιμο ν ερήν. ς σουν πάντα στ ζωή: καλός,
λαμπρς νθρωπος, οκογενειάρχης, πατριώτης.
Δ θά σαι πρτος οτε δ κι τελευταος.
 …………………………………………………………..
πίλογος
Κι χι αταπάτες προπαντός.
Τ
πολ πολ ν τος κλάβεις σ δυ θαμπος
προβολε
ς μς στν μίχλη
Σ
ν να δελτάριο σ φίλους πο λείπουν
μ
τ μοναδικ λέξη: ζ.
«Γιατ» πως πολ σωστ επε κάποτε κι φίλος μου Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δ
ν κινητοποιε τς μζες
κανένας στίχος σήμερα δ
ν νατρέπει καθεσττα.»
στω.
νάπηρος, δεξε τ χέρια σου. Κρνε γι ν κριθες

……………………………………………………
~Κώστας Βάρναλης~

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ'η παρέα πίναμ' εψες'
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό'
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό'
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
……………………………………………..
Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά…
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδι όλο πηχτότερο βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πού σαι, νιότη, που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
…………………………………………………….

~ Κώστας Ουράνης~

Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη
και γίνανε τα τείχη φυλακή μας.

…………………………………………………….

~Γεώργιος Δροσίνης~

Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο να ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
………………………………………………………..
Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος
και δέντρο θα πεθάνει:
ρίζες απλώνει γύρω του
και τα φτερά του χάνει.


………………………………………………………….

~Κωνσταντίνος  Καβάφης~
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
Όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις
Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου
Μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες…
Ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική…
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει
………………………………………………..

Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη
Το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου…
Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα
Ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
…………………………………………………………………..
Εμπρός κοιτάζω τα αναμμένα μου κεριά/ δε θέλω να γυρίσω να μη δω καιν φρίξω
Τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει/ τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά
πληθαίνουν.
………………………………………………………………………

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ/ μεγάλα και αψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη…
Α. όταν έχτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω/ αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον
έξω.
.........................................................................................

~Νίκος Καρούζος~

…έρημος σαν τη βροχή
διαβαίνω αγιάτρευτος μέσα στο όνειρό μου
έχοντας το σακούλι του αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω
πηγαίνω στις πηγές.
Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.
………………………………………………………..
«Δεν καταδέχομαι να μην πεθάνω»!

……………………………………………………………………

~Κική Δημουλά~
Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν
Πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
Γένους ανυπεράσπιστου
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες
…………………………………………………………………….

~Κλείτος Κύρου~

Δεν έχεις πια τίποτε σου πήραν τα όπλα
Σου πήραν τους φίλους τη φωνή σου πήραν
Τα μεγάλα όνειρα έχασες και το μονοπάτι
Που πνίγεται στις πικροδάφνες και τ’ αηδόνια
Φαρμάκι παντού σκύβεις καρτερικά το κεφάλι
Μελετώντας τον τρόπο του ποιητή
………………………………………………….
Σας προσφωνώ και πάλι με τα ίδια όπως τότε ψευδώνυμα
Τα ’χετε ως κι αυτά λησμονήσει, πάνε τόσα χρόνια (…)
Πιστεύατε με φανατισμό θέσει και πράξει επιδοκιμάζατε
Υστερικά τον κάθε ομιλητή …
…τώρα έχετε απομακρυνθεί απ’ το πεδίο βολής
Επαναπαύεστε μακάρια πάνω στα τρόπαια των αστικών μαχών
Γυμνάζοντας αρνητικά τις αισθήσεις σας αποταμιεύοντας όνειρα
Κάθε μέρα γίνεσθε και πιο εκλεκτικοί αλλάζετε
τις μάρκες των τσιγάρων αλλάζετε τα ρούχα σας αλλάζετε
Συνήθειες διασκεδάσεις κλίμα σπίτια και γυναίκες αλλάζετε
Τα δόντια σας και την καρδιά σας και τους λυγμούς
Ακόμη της καρδιάς σας τους αλλάζετε…..

………………………………………………………………………..
~Θωμάς Γκόρπας~

Οι μισοί έλληνες γράφουν ποιήματα
οι άλλοι μισοί δε διαβάζουν τίποτα

…………………………………………………………………….

~Γιώργης Παυλόπουλος~

Φύσαγε
γέρας
νέβαζε τ στάχτη τους
τ
ν πήγαινε στν οραν
φοβόταν
κείνη φοβόταν
ο
ὐὰ φοβιτσιάρα τς φώναζε.

Πάψε τρελέ του
λεγε
δ
ν εμαστε πι στ γ
δ
ν χουμε πι δέρμα
δ
ν χουμε μαλλι
δ
ν χουμε μήτε μάτια.

Γίναμε στάχτη τ
ς λεγε
μως μ βλέπεις κα σ βλέπω
κα
μένει κόμα γάπη
πο
δν μπορε ν γίνει στάχτη
κα
μένει κόμα γάπη.

Ε
μαι στάχτη σου το λεγε
κα
εσαι στάχτη μου
μ
πο νεβαίνουμε πο πμε
κι
λο φυσάει κι λο σ χάνω
ο
ὐὰ φοβιτσιάρα τς φώναζε.

Πάψε τρελέ του
λεγε.
………………………………………………………………………
~Κώστας Τριπολίτης~


Προσπέκτους

Φαντάζομαι τις έγχρωμες
γυαλιστερές γυναίκες
στον τελευταίο τους χορό
μ’ ένα στο χέρι κέρμα

Μπροστά από το παλιό τζουκ μποξ
τα ρούχα τους να σκίζουν
και ρίγος να διαπερνά
το αμείλικτο τους δέρμα

Απρόσιτες στον πύργο τους
έχοντας δραπετεύσει
για μια συνάντηση κρυφή
με κάποιον εραστή τους

Στης θάλασσας των ηδονών
βουλιάξαν το βελούδο
και βρέθηκαν αιχμάλωτες
μες στην κοιλιά του κήτους

Ναι, λάμπουνε φωσφορικά
νιώθοντας στο κορμί τους
ενός παράφρονα θεού
να τους χαϊδεύουν χάδια

Λικνίζονται στα δάπεδα
λύνοντας το σπασμό τους
κι από τα μέλη τους τα ανοιχτά
βγαίνουν υγρά διαμάντια

Κυνηγημένες μάγισσες
χωρίς την πυρκαγιά τους
μιλώντας με ακατάληπτες
περίπλοκες διαλέκτους

Ωραίες αλλοπρόσαλλες
και απομακρυσμένες
ίδιες με αυτά τα μανεκέν
που βλέπω στα προσπέκτους

Το υπόκωφο τραγούδι τους
κρατά φυλακισμένο
μες στο βυθό του Ιωνά
τη σάρκινη μεμβράνη

Αυτή που τις παγίδεψε
σε ηλιοτροπίων τόπους
και που το κάθε ανόητο
κορίτσι δεν τις πιάνει

Φαντάζομαι τις έγχρωμες
γυαλιστερές γυναίκες
στον τελευταίο τους χορό
μ’ ένα στο χέρι κέρμα

Να με κοιτάζουν σαν τζουκ μποξ
να με περιγελάνε
κι όλο να μου επιστρέφουν
το ματαιωμένο σπέρμα
………………………………………………………….
Σιντάρτα
Απόψε μέτρησα για σένα χίλια μίλια
λευκό χαρτί μες στης αγάπης την μποτίλια,
το φως που ρίχνει η κάμαρά σου στην αυλή σου,
για μένα είναι σινεμά του παραδείσου.

Χίλια τα πλάνα σου, τα χρώματα κι οι τόποι,
Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη
μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω
μ΄ ένα σου τρικ να ψωνιστώ και να ξεχάσω

Είν΄ η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο,
φύσα ουρανέ μου κι όταν σβήσει ο παλμός,
θα `ναι για σένα που θα ζω σε αιώνιο κύκλο
ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα κι ατμός.

Βάφει η σελήνη τα βουνά κι εσύ τα χείλη,
μ΄ άρωμα ψέμα μου ποτίζεις το μαντήλι,
κι ύστερα φεύγεις με αυτόματο πιλότο,
κάποιο κρυμμένο θησαυρό να βρεις στο Νότο.

Τόσα ταξίδια σε κορμιά ψυχές και τρένα,
τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα,
σαν τους φαντάρους που ξεχνούν τη μοναξιά τους,
μ΄ ένα φτηνό τρανζιστοράκι στη σκοπιά τους.
………………………………………………………….

Μπουμ
Έπειτα απ' το μεγάλο μπουμ
χίλιοι φακοί να κάνουν ζουμ, 
πλάνα ωραία της καταστροφής
με φωτιές και σάρκες να τραφείς
όταν η αράχνη θα νιώθει ευφυής
στριμωγμένη στο μπετόν της οροφής.

Είχες πει χρειάζεται καιρός
να φτιαχτούν σκουπίδια ένας σωρός
να σκεπαστούνε φεγγίτες και φωταγωγοί
να συμβούνε θάνατοι αργοί
να γεννηθούνε καινούργιοι πυροτεχνουργοί
για να αξίζει να επιστρέψεις στον πλανήτη γη.

Τη ζωή που σκότωσα εγώ
είναι η ζωή που νοσταλγώ
με τα σκεπάσματά σου έχω σκεπαστεί
το κορμί σου έχω αφουγκραστεί
η ύπαρξή σου καράβι που έχει βυθιστεί
με φωνάζεις τελευταίο ασυρματιστή.

Μπαίνοντας πρωί σε ένα ταξί
καίγομαι μέσα στο οξύ
βλέπω στα μάτια των περαστικών
ξυραφιές ονείρων χθεσινών
σου κοκκινίζει τα νύχια το μανόν
και είσαι θύτης μα και το θύμα συνθηκών.
………………………………………………………………..

Προσμονή

Χαράζει κάθε μέρα λίγο πιο θλιμμένα
Νυχτώνει κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά
Και έχεις τα μάτια σου μακριά αγκυστρωμένα
Σε κάτι πέλαγα του ονείρου σου κρυφά

Κι’ όλο προσμένεις κάτι που να σε λυτρώνει
Κάτι που θα `ρθει από έναν κόσμο που γελά
Μα είναι βία αυτό που μέσα σου φυτρώνει
Μονάχα βία τώρα μέσα σου μιλά

Μοιάζουν οι λέξεις λάστιχα ξεχειλωμένα
Που τα τραβάει καθένας όπως του φυσά
Όμως κανείς δε σου χρωστά όλα είναι ξένα
Όλα δικά σου αυτού του κόσμου δανεικά

Κι’ όλο ελπίζεις πως μία μέρα θα περάσει
Κι’ όλο ελπίζει πως μία μέρα θα φανεί
Πως θα’ ρθει κάποιος κάποια μέρα να σε πάρει
Να σε κρατήσει μες τα χέρια του σφικτά
Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά
Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά

Κι’ όλο ελπίζεις πως μία μέρα θα περάσει
Κι’ όλο ελπίζει πως μία μέρα θα φανεί
Πως θα’ ρθει κάποιος κάποια μέρα να σε πάρει
Να σε κρατήσει μες τα χέρια του σφικτά
Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά

Και να σου πει πως όλα τώρα θα τελειώσουν
Κι όλα θα γίνουν όπως ήτανε παλιά

Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο μακρινός και αν μοιάζει ο δρόμος από την πόρτα σου περνά

Σήκω τα πόδια σου βάλε τα καλά σου
Όσο απέραντος και αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά
……………………………………………………………….


~ Κώστας Καλαϊτζίδης ~
Ο Ξένος ~

Ξένος ήρθα στη ζωή, ένα πρωί,
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα που έμεινα παιδί.
Μια θάλασσα πλατειά, κόσμος προσπερνά, τρέμω μη πνιγώ,
Μιαν αγκαλιά, Θεέ, άνοιξε να μπω.
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα που έμεινα μικρό.
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα που έμεινα μικρό.
Ξένος φεύγω απ’ τη ζωή, στην πρώτη μου γη,
Τη χαρά να βρω και το φως να δω, χάδι και στοργή.
Στην έρημη καρδιά, όαση καμιά,
Ψάχνω για νερό, μια σου ματιά Θεέ, για να δροσιστώ.
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα που έμεινα μικρό.
Τόσο πείνασα, τόσο δίψασα που έμεινα μικρό.
………………………………………………………….

~ Αλκίνοος Ιωαννίδης~
Ο  Βυθός


Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου, πως θα μ' αντέξεις, 
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω, 
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις...", 
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου 'χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω, 
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα, 
μες σε δωμάτια κλεισμένα, 
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ, 
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει, 
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου 'χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω, 
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα, 
μες σε δωμάτια κλεισμένα, 
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ, 
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

………………………………………………………….

Η επιστροφή του Ασώτου: Αποστολάκης Δημήτρης  
~ Αλκίνοος Ιωαννίδης~


Μέσα στο κέφι του γλεντιού και στου κρασιού τη ζάλη
ένας μικρός εμίλησε μ’ αποκοτιά μεγάλη:
"Ξένε, ό,τι είχες να μας πεις, όλα θαρρώ μας τα `πες,
γύρισες όταν έχασες, όνειρα και αγάπες".

Πιότερο τον επίκρανε κι απ’ τη ντροπή του νόστου
που ο μικρός δε γνώρισε πως ήταν αδερφός του.
Σαν τέλειωσε η ξεφάντωση, πήγε στην καμαρά του
που `χανε βάψει οι τοίχοι της από τα όνειρά του.

Κι όπως εξετυλίγονταν τα όνειρα τα πρώτα,
ο αδερφός του χτύπησε της κάμαρας την πόρτα,
και το `πε πως από καιρό τον τυρρανά η σκέψη,
μ’ απόψε τ’ αποφάσισε άλαργο να μισέψει.

Επόνεσε όπως πονεί παλιά πληγή π’ ανοίγει
και του διπλοπαράγγελνε τι πρέπει ν’ αποφύγει.
"Εκεί στα ξένα που θα πας, μην πιεις νερό αδερφέ μου,
τση λησμονιάς και μαραθείς, ανθέ και καντιφέ μου.

Κάμε σαίτα την καρδιά να σκίσει τον αέρα,
να φτάσεις όπου έφτασα κι ακόμη παραπέρα.
Και το στερνό που θα σου πω πριν από τη φυγή σου,
πρόσεξε στο ταξίδι σου μη χάσεις την ψυχή σου".

Μέσα στη νύχτα μείνανε για ώρα αγκαλιασμένοι
και νιώθαν πως μ’ αόρατο σκοινί ήτανε δεμένοι.
Κι όπως τον συναπόβγανε και μάκραινε η σκιά του,
έπεσε στο προσκέφαλο κι έκλαψ’ απ’ την καρδιά του.