Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Νέα τραγωδία στην άσφαλτο! Το πολύνεκρο τροχαίο σημειώθηκε στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης γύρω στις 3.30 τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης, όταν Ι.Χ. αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν πέντε νεαροί εξετράπη της πορείας του… Από τα συντρίμμια του μοιραίου αυτοκινήτου ανασύρθηκαν νεκρά τέσσερα άτομα. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, νεκροί είναι ο 17χρονος (!) οδηγός του αυτοκινήτου, δύο φίλοι της ίδιας ηλικίας και ένας 19χρονος. Τραγική ειρωνεία, είναι ότι πριν από μερικούς μήνες ο 19χρονος, ο ένας από τους τέσσερις νέους που έχασαν τη ζωή τους, είχε αναρτήσει μια φωτογραφία στον λογαριασμό του στο Facebook, που τον έδειχνε να οδηγεί ένα αυτοκίνητο, γράφοντας: «Αν μια μέρα η ταχύτητα με σκοτώσει, εσύ μην κλάψεις, διότι εγώ εκείνη την ώρα γελούσα»… (!)

Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει

Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας που ξανάγραφα για το θέμα αυτό- της οδηγικής παιδείας[2]- με αφορμή την τραγωδία με το δυστύχημα στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας που άφησε νεκρά τέσσερα άτομα εξαιτίας της «τρελής» πορείας της Πόρσε ενός 24χρονου. Το να ξαναγυρίζουμε στα ίδια θέματα, ψάχνοντας εκ νέου αιτίες και παραλείψεις δεν ξέρω αν τελικά έχει κάποιο νόημα, αφού είναι φανερό πως πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι αμετανόητοι «εραστές» του κινδύνου, επομένως και του θανάτου[3]. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για κάτι ουσιωδέστερο που έχει - κατά τη γνώμη μου- πολύ μεγάλη σχέση και με το παραπάνω θέμα.

Φίλοι μου, είναι δεδομένο ότι τα παιδιά επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από εμάς, τους γονείς τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να οικειοποιούνται πολλές δικές μας συμπεριφορές, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Έτσι, είναι φυσικό να μας θεωρούν πρότυπα μίμησης και ταύτισης. Επομένως, το θέμα είναι να αναζητούμε τους τρόπους εκείνους με τους οποίους μπορούμε να αποτελέσουμε θετικό πρότυπο για εκείνα.

Καταρχάς, το πρώτο που αντιλαμβάνονται- από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα τα παιδιά- είναι η ποιότητα της σχέσης μας με τη/τον σύντροφό σας. Αν συνηθίζουμε να του/της εκδηλώνουμε την αγάπη μας και να μην τσακωνόμαστε τακτικά, το παιδί νιώθει εσωτερική γαλήνη και ασφάλεια. Το αντίστροφο ισχύει στην αντίθετη περίπτωση. Το παιδί διαισθάνεται αν οι γονείς του είναι αγαπημένοι και γενικά αν το οικογενειακό του περιβάλλον αποπνέει υγεία ή όχι.

Επιπλέον, επειδή σε όλες τις οικογένειες υπάρχουν εντάσεις μεταξύ των μελών της, το ζητούμενο είναι να λύνονται άμεσα. Δείξτε στο παιδί ότι μετά από ένα μίνι καυγά με τη/τον σύντροφό σας, όλα επανέρχονται στην πρότερη καλή μεταξύ σας κατάσταση και δεν επικρατεί...ψυχροπολεμικό κλίμα για μέρες. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει ότι οι άνθρωποι μπορεί μεν να διαφωνούν, όμως καλούνται άμεσα να τα ξαναβρούν, όταν υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη. Άλλωστε, όταν υπάρχει αγάπη, οι εγωισμοί τίθενται στο περιθώριο άμεσα.

Ο τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά είναι μέσω της μίμησης. Επομένως, για να αποτελέσουν οι γονείς ένα θετικό πρότυπο για τα παιδιά τους, θα πρέπει να έχουν τον έλεγχο του εαυτού τους. Οι περισσότεροι γονείς ζητούν την πειθαρχία από τα παιδιά τους, αλλά αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκουν πρώτιστα θα ήταν να μπορούν οι ίδιοι να πειθαρχούν τον εαυτό τους.

Είναι εύκολο να επιβάλλουν οι γονείς στα παιδιά τους τα «όχι» και τα «μη»: «Μη λες ψέματα», «Μη φωνάζεις», «Μη χτυπάς», και αργότερα «Μη καπνίζεις»,  «Μην ξενυχτάς» κλπ., αλλά θέλει προσπάθεια και πειθαρχία από τους ίδιους τους γονείς να κάνουν πράξη αυτά που κηρύττουν.

Συμπερασματικά: Αυτό που βλέπουν και πιστεύουν τα παιδιά, αυτό και γίνονται. Ό,τι συμπεριφορές παρατηρούν, αυτές επαναλαμβάνουν. «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει», λέει ο λαός. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να γίνουμε εκείνη η «μηλιά» που κουβαλάει στα κλαδιά της τους σωστούς καρπούς…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] «Πρωινός Τύπος», Πέμπτη 2/3 και Κυριακή 5/3/2017, σελίδα 3.

[3] Λίγο πριν στείλω το κείμενο προς δημοσίευση διαβάζω πως «Άλλοι δύο νέοι άνθρωποι, ηλικίας μόλις 17 και 19 ετών, έχασαν τη ζωή τους στην άσφαλτο στην Κρήτη. Οι νεαροί επέβαιναν σε δύο ξεχωριστές μοτοσικλέτες και συγκρούστηκαν, κάνοντας μάλλον «κόντρες»! Έλεος πια!

Η τηλεόραση επιδρά αντικοινωνικά!

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Η Γ-ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης σε ανακοίνωση της^[2] ασκεί σφοδρή κριτική στο τηλεπαιχνίδι Survivor, κάνοντας λόγο για «τηλεοπτικό σκουπίδι που διδάσκει ότι καμία ξευτίλα και προδοσία δεν είναι ντροπή». Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η Γ-ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, «Το ΣΚΑΙ, το κανάλι με την πιο εχθρική στάση απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες και την πιο φιλική στην πολιτική καταστροφής των δικαιωμάτων μας και ιδιαίτερα αυτών της νέας γενιάς, προβάλλει ένα ακραία διαστροφικό, ανταγωνιστικό, «αθλητικό παιχνίδι», στο οποίο ανώνυμοι και διάσημοι αποκομμένοι από το κοινωνικό περιβάλλον, διεκδικούν μέχρι «τελικής πτώσεως» το έπαθλο που συνήθως είναι η ...τροφή! Αφού δεν έχει άρτο, πάρτε θεάματα... με άρτο!».

Η τηλεόραση επιδρά αντικοινωνικά!

Η τηλεόραση αναστατώνει κατά κάποιο τρόπο τις φυσιολογικές διαδικασίες της κοινωνικής μας ζωής. Όταν η προσοχή όλων των μελών της οικογένειας ή της παρέας είναι στραμμένη μπροστά σε μια οθόνη, τότε είναι ελάχιστη η επαφή και η επικοινωνία των ατόμων.

Αλλά και στις περιπτώσεις που τα άτομα θα μιλήσουν μεταξύ τους οι κουβέντες τους είναι σύντομες και σχεδόν πάντα αφορούν αυτό που εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν. Δεν υπάρχει συνέχεια στη συζήτηση παρά μόνο σύντομα σχόλια ενθουσιασμού ή αποδοκιμασίας σχετικά με τα τεκταινόμενα στην οθόνη. Αλίμονο σε όποιον εκείνη την ώρα πάρει τηλέφωνο! Αν το σηκώσει δυσανασχετημένο κάποιο μέλος της οικογένειας, θα είναι φανερό ότι θέλει συντόμως να το κλείσει, για να μη χάσει κάποια εξέλιξη στο τηλεοπτικό προϊόν!

Ακόμα χειρότερα: Όταν το παιδί καθηλώνεται μπροστά στην τηλεόραση είτε παρακολουθώντας διάφορα προγράμματα είτε παίζοντας για ώρες κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, αυτό του αφαιρεί χρόνο που θα αφιέρωνε σε άλλες ασχολίες με τους φίλους του ή την οικογένειά του. Παίζει λιγότερο, διαβάζει και κουβεντιάζει ελάχιστα! Και μιλάμε για ασχολίες που είναι πολύ σημαντικές στην ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων του παιδιού αλλά και της κοινωνικότητά του.
Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία ότι αυτά που βλέπει ένα παιδί στην τηλεόραση διαμορφώνουν εν πολλοίς και την άποψή του για τον κόσμο.

Σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, το 57% των τηλεοπτικών προγραμμάτων περιέχουν κάποιας μορφής βία που είναι επιβλαβής για την ψυχολογία του παιδιού.  Η βία που παρουσιάζεται στην τηλεόραση έχει οπωσδήποτε αντίκτυπο στο μυαλό των νεαρών ατόμων. Επιπλέον, η τηλεόραση είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους πλέον οι αλάνες και τα πάρκα έχουν ερημώσει, αφού πλέον την θέση τους έχουν πάρει τα εμπορικά κέντρα, τα internet cafe, τα playstations και κάθε λογής εμπορικό τέχνασμα που έχει σαν σκοπό το κέρδος. Δυστυχώς η κρίση ενός παιδιού επηρεάζεται πολύ εύκολα και οι αντιστάσεις του στο εντυπωσιακό είναι πολύ χαμηλές. Ο ρόλος του κάθε γονιού είναι πολύ δύσκολος σήμερα, εάν βέβαια έχει διάθεση και θέληση να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του και δεν είναι και ο ίδιος θύμα αυτής της «εξάρτησης».

Όσο αφορά το Survivor (ή Σουρβάιβορ= επιζών) τώρα, το «τηλεπαιχνίδι» που εξαφάνισε σε εβδομαδιαία βάση στα 6 από τα 10 σπίτια οποιαδήποτε δραστηριότητα από τις 9 το βράδυ έως τα μεσάνυχτα (!), θα επανέλθω, όταν έχω και δικά μου εμπειρικά δεδομένα. Προς το παρόν συμφωνώ με τους συναδέλφους της Θεσσαλονίκης: το Survivor δεν είναι «απλώς ένα παιχνίδι»[3]. Είναι η επιβολή του  βάρβαρου, παράλογου, παρηκμασμένου πολιτισμού του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος στα παιδιά μας (και όχι μόνο). Από ποιους; Μα από αυτούς που τα έχουν στερήσει το πραγματικό παιχνίδι, το γέλιο, τη χαρά και την ελπίδα!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας  "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα alfavita.gr την περασμένη Κυριακή 26/3.

[3] Ούτε αφορμή για μια ακόμη εκπομπή της σοβαροφανούς δημοσιογράφου Τατιάνας Στεφανίδου.

Αφιερωμένο σε όσους κάτι είδαν κάτι άρπαξε το μάτι τους!

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                             

Αφιερωμένο σε όσους κάτι είδαν κάτι άρπαξε το μάτι τους!

Η Παγκόσμια Ημέρας Ποίησης, φίλοι μου, εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχάλη Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό. […]

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της Ποίησης στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης[2], ούτως ώστε η Ποίηση να μη θεωρείται πλέον άχρηστη Τέχνη, αλλά μια Τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. 

Τιμώντας και εγώ αυτή τη θεία Τέχνη- με την οποία είμαι χρόνια «ερωτευμένος»- επέλεξα στο σημερινό κείμενό μου να «μιλήσει» για την ποίηση ένας ταπεινός και χαμηλόφωνος ποιητής, ο Πελοποννήσιος συνάδελφος (φιλόλογος καθηγητής) Γιώργης Παυλόπουλος[3]. Ταυτόχρονα, μέσα από τη στήλη μου θέλω να συγχαρώ τους συναδέλφους μου φιλολόγους κα. Ραϊτσίνη Χριστίνα και κ. Σιαφαρίκα Νίκο, για τις σχετικές εκδηλώσεις που κάνανε στο Γυμνάσιο- Λυκειακές τάξεις Μητρόπολης και ΕΠΑΛ Παλαμά αντίστοιχα.

…………………………….………

Γιώργης Παυλόπουλος - Τί είναι ποίηση[4];

«Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τί τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τί είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δε θα τραγούδαγε».

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι,

Παραλλάζοντας αυτή τη σημείωση του Πωλ Βαλερύ, η οποία παραπέμπει άμεσα στον Ποιητή και στην Ποίηση, θα λέγαμε: «Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τί γράφει, γιατί γράφει και τί είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δε θα έγραφε».

Κι εγώ τώρα δεν ξέρω να σας πω τί είναι Ποίηση και γιατί γράφω ποιήματα. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω να σας πω σε τί μας βοηθάει η Ποίηση και ποιος είναι ο σκοπός της. Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της.

Τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή δεν έχει άλλο τρόπο να την εκφράσει: γράφει ποιήματα. Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει κυρίως αυτό που κρύβει ἡ ζωή. Όπως ο έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένους.

Η Ποίηση, λοιπόν, είναι πράξη ερωτική; Ή μήπως πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δυο; Πράξη ερωτική και συνάμα πράξη απόγνωσης;

…………………………….………

Παραθέτω, τέλος φίλοι μου, και ένα χαρακτηριστικό ποίημα του Γιωργή Παυλόπουλου στο «διάλογο» του με την ποίηση.

Τα Αντικλείδια

Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

Και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατελείωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Βέβαια, η εικόνα αυτή στη χώρα μας δεν ενισχύθηκε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την τηλεόραση. Καλύτερη είναι η κατάσταση στο ραδιόφωνο και το διαδίκτυο.

[3] Για αυτόν τον Έλληνα ποιητή της Α΄ Μεταπολεμικής γενιάς που έγραψε έξι μόλις βιβλία σε μια ποιητική διαδρομή 60 χρόνων (!) βλέπε ενδεικτικά στο http://www.poiein.gr/archives/361

[4] Ομιλία του ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου στην εκδήλωση του περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες» που έγινε προς τιμή του στο «Σπίτι της Κύπρου» στις 8-12-1997.

Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή;

                                                                                                       

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                              Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή;

Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή; Βέβαια, θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς το ερώτημα: Πόση αξία έχει μια ζωή ενός ανθρώπου σε ένα «πολιτισμικό σύστημα αξιών» που την υποβιβάζει στο επίπεδο της επιβίωσης; Που μας καταντά σαν τα ζώα; Με μόνο στόχο- σκοπό της ζωής μας την επιβίωση; Τελικά, η ανθρώπινη ζωή είναι, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, η υπέρτατη αξία; Αν ναι, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; 

Και όμως… Σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, η ανθρώπινη ζωή είναι η υπέρτατη αξία, αφού η αξία της ζωής είναι ανυπέρβλητη και ανεκτίμητη και κανένας δεν δικαιούται να την καταστρέφει. Επιβάλλεται να υπάρχει σεβασμός της ζωής των συνανθρώπων μας και γι’ αυτό οποιαδήποτε αφαίρεση ζωής αποτελεί έγκλημα όχι μόνο κατά του συγκεκριμένου θύματος, αλλά και κατά της ανθρώπινης κοινωνίας και της ανθρωπότητας γενικότερα. 

Τελευταίο κρούσμα αυτό που συνέβη στη Μεσσηνία προχθές Παρασκευή. Για έναν ήσυχο άνθρωπο που δεν έδειχνε να αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα μιλάνε, λοιπόν, οι γείτονες του 59χρόνου πατέρα στην Μεσσήνη, που προχθές το πρωί στην Πελοπόννησο σκότωσε εν ψυχρώ την ώρα που κοιμόταν τη δεκάχρονη κόρη του, πριν θέσει στη συνέχεια τέρμα και στη δική του ζωή! Όπως λένε κάτοικοι της μεσσηνιακής πόλης ο 59χρόνος είχε «βαρύνει» ψυχολογικά μετά την απώλεια της συζύγου του από καρκίνο, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είχε δώσει δείγματα για την αποτρόπαια πράξη του. Ο 59χρονος δούλευε ως εργολάβος οικοδομικών μηχανημάτων και παλαιότερα είχε συνεργαστεί με τον δήμο ενώ τελευταία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα…

Ε και λοιπόν, φίλοι αναγνώστες; Ε και λοιπόν, επαναλαμβάνω; Εάν αντιμετωπίζουμε οικονομικά, συναισθηματικά ή άλλου είδους προβλήματα, αρπάζουμε μια καραμπίνα και σκοτώνουμε τα παιδιά μας; Ή την/τον σύντροφό μας; Ή τον πατέρα και τη μάνα μας;       Εγκλήματα πάθους, μίσους ή παράνοιας, όπως και να τα χαρακτηρίσει κανείς, πολλές φορές είναι τόσο αποτρόπαια, που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Προσωπικά πιστεύω στην ανεκτίμητη αξία της ανθρώπινης ζωής, γι' αυτό και δεν κατανοώ καμία ενέργεια που αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, πόσο μάλιστα παιδική ζωή!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

«Παιδιά, πηγαίνετε αλλού να παίξετε!»

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                       

Το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα με την Παρί Σεν Ζερμέν πριν από λίγες μέρες έγινε αφορμή για... διαξιφισμούς μέσω Twitter για τον πρωθυπουργό της χώρας μας Αλέξη Τσίπρα και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (και εν δυνάμει πρωθυπουργό) Κυριάκο Μητσοτάκη! Μετά την πρόβλεψη του προέδρου της ΝΔ ότι το Champions League θα κατακτήσει η Παρί Σεν Ζερμέν, ο Αλέξης Τσίπρας του έγραψε στο Twitter «Τελικά, ούτε η Παρί Σεν Ζερμέν θα κερδίσει το Champions League ούτε και η ΝΔ τις επόμενες εκλογές». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε αμέσως (!) με... δεικτικό σχόλιο «Καλά, μια λάθος πρόβλεψη για το Champions League έκανα, δεν έχασα και τα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ...».

  

«Παιδιά, πηγαίνετε αλλού να παίξετε!»

«Παιδιά, πηγαίνετε αλλού να μαλώσετε και να παίξετε. Αφήστε με εμένα στα βάσανα μου», μας έλεγε θυμάμαι κάποια κρύα βράδια της δεκαετίας του ’80, ο μπάρμπα- Κώστας, ένας ανήμπορος και βασανισμένος γέρος του χωριού μου, όταν εμείς όντας μικρά παιδιά, περνούσαμε έξω από το υποτυπώδες σπίτι του που βρισκόταν στη στροφή του δρόμου, και λίγο πριν πούμε αναμεταξύ μας «καληνύχτα», μαλώναμε - καμιά ώρα!- χωρίς ουσιαστικό λόγο. Χορτασμένος από πόνο και πικραμένος από τα βάσανα της ζωής, δεν ήθελε ούτε καν να ακούει τους δικούς μας ανούσιους καβγάδες, τα μαλώματα και τις αντιθέσεις μας.

 «Παιδιά, πηγαίνετε αλλού να μαλώσετε και να παίξετε. Αφήστε μας στην ταλαιπωρία μας», λένε σήμερα οι πολίτες τουλάχιστον σ’ αυτούς τους δύο πολιτικούς που μαλώνουν σαν τα κοκόρια μεταξύ τους, μη κρατώντας τις περισσότερες φορές ούτε καν τα προσχήματα που οφείλουν να κρατούν. Όσο σκληρή και κυνική και αν φαίνεται η σύγκριση, είναι δυστυχώς πραγματική. Παίζουν μεταξύ τους σαν τα μικρά παιδιά. Παίζουν με τις λέξεις και τις γκριμάτσες τους. Παίζουν στο Twitter. Παίζουν, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το δικό μας πόνο. Με την αγωνία του γονιού που βλέπει άνεργο το παιδί του, έτοιμο να ξενιτευτεί. Του συνταξιούχου να ζήσει αξιοπρεπώς το υπόλοιπό της ζωής του. Του ανέργου οικογενειάρχη, που τον πνίγουν τα χρέη, να βρει μια δουλειά. Του υπαλλήλου που βλέπει το εισόδημα του συνεχώς να κατρακυλά και, επιπλέον, να επικρέμεται από πάνω του η «σπάθα» της απόλυσης. Παίζουν, για το δικό τους καλό, για την ικανοποίηση των δικών τους σχεδίων. Παίζουν για την «πάρτη τους» μόνο, χρησιμοποιώντας όλους εμάς ως μέσο ανάδειξης τους, στη θέση του νικητή.  Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και οι εξαιρέσεις είναι τόσο λίγες που χάνονται μέσα σε αυτόν.

Μην ψάχνουν να βρουν ποιοι και γιατί απαξιώνουν την πολιτική. Οι ίδιοι αυτοί που ζητούν την ψήφο μας, απαξιώνουν τους εαυτούς τους και την πολιτική, όταν μέσα σ’ αυτή την κρίση βρίσκουν χρόνο να «μιλάνε» αναμεταξύ τους μέσω tweets. Απαξιώνουν την πολιτική και απογοητεύουν το λαό αυτοί οι ίδιοι, όταν απολαμβάνουν σε τέτοιες δύσκολες εποχές προκλητικά φορολογικά προνόμια, απαλλάσσοντας τον εαυτό τους από το φόρο εισοδήματος σε χρηματικά ποσά που αντιστοιχούν σε ποσοστά 25% έως και 77% των καθαρών εισοδημάτων, τα οποία λαμβάνουν ετησίως από τις δραστηριότητές τους στο Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα για το ίδιο ετήσιο εισόδημα ένας απλός πολίτης πληρώνει έως και πέντε φορές υψηλότερο φόρο από καθένα τους![2] Απαξιώνουν την πολιτική και απογοητεύουν το λαό οι ίδιοι, αφού  απώτερος στόχος τους είναι να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιούν σαν μέσο τα προβλήματα του απλού πολίτη, τα προβλήματα του τόπου μας, για να ικανοποιήσουν το «θέλω» τους, που είναι  ένα και το αυτό: η εξουσία.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Άσκηση στις χρονικές προτάσεις και τη χρονική τους βαθμίδα

Άσκηση στις χρονικές  προτάσεις  και τη χρονική τους βαθμίδα

Σημειώστε- υπογραμμίστε στις παρακάτω περιόδους τις χρονικές  προτάσεις  και κατόπιν γράψτε δίπλα στο βέλος τη χρονική τους βαθμίδα (προτερόχρονο, ταυτόχρονο -σύγχρονο, υστερόχρονο).

α. Καθώς αυτός ερχόταν, εγώ έφευγα. →

β. Όταν έμπαινε στο σπίτι, εγώ έπρεπε να πάω στο δωμάτιό μου. →

γ. Μέχρι να στρίψω στη γωνία, το κακό είχε γίνει. →

δ. Ωσότου να γίνει αυτό που λες, όλα θα έχουν αλλάξει. →

ε. Μόλις ερχόταν από τη δουλειά του ο πατέρας, γινόταν πανηγύρι στο σπίτι. →

στ. Προτού να πέσεις να κοιμηθείς,  μπορείς να πιείς το τσάι  σου. →

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Επιπλέον, να διορθώσετε στη διατύπωση της εργασίας που σας έβαλα για το σπίτι σχετικά με την ανθρωπιστική οργάνωση το ρήμα «αναζητώ».  Γράφετε με -η και όχι με –ει, αφού είναι ρήμα δεύτερης συζυγίας, α’ τάξης.

Επομένως η σωστή γραφή είναι «αναζητήστε», όπως επισήμανε πολύ σωστά η Ελπινίκη και συνηγόρησε η Χρύσα.

                                                        Καλό απόγευμα, παιδιά.

Burnout: Το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης των εκπαιδευτικών

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                        Ψύχραιμη ματιά

Burnout: Το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης των εκπαιδευτικών[2]

Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων, οι δε εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο burnout ή όπως αποδίδεται στα ελληνικά «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης».

Έρευνες στην Αμερική και την Ευρώπη έχουν δείξει ότι από το σύνολο των εργαζομένων σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα οι εκπαιδευτικοί πλήττονται ιδιαίτερα. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία το 15% των εκπαιδευτικών υποφέρει από το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης. Στην Ελλάδα το 10% των εκπαιδευτικών βιώνει υψηλή συναισθηματική εξάντληση, το 15‐17% μέτρια ως υψηλή αποπροσωποποίηση, η οποία εκδηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές, και το 30‐35% αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του[3]!

Μιλάμε, λοιπόν, για ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στα πλαίσια του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από συναισθήματα άγχους, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά αισθήματα έχει για τους μαθητές του, δεν είναι ικανοποιημένος από τη δουλειά του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία.

Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της επαγγελματικής εξουθένωσης: Πρώτον, η συναισθηματική εξάντληση που εκδηλώνεται με μια συνεχή αίσθηση έντασης και ψυχικής κόπωσης. Δεύτερον, η αποπροσωποποίηση που εκδηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές και τους γονείς και, τρίτο, η έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων που εκδηλώνεται με τη μείωση της απόδοσής του.

Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε πως το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης δεν έχει αιφνίδια έναρξη. Αντίθετα ακολουθεί τέσσερα διαδοχικά στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι αυτό του ενθουσιασμού. Ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός εισέρχεται στον εργασιακό χώρο με πολύ υψηλούς στόχους και μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό του και τους μαθητές. Στο δεύτερο στάδιο κυριαρχούν η αμφιβολία και η αδράνεια. Ο εκπαιδευτικός αμφιβάλλει αν η εργασία του ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στις βαθύτερες ανάγκες του. Αρχίζει να προβάλλει ζητήματα αμοιβών και ωρών εργασίας, δεν αναθεωρεί όμως τις υψηλές προσδοκίες του. Η απογοήτευση και η ματαίωση είναι το τρίτο στάδιο. Ο εκπαιδευτικός αναρωτιέται αν και πόσο αξίζει τον κόπο να διδάσκει κάτω από συνθήκες πίεσης, άγχους και απογοήτευσης και θεωρεί κάθε προσπάθεια μάταια. Το τελευταίο στάδιο, είναι η απάθεια. Ο εκπαιδευτικός παραμένει στο σχολείο, παίρνει το μισθό του, αδιαφορώντας για κάθε εκπαιδευτική καινοτομία και για τις ανάγκες-προβλήματα των μαθητών του.

Αλλά και ο ίδιος αντιμετωπίζει προβλήματα. Οι κεφαλαλγίες, η υπέρταση, οι μεταβολές του σωματικού βάρους, οι καρδιαγγειακές διαταραχές, η έντονη αίσθηση κόπωσης και αδυναμίας, οι διαταραχές στον ύπνο, η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, καπνού, αλκοόλ, είναι ορισμένες από τις ψυχοσωματικές αντιδράσεις.

Και στο φαινόμενο αυτό η καλύτερη αντιμετώπιση θα ήταν η πρόληψη. Αν δηλαδή το Υπουργείο Παιδείας διερευνούσε και κατέγραφε πανελλήνια και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όπως οφείλει, όχι μόνο την έκταση και τους παράγοντες που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου, αλλά και τις συνιστώσες εκείνες που μπορούν προβλέψουν την εμφάνιση της επαγγελματικής εξουθένωσης. Αυτό, όμως, ούτε συνέβη ποτέ πόσο μάλιστα τώρα που υφιστάμεθα ως χώρα οικονομική- για να μην πω ανθρωπιστική- κρίση.

Γι’ αυτό ο ίδιος ο εκπαιδευτικός, που αντιλαμβάνεται το επάγγελμά του ως λειτούργημα, οφείλει να καταβάλει προσπάθεια ελέγχου των παραμέτρων που του προκαλούν επαγγελματικό άγχος, να αναγνωρίσει εγκαίρως τα συμπτώματα και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς. Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στους νέους που με τον έναν ή άλλο τρόπο διαπλάθονται από εμάς.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπ[ος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Γενικότερα για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία των εργαζομένων στην Ελλάδα μιλήσαμε στο κείμενό μας που δημοσιεύτηκε στον Π.Τ. την περασμένη Πέμπτη( 9/3/2017), σελ. 3.

[3] Θεολόγος Χατζηπέμος, Ειδ. Παιδαγωγός, Κοιν. Λειτουργός MSc Συνεργάτης της ΕΨΥΠΕ.