Μην τα κάνετε, ρε, αν νιώθετε πως θα γίνετε δολοφόνοι τους!

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Μην τα κάνετε, ρε, αν νιώθετε πως θα γίνετε δολοφόνοι τους!

Πρώτο παράδειγμα-συμβάν: Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013, Άργος:  47χρονος επιχειρηματίας, τυφλωμένος από τη ζήλια για τη μητέρα του έφηβου κοριτσιού, πυροβόλησε την 17χρονη κόρη του (!). «Θα σκοτώσω την κόρη μου, για να σ' εκδικηθώ που με άφησες. Με κατέστρεψες…. Δεν σκοτώνω εσένα, για να ζήσεις με τον πόνο της κόρης σου και να πεθάνεις μια ώρα νωρίτερα», έγραψε σε επιστολή που άφησε.

Δεύτερο παράδειγμα-συμβάν: Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017, Σητεία Κρήτης:  52χρονος λογομάχησε με την 30χρονη σύζυγό του και της πέταξε με δύναμη ένα κινητό τηλέφωνο, το οποίο όμως χτύπησε θανάσιμα το παιδί τους (ένα βρέφος 6 μηνών) που βρισκόταν στην αγκαλιά της. Το μωρό μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου […] οι γιατροί κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά δεν κατάφεραν να το κρατήσουν στη ζωή.

Τρίτο παράδειγμα-συμβάν: Πέμπτη 27 Απριλίου 2017, Αγία Βαρβάρα -Αττική:  61χρονος πατέρας (συνταξιούχος αστυνομικός) έπνιξε την κόρη του, επειδή έκλαιγε και την πέταξε σε παρακείμενο κάδο σκουπιδιών! «Ήταν η κακιά στιγμή» είπε, όταν μετά από εξοντωτική ανάκριση, ομολόγησε την πράξη του.

Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή; Αυτό αναρωτιόμουν δημόσια σε προηγούμενό μου κείμενο[1]. Βέβαια, θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς το ερώτημα: Πόση αξία έχει η ζωή ενός ανθρώπου σε ένα «πολιτισμικό σύστημα αξιών» που την υποβιβάζει στο επίπεδο της επιβίωσης; Που μας καταντά σαν τα ζώα; Με μόνο στόχο- σκοπό της ζωής μας την επιβίωση; Τελικά, η ανθρώπινη ζωή είναι, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, η υπέρτατη αξία; Αν ναι, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Το παραπάνω ερώτημα, όμως, σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει τους γονείς από τέτοιες πράξεις: την παραμέληση, την κακοποίηση, ακόμη περισσότερο τη δολοφονία των παιδιών τους!

Φίλοι μου, την κακοποίηση, δυστυχώς, δεν την κάνουν μόνο τα ορατά σημάδια στο σώμα ενός αθώου παιδιού. Το χειρότερο είναι πως οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους δεν ξεχωρίζουν από κάποιο εξωτερικό χαρακτηριστικό και δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, συχνά υπεράνω πάσης υποψίας. Μπορεί να μοιάζουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες και να είναι ευγενικοί με τους γείτονες τους και τον περίγυρό τους. Κατά βάθος είναι ανώριμα, φοβισμένα ή επιθετικά άτομα.

Οι άνθρωποι αυτοί για διάφορους λόγους, που σχετίζονται συνήθως με τη δική τους ανατροφή, όπως η υπερ-προστασία, η ανεπαρκής συναισθηματική φροντίδα ή και η ανωριμότητα των δικών τους γονέων, δεν ωριμάσαν ικανοποιητικά, ώστε να αναλάβουν με επάρκεια το ρόλο τους τώρα που οι ίδιοι έγιναν γονείς. Αντιμετωπίζουν, λοιπόν, αυτό το ρόλο με επιπολαιότητα: πιστεύουν ότι τα παιδιά «μεγαλώνουν μόνα τους», ότι τα βρέφη είναι φυσιολογικό να κλαίνε ή ότι, αν φάνε  και λίγο ξύλο τα παιδιά, «δε θα πάθουν τίποτα» κ.ά.

Έχουν συνήθως μια «ασπρόμαυρη», περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, όπου όλα είναι καλά ή κακά, χωρίς ενδιάμεσους χρωματισμούς. Έτσι, πιστεύουν ότι η στάση τους είναι η σωστή, ενώ, αν κάποιος τους πει κάτι αρνητικό για τη συμπεριφορά τους έναντι των παιδιών τους, θεωρούν ότι υπερβάλλει και ίσως το εκλάβουν ως προσωπική επίθεση, αντί ως μια ευκαιρία για αυτοκριτική και αυτοβελτίωση. Στις μέρες μας απαντάται πολύ ο τύπος εκείνου του γονέα που χαρακτηρίζεται από χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία σχετίζεται άμεσα και με την ανεπάρκεια που αισθάνονται στην εκτέλεση του μητρικού ή πατρικού τους ρόλου, οπότε σε αυτή την περίπτωση το κακό δεν αργεί να συμβεί.

Τέτοια εγκλήματα, όμως, όπως τα παραπάνω τιμωρούνται και από τους γραπτούς νόμους μα προπάντων από τους άγραφους (συνείδηση, κοινή γνώμη, ήθη κ.ά.) μιας κοινωνίας. «Στο κάτω- κάτω στης γραφής», όπως λέει και ένας φίλος αναγνώστης, όταν μιλάμε για τέτοια συμβάντα, «τί σας φταίνε τα παιδιά και παθαίνουν τα μύρια όσα από εσάς γονείς; Μην τα κάνετε, ρε, αν νιώθετε πως θα γίνετε δολοφόνοι τους!».

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] «Πρωινός Τύπος», 19-3-2017, σελ. 3: «Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή;».

Άραγε σε τι είδους ανάπτυξη ελπίζουμε, όταν επενδύουμε μηδενικά στην Παιδεία και στους νέους μας;

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Μείωση δαπανών για την εκπαίδευση, οριακή επάρκεια υποδομών, γήρανση και μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού για τα βασικά μεγέθη της εκπαίδευσης στην Ελλάδα καταγράφει η ετήσια έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της Γ.Σ.Ε.Ε .(ΚΑΝΕΠ-ΓΣΕΕ), η οποία παρουσιάστηκε προχθές παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και των τομεαρχών παιδείας των άλλων πολιτικών κομμάτων.

Άραγε σε τι είδους ανάπτυξη ελπίζουμε, όταν επενδύουμε μηδενικά στην Παιδεία και στους νέους μας;

Γερασμένο και κακοπληρωμένο είναι το εκπαιδευτικό προσωπικό στην Ελλάδα. Και δεν το λέω από συντεχνιακή σκοπιμότητα κινούμενος. Το λένε οι αριθμοί και τα στατιστικά που συγκρίνουν τα δεδομένα με δεκάδες άλλες χώρες της Ευρώπη. Πρώτα- πρώτα  η ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση. Αν και ο συγκεκριμένος οργανισμός αποτελεί έναν από τα βασικά think tank[2] για την προώθηση της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στη χώρα μας (αλλά και παγκοσμίως), δεν είναι λίγες οι φορές που στο επίπεδο των διαπιστώσεων παραθέτει την πραγματικότητα. Σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες με το γηραιότερο προσωπικό! Η μέση ηλικία των εκπαιδευτικών είναι περίπου 41,5 χρονών στο νηπιαγωγείο, 42 χρονών στο δημοτικό, 46 χρονών στο γυμνάσιο και στο επαγγελματικό λύκειο και 47,5 χρονών στο γενικό λύκειο (!), ξεπερνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο (30%) στις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α.

Και αυτό συμβαίνει, επειδή οι διορισμοί έχουν «παγώσει» ελλείψει κονδυλίων (λόγω μνημονίων), οπότε η ανανέωση του εκπαιδευτικού προσωπικού στη χώρα μας φαίνεται να αποτελεί άπιαστο στόχο για τα επόμενα- πολλά- χρόνια. Επιπλέον, πολλοί από τους διορισμένους εκπαιδευτικούς είναι εγκλωβισμένοι λόγω του νέου συνταξιοδοτικού- ασφαλιστικού προγράμματος και δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη. Αλλά και αν έχουν τα απαιτούμενα έτη προϋπηρεσίας, ώστε να συνταξιοδοτηθούν, δεδομένου ότι δε γνωρίζουν το ύψος της νέας σύνταξης και ακούγοντας κάθε μέρα κάτι καινούριο για «συντάξεις- φιλοδωρήματα», δεν παίρνουν την απόφαση να αποχωρήσουν, αφού δε θα μπορούν ως συνταξιούχοι να επιβιώσουν! Μιλάμε, φίλοι μου, για φαύλο κύκλο.

Πράγματι, δεν είναι καθόλου παραγωγικό να έχουμε ένα γερασμένο εκπαιδευτικό προσωπικό στα σχολεία και φυσικά δεν μπορούμε να φανταστούμε εκπαιδευτικό να μπαίνει στην τάξη στα 67 του χρόνια και να έχει απέναντί του μαθητές/τριες 10-17 ετών, δηλαδή ανθρώπους που τους χωρίζει μισός αιώνας ζωής! Είναι ισοπεδωτικό και θλιβερό συνάμα να παραβλέπει  η Πολιτεία το χάσμα των γενεών και τις ιδιαιτερότητες της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να υπερβούν τις φυσικές και πνευματικές τους δυνάμεις.  

Αλλά έστω ότι οι εκπαιδευτικοί από αγάπη για το επάγγελμα- λειτούργημα τους έχουν διάθεση να το κάνουν. Τους βοηθάει η Πολιτεία στην ανανέωση των γνώσεων τους; Τους παροτρύνει, κάνοντας τους τις ανάλογες διευκολύνσεις, να  συμμετάσχει σε επιμορφωτικά σεμινάρια, ώστε να έρθουν σε επαφή με τις νέες τεχνικές και καινοτομίες που έχουν αναπτυχθεί στον τομέα της παιδαγωγικής επιστήμης; Η απάντηση είναι όχι. Αντίθετα τους φορτώνει με συνεχώς αυξανόμενες εξωδιδακτικές εργασίες και δραστηριότητες[3], οπότε δεν τους μένει χρόνος  για την βασική αποστολή τους: να φροντίζουν για την πρόοδο όλων των μαθητών τους και να μεριμνούν για τη δημιουργία κλίματος αρμονικής συνεργασίας και συνεχούς και αμφίδρομης επικοινωνίας με τους γονείς και κηδεμόνες των μαθητών τους.

Τέλος, όσον αφορά στην επάρκεια των υποδομών (αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, βιβλιοθήκη, γυμναστήρια), στη δημόσια εκπαίδευση αυτή κρίνεται, σύμφωνα με την προλογικά αναφερόμενη έκθεση της Γ.Σ.Ε.Ε., οριακά επαρκής, αφού δεν καταγράφονται παρά ελάχιστες σχετικές δαπάνες για ανακαίνιση των υποδομών και ανανέωση του εξοπλισμού στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!

Επομένως, σε τι είδους ανάπτυξη ελπίζουμε ως χώρα, όταν επενδύουμε μηδενικά στην Παιδεία και στους νέους μας;

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Think tank (= δεξαμενή σκέψης, ομάδα προβληματισμού): Είναι όρος ο οποίος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ερευνητικούς οργανισμούς, οι οποίοι ασχολούνται με μελέτες αντιμετώπισης μιας ευρύτατης ποικιλίας ζητημάτων (π.χ. πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά και αμυντικά).

[3] Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η «Θεματική εβδομάδα».

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου: μια ημέρα αναμνήσεων

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                       

H 23η Απριλίου έχει καθιερωθεί διεθνώς από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου, προς τιμήν του Ισπανού συγγραφέα του Δον Κιχώτη, Μιγκέλ ντε Θερβάντες και του Άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ που έφυγαν από τη ζωή την ίδια ημέρα (23 Απριλίου 1616).

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου: μια ημέρα αναμνήσεων

Μεταξύ ανθρώπου και βιβλίου υπήρχε διαχρονικά μια άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση. Το βιβλίο ήταν η αστείρευτη πηγή γνώσης[2], το εργαλείο της δουλειάς, η πυξίδα της κριτικής σκέψης. Ωστόσο, αφενός η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, αφετέρου το αέναο κυνήγι του χρήματος και της επαγγελματικής αποκατάστασης έχουν διαταράξει το δεσμό αυτό, αφού δεν υπάρχει χρόνος για την ανάγνωση ενός βιβλίου στην ανιαρή καθημερινότητα.

Σήμερα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όσο περισσότερο ανοίγουν τα κινητά και τους υπολογιστές μας, τόσο περισσότερο κλείνουν τα βιβλία. Ειδικά οι νέοι όσο περισσότερο κολλάνε πίσω από οθόνες και την κίνηση του αντίχειρα, τόσο περισσότερο απωθούν την κριτική σκέψη και τη φαντασία τους. Είναι επιτακτική ανάγκη να αγαπήσουν το βιβλίο. Και το ρόλο αυτό οφείλουν να τον παίξουν πρώτιστα η οικογένεια, το σχολείο και η Πολιτεία.

Ο Βολιώτης φιλόλογος (και λογοτέχνης) Κώστας Ακρίβος γράφει για την αξία του βιβλίου:

·      Διαβάζω βιβλία, για να κατακτήσω το χρόνο. Διαβάζοντας, το παρελθόν μού φαίνεται οικείο, το μέλλον φιλικό και προσιτό. Καταρρίπτω όρια και φραγμούς, σύνορα και προθεσμίες, απαγορεύσεις και φόβους. Η φαντασία διαστέλλεται, ο κόσμος γίνεται άπειρος ή μικρός ανάλογα με το κέφι μου. Όταν όλα σήμερα ελέγχονται και προκαθορίζονται, μονάχα το διάβασμα μού επιτρέπει την ελευθερία. Διαβάζω, άρα είμαι ελεύθερος.

·      Αγοράζω βιβλία, για να κάνω δικό μου τον κόσμο. Τον κόσμο των ιδεών, των μύθων, της επιστήμης, του ονείρου. Μέσα από τις τυπωμένες σελίδες νιώθω να ορίζω καλύτερα το γύρω χώρο, την οικουμένη, ολόκληρο το σύμπαν. Αγοράζοντας βιβλία, πλουτίζω σε εμπειρίες και ευαισθησία.

·      Χαρίζω βιβλία στο όνομα της αγάπης. Με μια ποιητική συλλογή εγκαινιάζω έναν έρωτα, με ένα μυθιστόρημα σφραγίζω μια φιλία χρόνων. Κάνοντας δώρο ένα βιβλίο που έχω αγαπήσει, δίνω στον άλλο να καταλάβει τα ιδιαίτερα αισθήματα που τρέφω γι' αυτόν. Με βιβλία συνοδεύω τα «Χρόνια Πολλά», το «Καλορίζικος», τα «Συγχαρητήρια».

·      Δανείζω και δανείζομαι βιβλία, γιατί έτσι αποκτούν πνοή ζωής. Αλλάζουν χέρια, δραπετεύουν από τα ράφια, παλιώνουν χρήσιμα οι σελίδες τους, κυοφορούν γνώσεις και απόλαυση. Τα βιβλία δεν έχουν σπίτι δικό τους και κατοικία. Οι βιβλιοθήκες, ιδιωτικές ή δημόσιες, είναι μονάχα η στάση που κάνουν για να ξεκουραστούν στο άχρονο ταξίδι της επίγειας ζωής τους.[…]

Επιπλέον, φίλοι μου, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί και το πως η σκέψη μου αυτή τη μέρα πετάει νοσταλγικά πίσω στο παρελθόν. Στα δικά μας παιδικά μαθητικά χρόνια[3]. Αν μας ρωτούσε κανείς ποιο είναι το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μας, χωρίς πολλή σκέψη θα καταθέταμε αυτό, των μαθητικών μας παιδικών χρόνων στο Δημοτικό σχολείο του χωριού.

Δεν είχαμε τις ανέσεις των σημερινών παιδιών. Μας έλειπαν πολλά. Είχαμε όμως αθωότητα, ανεμελιά, αγνότητα στις σκέψεις μας και στα συναισθήματά μας. Ζωή μέσα στη φύση. Παιχνίδι χορταστικό. Ακόμη και στις ενδιάμεσες ώρες των μαθημάτων, στο μεγάλο διάλειμμα που κρατούσε μία ώρα, οργώναμε τη γύρω έκταση από το σχολείο και φτάναμε με το κυνηγητό ή το κρυφτό μέχρι και τα μακρινά χωράφια του χωριού. Όμορφα χρόνια, ανεξίτηλα εντυπωμένα στη μνήμη μας.

Στη θύμησή μου δεσπόζουν, όμως, και οι δάσκαλοί μου. Με το σχολικό βιβλίο στο χέρι προσπαθούσαν να μας διδάξουν. Ήταν ολοφάνερο ότι αγαπούσαν πολύ τη δουλειά τους. Πίστευαν στην αποστολή τους. Δεν ήταν τέλειοι, είχαν και τα αρνητικά τους στοιχεία. Ήταν, όμως, επιτυχημένοι. Γιατί τέλειος δεν αρχίζει και δεν φεύγει κανένας από οποιοδήποτε χώρο και ρόλο. Πολύ περισσότερο του δασκάλου- θα πρόσθετα- και του γονιού.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Για πολλές δεκαετίες μάλιστα η μοναδική πηγή γνώσης!

[3] Στα οποία αναφέρθηκα εκτενώς στο προηγούμενο κείμενο (Βλέπε Π.Τ., 20/3, σελ. 3: «Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970 (ίσως και … ακόμη παλιότερα)!»)

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970 (ίσως και … ακόμη παλιότερα)!

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                        

Τις μέρες αυτές (του Πάσχα), συνεπικουρούντος του καλού καιρού, μού δόθηκε η ευκαιρία να κάνω πολλές βόλτες, στρέφοντας την προσοχή μου στη νεολαία και βλέποντας τα ενδιαφέροντα και τους τρόπους διασκέδασής της. Πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά σε σχέση με το παρελθόν! Πόση  μεγάλη διαφορά με τον τρόπο που μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές … Παραθέτω, λοιπόν, ένα «αθάνατο» κείμενο που διάβασα (διασκευασμένο από μένα) .

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970 (ίσως και … ακόμη παλιότερα)!

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας… Δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο, για να ξεκουραστούμε, και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί, για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. […]

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Άλλοτε πάλι ήταν σαρμανίτσες[2]. Μεγαλώνοντας, περνάγαμε ατελείωτες ώρες κατασκευάζοντας σφεντόνες ή τόξα και κοφτερά βέλη (άλλοι πάλι κοφτερές πέτρες), για να είμαστε πανίσχυροι στο «πόλεμο» που γινόταν ανάμεσα στις παιδογειτονιές. Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και ανοίγανε κεφάλια, όταν «παίζαμε πόλεμο» και δεν «έτρεχε τίποτα». Δεν υπήρχε κανένας νόμος, για να τιμωρήσει τους «υπευθύνους». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Σε περιόδους… «ειρήνης» παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» (κι όμως, κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση!).

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο, αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τη μουτσούνα τους πάνω στη βρύση και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν άμεσα, πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι!

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64,  ιδιωτικά κερδοσκοπικά τηλεοπτικά κανάλια (με Survivor ή talent shows), βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές και Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλώς βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν, για να μιλήσουμε ή να φλερτάρουμε τα κορίτσια της γειτονιάς. Και τα «ρίχναμε», κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας:   ; )  : D  :- )  P>  κ.ά.. Άλλοτε πάλι παίζαμε το παιχνίδι «υπερπαραγωγή»: το κρυφτό. Ξεκινούσε απόγευμα, αφού είχαμε διαβάσει και μας άφηνε η μητέρα να βγούμε στη γειτονιά, και τελείωνε μαζί με τις ειδήσεις της ΕΡΤ, στις 10 το βράδυ!

Παίζαμε ποδόσφαιρο ατελείωτες ώρες… Χάσαμε δεκάδες μπάλες. Άσε που όλοι είχαμε τα γόνατά μας καταχτυπημένα, αλλά δεν μας ένοιαζε! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι!!!

Στα νησιά κάνανε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσανε ατέλειωτες ώρες στην παραλία, χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχνανε, όμως, φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Κοντολογίς: Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες, υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε, γιατί είχαμε ελευθερία. Αν και εσύ, φίλε μου αναγνώστη, είσαι από τους «παλιούς»… χαίρε! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις ως παιδί….

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Είδος κούνιας. Μικρό ξύλινο φορητό κρεβατάκι, καμωμένο από τρεις κοντόπλατες σανίδες καρφωμένες σε σχήμα σκαφιδιού και στερεωμένες σε δύο τέτοιες κάθετες με στρογγυλή βάση. Εκεί ξαπλώναν  το μικρό, πάντοτε ανάσκελα.

Το αληθινό νόημα του Πάσχα είναι η «μεταμόρφωση» της καρδιάς μας!

                                                                                                      

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Το αληθινό νόημα του Πάσχα είναι η «μεταμόρφωση» της καρδιάς μας!

Έφτασε ξανά το Πάσχα, φίλοι μου. Εορτών εορτή και πανήγυρης πανηγύρεων[2], όπως μας λέει ένα από τα τροπάρια της εορτής. Μέσα στον κατακλυσμό όμως μηνυμάτων, διαφημίσεων, προτιμήσεων, καταναλωτικών ειδών[3], προκύπτει το πρόβλημα του πραγματικού νοήματος των ημερών. Χάνουμε τις περισσότερες φορές το αληθινό νόημα της εορτής, το αντικαθιστούμε με υποκατάστατα, που είναι όλος αυτός ο καταναλωτικός θρίαμβος… Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα πολλοί από εμάς προσπερνούμε την ουσία και μένουμε στο κέλυφος.

Ας δούμε το θέμα με ψύχραιμη ματιά. Καταρχάς, τι δεν είναι Πάσχα; Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η πολύχρωμη λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και πέντε λεπτά μετά. Πάσχα δεν είναι η λατρεία του φαγητού, το πανηγύρι, η κραιπάλη. Πάσχα δεν είναι οι σούβλες στο δρόμο, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.

Τι είναι, λοιπόν, το Πάσχα; Εγώ πιστεύω πως Πάσχα είναι, καταρχάς, η αλλαγή της ζωής μας, η ανάστασή μας από τα πάθη και τις κακίες που μας δέρνουν. Δεν αξίζει να λέμε ότι ήρθε το Πάσχα και εμείς δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το συνάνθρωπο: τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας, τον γείτονα, προπάντων τον εαυτό μας, ότι δεν νιώθουμε ελεύθεροι από τα δεσμά της κακίας και της ζήλειας. Κοιτάξτε για παράδειγμα τι έγινε στα Ανώγεια Κρήτης τέτοιες μέρες: για ένα βοσκοτόπι, έπεσε νεκρός από τα πυρά του πρώτο ξαδέλφου του ένας 23χρονος, ενώ εγκατέλειψε τάχιστα το χωριό όλη η οικογένεια του θύτη από το φόβο της (κρητικής) βεντέτας!

Πάσχα άλλωστε είναι η συντριβή- για μία μέρα έστω- του έσχατου εχθρού της ανθρώπινης φύσης, που είναι ο θάνατος: Θανάτω θάνατον πατήσας... Όχι η πρόσκληση του θανάτου εξαιτίας της υπερβολικής κατανάλωσης ποτού μέχρι πρωίας!

Επιπλέον, Πάσχα είναι η αφορμή για ενότητα, ενότητα μεταξύ των λαών και των κοινωνιών. Δε γίνεται να λέμε ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση και ο πόλεμος και η διχόνοια κυριαρχεί στις ψυχές μας. Δεν γίνεται τη μία στιγμή να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί- και να ανάβουμε μάλιστα μια λαμπάδα ίση με το μπόι μας- και την άλλη στιγμή να συντρίβουμε, υπολήψεις, συνειδήσεις και συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα αυτούς που η καταστροφή της δικής τους πατρίδας τους έφερε πρόσφυγες στην πατρίδα μας, ακόμη περισσότερο σε όσους από αυτούς είναι γυναίκες και παιδιά- τα πιο αθώα θύματα αυτής της συμφοράς! Άρα, δε γίνεται να κάνουμε Πάσχα με κακία για τους άλλους, όποιοι και αν είναι αυτοί.

Κοντολογίς, το Πάσχα αποτελεί ουσιαστικά την κορυφαία γιορτή του πολιτισμού μας, γιατί αποτυπώνει το θρίαμβο της αγάπης και της ζωής: ο Χριστός- όπως και αν τον αντιλαμβάνεται κανείς- αγαπά τον καθέναν από μας και ζει αναστημένος για τον καθέναν μας. Μας καλεί να ξαναβρούμε το αληθινό νόημα της ζωής, το οποίο φωλιάζει στη Λαμπριάτικη ατμόσφαιρα, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτερικά. Γιατί εκεί βρίσκεται το αληθινό νόημα της συγκεκριμένης γιορτής: στη μεταμόρφωση της καρδιάς μας!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Ωδή η’:  «Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτών εορτή, και πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν η ευλογούμεν, Χριστόν εις τους αιώνας.

[3] Κορυφαίο παράδειγμα οι τηλεοπτικές διαφημίσεις των ημερών: πάσης φύσεως καταναλωτικές προτάσεις (παιδικά παιχνίδια, καλλυντικά, κινητά κ.ά.), ώστε να αρπάξουν και το τελευταίο ευρώ του έρμου Έλληνα πολίτη.

Σώζοντας τη δική μας ζωή, των παιδιών μας και όσων συνανθρώπων μπορούμε

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Σώζοντας τη δική μας ζωή, των παιδιών μας και όσων συνανθρώπων μπορούμε

Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε πολύ σκληρότερες ιστορικές περιόδους, οι οποίοι αδυνατούν σήμερα να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση. Το ίδιο και νέους, που χάνουν τα οικονομικά υποστηρικτικά δίκτυα των γονιών τους και μόνο οι ουτοπικές- ρομαντικές ψευδαισθήσεις της ηλικίας τους αποτρέπουν την κατάθλιψη.

Κι όμως, φίλοι μου αναγνώστες. Η φτώχεια είχε ενσκήψει πολλές φορές και κατά το παρελθόν και η εμπειρία έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζεται με αλληλεγγύη, συλλογικότητα και κοινό όραμα. Υπάρχει, όμως, κάτι που διαφοροποιεί την τωρινή κατάσταση: Το κράτος, αφού απέτυχε να διασφαλίσει ένα minimum βιοτικό επίπεδο σε εκατομμύρια πολίτες του, ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξη και λειτουργία του, έχει στραφεί με όλες του τις δυνάμεις εναντίον της καθημερινότητάς τους. Παραβιάζοντας όλα τα συνταγματικά κεκτημένα και ακυρώνοντας τους αγώνες και τις αιματοχυσίες δεκαετιών, εξαπολύει τους μηχανισμούς, που διαθέτει, κατά της ίδιας της ζωής των ανθρώπων, που κατοικούν στην επικράτειά του[2]. Οι δανειστές της χώρας φαίνεται να μας μισούν[3], αλλά και οι Έλληνες κυβερνώντες της τελευταίας οκταετίας αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν εύκολα και ανυπεράσπιστα θύματα… αλλιώς δεν εξηγείται η στάση τους. Μείωση στη μείωση μέσω των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι μισθοί και οι «κουτσουρεμένες» συντάξεις κατάντησαν μηνιαίο επίδομα επιβίωσης!

Το ίδιο το κράτος, λοιπόν, αναπαράγει και διαιωνίζει την παρακμή, σαν μια Λερναία Ύδρα που κατασπαράσσει κάθε αισιοδοξία. Καθημερινές αυτοκτονίες, ξεριζωμός των νέων, δουλοπρέπεια, ανασφάλεια, ρητορική του πεζοδρομίου, νόμοι πιο άδικοι από την παρανομία, τιμητές και ανδράποδα σκηνοθετούν το θέατρο του παραλόγου, που έχει ξαφνιάσει και τους πλέον επαναστατικούς της θεωρίας και της πράξης.

Φίλοι μου, ζούμε σε ένα κράτος που θεωρεί τον πολίτη- είτε επειδή το πιστεύει είτε επειδή πιέζεται από τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς»- ένοχο a priori. Ένα κράτος που στο όνομα μιας δήθεν κάθαρσης και ανοικοδόμησης οργανώνει «ανθρωποθυσίες» και «παιδομαζώματα»[4]. Είναι μια νέας μορφής κατοχή, μια σύγχρονη «Τουρκοκρατία». Το κράτος που ξεπουλά την εθνική κυριαρχία, τις αξίες, τους θεσμούς και εξαναγκάζει τα παιδιά του σε μετανάστευση είναι κράτος εχθρός.

Μέχρι σήμερα λέγαμε πως ο αντίπαλος είναι αόρατος και άρα πιο επικίνδυνος.  Τώρα τον ξέρουμε. Ας αντισταθούμε πια με κάθε τρόπο, σώζοντας πρώτα τη δική μας ζωή, τη ζωή των παιδιών μας και συνάμα με αλληλεγγύη και όσων συνανθρώπων μπορούμε.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Ευστράτιος Παπάνης, «Ακαδημία των Πολιτών», http://epapanis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_30.html

[3] Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις που κατά καιρούς έκαναν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για τους Έλληνες, με πιο πρόσφατη αυτή του επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ: «Δαπάνησαν όλα τα χρήματα σε ποτά και σε γυναίκες και μετά ζήτησαν βοήθεια».

[4] Οι στατιστικές αναφέρονται σε 400.000 περίπου πτυχιούχους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα μεταξύ των ετών 2010-2016, ενώ οι αυτοκτονίες τα χρόνια της κρίσης σύμφωνα με τις μετρήσεις του Δημήτρη Μαντέ ανέρχονται από 30000 έως 50000 άνθρωποι (!!!).