Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Η διαχρονική κοροϊδία και η απαξίωση των Ατόμων με Αναπηρία (Α.Με.Α)


Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
                                                                                       


Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992. Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη, προωθώντας την κατανόηση σε θέματα αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Η αρχική της ονομασία ήταν «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες»


Η διαχρονική κοροϊδία και η απαξίωση των Ατόμων με Αναπηρία (Α.Με.Α)


Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος. Ήταν κωφός και συνάμα η φωνή του σε τέτοιο βαθμό αλλοιωμένη που οι κρατικές υπηρεσίες τον κατέταξαν στην κατηγορία των κωφαλάλων. Με πολύ προσωπικό αγώνα στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Όταν γέρασε, το βασικό του έσοδο, ήταν το προνοιακό επίδομα (το οποίο θυμάμαι πιστωνόταν στο τραπεζικό λογαριασμό του με καθυστέρηση 2 μηνών!).
Επειδή τα τελευταία χρόνια ήταν σχεδόν ολικά ανάπηρος, κατέθεσα τα σχετικά ιατροφαρμακευτικά έγγραφα στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), ώστε να τον επανεξετάσουν. Το ΚΕ.Π.Α., εξέτασε τα έγγραφα μετά από 6 μήνες και αποφάσισε ότι ή αναπηρία του από 67% ήταν πλέον 95%. Εξέτασε τα έγγραφα και όχι τον ασθενή, γιατί στο μεταξύ ο πατέρας μου είχε «φύγει», περιμένοντας και ρωτώντας με τα μάτια του (γεμάτα απορία θυμάμαι) πότε θα γίνει αυτή η επανεξέταση…
Αυτός ο απλός άνθρωπος, όταν ήταν νέος, χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος, αλλά με πολύ προσωπικό μόχθο στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Εγώ, ως πρωτότοκος γιός του, ήμουν πάντα η σκιά του. Ως παιδί δέχτηκα κοινωνικό ρατσισμό λόγω του ανάπηρου πατέρα. Τώρα ως ενήλικας βλέπω με ευαισθησία κάθε δράση των ανθρώπων αυτών. Διαπιστώνω, λοιπόν, πως η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί είναι διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά.
Επειδή το αρχείο μου είναι οργανωμένο, δίνω ένα μόνο παράδειγμα. Στις 4 Δεκεμβρίου 2014 η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ[2] «Αυγή» είχε πρωτοσέλιδο «Έστειλαν τα ΜΑΤ σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες!». Το κείμενο υπέγραφε ο δημοσιογράφος Ανδριανόπουλος Βασίλης και μεταξύ άλλων έλεγε: «Τα ΜΑΤ έστειλε η κυβέρνηση Σαμαρά για να εμποδίσουν Άτομα με Ειδικές Ανάγκες να προσεγγίσουν το υπουργείο Οικονομικών! Με σύνθημα «Βάλτε τέλος στην εξαθλίωσή μας» πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας τα Άτομα με Αναπηρία, διεκδικώντας τη θωράκιση των δικαιωμάτων του που θυσιάζονται στον βωμό της οικονομικής κρίσης.» […]. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση. Τα άτομα με αναπηρία είναι πάλι στους δρόμους. 
Διαμαρτύρονται δικαίως. Είναι δυνατόν ελληνική κυβέρνηση να ακούει και να συζητά- και αλίμονο αν τελικά δεχτεί- για περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα;  Τα αναπηρικά (και γενικότερα προνοιακά) επιδόματα αποτελούν την ελάχιστη προστασία ενός Κράτους που σε καμία άλλη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται για αυτή την ευάλωτη ομάδων πολιτών του, την ώρα που ως χώρα βιώσαμε μια διαδικασία ραγδαίας κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους; Αυτά τα επιδόματα αναπηρίας είναι το μοναδικό βοήθημα των ανθρώπων αυτών με βαριές αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις, ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόσθετο και μεγάλο κόστος που επιφέρει η αναπηρία τους. Είναι η ελάχιστη στήριξη στα άτομα με αναπηρία, που μπορούν να βασιστούν μόνο στην οικογένειά τους[3].
Στη σύγχρονη κοινωνία μας με την εμπορευματοποίηση των πάντων, η αξία της ζωής και του ανθρώπου κατάντησαν να μετριούνται σύμφωνα με τη δυνατότητα παραγωγής. Οι ανάπηροι, όντας ελάχιστα ενταγμένοι στη διαδικασία παραγωγής, θεωρούνται από την καπιταλιστική οικονομική εξουσία άνθρωποι μειωμένης αξίας, άρα «παρακατιανοί». Και ευχαριστημένοι, δηλαδή, να είναι που έχουν ένα κομμάτι ψωμί και ζουν κιόλας, για να μην ξεχνάμε και τη φράση του άλλοτε Υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου[4]: «Οι άνθρωποι δεν παθαίνουν κιόλας, ζουν πολλά χρόνια μετά (και με) τη σύνταξή τους! Αυτός ήταν ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστής)!
Η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί είναι διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά. Δυστυχώς!



[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Ο οποίος ήταν τότε Αντιπολίτευση, φαινόταν όμως καθαρά πως αργά ή γρήγορα θα είναι το επόμενο κόμμα εξουσίας.
[3] Όπως σας εξομολογήθηκα και με την προσωπική μου περίπτωση.
[4] 4 Ιουνίου 2012, βλέπε http://www.youtube.com/watch?v=Jh8hD-JO7v4.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Εργασία στη Νεοελληνική Γλώσσα, Τμήμα Γ2 του 5ου Γυμνασίου


1η Άσκηση: Να  μετατρέψεις τον ευθύ λόγο σε πλάγιο.

α.   «Θ’ αργήσεις να γυρίσεις;» ρώτησε ο πατέρας τη Μαρία.
..............................................................................................

β.   «Θα πάμε στο πάρκο να παίξουμε» είπαν τα παιδιά.
.............................................................................................

γ.   «Πότε θα γίνει το πάρτι;» ρώτησε ο Κώστας.

..............................................................................................


2η Άσκηση: Να μετατρέψεις τον πλάγιο λόγο σε ευθύ.

α.    Τη ρώτησα τι δώρο θέλει για τα γενέθλιά της.

....................................................................................

β. Προβληματιζόμαστε για το αν θα πάμε τελικά την εκδρομή.

.............................................................................................

γ. Οι γεωργοί αναρωτιούνται αν αύριο θα βρέξει.

............................................................................................


3η Άσκηση: Οι παρακάτω ευθείες ερωτήσεις είναι ανοιχτές ή κλειστές;

α.    Πόσων χρονών είσαι;

β.   Έχεις οικογένεια;

γ.   Τι δουλειά κάνεις;  →

β.   Τι ονομάζεται Ρατσισμός;

γ.   Είσαι μαθητής Γυμνασίου ή Λυκείου;  →



4η Άσκηση: Να αντικαταστήσετε τις  παρακάτω υπογραμμισμένες μεταφορικές φράσεις με αντίστοιχες κυριολεκτικές

α. Η Ακρόπολη βρίσκεται στην καρδιά της  Αθήνας.
...............................................................................................
β. Αλλάξαμε διαδρομή για να κόψουμε δρόμο.
...............................................................................................
γ. Ο Κωστής χύθηκε στο βάθος του θαλάμου.
.............................................................................................

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

Στην Ελλάδα εφαρμόζονται μόνο οι νόμοι που επιβάλλουν οι δανειστές;



                                                                Ψύχραιμη ματιά
                                                                   Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου Φιλόλογος[1]


Αφόρμηση για το συγκεκριμένο κείμενο είναι αφενός η κοινή απόφαση του Δήμου Τρικκαίων και φορέων, για εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Ήδη από τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017 άρχισε η εκστρατεία ενημέρωσης όλων των πολιτών και καταστηματαρχών με φυλλάδια που μοιράζονται σε όλα τα καταστήματα με τίτλο «Τα Τρίκαλα κόβουν το κάπνισμα», αφετέρου η αντίστοιχη κουβέντα που έγινε στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μας την Παρασκευή 17/11, η οποία έχοντας στιγμές έντασης δεν κατέληξε πουθενά, ή για την ακρίβεια κατέληξε στο εξής απλό συμπέρασμα: Στο Δήμο Καρδίτσας- για να μην πω- στην Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας δεν εφαρμόζεται ο νόμος! Μπράβο μας.


Στην Ελλάδα εφαρμόζονται μόνο οι νόμοι που επιβάλλουν οι δανειστές;


Είναι πλέον φανερό ότι στην Ελλάδα εφαρμόζονται μόνο οι νόμοι που επιβάλλουν οι δανειστές. Όμως, πέρα από το πλαίσιο των Μνημονίων, η Βουλή συνεχίζει να θεσμοθετεί και υπερψηφίζει νομοσχέδια, πολλά από τα οποία όμως στην πραγματικότητα δεν ισχύουν… Είτε γιατί υπάρχουν παραλήψεις του νομοθέτη είτε γιατί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μπλέκουν στην κυριολεξία τα… μπούτια τους, συγγνώμη τις αρμοδιότητες ήθελα να πω. Ένας από αυτούς τους νόμους- αν και ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία το 2009- οκτώ χρόνια μετά φαίνεται να μένει στα χαρτιά. Μιλώ για τον αντικαπνιστικό νόμο. Ο νόμος αυτός μένει στα χαρτιά και παραβιάζεται καθημερινά, αφού πρώτον δεν επιβάλλονται τα προβλεπόμενα πρόστιμα, και, δεύτερον, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά πως σε θέματα σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων η χώρα μας είναι… τριτοκοσμική. Το αποτέλεσμα; Ο αντικαπνιστικός νόμος στην αρχή χαρακτηρίστηκε διώκτης των καπνιστών, αλλά, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, τελικά εξορίστηκαν οι αντικαπνιστές!
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής[2] η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα σε καπνιστές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά την Βουλγαρία και πριν την Ουγγαρία. Νεότερα στοιχεία της Statista, δείχνουν ότι το 37% των Ελλήνων καπνίζει. Το ποσοστό αυτό της δίνει και πάλι την δεύτερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά αυτή τη φορά με το Βέλγιο πρώτο (38%) και τη Βουλγαρία τρίτη (35%). Στην Ελλάδα καπνίζονται περίπου 78.000.000 τσιγάρα την ημέρα. Σε κάθε άτομο αντιστοιχούν κατά μέσο όρο 2.700 τσιγάρα το χρόνο, δηλαδή 7,5 την ημέρα για ολόκληρο τον πληθυσμό (2,5 φορές περισσότερα τσιγάρα από το μέσο όρο κατανάλωσης στην Ευρώπη).
Ο Έλληνας καπνιστής, λοιπόν, εκτός από κόπανος σε θέματα υγείας, είναι και κόπανος σε θέματα σεβασμού. Δεν τον νοιάζει τίποτα μπροστά στη δική του απόλαυση. Μόνο, όταν δει τα σκούρα, τότε παίρνει το ανάλογο ύφος ότι ναι, σέβομαι, σκέφτομαι, είμαι κύριος. Κεριά και λιβάνια. Βολεύουμε τον σεβασμό και ενίοτε την υπακοή στις εκάστοτε συνθήκες και περιμένουμε προκοπή. Αλλά δεν έρχεται έτσι η προκοπή. Και για να μην αρχίσουμε τα περί παιδείας, αγωγής και μόρφωσης, γιατί θα πάει μακριά η βαλίτσα…
Το μοναδικό χρήσιμο πράγμα που μου έρχεται, για να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο, είναι να σας (μας) αφιερώσω μερικές από τις πιο διάσημες φράσεις που έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το κάπνισμα. Ίσως κάποια από αυτές σας προβληματίσει και σας κάνει να σκεφτείτε λίγο πιο ώριμα για τη ζημιά που κάνετε συνειδητά στον ίδιο σας τον εαυτό.

·         «Τι είναι το τσιγάρο; Φωτιά στη μια άκρη, ένας ηλίθιος στην άλλη άκρη και λίγος καπνός ανάμεσα...».                                                                                               Ανώνυμος πρώην καπνιστής
·         «Τα τσιγάρα είναι δολοφόνοι που ταξιδεύουν μέσα σε πακέτα».             Μαίρη Οτ 
·         «Το να πιστεύουμε ότι κάτι κάνουμε, τη στιγμή που δεν κάνουμε τίποτα, είναι η πρώτη παραίσθηση του καπνίσματος».                                                                                       Ραλφ Έμερσον
·         «Καπνιστές, η υγεία δεν είναι το παν, αλλά χωρίς την υγεία, όλα τα υπόλοιπα είναι τίποτα».                                                                                                                                       Ανώνυμος 





[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Διαθέτω για τη χρονιά 2014.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

ΑΣΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΜΗΜΑ Β2 του 5ου Γυμνασίου στη Νεοελ. Γλώσσα


Να βρείτε τα παρακάτω ρήματα σε ποια από τις δύο συζυγίες ανήκουν. Στα ρήματα της 2ης συζυγίας να σημειώσετε και την τάξη.

ΡΗΜΑΤΑ
ΣΥΖΥΓΙΑ
ΤΑΞΗ
(για ρήματα της 2ης συζυγίας)
Είχαν μιλήσει



Θλιβόμαστε



Χτυπήθηκαν



Θα κατεβαίνουν



Γλεντούσαν



Ακούμπησαν



Καλούνται



Τρώγεται



Έχουν κοιταχθεί



Θα έχετε αφήσει



Ονειρεύτηκαν






Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Χαμογέλα γυναίκα! Να χαμογελάς πάντα στη ζωή ακόμα κι αν αυτή δε σου χαμογελάει...



Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]


Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας  κατά των γυναικών (25η Νοεμβρίου) η Γενική Γραμματεία Ισότητας έδωσε στην δημοσιότητα στατιστικά στοιχεία , που λένε πως το 80% των γυναικών στην χώρα μας πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας , με θύτη συνήθως τον σύζυγο νυν ή τέως. Οι αριθμοί καταδεικνύουν την τρομακτική πραγματικότητα. Μέσα σε ένα χρόνο από τις 19 Νοεμβρίου του 2016 έως και τις 19 Νοεμβρίου 2017 η 24ωρη γραμμή SOS δέχθηκε 5.041 κλήσεις. Από το σύνολο των κλήσεων, το 85% αφορούσαν καταγγελίες περιπτώσεων έμφυλης βίας. Σε αυτές τις κλήσεις- καταγγελίες οι 3.034 (71%) έγιναν από τις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ οι 1.232 κλήσεις (29%), έγιναν από τρίτα πρόσωπα (φίλους/-ες, γονείς, συγγενείς και γείτονες).


Χαμογέλα γυναίκα!
Να χαμογελάς πάντα στη ζωή ακόμα κι αν αυτή δε σου χαμογελάει[2].

Κάποτε σε έναν ψαροχώρι, ένας ψαράς είχε βγει με τη βάρκα του για ψάρεμα. Κόντευε να περάσει η νύχτα και εκείνος δεν είχε πιάσει τίποτα. Έφτασε στο μεγάλο βράχο της θάλασσας και στο μισοσκόταδο ο βράχος φαινόταν γεμάτος χαριτωμένη κίνηση. Καθώς πλησίασε, είδε μια ομάδα εκπληκτικά όμορφων γυναικών και, μέσα στη μοναξιά του, ένιωσε σουβλιές αγάπης και λαχτάρας. Είδε ένα δέρμα φώκιας στην άκρη του βράχου και το έκλεψε. Καθώς οι γυναίκες φορούσαν τα δέρματά τους και κολυμπούσαν, επιστρέφοντας πίσω στο υδάτινο σπίτι τους, μια από αυτές συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει το δέρμα της.
Ο άντρας τής φώναξε «Γίνε γυναίκα μου, είμαι μόνος», αλλά εκείνη είπε «Δεν μπορώ, είμαι η Τεμεμβανέκ, ζω στη θάλασσα». Εκείνος της ανταπάντησε «Γίνε γυναίκα μου και σε 7 καλοκαίρια θα σου επιστρέψω το δέρμα σου και τότε θα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις».
Η γυναίκα-φώκια συμφώνησε διστακτικά. Έκαναν ένα παιδί το οποίο αγάπησαν πολύ, τον Οορούκ, και εκείνη του έμαθε όλες τις ιστορίες που ήξερε για τα πλάσματα της θάλασσας. Αλλά ύστερα από λίγο καιρό η σάρκα της άρχισε να στεγνώνει, έγινε χλωμή και η όρασή της άρχισε να σκοτεινιάζει. Ήρθε η μέρα που ζήτησε πίσω το δέρμα της.
«Όχι», της απάντησε ο σύζυγος, «Θέλεις να αφήσεις την οικογένειά σου χωρίς μητέρα και σύζυγο;».
Τη νύχτα εκείνη ο Οορούκ άκουσε μια γιγάντια φώκια να φωνάζει στον άνεμο και ακολούθησε το κάλεσμα της μέχρι το νερό. Στους βράχους ανακάλυψε ένα (άλλο) δέρμα φώκιας, το μύρισε και κατάλαβε ότι ήταν της μητέρας του. Όταν της το πήγε, εκείνη χάρηκε πολύ, ντύθηκε και φεύγοντας κρυφά από το σπίτι, πήρε μαζί της και το γιο της κάτω από το νερό. Εκεί σύστησε το αγόρι της στη μεγάλη φώκια και σε όλες τις άλλες. Ανέκτησε το χρώμα της και την υγεία της, γιατί γύρισε σπίτι της.
Έγινε γνωστή ως η φώκια που κανείς δεν μπορούσε να σκοτώσει, η Τανκιγκάκ η ιερή. Ύστερα από λίγο καιρό επέστρεψε το παιδί της στη στεριά, αλλά όταν εκείνο μεγάλωσε, οι κάτοικοι της περιοχής το έβλεπαν συχνά να μιλά με μια συγκεκριμένη φώκια κοντά στο νερό.
Η Φώκια είναι ένα παλιό σύμβολο της άγριας ψυχής. Οι Φώκιες είναι γενικά άνετες με τους ανθρώπους, αλλά, σαν τις νέες άπειρες γυναίκες, δεν καταλαβαίνουν μερικές φορές το πιθανό κακό ή τις προθέσεις των άλλων!
Η ιστορία φέρνει στο νου τού κάθε υποψιασμένου ενήλικα τη διάσταση ανάμεσα στον «πάνω από το νερό» κόσμο της Οικογένειας και της Δουλειάς και τον «ωκεάνιο κόσμο» των προσωπικών Σκέψεων, των Συναισθημάτων και των Επιθυμιών. Το Σπίτι της Ψυχής δεν μπορεί να μείνει ακατοίκητο για καιρό γιατί, σαν τη γυναίκα-Φώκια, η προσωπικότητά μας θα στεγνώσει και το σώμα μας θα χάσει ενέργεια.
Κάθε γυναίκα επιθυμεί λίγο ή πολύ να είναι η σύγχρονη, πολυάσχολη γυναίκα, ωστόσο πρέπει να υπάρχει ένα σημείο που να λέει «όχι» και να ανακτά το «δέρμα» της. Και επειδή πολλοί, όταν τους μιλώ, με ρωτούν πώς μπορεί μια γυναίκα στις μέρες μας να ανακτά το «δέρμα» της, απαντώ: με ένα διήμερο στα Φύση, μια νύχτα με φίλες, σπουδές ή κάτι πιο απλό: μία ώρα την ημέρα κατά την οποία κανείς δεν μπορεί να της ζητήσει τίποτα.

Πόσο μάλιστα να την κακοποιήσει!





[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).
[2] Alda Merini (1931- 2009), Ιταλίδα ποιήτρια: Ποίημα «Χαμόγελο γυναίκας» μτφ. Ιωάννη Π. Τζήκα.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας: Ας τιμήσουμε μια σπάνια αρετή


Ψύχραιμη ματιά
 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας: Ας τιμήσουμε μια σπάνια αρετή


Η Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας (16η Νοεμβρίου κάθε χρόνο) καθιερώθηκε από την UNESCO το 1996, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για την ανάγκη αποδοχής του διαφορετικού, σε μια εποχή όπου τα στερεότυπα, το μίσος και η άγνοια απειλούν τις κοινωνίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ανεκτικότητα σημαίνει εκτίμηση σε κάθε ανθρώπινο πολιτισμό, αναγνώριση των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών του Άλλου. Η ανεκτικότητα δεν αποτελεί μόνο ηθικό καθήκον, μιας και όλοι μας έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε αυτούς που είναι ευάλωτοι στις διακρίσεις λόγω φυλής, θρησκεύματος, εθνικότητας, γλώσσας ή άλλων παραγόντων. Η ανεκτικότητα αποτελεί το αντίδοτο στην προκατάληψη και το μίσος.
Πραγματικά, η ανεκτικότητά μας απέναντι στο ξένο, το άγνωστο, το διαφορετικό, το εναλλακτικό αποτελεί βασικό κριτήριο πολιτισμού και δημοκρατικότητας κάθε κοινωνίας, κάθε πολιτείας και ξεχωριστά του καθενός και της καθεμίας. Είναι δείκτης ευαισθησίας και κατανόησης του άλλου. Γιατί ο άλλος είμαι εγώ. Και εσύ. Με την ανεκτικότητα ο άνθρωπος αποκτά περισσότερες γνώσεις, διευρύ­νει τους πνευματικούς του ορίζοντες, μαθαίνει να σέβεται και να εμβαθύνει στις απόψεις των άλλων, ενημερώνεται και αποκτά οργανωμένη αντίληψη των πραγμάτων, άρα ξεφεύγει από την απολυτότητα, το δογματισμό, τις προλή­ψεις και είναι σε θέση να βρει το δρόμο του, χωρίς ακραίες απόψεις που μπο­ρεί να τον οδηγήσουν στο φανατισμό, και τελικά τη μαζοποίηση του. Ιδιαίτερα σήμερα, σε μια εποχή πνευματικής μονομέρειας και γενικότερου εφησυχα­σμού, η ανεκτικότητα αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τη διασφάλιση της πνευματικής ελευθερίας. Έτσι, το συμφερολατρικό πνεύμα αμβλύνεται, ο ατομικισμός ελαχιστοποιείται και καλλιεργείται η αλ­ληλεγγύη.
Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι εθνικισμοί, τα συμφέροντα προσπαθούσαν κάπου να μας κατατάξουν, να μας ομογενοποιήσουν, να μας μαντρώσουν, αλλά ο καθένας μας δεν παύει να ’ναι ξεχωριστός, ιδιαίτερος, μοναδικός. Είμαστε όλοι μεταξύ μας διαφορετικοί και ταυτόχρονα υποχρεωμένοι να ζούμε μαζί. Η κουλτούρα της ανεκτικότητας είναι το πιο ισχυρό αντίδοτο στον πόλεμο, τη βία, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Εκφράζεται με την επιείκεια στις εκρήξεις των νέων, με σεβασμό στα δικαιώματα όλων των μειοψηφιών. Κρίνεται και από τις συνθήκες διαβίωσης στα γκέτο, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία. Εμφορείται από τις αξίες της επικοινωνίας και της συνεννόησης.
Συμπερασματικά, όσο μεγαλώνουμε, φίλοι μου, ας γίνουμε σε όλα πιο ανεκτικοί. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του «Άλλου», να τον κατανοήσουμε και ας μην μπορούμε πάντα να τον δικαιολογήσουμε. Και προπάντων ανεκτικότητα στο παιδί που οι γονείς του είναι από άλλη χώρα. Ποτέ μη δικαιολογήσουμε πράξη σε βάρος αυτών των παιδιών από όπου και αν προέρχεται, για όποιον λόγο και αν εκδηλώνεται.

ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»[2]!

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις «ξένο»!
Το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί, λοιπόν, με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ’ άλλο λαό γεννήθηκα
κι άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ’ αλλού σαλπάρισα;
Αλλά, το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ’ απ’ του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος!
Λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου, να είσαι δηλαδή καλός,
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»!
Αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ' το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου…
Ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!




[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).
[2]  Ο δημιουργός αυτού του ποιήματος είναι άγνωστος. Εικάζεται πως είναι μετανάστης, που ζει στη χώρα μας…