Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Οι μοναχικές (και καταθλιπτικές) μέρες της Τρίτης- κυρίως- Ηλικίας




Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή.[1]  


Οι  μοναχικές (και καταθλιπτικές) μέρες της Τρίτης- κυρίως- Ηλικίας


Πάντοτε, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, μιλούμε για «εθνική κατάθλιψη». Θα πρέπει, όμως, να γίνεται διάκριση ανάμεσα στη θλίψη που μπορεί να προκαλούν οι οικονομικές δυσχέρειες και οι βίαιες προσαρμογές που υφίστανται οι πολίτες, λόγω της οικονομικής στενότητας, της περιστολής των εσόδων, της ανεργίας και της λιτότητας και στην κλινική εκδήλωση κατάθλιψης. Η πρώτη είναι μια φυσιολογική- θα μπορούσε να πει κανείς- διαδικασία προσαρμογής, ενώ η δεύτερη είναι μια ψυχοπαθολογική κατάσταση.
Στην προσφάτως δημοσιευθείσα έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ[2] η κατάθλιψη φάνηκε να εμφανίζει το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% (!) σε σχέση µε το ποσοστό του 2009 (2,6%), με τους 3 στους 10 να είναι άντρες και τις 7 στις 10 γυναίκες[3].
Η κατάθλιψη εμφανίζεται, βέβαια, σε κάθε ηλικία, όμως είναι ιδιαίτερα ευάλωτα τα άτομα  της Τρίτης Ηλικίας[4]. Αυτό είναι κατανοητό, αν αναλογιστούμε τις πολλαπλές απώλειες που χαρακτηρίζουν αυτή τη φάση της ζωής. Αγαπημένα πρόσωπα, γνωστοί και φίλοι πεθαίνουν… Η σωματική υγεία και το σθένος επιδεινώνονται είτε φυσιολογικά (με την πάροδο του χρόνου) είτε με αρρώστιες και ατυχήματα. Οι περισσότεροι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν δραστηριότητες ή χάνουν την αίσθηση ανεξαρτησίας τους, καθώς δεν μπορούν να μετακινηθούν χωρίς βοήθεια.
Η απώλεια ρόλων είναι μια άλλη δύσκολη πραγματικότητα. Με την αποχώρηση των παιδιών από την οικογενειακή εστία ο ρόλος του γονέα γίνεται λιγότερο ενεργός. Επιπλέον, η σύνταξη απομακρύνει το άτομο από τον εργασιακό του χώρο που πρόσφερε δομή στην καθημερινή ζωή και για πολλούς αίσθηση ικανοποίησης και προσωπικής αξίας. Οι παραπάνω αλλαγές, μειώνοντας την ένταση των ρυθμών ζωής, ωθούν τον άνθρωπο σε ένα φυσιολογικό απολογισμό του παρελθόντος. Κάποιοι τότε λυγίζουν κάτω από το βάρος παλιών επιλογών που μετανιώνουν, ευκαιριών που δεν αξιοποίησαν, σχέσεων και καταστάσεων που τους πλήγωσαν. Απογοητευμένοι αφήνονται στην απελπισία, στην παραίτηση, στην κατάθλιψη… Η κατάθλιψη είναι, λοιπόν, μια «κρυφή» πραγματικότητα ιδιαίτερα στην Τρίτη Ηλικία.
Ωστόσο, επειδή η σημερινή γενιά των ηλικιωμένων δεν έμαθε να σκέφτεται και να εκφράζεται με ψυχολογικούς όρους για συναισθήματα, πολλά ηλικιωμένα άτομα δεν παραπονιούνται για πεσμένη διάθεση, αλλά εκφράζουν τη θλίψη τους με επίμονα ανεξήγητα σωματικά συμπτώματα: πονοκέφαλοι, πόνοι στη μέση, ναυτία, δυσκοιλιότητα, πόνος στο στήθος, δυσκολία στην αναπνοή, όλα συμπτώματα που επανειλημμένες και εξονυχιστικές ιατρικές εξετάσεις δεν μπορούν να αποκαλύψουν την οργανική αιτία, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει!
Είναι τραγική αυτή η «μεταμφίεση» του ψυχικού πόνου της κατάθλιψης πίσω από άλλα συμπτώματα, γιατί δυσκολεύει την αναγνώριση του πραγματικού προβλήματος και στερεί το άτομο από πολύτιμη βοήθεια. Εξίσου τραγική είναι και η προκατάληψη που θεωρεί «γεροντική παραξενιά» ή ακόμα και «φυσιολογική και αναμενόμενη» αυτήν την επιδείνωση της ψυχικής υγείας στην Τρίτη Ηλικία.
Το να κατανοήσουμε τους λόγους που οδηγούν κάποιον στην κατάθλιψη, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι την αποδεχόμαστε σαν αναπόφευκτη κατάσταση που δεν μπορεί να αλλάξει. Με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία (και φαρμακοθεραπεία) το ηλικιωμένο άτομο μπορεί να ξεφύγει από το δίχτυ της κατάθλιψης και να συνεχίσει μια θετική πορεία και σε αυτήν τη φάση της ζωής.




Ο νέος χρόνος εύχομαι πολλές χαρές να  μας δώσει, φίλοι αναγνώστες μου, κι αν ήταν λίγες του παλιού να μας τις συμπληρώσει…



[1]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.
[2] Αφορά το έτος 2014. Τέσσερα  χρόνια μετά η ασθένεια είναι βέβαιο ότι έχει αυξηθεί.
[3] Το υπερδιπλάσιο ποσοστό εκδήλωσης κατάθλιψης στις γυναίκες, σε σχέση με τους άντρες, δε συνδέεται -απαραίτητα- με την οικονομική κρίση, καθώς είναι ούτως ή άλλως διπλάσιος ο επιπολασμός (=συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό) της κατάθλιψης στο γυναικείο φύλο.
[4] Σοφία Μεσσάρη, Κλινική Ψυχολόγος & Οικογενειακή Θεραπεύτρια,  http://www.ptks.gr.


Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

ΕΡΓΑΣΙΕΣ (ΑΤΟΜΙΚΕΣ ή ΟΜΑΔΙΚΕΣ) ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ 5ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ



ΣΕΝΑΡΙΑ για role playing μετά τις γιορτές


1.  Ο Στρατής (13 ετών) γύρισε πολύ θυμωμένος από το σχολείο, γιατί η καθηγήτρια των γερμανικών τον έβγαλε έξω από την τάξη και δεν του έδωσε τη δυνατότητα να γράψει στο διαγώνισμα τετραμήνου. Η μητέρα του αρχικά τον ακούει, στη συνέχεια θυμώνει και εκείνη και πηγαίνει την επόμενη μέρα στο σχολείο να βρει την καθηγήτρια. Η καθηγήτρια είπε ότι μίλαγε, ότι του έκανε παρατήρηση και αναγκάστηκε να το βγάλει έξω, γιατί της μίλησε προσβλητικά.

Αυτοσχεδιάστε τους ρόλους. Οι σκηνές- πράξεις είναι τρεις. Αριθμός μαθητών- ηθοποιών το λιγότερο τρεις. Μπορούν, όμως, να είναι και περισσότεροι.

2.  Η Κατερίνα είναι μαθήτρια Β’ Γυμνασίου. Παρόλο που είναι πάντα διαβασμένη, η συμπεριφορά της έχει προβληματίσει τη φιλόλογο της τάξης- αίθουσας. Η Κατερίνα δε συμμετέχει στο μάθημα παρά μόνο, όταν η καθηγήτρια τής απευθύνει κάποια ερώτηση. Κατά τα άλλα μιλάει συνέχεια και διασπά την προσοχή των συμμαθητών της. Οι παρατηρήσεις είναι συνεχείς και πολλές φορές ο εκνευρισμός κλιμακώνεται και από τις δυο πλευρές. Η Κατερίνα είναι εριστική και η εκπαιδευτικός σχεδόν «ετοιμοπόλεμη» κάθε φορά που θα μπει στην αίθουσα.

Αυτοσχεδιάστε τους ρόλους. Οι σκηνές- πράξεις είναι δύο. Αριθμός μαθητών- ηθοποιών το λιγότερο δύο. Μπορούν, όμως, να είναι και περισσότεροι.

Σημείωση: Εννοείται πως μπορεί να είναι και κάποιο δικό σας σχετικό με κάποια ενότητα που κάναμε στην αίθουσα (π.χ. Φιλία, Διατροφή, κ.τ.λ.). Όρεξη για δουλειά να ’χετε και εγώ εδώ είμαι.
..................................................................................................................

ΕΡΓΑΣΙΑ - ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΣΑΣ

Βήματα:
1ο Γράφουμε σε κείμενο 100-150 λέξεων τα σημαντικότερα βιογραφικά στοιχεία του/της συγγραφέως.
2ο Γράφουμε την περίληψή του σε κείμενο 300-400 λέξεων (1,5 έως 2, το πολύ, σελίδες κόλλας αναφοράς)
3ο Γράφουμε αυτούσια 3-4 σημεία του λογοτεχνικού έργου, τα οποία μας προξένησαν έντονη συγκίνηση.
4ο Δίνουμε μία σύντομη προφορική εξέταση στον καθηγητή μας παρουσία των συμμαθητών μας.
J Μαθητής/τρια, που θα περάσει επιτυχώς τα παραπάνω στάδια, θεωρείται πλέον άξιος/α πριμοδότησης της βαθμολογίας του/της στο μάθημα των κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.





Σημείωση: Η εργασία γράφεται καταρχάς ιδιόχειρα, ώστε να γίνονται τυχόν επισημάνσεις- διορθώσεις από τον επιβλέποντα καθηγητή, και κατόπιν ηλεκτρονικά. Καταληκτική ημερομηνία παράδοσης της εργασίας θεωρείται η Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου, για να υπάρξει η πριμοδότηση στο α΄ τετράμηνο. Ειδάλλως πηγαίνει στο β’ τετράμηνο.
..........................................................................................................


ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ Α' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ






Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

Ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]


Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή[2].  


Ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς[3]

Παππού δε γνώρισα. Είχε ήδη πεθάνει πριν γεννηθώ. Αλλά και τη γιαγιά μου μόλις που τη θυμάμαι. Είχα, όμως, την τύχη να νιώσω τη θαλπωρή που εκπέμπουν αυτά τα πρόσωπα στα μικρά παιδιά, τα εγγόνια τους τα οποία, όπως λένε, είναι «δυο φορές παιδιά τους» από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ήταν γείτονες μας στο χωριό, όπου ζούσε η οικογένειά μου.
Τούτες ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ο ρόλος τους ήταν επιβλητικός! Δεν ήταν μόνο το οικογενειακό κλίμα που αναδείκνυε τη σεβάσμια μορφή των ανθρώπων που δημιούργησαν- συχνά με πολύ κόπο και βάσανα- όλα τα πρόσωπα που τώρα κάθονται τριγύρω στο τραπέζι. Ήταν και ο μοναδικός τρόπος, με τον οποίο εξιστορούσαν κάποια γεγονότα αληθινά ή και κάπως υπερβολικά που έλαβαν χώρα στα παλιά χρόνια στο χωριό ή στην πόλη. Και όλοι, μικροί και μεγάλοι, με ανοιχτό στόμα τ’ άκουγαν.
Σε πολλές μάλιστα τέτοιες ιστορίες υπήρχε και νουθετικό ύφος. Ο γέροντας, εξηγώντας το πάθημα του ιστορούμενου προσώπου, προβλημάτιζε τους συνδαιτυμόνες του, ώστε να τους γίνει μάθημα. Αλλά και η γιαγιά με τα παραμύθια της για μάγους και νεράιδες, για Μοίρες και ξωτικά, προπάντων για φαντάσματα νεκρών που δεν είχαν ταφεί και βασανισμένοι και εκδικητικοί τριγυρνούσαν στα μέρη που ζήσαν … έκοβαν την ανάσα των μικρών εγγόνων της που «μαγεμένοι» περίμεναν τη συνέχεια. Ευτυχώς και στις ιστορίες της γιαγιάς το τέλος ήταν πάντα καλό, οπότε τροποντινά  «καθαιρόταν» η ψυχή των ακροατών της, δηλαδή των μικρών εγγόνων της!
Πάει χάθηκαν αυτές οι εποχές! Για μας τους μεγαλύτερους που ζούμε τη σκληρή ανταγωνιστική πραγματικότητα- και ίσως να νοσταλγούμε πιο πολύ τον παππού και τη γιαγιά στο «ρόλο» τους- οι εποχές αυτές έμειναν μια ανάμνηση…
Πιο δυστυχισμένα τα παιδιά μας! Δε θα ζήσουν σε τέτοιο «παραδεισένιο» κόσμο ούτε καν στις γιορτές! Και για αυτό φταίμε εμείς οι μεγάλοι που αφήσαμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από το σύγχρονο ρυθμό της ζωής και ξεκόψαμε τη συνέχεια της γενιάς μας, με τα μικρά παιδιά στους παιδικούς σταθμούς και  τους μεγάλους, αν όχι στο γηροκομείο, τότε σ’ ένα άλλο σπίτι. Δεν ταιριάζουν τα «χνώτα» μας ούτε είναι βολικό να έχουμε τους γερόντους ανάμεσα «στα πόδια μας».
         Έτσι, σβήνει σιγά- σιγά ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς. Δεν καταλαβαίνουμε, άραγε, πόσο κακό κάνουμε… Αφαιρούμε από αυτούς το σοβαρότερο λόγο ύπαρξης, ενώ από τα παιδιά μας το ηθικοπλαστικό σμίλευμα της προσωπικότητας τους!
Παρήγορο σημάδι για τα παιδιά οι ιστορίες με παππούδες και γιαγιάδες που υπάρχουν στα παιδικά βιβλία. Παραίνεση στους μεγάλους που μπορούν να καταλάβουν το πνεύμα του μικρού μου αυτού κειμένου είναι να αντισταθούμε σ’ αυτό το παγκοσμοποιημένο πνεύμα που μας ξεκόβει σταδιακά από οτιδήποτε δικό μας.Κι όμως… πιστεύω ακράδαντα πως πολλοί από αυτούς, όταν ήταν παιδιά χαίρονταν και περίμεναν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα να έρθουν, ενώ τώρα ως ενήλικες μένουν ασυγκίνητοι από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, με την πάροδο των χρόνων, «σβήνει» αυτή η μαγική δύναμη, που έχει πάνω μας η συγκεκριμένη γιορτή, και στη θέση της αφήνει μια νοσταλγία και μια θέρμη.
Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα μας και αγχωμένοι με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, έχουμε ξεχάσει κάπου βαθιά μέσα μας αυτή την αίσθηση. Δε δίνουμε χώρο στην παιδικότητα, που σίγουρα διαθέτουμε ως προσωπικότητες, ώστε να βγει στην επιφάνεια και να μας κάνει ξέγνοιαστους έστω και για λίγο…




[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.
[3] Ευχαριστώ τον μαθητή μου Βησσαρίων Ηλ. Παπαευαγγέλου που με βοήθησε αφειδώς στο σημερινό μου κείμενο. Εξάλλου φιλοδοξία μου μύχια είναι να μεταλαμπαδεύσω σε κάποιους μικρούς φίλους μου, το «μικρόβιο» της δημοσιογραφίας γνώμης (ερμηνευτική δημοσιογραφία).

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Χριστούγεννα, εορτή των παιδιών (και όσων αισθάνονται ακόμη παιδιά)!






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]


Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή[2].  


Χριστούγεννα, εορτή των παιδιών (και όσων αισθάνονται ακόμη παιδιά)!

Η εορταστική περίοδος για πολλούς συνανθρώπους μας δε σημαίνει ενθουσιασμός και χαρά, αλλά μελαγχολία και συναισθηματική φόρτιση[3]. Ο λόγος που συνήθως συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι ότι οι γιορτές μάς δίνουν το χρόνο να σκεφτούμε που βρισκόμαστε στη ζωή μας και τότε οι περισσότεροι ανακαλύπτουμε ότι είμαστε πολύ μακριά από τις επιθυμίες μας. Την κατάσταση δυσκολεύει περισσότερο αυτή η σχεδόν επιβεβλημένη γιορτινή ατμόσφαιρα και ο ενθουσιασμός που «πρέπει» να επιδεικνύουμε απέναντι στους άλλους.
Τέτοιες σκέψεις δεν απασχολούν τα παιδιά, φίλοι αναγνώστες μου. Δεν είναι τυχαίο πως τα παιδιά απολαμβάνουν τις γιορτές περισσότερο από όλους. Υπάρχουν, όμως, και ενήλικες που περιμένουν με χαρά την εορταστική περίοδο και συνήθως υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό: Πρώτον, θέλουν να ζήσουν με τα παιδιά τους όσα οι ίδιοι έχουν ζήσει ή- το χειρότερο- έχουν στερηθεί, όταν ήταν μικρά παιδιά. Δεύτερον- το ευκταίον-  έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την παιδικότητά τους σχεδόν άθικτη.
Ωστόσο, πολλοί ενήλικοι, όχι μόνο δεν απολαμβάνουν, αντίθετα αισθάνονται άσχημα κατά τη γιορτινή περίοδο. Και αυτό γιατί ίσως δεν έχουν συνδυάσει αυτή την εποχή με θετικές εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία. Έτσι, δεν έχουν αυτές τις αναμνήσεις που ξυπνούν κάθε φορά που βλέπουμε στολισμένο δέντρο και μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή ή, όπως προαναφέραμε, οι γιορτές τους δίνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο να σκεφτούν και τότε οι περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται πολύ μακριά από τις επιθυμίες τους... Αυτές οι διαπιστώσεις προκαλούν στενοχώρια, αλλά και αισθήματα θυμού και ενοχών, αφού είναι πολύ επώδυνο να μην μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με αυτή την αίσθηση διάχυτης χαράς-πολλές φορές επιβεβλημένης- που υπάρχει κατά τις γιορτές.
Κι όμως… πιστεύω ακράδαντα πως πολλοί από αυτούς, όταν ήταν παιδιά χαίρονταν και περίμεναν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα να έρθουν, ενώ τώρα ως ενήλικες μένουν ασυγκίνητοι από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, με την πάροδο των χρόνων, «σβήνει» αυτή η μαγική δύναμη, που έχει πάνω μας η συγκεκριμένη γιορτή, και στη θέση της αφήνει μια νοσταλγία και μια θέρμη.
Παρασυρμένοι από την καθημερινότητα μας και αγχωμένοι με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, έχουμε ξεχάσει κάπου βαθιά μέσα μας αυτή την αίσθηση. Δε δίνουμε χώρο στην παιδικότητα, που σίγουρα διαθέτουμε ως προσωπικότητες, ώστε να βγει στην επιφάνεια και να μας κάνει ξέγνοιαστους έστω και για λίγο…



[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.
[3] Για αυτές τις δύο συναισθηματικές καταστάσεις θα μιλήσουμε σε επόμενα τρία κείμενά μας κατά την περίοδο των εορτών.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Το βαθύτερο νόημα...






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]


Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή.[2] Κάποια από αυτά (όπως το σημερινό) θα έχουν μια φιλοσοφική διάθεση, μια ψυχολογική διείσδυση στα ανθρώπινα πράγματα…

Το βαθύτερο νόημα...


Αυτό δεν είναι, που λένε, πως έχει τη μεγαλύτερη σημασία; Ποιο νόημα όμως; Στις πράξεις; Στα λόγια; Στις σκέψεις; Και το υπόλοιπο που απομένει από όλα αυτά τι γίνεται; Που πάει; Πολλά τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν, τα οποία σίγουρα προσφέρουν έδαφος μακρών συζητήσεων και ίσως ακόμη πιο «δυνατών» και «μακρών» σκέψεων.
Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζητάμε αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή, τρυφερότητα και τόσα άλλα, που στην πραγματικότητα είναι «πράγματα», που δεν μπορείς να προσφέρεις ανά πάσα στιγμή σε οποιονδήποτε άνθρωπο. 
Βρισκόμαστε σε τέλμα συνήθως. Δε γνωρίζουμε καλά-καλά τί σκεφτόμαστε και πολύ περισσότερο δε γνωρίζουμε ή πολλές φορές δε θέλουμε να «δούμε» αυτό που νιώθουμε και αυτό που επιθυμούμε να κάνουμε, αλλά... Πάντοτε υπάρχει ένα «αλλά» που μας εμποδίζει, χωρίς, ωστόσο, να το καταλαβαίνουμε...
Τις περισσότερες φορές ο εγωισμός μας είναι τόσο δυνατός που μπορεί να ενοχλήσει ή και να βλάψει κιόλας όσους βρίσκονται γύρω μας. Τον αφήνουμε να πάρει τα ηνία του εαυτού μας, της καρδιάς μας και της ψυχής μας και καταλήγουμε ένα κενό «σκεύασμα» που σε κάθε έκδοσή του φαντάζει όλο και πιο «όμορφο». Δεν είναι όμως! Έτσι, μεγαλώνουμε και πολύ φοβούμαι ότι γινόμαστε όλο και πιο συμβιβαστικοί στο «άσχημο»... Η Χάρις Αλεξίου το 2009 έγραψε:

«Μεγάλωσα Στο τέρας της πόλης. Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέμα. Κατάπια λόγια λιπαρά […]
Μεγάλωσα. Με αισθήματα χημείας, με στιλ δοσοληψίας.
Εμείς; Άλλο εμείς, άλλοι εμείς. Πάντα γι’ άλλα μιλάμε.
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε. Έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε.
[…]
Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί, να ζεις την απουσία, να γίνεις εξουσία, να μάθεις να γελάς και να παραφυλάς. Να παίρνεις αποφάσεις, να απαγορεύεται να χάσεις!
Μεγάλωσα σημαίνει να ζεις με αυτό που σ’ αρρωσταίνει.
[…]
Να ρίχνεις σ’ άλλους τ’ άδικα. Να βλέπεις πρωινάδικα, να ακούς πιστά τις αναλύσεις. Να αιμοδιψάς για τις ειδήσεις!
[…]
Μεγάλωσα θα πει…
[…]
Να ζητάς να κουρνιάσεις και να βρίσκεις οάσεις στις ψυχώσεις των άλλων που ’χουν για περιβάλλον:  Ίδιες φάτσες με σένα, Γόνατα λυγισμένα, Όνειρα ξεχασμένα!»

Στον άνθρωπο, φίλοι μου αναγνώστες, οι σκέψεις του, τα λόγια του, οι πράξεις του, γενικότερα ο χαρακτήρας του, αποτελούν το σήμα μιας οντότητας που κάθε φορά αλλάζει «υπόσταση». Γι’ αυτό, εξάλλου, είναι ικανός και να δημιουργήσει και να καταστρέψει- με μια ροπή προς το κακό και την καταστροφή βέβαια- πρώτα τον εαυτό του και έπειτα όσους βρίσκονται γύρω από εκείνον. Άραγε, το εφικτό μπορεί να ανήκει τελικά στον κόσμο του ονείρου; Δεν το ξέρω. Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει μια ελπίδα για κάτι περισσότερο καλό...






[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΟΣ Α' ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ στη ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (ΤΜΗΜΑ A3, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΟΣ Α' ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ στη  ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (ΤΜΗΜΑ A3, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)




Σχόλιο:

Παιδιά, στο σημερινό Τεστ  το τμήμα τα πήγε πολύ καλά (με εξαίρεση 2-3 παιδιά). Μπράβο σας. Έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος.

          Η βαθμολογία αναλυτικά έχει ως εξής:

Α/Α
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ


1
17
2
19-
3
16
4
19,5
5
17+
6
18-
7
14
8
17,5
9
16+
10
18- 
11
18-
12
16+
13
18,5
14
15,5
15
Εκκρεμότητα
16
14,5
17
Εκκρεμότητα
18
Εκκρεμότητα
19
17,5
20
16,5

Καληνύχτα, παιδιά. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.