Ποιος φταίει που δε μάθαμε να συζητάμε;

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Ποιος φταίει που δε μάθαμε να συζητάμε;

Ας υποθέσουμε ότι μας τίθεται το παρακάτω ερώτημα: Έχουμε μάθει ως λαός, όταν καταπιανόμαστε με θέματα της καθημερινής μας ζωής, να συζητάμε ή αντίθετα ακόμη έχουμε τη συνήθεια να οχλαγωγούμε, και ποιος φταίει για τη νοοτροπία αυτή; Και όταν λέω ζητήματα της καθημερινής ζωής εννοώ καθετί που ενδιαφέρει είτε το μικρόκοσμο της πόλης που ζούμε είτε γενικότερα τη χώρα μας. Εγώ, δυστυχώς, πιστεύω πως δε συζητάμε γιατί δε μας δίδαξαν, επομένως δε μάθαμε ποτέ, να ακούει ο ένας τι λέει ο άλλος με προσοχή και υπομονή.

Έπινα της προάλλες αμέριμνος το καφεδάκι μου στο cafe που πηγαίνω, όταν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο, και επειδή δεν κυκλοφορούσαν εφημερίδες τη μέρα εκείνη κοιτούσα το Παυσίλυπο, σκεφτόμενος την εύστοχη ονομασία  που έδωσαν στο άλσος, όταν ξάφνου άρχισε μια έντονη λογομαχία στην παρέα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι.

Έστρεψα προς τα εκεί την προσοχή μου και δεν άργησα να καταλάβω ποια ήταν η διαφωνία τους: ποιος φταίει για το πρόβλημα των σκουπιδιών, το οποίο τώρα που ζεσταίνει ο καιρός γίνεται ιδιαίτερα αισθητό (και αποκρουστικό). Η τετραμελής παρέα είχε διαιρεθεί σε τρεις απόψεις και ο καθένας έλεγε τα δικά του. Φταίει ο τωρινός Δήμαρχος που αργοπόρησε και εν πολλοίς αδιαφόρησε για τους δημότες του, έλεγε η μία άποψη. Φταίει ο προηγούμενος, που ενώ ήταν τόσα χρόνια στην «καρέκλα», δεν αγόρασε τα κατάλληλα μέσα αποκομιδής, άσε που δε μερίμνησε για μόνιμες προσλήψεις- μετά τις πολλές συνταξιοδοτήσεις που έγιναν επί της θητείας του-, έλεγε η δεύτερη άποψη. Φταίνε όλοι τους, γιατί «όλοι ίδιοι είναι», έλεγε η τρίτη άποψη. «Ναι, ναι», συμφωνούσε ο τέταρτος της παρέας!

Δε θα σχολιάσω την τρίτη άποψη και ας είναι η επικρατούσα (κατά ένα άτομο) στην παρέα. Πάντα αντιπαθούσα τη γενίκευση, την οποία θεωρώ μέσο υπεκφυγής από την προσπάθεια να σκεφτεί κανείς. Γι’ αυτό εστίασα το ενδιαφέρον μου στα «επιχειρήματα» των δύο πρώτων απόψεων. Στάθηκε, όμως, αδύνατο να βγάλω συμπέρασμα. Ήταν φανερό ότι οι ομιλητές αγνοούσαν τους στοιχειώδεις κανόνες μιας υποτυπώδους συζήτησης. Προσπαθούσε ο καθένας με φράσεις «κλισέ», του «συρμού», και κυρίως χωρίς υπομονή και σεβασμό στο συνομιλητή και φίλο του να τον πείσει. Πολλές φορές μάλιστα αλληλοδιέκοπταν τη ροή του λόγου, σίγουρος ο ένας φίλος για τον άλλον για το που ήθελε να καταλήξει με τη σκέψη του.

Αλλά εκεί που πραγματικά ήταν να λυπάται κανείς συνέβη μετά από λίγο, όταν από ένα σημείο και μετά έπαψαν τα όποια «επιχειρήματά» τους και ο «διάλογος» προσωποποιήθηκε. Δυστυχώς, στις καθημερινές συζητήσεις παρατηρείται πολύ συχνά αυτό. Και σε δικές μου παρέες έχει συμβεί. Ύστερα, δηλαδή, από τις πρώτες φράσεις οι περισσότεροι χάνουν το θέμα συζήτησης τους και στη θέση του τοποθετούν τον εαυτό τους, οπότε όχι μόνο συζήτηση δεν έχουμε, μα πολλές φορές προσωπική διένεξη.

Έτσι έγινε και με τους «γείτονές» μου στο café. Μάλιστα ο ένας σηκώθηκε και έφυγε από την παρέα θυμωμένος. Μου έμεινε, λοιπόν, η απορία. Γιατί; Γιατί, ενώ είμαστε ένας λαός συζητητικός, έχουμε δηλαδή την τάση να ρωτάμε για κάθε λογής γεγονότα και συμβαίνοντα, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε ήρεμα, να συνδιαλεγόμαστε;

Η δική μου εκδοχή έχει ήδη διατυπωθεί στην αρχή του κειμένου, το οποίο ξεκίνησε με μια υποθετική ερώτηση, όχι γιατί η απάντηση είναι προφανής, αλλά γιατί ακριβώς η απάντηση του καθενός μας μπορεί να είναι διαφορετική για το ποιος φταίει που δε μάθαμε ακόμη ως λαός να συζητάμε πολιτισμένα.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

Τμήμα Γ2, 5ου Γυμνασίου: Αξιολόγηση στο Διαγώνισμα Β’ Τετραμήνου στην «ΕΛΕΝΗ»

Η Βαθμολογία στο  Διαγώνισμα Β’ Τετραμήνου στην «ΕΛΕΝΗ»

Α/Α	Διαγώνισμα Β’ Τετραμήνου   (25/4/18)
1	19-
2	09
3	00
4	19
5	17
6	05
7	19,5
8	00
9	08,5
10	11,5
11	04
12	13
13	20
14	20
15	20
16	16
17	15
18	08

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ!

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

ζητειται εθνικη μνημη!

Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου (21^η Απριλίου) λίγο πριν κοιμηθώ, έκανα ένα τελευταίο «ζάπινγκ» στην τηλεόραση και «έπεσα» σε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με θέμα τη λογοκρισία στον κινηματογράφο την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974), βασισμένο στο άγνωστο μέχρι τώρα αρχείο της χούντας. Το ντοκιμαντέρ αυτό με τίτλο «Στοργή στο Λαό»[2] και προβαλλόταν από το κανάλι της Βουλής στις 11 μ.μ. Λίγο μετά- μεταμεσονύχτια αυτή στις 1 π.μ!- ξεκινούσαν στον «ΣΚΑΙ» οι "Ιστορίες" με τον Αλέξη Παπαχελά, τη Σία Κοσιώνη, τον Παύλο Τσίμα και τον Τάσο Τέλλογλου. Η εκπομπή επίσης αναφερόταν στη Δικτατορία και πιο συγκεκριμένα στη νύχτα της 21ης Απριλίου, αρχής γενομένης από τις 2 τα χαράματα που ξεκίνησε το πραξικόπημα, όπως την έζησαν οι πρωταγωνιστές της- δικτάτορες στρατιωτικοί, ο Βασιλιάς, οι πολιτικοί ηγέτες, οι Αμερικανοί, ο Τύπος- εφημερίδα Καθημερινή, οι απλοί πολίτες κ.α.).

Επί δύο και πλέον ώρες καθηλώθηκα στη θέση μου, βλέποντας με ενδιαφέρον στοιχεία, εικόνες και συνεντεύξεις επώνυμων ανθρώπων, ντοκουμέντα για το μεγάλο κακό που έκανε σε βάρος της χώρας και του πολιτισμού- πολιτικού, πνευματικού και λαϊκού- η δικτατορία των συνταγματαρχών[3]. Ταυτόχρονα λυπήθηκα ακόμη μια φορά για τη μεταχείριση που επεφύλαξε σε δύο τόσο σπουδαίες εκπομπές η τηλεόραση- ιδιωτική και κρατική- σε ό,τι αφορά την ώρα προβολής (τα μεσάνυχτα).

Και ύστερα απορούμε που ο πολύς κόσμος και προπάντων η νεολαία μας, εμφανίζεται γεμάτη άγνοια, όταν ερωτάται «τί έγινε την 25^η Μαρτίου 1821 ή στις 17 Νοέμβρη 1974;». Ας αναρωτηθούμε καλύτερα τι έκανε η Πολιτεία για την ενημέρωσή τους. Τί θα πείραζε κάθε φορά που έχουμε μια εθνική επέτειο ή τιμούμε ένα σπουδαίο γεγονός- πέρα από την ευκαιρία που δίνεται και κατά την παράδοση των σχετικών μαθημάτων- αν προβαλλόταν σε κάθε Γυμνάσιο και Λύκειο της χώρας μας μια παρόμοια με τις παραπάνω εκπομπή, αφού έκανε μια σύντομη και περιεκτική εισαγωγή ένας αρμόδιος εκπαιδευτικός; Τίποτα δε θα πάθαιναν τα παιδιά, εάν «έχαναν» μια διδακτική ώρα, για να δουν ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ. Τί θα πείραζε κάθε φορά που έχουμε μια εθνική επέτειο ή τιμούμε ένα σπουδαίο γεγονός αν αφιέρωναν 1-2 ώρες όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, σε ώρες λογικές και όχι μεταμεσονύχτιες, να προβάλλουν αντίστοιχες εκπομπές ιστορικού και συνάμα εθνικού ενδιαφέροντος; Δε θα τους κόστιζε τίποτα. Αντίθετα, οι θεατές τους, μικροί και μεγάλοι, θα αποκόμιζαν πλήθος θετικών στοιχείων.

Εγώ αυτό το «κέρδος» το λέω εθνική μνήμη και εθνική συνείδηση. Αφύπνιση με μια λέξη. Τα ’χω ξαναγράψει. Απευθύνομαι πιο πολύ σε σένα γονέα, για να σε αφυπνίσω παρά σε κάποιον πολιτικό. Ο πολιτικός πολύ αμφιβάλλω αν θα το διαβάσει καν, εσύ όμως μπορείς και επιβάλλεται να ενημερώνεις το παιδί σου, για τέτοια σπουδαία γεγονότα, όπως η επταετή Δικτατορία και οι συνέπειες που αυτή επέφερε στη χώρα μας.

Κοντολογίς, εάν δε γράψω εγώ, αν δε μιλήσεις εσύ, αν δεν ενεργήσει ο άλλος, αν δε νοηματοδοτήσουμε εν τέλει τη ζωή μας ως λαός, πολύ φοβάμαι ότι θα χαθεί εντελώς η εθνική συνείδησή από τους νέους μας κάπου ανάμεσα στις τουρκο- λατινο- αμερικάνικες σαπουνόπερες και τα πάσης φύσεως talent shows!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας ‘Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Μια φράση που χρησιμοποιούσε το Υπουργείου Δημόσιας Τάξης!

[3] Εντυπωσιακό και συνάμα κατατοπιστικό και το κείμενο που δημοσίευσε ο «Πρωινός Τύπος» την περασμένη Κυριακή (22/4), σελ. 20, με τίτλο «Τα επτά μεγάλα ψέματα για την επταετή Χούντα»

ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ για το τμημα Α1 του 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (3η Θ.Ε.)

ΠΑΙΔΙΑ,

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΩΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ.

                                                                    ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

http://eu-mathein.gr/wp-content/uploads/2015/04/%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-3-%CE%A6%CE%A5%CE%A3%CE%97.pdf

(από τη σελίδα 2: ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ έως το τέλος)

Επιπλέον, θα κάνετε την Περίληψη του παρακάτω κειμένου σύμφωνα με τη θεωρία που διδαχτήκατε. Το κείμενό σας  να έχει έκταση 80- 100 λέξεις.

Κείμενο : Η μητέρα συχνά εργάζεται

Με την πάροδο των ετών παρατηρούμε ότι όλο και περισσότερες γυναίκες σ' όλα τα κράτη του κόσμου, της Ευρώπης και στη χώρα μας συμμετέχουν ενεργά στην αγορά εργασίας, διεκδικώντας επαγγελματική απασχόληση. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς η μητέρα βρίσκεται πολλές ώρες στη δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας απαιτεί αλλαγές: οι παραδοσιακοί ρόλοι αναθεωρούνται, οι ευθύνες μοιράζονται, όλοι χρειάζεται να αναλάβουν δουλειές, ώστε το σύστημα της οικογένειας να συνεχίσει να λειτουργεί αποτελεσματικά ως προς τις ανάγκες που υπάρχουν.

Οι γονείς αναγκάζονται να δουλεύουν ολοένα και περισσότερο σε εργασίες, που γίνονται σταδιακά όλο και πιο απαιτητικές. Οι συνθήκες των μεγαλουπόλεων δεν είναι ιδιαίτερα φιλικές για τους κατοίκους τους. Ο βιοπορισμός, πιθανόν, να εξαντλεί τους ανθρώπους και τις δυνάμεις τους. Η υπερένταση, οι συγκρούσεις και το άγχος αποτελούν καθημερινό μέρος της ζωής στη σημερινή εποχή. Έτσι, γυρίζουν στο σπίτι κουρασμένοι, χωρίς ψυχικά και σωματικά αποθέματα. Η ενασχόληση με τα παιδιά τους μετατρέπεται σε μια σειρά από ενέργειες ρουτίνας.

Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα τα συναισθηματικά προβλήματα των εφήβων να παίρνουν, συχνά, τη μορφή μπελά για τους γονείς, που προσπαθούν να τελειώσουν τη μέρα τους, χωρίς άλλες συγκρούσεις και βάσανα σαν εκείνα που αντιμετώπισαν στη δουλειά τους. Οι έφηβοι αισθάνονται ότι παραμελούνται και ότι τα προβλήματά τους μένουν χωρίς απάντηση, λύση ή και στήριξη από τους μεγάλους. Η άρνηση, η σιωπή, η αναβολή, η έλλειψη σεβασμού γεννούν προβλήματα που συσσωρεύονται και, όταν δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα και ουσιαστικά, οδηγούν τους εφήβους ακόμη κι σε παραπτωματική συμπεριφορά.

Ωστόσο, η επαγγελματική δραστηριότητα της μητέρας δεν είναι απειλητική για την ισορροπία και τη συνοχή της οικογένειας. Η εργαζόμενη μητέρα ενισχύει οικονομικά την οικογένεια, αλλά και η ίδια μέσα από τη δουλειά της αισθάνεται δραστήρια και πιο ολοκληρωμένη, κάτι που έχει θετική επίπτωση και στην ισορροπημένη σχέση με τα παιδιά της.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου: μια ημέρα αναμνήσεων

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                        

H 23η Απριλίου έχει καθιερωθεί διεθνώς από την UNESCO ως Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου, προς τιμήν του Ισπανού συγγραφέα του Δον Κιχώτη, Μιγκέλ ντε Θερβάντες και του Άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ που έφυγαν από τη ζωή την ίδια ημέρα (23 Απριλίου 1616). Τιμώντας την ιδιαίτερη αυτή (αυριανή) ημέρα, γράφω το παρακάτω κείμενο, το οποίο αφιερώνω στου βιβλιόφιλους.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου: μια ημέρα αναμνήσεων

Μεταξύ ανθρώπου και βιβλίου υπήρχε διαχρονικά μια άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση. Το βιβλίο ήταν η αστείρευτη πηγή γνώσης[2], το εργαλείο της δουλειάς, η πυξίδα της κριτικής σκέψης. Ωστόσο, αφενός η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, αφετέρου το αέναο κυνήγι του χρήματος και της επαγγελματικής αποκατάστασης έχουν διαταράξει το δεσμό αυτό, αφού δεν υπάρχει χρόνος για την ανάγνωση ενός βιβλίου στην ανιαρή καθημερινότητα.

Σήμερα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όσο περισσότερο ανοίγουν τα κινητά και τους υπολογιστές μας, τόσο περισσότερο κλείνουν τα βιβλία. Ειδικά οι νέοι όσο περισσότερο κολλάνε πίσω από οθόνες και την κίνηση του αντίχειρα, τόσο περισσότερο απωθούν την κριτική σκέψη και τη φαντασία τους. Είναι επιτακτική ανάγκη να αγαπήσουν το βιβλίο. Και το ρόλο αυτό οφείλουν να τον παίξουν πρώτιστα η οικογένεια, το σχολείο και η Πολιτεία.

Ο Βολιώτης φιλόλογος (και λογοτέχνης) Κώστας Ακρίβος γράφει για την αξία του βιβλίου:

·      Διαβάζω βιβλία, για να κατακτήσω το χρόνο. Διαβάζοντας, το παρελθόν μού φαίνεται οικείο, το μέλλον φιλικό και προσιτό. Καταρρίπτω όρια και φραγμούς, σύνορα και προθεσμίες, απαγορεύσεις και φόβους. Η φαντασία διαστέλλεται, ο κόσμος γίνεται άπειρος ή μικρός ανάλογα με το κέφι μου. Όταν όλα σήμερα ελέγχονται και προκαθορίζονται, μονάχα το διάβασμα μού επιτρέπει την ελευθερία. Διαβάζω, άρα είμαι ελεύθερος.

·      Αγοράζω βιβλία, για να κάνω δικό μου τον κόσμο. Τον κόσμο των ιδεών, των μύθων, της επιστήμης, του ονείρου. Μέσα από τις τυπωμένες σελίδες νιώθω να ορίζω καλύτερα το γύρω χώρο, την οικουμένη, ολόκληρο το σύμπαν. Αγοράζοντας βιβλία, πλουτίζω σε εμπειρίες και ευαισθησία.

·      Χαρίζω βιβλία στο όνομα της αγάπης. Με μια ποιητική συλλογή εγκαινιάζω έναν έρωτα, με ένα μυθιστόρημα σφραγίζω μια φιλία χρόνων. Κάνοντας δώρο ένα βιβλίο που έχω αγαπήσει, δίνω στον άλλο να καταλάβει τα ιδιαίτερα αισθήματα που τρέφω γι' αυτόν. Με βιβλία συνοδεύω τα «Χρόνια Πολλά», το «Καλορίζικος», τα «Συγχαρητήρια».

·      Δανείζω και δανείζομαι βιβλία, γιατί έτσι αποκτούν πνοή ζωής. Αλλάζουν χέρια, δραπετεύουν από τα ράφια, παλιώνουν χρήσιμα οι σελίδες τους, κυοφορούν γνώσεις και απόλαυση. Τα βιβλία δεν έχουν σπίτι δικό τους και κατοικία. Οι βιβλιοθήκες, ιδιωτικές ή δημόσιες, είναι μονάχα η στάση που κάνουν για να ξεκουραστούν στο άχρονο ταξίδι της επίγειας ζωής τους.[…]

Επιπλέον, φίλοι μου, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί και το πως η σκέψη μου αυτή τη μέρα πετάει νοσταλγικά πίσω στο παρελθόν. Στα δικά μας παιδικά μαθητικά χρόνια. Αν μας ρωτούσε κανείς ποιο είναι το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μας, χωρίς πολλή σκέψη θα καταθέταμε αυτό: των μαθητικών μας παιδικών χρόνων στο Δημοτικό σχολείο του χωριού.

Δεν είχαμε τις ανέσεις των σημερινών παιδιών. Μας έλειπαν πολλά. Είχαμε όμως αθωότητα, ανεμελιά, αγνότητα στις σκέψεις μας και στα συναισθήματά μας. Ζωή μέσα στη φύση. Παιχνίδι χορταστικό. Ακόμη και στις ενδιάμεσες ώρες των μαθημάτων, στο μεγάλο διάλειμμα που κρατούσε σχεδόν μία ώρα, οργώναμε τη γύρω έκταση από το σχολείο και φτάναμε με το κυνηγητό ή το κρυφτό μέχρι και τα μακρινά χωράφια του χωριού. Όμορφα χρόνια, ανεξίτηλα εντυπωμένα στη μνήμη μας.

Στη θύμησή μου δεσπόζουν, όμως, και οι δάσκαλοί μου. Με το σχολικό βιβλίο στο χέρι προσπαθούσαν να μας διδάξουν. Ήταν ολοφάνερο ότι αγαπούσαν πολύ τη δουλειά τους. Πίστευαν στην αποστολή τους. Δεν ήταν τέλειοι, είχαν και τα αρνητικά τους στοιχεία. Ήταν, όμως, επιτυχημένοι. Γιατί τέλειος δεν αρχίζει και δεν φεύγει κανένας από οποιοδήποτε χώρο και ρόλο. Πολύ περισσότερο του δασκάλου- θα πρόσθετα- και του γονιού.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Για πολλές δεκαετίες μάλιστα η μοναδική πηγή γνώσης!

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ Β' ΤΑΞΗΣ του 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (ΚΕΙΜ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ)

Παιδιά, λαμβάνοντας υπόψη όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία από τα παρακάτω links,γράψτε κατόπιν ένα κείμενο (έκτασης 250-300 λέξεων) σχετικό με τον ΠΟΛΕΜΟ.  Είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε βοήθεια.

 Καλή δουλειά σάς εύχομαι!

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ https://www.youtube.com/watch?v=6HOKX70GIsc

ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝΕ-  ΜΙΧΑΛΗΣ.Ι ΚΟΥΝΑΛΗΣ https://www.youtube.com/watch?v=fljyyeKDVjE

Και συ με τα παράσημα- Νίκος Ξυλούρης https://www.youtube.com/watch?v=H-g-G0TzAng

Τα 10 καλύτερα ξένα "Αντιπολεμικά" τραγούδια http://www.apotis4stis5.com/lists-f/8251-ta-10-kalutera-antipolemika-tragoudia

Αντιπολεμική λογοτεχνία

Ηλίας Βενέζης: Το νούμερο 31328 http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C132/638/4103,18809/extras/activities/index_2_03_doukas/anti-war_lit.html

Αντώνης Σαμαράκης: Το ποτάμι http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C132/638/4103,18809/extras/activities/index_2_03_doukas/anti-war_lit.html

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ! Γιατί τους αποκαλούν έτσι οι λαοί όλου του κόσμου;

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                    

ΦΟΝΙΑδες των λαΩν Αμερικανοι!

Γιατί τους αποκαλούν έτσι οι λαοί όλου του κόσμου;

Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τούτες τις μέρες, φίλοι μου, το έγκλημα που διαπράττουν σε βάρος του Συριακού λαού οι Αμερικάνοι με τους συμμάχους τους. Μάλιστα η νέα τους εμπλοκή αποτελεί και πεδίο καυχησιολογίας. «Επιχειρούμε και πολεμάμε σε κάθε γωνιά του κόσμου» καυχήθηκε πρόσφατα ο επικεφαλής της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων, στρατηγός Ρέιμοντ Τόμας[2].

Δεν είναι υπερβολή. Είναι ένα επικίνδυνο ρεκόρ που καταγράφει η αμερικανική πολεμική μηχανή, υπό την προεδρία Τραμπ: Οι ειδικές επιχειρησιακές μονάδες των ΗΠΑ, όλων των όπλων, συμπεριλαμβανομένων και των ειδικών δυνάμεων των «πράσινων μπερέ», αναπτύχθηκαν σε 149 χώρες, αφότου εξελέγη ο Τράμπ, κάνοντας ένα άλμα της τάξης του 150% σε σχέση με την διοίκηση του Μπους του νεότερου (φιλοπόλεμου επίσης) και ένα σύγχρονο ρεκόρ για την στρατιωτική πολιτική των ΗΠΑ ανά τον κόσμο!

Τα πράγματα, όμως, φαίνεται πως είναι ακόμη χειρότερα: «Δεν ξέρουμε ούτε πού ακριβώς επιχειρούμε στον πλανήτη στρατιωτικά ούτε για ποιον λόγο είμαστε εκεί ούτε και τί κάνουμε εκεί» δήλωσε, μάλλον σοκαρισμένος, ο γερουσιαστής, Λίντσεϊ Γκράχαμ, της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, τον Οκτώβριο, με αφορμή τον θάνατο τεσσάρων Αμερικανών στρατιωτών των ειδικών δυνάμεων στον Νίγηρα της Δυτικής Αφρικής. «Οι περισσότεροι Αμερικανοί θα εκπλαγούν, όταν μάθουν ότι οι Ειδικές Επιχειρησιακές Δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν αναπτυχθεί στα τρία τέταρτα των χωρών του πλανήτη», συμπλήρωσε.

Και όπως συμβαίνει κάθε φορά που οι Αμερικάνοι επεμβαίνουν με πυραύλους, πολεμικά αεροπλάνα κ.τ.λ. σε κάποια περιοχή, εννοείται στο όνομα της ελευθερίας, ακούγεται το σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»! Όταν το πρωτάκουσα, μικρό παιδάκι το 1974, δεν καταλάβαινα το νόημά του. Το τεκμηριώνω σήμερα που πλέον ξέρω τα «κατορθώματά» τους. Έχει μεγάλη δόση αλήθειας, αφού, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης της στήλης,  η «μακάβρια δράση» τους άρχισε από πολύ παλιά, πιο συγκεκριμένα λίγα μόλις χρόνια από την αναγνώρισή τους ως ανεξάρτητο κράτος!

Ο παρακάτω πίνακας είναι αποτέλεσμα προσεκτικής έρευνας και μπορεί να αποτελέσει τεκμήριο στο συλλογισμό όσων επιχειρηματολογούν σε βάρος του ιμπεριαλισμού, κύριος εκπρόσωπος του οποίου είναι οι Η.Π.Α. Επαναλαμβάνω: οι Ειδικές Επιχειρησιακές Δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν αναπτυχθεί στα τρία τέταρτα των χωρών του πλανήτη  (σε 149 χώρες)!

Ιδού, λοιπόν, η δράση τους. 128 χρόνια επεμβάσεων για το καλό υποτίθεται των λαών και την ελευθερία τους.

ΕΤΟΣ	ΧΩΡΑ		ΕΤΟΣ	ΧΩΡΑ
1890	ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ		1954	ΒΙΕΤΝΑΜ
1891	ΧΙΛΗ		1955	ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ
1891	ΑΙΤΗ		1956	ΑΙΓΥΠΤΟΣ
1893	ΧΑΒΑΗ		1958	ΛΙΒΑΝΟΣ
1894	ΣΙΚΑΓΟ		1958	ΙΡΑΚ
1894	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1958	ΚΙΝΑ
1894-95	ΚΙΝΑ		1958	ΠΑΝΑΜΑΣ
1894-96	ΚΟΡΕΑ		1960-75	ΒΙΕΤΝΑΜ
1896	ΠΑΝΑΜΑΣ		1961	ΚΟΥΒΑ
1897	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1961	ΓΕΡΜΑΝΙΑ
1898-1900	ΚΙΝΑ		1962	ΚΟΥΒΑ
1898-1902	ΚΟΥΒΑ		1962	ΛΑΟΣ
1898-1910	ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ		1964	ΠΑΝΑΜΑΣ
1898	ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ		1965	ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ
1898	ΓΚΟΥΑΜ		1965-66	ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ
1898	ΜΙΝΕΣΟΤΑ		1966-67	ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ
1898	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1969-75	ΚΑΜΠΟΤΖΗ
1899	ΣΑΜΟΑ		1970	ΟΜΑΝ
1899	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1971-73	ΛΑΟΣ
1899-1901	ΑΙΝΤΑΧΟ		1973	ΝΟΤΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ
1901	ΟΚΛΑΧΟΜΑ		1973	ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
1901-14	ΠΑΝΑΜΑΣ		1974	ΧΙΛΗ
1903	ΟΝΔΟΥΡΑ		1975	ΚΑΜΠΟΤΖΗ
1903-04	ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ		1976-92	ΑΓΚΟΛΑ
1904-05	ΚΟΡΕΑ		1980	ΙΡΑΝ
1906-09	ΚΟΥΒΑ		1981	ΛΙΒΥΗ
1907	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1981-90	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ
1911-12	ΟΝΔΟΥΡΑ		1981-92	ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ
1911-41	ΚΙΝΑ		1982-84	ΛΙΒΑΝΟΣ
1912	ΚΟΥΒΑ		1983-89	ΟΝΔΟΥΡΑ
1912	ΠΑΝΑΜΑΣ		1983-84	ΓΡΕΝΑΔΑ
1912-33	ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ		1984	ΙΡΑΝ
1913	ΜΕΞΙΚΟ		1986	ΛΙΒΥΗ
1914	ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ		1986	ΒΟΛΙΒΙΑ
1914	ΚΟΛΟΡΑΝΤΟ		1987-88	ΙΡΑΝ
1914-18	ΜΕΞΙΚΟ		1989	ΛΙΒΥΗ
1914-34	ΑΙΤΗ		1989	ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ
1916-34	ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ		1989-90	ΠΑΝΑΜΑΣ
1917-33	ΚΟΥΒΑ		1990	ΛΙΒΕΡΙΑ
1918-22	ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ		1990	ΙΡΑΚ
1918-20	ΠΑΝΑΜΑΣ		1991	ΚΟΥΒΕΙΤ
1919	ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ		1990-91	ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ
1919	ΟΝΔΟΥΡΑ		1992-94	ΣΟΜΑΛΙΑ
1920	ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ		1992	ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
1920-21	ΔΥΤΙΚΗ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ		1992-94	ΣΟΜΑΛΙΑ
1922	ΤΟΥΡΚΙΑ		1993-95	ΒΟΣΝΙΑ
1922-27	ΚΙΝΑ		1994-96	ΑΙΤΗ
1924-25	ΟΝΔΟΥΡΑ		1995	ΚΡΟΑΤΙΑ
1925	ΠΑΝΑΜΑΣ		1996-97	ΖΑΙΡ (ΚΟΓΚΟ)
1927-34	ΚΙΝΑ		1997	ΛΙΒΕΡΙΑ
1932	ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ		1997	ΑΛΒΑΝΙΑ
1941-45	Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ		1998	ΣΟΥΔΑΝ
1946	ΙΡΑΝ		1998	ΙΡΑΚ
1946	ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ		1999	ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
1947	ΟΥΡΑΓΟΥΑΗ		2000	ΥΕΜΕΝΗ
1947-49	ΕΛΛΑΔΑ		2001	ΣΚΟΠΙΑ
1948-49	ΚΙΝΑ		2002	ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
1948	ΓΕΡΜΑΝΙΑ		2003	ΙΡΑΚ
1948-54	ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ		2011	ΛΙΒΥΗ
1950	ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ		2018	ΣΥΡΙΑ
1950-53	ΚΟΡΕΑ		ΑΥΡΙΟ	ΑΡΑΓΕ ΠΟΥ;
1953	ΙΡΑΝ		ΜΕΘΑΥΡΙΟ	ΑΡΑΓΕ ΠΟΥ;

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

·         Λάιμ Ουίλιαμ ( 2003). Το κράτος του κακού, Εκδόσεις Κανάκη, Αθήνα.

·         Ειδησεογραφικά ρεπορτάζ (Θανάση Τσακίρη για την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2001)

·         Αρχεία Κογκρέσου (23 Ιουνίου 1969): 180 Αποβάσεις: Διεύθυνση Ιστορίας του Σώματος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] http://tvxs.gr/news, 26/12/2017.