Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Μερικές σκέψεις για τις μαθητικές καταλήψεις σχολικών κτιρίων






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Μερικές σκέψεις για τις μαθητικές καταλήψεις σχολικών κτιρίων[2]



Ανήκει στα γεγονότα που κάθε χρόνο διχάζει την κοινή γνώμη. Μιλώ για τις καταλήψεις των σχολείων ή την αποχή των μαθητών από τα μαθήματά τους. Στο σημερινό άρθρο θα επιχειρήσω να δω και να παρουσιάσω το θέμα από τη δική μου οπτική γωνία, βλέποντας συνάμα και τα επιχειρήματα της αντίθετης πλευράς. Ας δούμε, λοιπόν,  το θέμα ψύχραιμα.
Οι καταλήψεις σχολείων ή η αποχή των μαθητών από τα μαθήματά τους τείνουν, δυστυχώς, να λάβουν το χαρακτήρα μαθητικής παράδοσης, αρχής γενομένης κάθε χρόνο τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου. Αυτή η «συνεπής ετήσια συνήθεια» αποδυναμώνει σε μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητά τους, καθώς τόσο από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου όσο και- προπάντων- από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, γίνονται αντιληπτές περισσότερο ως προσπάθεια αποφυγής των μαθημάτων σαν να ’ναι η κατάληψη των σχολικών μονάδων ένα «ετήσιο ραντεβού». Και μιλάμε για μια ενέργεια που γίνεται ένα μήνα μετά την αναγγελία της (!), με θέματα που έχουν προκύψει ένα μήνα πριν. Και το πιο τραγελαφικό; Η κατάληξη της όλης «κινητοποίησης» θα είναι η επαναφορά πάντων στις τάξεις δυο- τρεις μέρα μετά την έναρξης της.  Έτσι, αντί οι μαθητές να αποκτήσουν τον τίτλο της μαχόμενης γενιάς, περνούν στη συνείδηση των περισσότερων πολιτών ως φυγόπονοι και μάλλον αδιάφοροι απέναντι στα οφέλη της μάθησης[3]. 
Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τούτο:  το γεγονός ότι οι καταλήψεις επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, υποδηλώνει σε μεγάλο βαθμό και τη σταθερότητα των προβλημάτων στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης (ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, αλλαγές στο εξεταστικό- και όχι μόνο- σύστημα, τμήματα- «μαμούθ» με 27 μαθητές, κτιριακά προβλήματα εν πολλοίς επικίνδυνα για την ασφάλεια των μαθητών, καθυστερημένη έναρξη της Ενισχυτικής Διδασκαλίας και μάλιστα όχι σε όλα τα σχολεία, απουσία ενός γεύματος για όλους τους μαθητές κ.α). Στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η συγκεκριμένη μορφή αγώνα αποσκοπεί στο να λειτουργήσει ως μέσο πίεσης για την επίλυση σημαντικών προβλημάτων, με δεδομένη την πάγια τακτική της πολιτικής ηγεσίας να υποχρηματοδοτεί τις δαπάνες για την Εκπαίδευση[4].
Μήπως, όμως, η κατάληψη της σχολικής μονάδας λειτουργεί εν τέλει εις βάρος των ίδιων των μαθητών; Όταν γίνεται κατάληψη, διακόπτεται η ομαλή ροή της διδασκαλίας, αποδιοργανώνεται η σειρά στη μελέτη και στην προσπάθεια κατανόησης των διδακτικών αντικειμένων, μειώνονται οι διδακτικές ώρες και υπονομεύεται έτσι ακόμη περισσότερο το έργο των εκπαιδευτικών και κατ’ επέκταση των δημόσιων σχολείων. Το τέλος του διδακτικού έτους βρίσκει, επομένως, τους μαθητές με εμφανείς ελλείψεις στα διάφορα αντικείμενα, εφόσον η διδασκαλία τους δεν έγινε με την αναγκαία πληρότητα.
Επαναλαμβάνω: υπάρχουν καταλήψεις που προκύπτουν ως αντίδραση στα γενικευμένα προβλήματα της εκπαίδευσης και ως εκκλήσεις για την άμεση αντιμετώπιση πολύ συγκεκριμένων και πολύ σημαντικών ζητημάτων που ταλανίζουν ορισμένα σχολεία. Η έλλειψη χρηματοδότησης, άλλωστε, έχει αρκετές φορές μεγαλύτερο αντίκτυπο σε κάποιες σχολικές μονάδες, οι οποίες καλούνται να λειτουργήσουν υπό χειρότερες προϋποθέσεις σε σύγκριση με άλλα σχολεία. Ένα σχολείο της επαρχίας, για παράδειγμα, που απομένει χωρίς εκπαιδευτικούς για τρεις ή και τέσσερις μήνες, είναι λογικό να προκαλεί την έντονη αντίδραση των μαθητών, αλλά και των γονιών τους. 
Κοντολογίς, οι καταλήψεις των σχολείων ή η αποχή των μαθητών από τα μαθήματά τους, έτσι όπως γίνονται σήμερα έξω από ένα οργανωμένο πλαίσιο αγώνα, ουσιαστικά δεν εξυπηρετούν τίποτε.



[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Τις οποίες κάνω, αφού διάβασα, συζήτησα, άκουσα επιχειρήματα  πολλών πλευρών, και βέβαια με την ιδιότητα  του ενεργού εκπαιδευτικού.
[3] Ειδικά εάν δει κανείς ποιοι  μαθητές πρωτοστατούν στις περισσότερες των καταλήψεων ή την αποχή από τα μαθήματά τους.
[4] Επικαλούμενη τις περισσότερες φορές μνημονιακές δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ημερομηνίες ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΩΝ Α΄ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ (5ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ)



Ημερομηνίες ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΩΝ  Α΄ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ

ΤΜΗΜΑ
ΜΑΘΗΜΑ
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
Γ΄2
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΠΕΜΠΤΗ            8/11
Β΄1
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ            5/11
Β΄2
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ      9/11
Β΄3
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ           14/11
Α΄1
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
    ΠΕΜΠΤΗ          8/11
Α΄2
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ         14/11
Α΄3
ΚΕΙΜΕΝΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ          5/11
Α΄3
Ν.ΓΛΩΣΣΑ
ΤΡΙΤΗ               6/11


Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Ένας αναστοχασμός για τις εθνικές επετείους στην Ελλάδα και την Ευρώπη






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Ένας αναστοχασμός για τις εθνικές επετείους στην Ελλάδα και την Ευρώπη


Με τις παρελάσεις και τους εκκλησιασμούς δεν τα πάω καλά. Αυτή η «κακή» σχέση, οφείλεται μάλλον στα παιδικά βιώματά μου ως μαθητής Δημοτικού την περίοδο της Δικτατορίας. Ειδικά εκείνα τα χρόνια για κανένα λόγο δεν μπορούσαμε να απουσιάσουμε από τις παραπάνω «εκδηλώσεις», αφού τη Δευτέρα το πρωί, μετά από την καθιερωμένη προσευχή, οι απουσιάζοντες ανέβαιναν στο βήμα, αφενός για να στιγματιστούν ως ανυπάκουοι παραβάτες κανονισμών και εγκυκλίων, αφετέρου για να «εισπράξουν» 3-4 ξυλιές στο κάθε χέρι από το Διευθυντή του Σχολείου, για σωφρονισμό των ίδιων και παραδειγματισμό των άλλων, που μελλοντικά σκόπευαν να κάνουν καμιά «ανάλογη» απουσία. Τρεις- τέσσερις ξυλιές στο κάθε χέρι. Εγώ, επειδή ήμουν εύσωμος- ίσως και επειδή προερχόμουν από αριστερή οικογένεια-, έτρωγα τις διπλάσιες! Τέλος πάντων. Πέρασαν εκείνα τα χρόνια, δε σβήνουν όμως από τη μνήμη τα βιώματα!
Ωστόσο, κάθε φορά που γιορτάζουμε μια εθνική επέτειο αναρωτιέμαι, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό, τόσο για τις ιστορικές συνθήκες και το χαρακτήρα του (ιστορικού) γεγονότος, όσο και για τη σύνδεσή τους με τη σύγχρονη εποχή. Αναρτιέμαι μήπως οι τυπικές και μονόπλευρες εορταστικές εκδηλώσεις (πανηγυρικοί λόγοι, επισημότητες μπροστά στα μνημεία πεσόντων, δελτία τύπου και παρελάσεις, όπου πολλοί μαθητές δε θέλουν καν να συμμετάσχουν και το κάνουν από αγγαρεία, η οποία πολλές φορές είναι ορατή στο βάδισμά τους την ώρα που παρελαύνουν), όχι μόνον αμβλύνουν την ιστορική μνήμη και παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα, αλλά διευκολύνουν τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας λήθης και αδράνειας;
Μήπως το ιστορικό γεγονός και οι πρόγονοί μας τιμώνται καλύτερα, εάν γίνεται ουσιαστικότερη δουλειά μέσα στα σχολεία, δημιουργώντας στους νέους εθνική συνείδηση με πλήρη παρουσίαση όλων των ιστορικών αληθειών, χωρίς εθνικούς μύθους και στερεότυπα; Εγώ αυτό υποστηρίζω, σέβομαι όμως κάθε διαφορετική άποψη.
«Γενικότερα τώρα», υποστηρίζει η κ. Κουλούρη[2], «οι εθνικές επέτειοι είναι μια ευκαιρία για κωδικοποίηση της εθνικής ταυτότητας μέσω της γλώσσας των συμβόλων και της θεατρικής αναπαράστασης. Πρώτο σύμβολο των επετείων είναι η ίδια η ημερομηνία που επιλέγεται, εφόσον η επιλογή του γεγονότος, στο οποίο παραπέμπει, έχει ως στόχο να υπογραμμίσει συγκεκριμένα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας και εθνικές αξίες. Η εθνική επέτειος έχει πρωτίστως ιστορικό περιεχόμενο, αλλά εορτάζεται μια επιλεκτική και επεξεργασμένη εκδοχή της ιστορίας.
Τα γεγονότα, που γιορτάζονται με τις εθνικές επετείους, ποικίλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο: μέρες απελευθέρωσης, ίδρυσης του κράτους, ψήφισης του συντάγματος, μέρες κατάκτησης, αλλά ακόμη και ήττες ή μέρες πένθους. Εθνική επέτειος της Νορβηγίας είναι η 17η Μαΐου, μέρα σύνταξης του Συντάγματος το 1814 και όχι η μέρα της ανεξαρτησίας το 1905. Αντίθετα, στη Σουηδία, η 6η Ιουνίου, που γιορταζόταν ανεπίσημα από το 1893 ως η μέρα της στέψης του Γουσταύου Α’ το 1523, έγινε επίσημη εθνική επέτειος μόλις το 2005! Τέλος, υπάρχουν κράτη χωρίς εθνικές επετείους. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, εθνική γιορτή στη Μ. Βρετανία, σε έντονη αντίθεση προς τη γειτονική της Γαλλία».
Στη χώρα μας οι εθνικές επέτειοι είναι συνυφασμένες (πέρα από τον εκκλησιασμό) και με τις παρελάσεις. Οι παρελάσεις ξεκίνησαν τον προηγούμενο αιώνα. Τα σχολεία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά παραταγμένα στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου το 1924 που συνέπεσε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Όμως, για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική το 1936. Τον Μάρτιο του 1936 παρέλασαν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά! Έκτοτε η διττή αυτή εκδήλωση (εκκλησιασμός και κατόπιν παρέλαση) συνεχίζεται μέχρι σήμερα.



[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Η Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

«Φουκαρά» Βουλευτή από την… επαρχία





Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



 «Φουκαρά από τα Τρίκαλα» χαρακτήρισε ο Πάνος Καμμένος τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σάκη Παπαδόπουλο, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες δεν σταμάτησε να επιτίθεται στον ΥΠΕΘΑ. Μιλώντας στην ΕΡΤ την περασμένη Δευτέρα, ο  Πάνος Καμμένος χαρακτήρισε τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ «φουκαρά από τα Τρίκαλα», που όπως είπε «ήρθε να μου ζητήσει ρουσφέτια αλλά του είπα, αγόρι μου φύγε, δεν κάνουμε πλέον ρουσφέτια και από τότε τα έχει βάλει μαζί μου».



«Φουκαρά» Βουλευτή από την… επαρχία



Τι μου θύμισε αυτή η κουβέντα του Πάνου Καμμένου… Μου θύμισε μια εκμυστήρευση ειλικρίνειας ενός Καρδιτσιώτη βουλευτή πριν από 20 χρόνια. Βρισκόταν στο γραφείο του διευθυντή της εφημερίδας «Αλήθεια» κ. Αμβροσίου, με τον οποίο τότε συνεργαζόμουν εγώ, πριν φύγω για την Κω. Μιλούσαν για την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα.
Σε κάποια αποστροφή του λόγου του μας λέει: «Και μη νομίζετε πως λέει κάτι το ότι κάποιος είναι κυβερνητικός βουλευτής! Δε λέει σχεδόν τίποτα. Τον πρωθυπουργό- αρχηγό του κόμματος μας- τον βλέπουμε στη χάση και τη φέξη, ιδίως όταν είναι να μας κάνει κανένα «μασάζ» ενόψει κάποιου κρίσιμου νομοσχεδίου ή για καμία ψήφο εμπιστοσύνης ή στην προεκλογική περίοδο, αν τυχόν περάσει από την περιοχή μας για ομιλία, ενώ, για να σε δει κάποιος υπουργός πρέπει να κλείσεις με τη γραμματέα του ραντεβού και να περιμένεις στο γραφείο αναμονής. Εμένα προσωπικά μου συνέβη και το εξής: ενώ έκλεισα ραντεβού συνάντησης με τον υπουργό και περίμενα στο γραφείο αναμονής, την ώρα που ήρθε η σειρά μου, εμφανίζεται ξάφνου ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης (εκλεγόταν στη Β’ Αθηνών)και ζητά να συναντήσει αμέσως τον υπουργό! Η γραμματέας, μπαίνει στο γραφείο του Υπουργού, μιλά μαζί του και, βγαίνοντας λέει στον αντιπολιτευόμενο βουλευτή- πρώην υπουργό και «βαρύ» όνομα- να περάσει στο υπουργικό γραφείο». «Τα ’χασα», μας λέει ο δικός μας βουλευτής, «μα δεν είπα τίποτα. Όταν κάποια στιγμή ήρθε η σειρά μου, διαμαρτυρήθηκα στον υπουργό για τη μεταχείρισή μου, πόσο μάλιστα που είμαστε και στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα- κόμμα, του λέω».
-«Και τι λέει αυτό», μου απάντησε. «Ποιος είσαι εσύ; Ένας βουλευτάκος της Καρδίτσας, που εκλέχτηκες με 5-6, άντε 10.000 ψήφους. Αυτός εκλέγεται στην Αθήνα με 100.000 σταυρούς! Το κατάλαβες; Άσε που δεν είσαι και προεδρικός[2]!».
- «Δεν είπα τίποτα», είπε ο βουλευτής μας, «αλλά κατάλαβα πολλά».
-«Εγώ να δεις κύριε βουλευτά», είπα.  Από τότε δεν τρέφω καμιά αυταπάτη για την «τέχνη» της Πολιτικής. Εξάλλου έχω αναφερθεί σε αυτήν και σε άλλα 7-8 κείμενά μου, στα 300 που έγραψα μετά την επιστροφή μου στην Καρδίτσα, απόδειξη πως είναι εκούσια απόφασή μου να μην της δίνω στη γραφή μου πολύ χώρο.
Κοντολογίς, για τον πολύ κόσμο το να είναι κάποιος βουλευτής, περιφερειάρχης, δήμαρχος κ.τ.λ είναι ένα προνομιακό αξίωμα, το οποίο προσδίδει στον άνθρωπο αυτόν αίγλη, προνόμια και πολλά χρήματα. Εν μέρει αυτό ισχύει. Όμως, οι κατάρες του κόσμου, τα κουτσομπολιά (συνήθως για την προσωπική του ζωή), προπάντων η ζήλεια και ο φθόνος είναι το βαρύ αντίτιμο που καλείται να πληρώσει. Άσε που οι υποχρεώσεις τους είναι τέτοιες, ώστε να συναναστρέφονται ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση ούτε που θα χαιρετούσαν, ενώ δεν έχουν χρόνο για την οικογένειά τους και τα παιδιά τους. Αν προσθέσει κανείς και τη ματαιόδοξη αγωνία τους για το «πολιτικό» τους μέλλον, είναι στα αλήθεια «φουκαράδες», όχι έτσι όπως το εννοούσε ο Πάνος Καμμένος και ο συμπατριώτης βουλευτής (τότε), αλλά για το προσωπικό τους κόστος μπροστά στις (κατά τη ταπεινή μου γνώμη) μωροφιλοδοξίες τους.


[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Πράγματι, ο Καρδιτσιώτης βουλευτής σε εσωκομματικές εκλογές που είχαν προηγηθεί του γεγονότος ανήκε φανερά στο περιβάλλον υποψηφίου αρχηγού του κόμματος, ο οποίος τελικά ηττήθηκε. Αντίθετα, ο συνάδελφός βουλευτής- νυν υπουργός - ανήκε φανερά στο περιβάλλον του υποψηφίου αρχηγού του κόμματος, ο οποίος τελικά νίκησε.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Διαδίκτυο (Ίντερνετ): η σύγχρονη μορφή εξάρτησης των νέων






Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]



Στο Νοσοκομείο του Βόλου μεταφέρθηκε το πρωί της περασμένης Κυριακής ένας 17χρονος, ο οποίος υπέστη ψυχολογική κρίση μέσα σε ίντερνετ καφέ στο κέντρο του Βόλου... Ο νεαρός είχε επισκεφθεί το κατάστημα, το οποίο λειτουργεί σχεδόν όλο το 24ωρο, προκειμένου να παίξει το αγαπημένο του διαδικτυακό παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια του πολύωρου παιχνιδιού ξαφνικά άρχισε να παραμιλάει και να λέει ακατάληπτες (ακατανόητες, ακαταλαβίστικες) φράσεις σε υψηλό τόνο. Το προσωπικό και ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, αλλά και άλλοι θαμώνες, προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό. Για τον λόγο αυτό ειδοποιήθηκε άμεσα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, το οποίο έσπευσε καιμετέφερε τον νεαρό στο «Αχιλλοπούλειο» Βόλου.


Διαδίκτυο (Ίντερνετ): η σύγχρονη μορφή εξάρτησης των νέων


Το Ίντερνετ είναι πλέον μία νέα πραγματικότητα με αδιαμφισβήτητη σημασία για την επικοινωνία και πληροφόρηση στη σύγχρονη κοινωνία.Τα τελευταία χρόνια, όμως, η επαφή με το Ίντερνετ ή Διαδίκτυο έχει αναδυθεί σαν μια νέα μορφή εξάρτησης που συναντά κανείς σε κάθε ηλικία, αλλά κυρίως στους νέουςκαι εφήβους (10-17 ετών).
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη «Πανελλήνια Έρευνα στο Μαθητικό Πληθυσμό για τη Χρήση Εξαρτησιογόνων Ουσιών και άλλες Εξαρτητικές Συμπεριφορές»[2], η οποία διεξήχθη το 2015 μεταξύ 3.202 μαθητών της Α΄ Λυκείου (16 ετών), το 15,1% (περίπου ένας στους έξι μαθητές) ήταν –με βάση τις απαντήσεις τους– ψηλά στην κλίμακα των συμπεριφορών παθολογικής χρήσης του Διαδικτύου. Πιο μεγάλο ήταν το ποσοστό στα κορίτσια (19%), που ασχολούνται κυρίως με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ τα αγόρια (11%) παίζουν κυρίως ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το 40,5% των 16άρηδων απάντησε πως συχνά ή πολύ συχνά «μπαίνει στο Διαδίκτυο, όταν νιώθει άκεφος/η», ενώ το 35,9% «για να ξεφύγει από τις στενοχώριες».
Χαρακτηριστικές εκφάνσεις της εξάρτησης αυτής είναι, καταρχάς,οι νέοινα μένουν πολύ περισσότερο χρόνο στο Ίντερνετ απ’ ό,τι είχαν αρχικά αποφασίσει(20,8% παραδέχεται πως του «συμβαίνει να δυσκολεύεται να βγει από το Διαδίκτυο»). Επιπλέον, να είναι εκνευρισμένοι ή με πεσμένη διάθεση, όταν είναι εκτός Διαδικτύου. Ακόμη, ομολογούν ότι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για δραστηριότητες που παλιά τους άρεσαν, όπως χόμπι, σπορ, επαφές με φίλους. Τέλος, η σχολική τους επίδοση μπορεί να έχει πέσει, ή πάντως να παραμένει στάσιμη, να έχουν αλλάξει οι συνήθειες του ύπνου τους και σε πιο σοβαρές περιπτώσεις να παραμελούν την προσωπική τους υγιεινή.
Ένα άλλο συγκλονιστικό δεδομένο της σύγχρονης εποχής είναι πως οιγονείς χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα σε ποσοστό (κατά 60%) μεγαλύτερο από αυτό των παιδιών τους[3]! Και είναι συγκλονιστικό δεδομένο, γιατί καταλαβαίνετε, φίλοι μου, πως  το πρότυπο είναι πολύ σημαντικό σε αυτές τις ηλικίες, οπότε τα παιδιά  «ό,τι βλέπουν στους γονείς τους κάνουν». Ταυτόχρονα, όμως, και παρά τη δική τους συμπεριφορά σε ό,τι αφορά τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το παράδοξοείναι πως απαντώντας σε αντίστοιχο ερώτημα, οι ίδιοι αυτοί γονείς είναι που ανησυχούν σε ποσοστό άνω του 80% ότι η προσωπικότητα των παιδιών τους αλλάζει μέσα από τη χρήση των κοινωνικών δικτύων!
Όπως και αν έχει όμως, οι γονείς μπορούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στον εντοπισμό και αντιμετώπιση της εξάρτησης, παρακολουθώντας και ελέγχοντας διακριτικά αλλά σταθερά την ενασχόληση των παιδιών τους με το Ίντερνετ.Πάντως, είναι απαραίτητο να βάζουν όρια στη χρήση του Ίντερνετ και να ενθαρρύνουν την ενασχόληση των παιδιών τους και με άλλες δραστηριότητες, εάν δε θέλουν κάποια στιγμή να δουν καταστάσεις και συμπεριφορές όμοιες με αυτές του Βολιώτη εφήβου του προλογικού μας κειμένου.


[1]Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2]Από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (Διευθυντής: Κ. Ν. Στεφανής).
[3]Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

ΕΡΓΑΣΙΑ στη ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ Β' ΤΑΞΗΣ (5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)


ΆΣΚΗΣΗ: Να δηλώσετε την χρονική βαθμίδα (παρόν, παρελθόν, μέλλον) και τη χρονική διάρκεια (ποιόν) (συνοπτικό, μη συνοπτικό, συντελεσμένο) των παρακάτω ρημάτων στις περιόδους που ακολουθούν.


1. Δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη ο κίνδυνος.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια

2. Θα γράψω στο διαγώνισμα.
 Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια

3. Δημιουργούσε πολλά προβλήματα στην ομάδα μας.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια


4.  Ξαφνικά κάτι τον χτύπησε στο δεξί του ώμο.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια


5. Θα έχω φτάσει κατά το απογευματάκι, παιδιά.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια


6. Εκείνη την ώρα θα βλέπουμε αγώνα ποδοσφαίρου.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια


7. Είχε φροντίσει για τα πάντα η μητέρα της.
Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια


8. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο

 Χρονική βαθμίδα                            Χρονική διάρκεια