Εργασία ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑΣ Α’ ΤΑΞΗΣ (5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

Φωνή και συζυγίες Ρημάτων  (βλ. ΣΧΟΛΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ σελίδες 86- 87)

Εργασία: Να βρείτε σε ποια φωνή και ποια συζυγία ανήκουν τα παρακάτω ρήματα

ΡΗΜΑΤΑ	ΦΩΝΗ	ΣΥΖΥΓΙΑ
αποβάλλω
μπορούσαν
γράφτηκα
θα προσπαθήσεις
χτενιζόμαστε
είχαν αγαπηθεί
τελειώσαμε
κακοποίησες
διακρίνεις
τηλεφώνησε
άργησες

Γιατί αυτή η έρμη χώρα διακατέχεται από προσωπεία και όχι από πρόσωπα;

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Στο προηγούμενο κείμενό μου[2] μιλούσα για τις μετακινήσεις και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πάντα συνέβαιναν στην Ελλάδα τέτοιες μεταμορφώσεις από τον Σαούλ στον Απόστολο Παύλο και τούμπαλιν. Πάντα υπήρχαν οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις και οι πολιτικές κωλοτούμπες.

Γιατί αυτή η έρμη χώρα διακατέχεται από προσωπεία και όχι από πρόσωπα;

Ποια είναι η πιο κοινόχρηστη λέξη της τωρινής δημόσιας ζωής – ή, έστω, μια από τις πιο κοινόχρηστες; Μα η λέξη «διάλογος»[3]. Θαυμάσια! Γιατί ο διάλογος -η συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, ιδεών κ.λ.π.- αποτελεί κατ' εξοχήν δημοκρατικό μέσο για την αντιμετώπιση και τη λύση προβλημάτων ή θεμάτων κοινού- εθνικού ενδιαφέροντος.

Ωστόσο, στο κοινοβούλιο, στα στρογγυλά ή μακρουλά τραπέζια ή στα «παράθυρα» της τηλεόρασης, κάθε «συνομιλητής» αποδύεται σ' έναν απέραντο μονόλογο, μια που έγνοια του δεν είναι να πείσει τους άλλους (και το κοινό) αλλά να κάνει φιγούρα και να μονοπωλήσει το μικρόφωνο, κραυγάζοντας αφόρητες κοινοτοπίες και χιλιο-ξεφτισμένες ατάκες και διασύροντας ή συκοφαντώντας τους άλλους. Έτσι, απ' αυτή τη σκυταλοδρομία αερο-μονολόγων, κανένας δεν «φωτίζεται» και κανένα συμπέρασμα δε βγαίνει.

Τo γλαφυρότερο δείγμα αυτού του «συστήματος», το προσφέρει η τηλεόραση, η Μεγάλη του Γένους Ξελογιάστρα. Ιδιαίτερα, με τα περιβόητα «παράθυρα», όπου διάφοροι ειδικοί και μη, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, καλούνται ν' αναπτύξουν τις απόψεις τους και να «ενημερώσουν» το Πανελλήνιο. Τότε, αρχίζει το «πανηγύρι»: Παίρνει για παράδειγμα το λόγο ένας καλεσμένος, όμως πριν προφτάσει ν' αρθρώσει τέσσερις λέξεις, χυμάει ένας δεύτερος και αρχίζει τον δικό του μονόλογο, ταυτόχρονα με τον πρώτο... παρευθύς, επελαύνει ένας τρίτος, και αμέσως ένας τέταρτος... παρεμβαίνει και ο παρουσιαστής ή παρουσιάστρια, λέγοντας τα δικά του/της... ωρύονται και οι πέντε μαζί, έτσι που κανένας «ρήτορας» δεν ακούει τους «συνομιλητές» του και κανένας απ' τους δύσμοιρους ακροατές δεν ακούει κανένα τους, αφού δεν «πιάνει» ούτε λέξη από τις παπαρδέλες τους.

Δεν πρόκειται για «διάλογο κουφών», όπως λέγεται, αλλά για μιαν αποβλακωτική οχλαγωγία, για έναν βαρβαρικό χαβαλέ, που κουφαίνει τους πάντες, τόσο με την παλιά όσο και με τη μοντέρνα έννοια της λέξης «κουφαίνω». Φυσικά, μετά απ' αυτόν τον ορυμαγδό, μένουν όλοι «μωροί ωσάν και πρώτα». Και αυτό, ονομάζεται «δημοκρατικός διάλογος» και «ενημέρωση του κοινού»!

Ο Έλληνας είναι κακός συζητητής. Στο σπίτι του, στις συναναστροφές του, στη δουλειά του, στις δημόσιες συζητήσεις, στο κοινοβούλιο, παντού. Δεν ξέρει να ακούει με προσοχή κάποιον ομιλητή και επιστρατεύει ένα σωρό επιχειρήματα σοφιστικά, για να τον αναστρέψει. Τις περισσότερες φωνές καταφεύγει σε χειρονομίες και στην υπερύψωση της φωνής του, για να υπογραμμίσει τις ιδέες του και να πείσει τους συζητητές για γνώμες που δεν έχουν κανένα λογικό έρεισμα. Αλλά με χειρονομίες και φωνασκίες ο (ανόητος) λόγος δεν αναβαθμίζεται. Υποβαθμίζεται, οπότε ένας τέτοιος «διάλογος» καταλήγει σε διαπληκτισμούς!

Και μια που πολλοί τέτοιοι «διάλογοι» έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες τόσο στο εθνικό κοινοβούλιο όσο και στα τηλεπαράθυρα αναρωτιέμαι πάντα τούτο[4]. Γιατί αυτή η έρμη χώρα πάντα να διακατέχεται από προσωπεία και όχι από πρόσωπα; Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω την ιστορία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, άλλο δηλαδή να λέει κάποιος, όταν είναι στην αντιπολίτευση και άλλο όταν είναι στην κυβέρνηση. Αυτό δηλαδή το «δόγμα» η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση ή ό,τι κάνει η κυβέρνηση εμείς να είμαστε αντίθετοι μόνο και μόνο, γιατί το κάνει η κυβέρνηση ή αντίστοιχα το λέει ή το ζητά η αντιπολίτευση δεν μπορώ να την αντιληφθώ, είναι έξω από την πολιτική με την οποία εγώ προσεγγίζω τα πράγματα.

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Βλέπε Π.Τ. 23/1/2018 «Παίζουν μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς…», σελ. 3

[3] Υποστηρίζει ο  Μάριος Πλωρίτης  σε κείμενό του στο «Βήμα», 25-11-2006.

[4]  Μια άποψη που πολύ χάρηκα, όταν ευρισκόμενος πρόσφατα στα Τρίκαλα την άκουσα από τον πρώην Δήμαρχο Τρικκαίων κ. Χρήστο Λάππα.

Παίζουν μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς…

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος

Παίζουν μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς…

Ποδοσφαιρική περίοδο θυμίζει ξανά το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας[1], καθώς ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών (ανεξάρτητων και «μικρών» κομμάτων πλην Κ.Κ.Ε.) εντάσσονται στις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο «μεγάλων» κομμάτων, ενώ και οι ίδιοι οι «ανεξάρτητοι» βουλευτές σκέφτονται το πολιτικό (;)[2] τους μέλλον.

Ο μεταγραφικός … χάρτης έχει διαμορφωθεί μέχρι τη στιγμή που γράφω το κείμενο (αύριο δεν ξέρει κανείς…) ως εξής:

 Ι. Φωτήλας, Κ. Μάρκου, Χ. Θεοχάρη από το «Ποτάμι» μετακινήθηκαν στη «Νέα Δημοκρατία», Ιλχ. Αχμέτ και Κ. Μπαργιώτας από το «Ποτάμι» πήγαν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ πολύ πιο κοντά από κάθε άλλη φορά φέρεται να είναι η μετακίνηση του Σπ. Δανέλλη (Ποτάμι), όπως και της  κα. Κ. Παπακώστα (Νέα Δημοκρατία) και Θαν. Παπαχρηστόπουλο, Βασ. Κόκκαλη και Ελ. Κουντουρά από τους ΑΝΕΛ στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη ΝΔ θεωρούν δεδομένη την προσχώρηση των πρώην βουλευτών του Ποταμιού Γ. Αμυρά και Γρ. Ψαρριανού. Τέσσερις ήταν οι απώλειες για την Ένωση Κεντρώων, αφού η Θ. Μεγαλοοικονόμου πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Κατσιαντώνης στη Νέα Δημοκρατία, ο Γ. Καρράς στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και ο Άρ. Φωκάς στους ΑΝΕΛ. Τέλος, τρεις ήταν οι απώλειες για τη Χρυσή Αυγή.  Η «αιμορραγία» των μικρών κομμάτων και η έλλειψη ενός διαφορετικού πολιτικού λόγου που να δικαιολογεί την ύπαρξή τους, προβληματίζει τους βουλευτές που αναζητούν μια «σίγουρη πολιτική στέγη»...

Και εγώ ρωτώ, φίλοι αναγνώστες: Είναι Πολιτική αυτή; Τί να περιμένουμε οι πολίτες από τέτοια πολιτικά σχήματα και τέτοιους ανθρώπους; 

Παίζουν ακόμη και μέσα στη Βουλή. Παίζουν, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το δικό μας πόνο. Με την αγωνία του γονιού που βλέπει άνεργο το παιδί του, έτοιμο να ξενιτευτεί, εάν δεν το έχει πράξει ήδη. Του συνταξιούχου να ζήσει αξιοπρεπώς το υπόλοιπό της ζωής του. Του ανέργου οικογενειάρχη, που τον πνίγουν τα χρέη, να βρει μια δουλειά. Του υπαλλήλου που βλέπει το εισόδημα του στο βάραθρο και, επιπλέον, να επικρέμεται από πάνω του η «σπάθα» της απόλυσης. Παίζουν δήθεν για το δικό τους καλό, ουσιαστικά όμως για την ικανοποίηση των δικών τους σχεδίων. Παίζουν μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς ως μέσο ανάδειξης τους, στη θέση του νικητή.

Ωστόσο, όποιο πολιτικό σύστημα αποκλείει την άμεση συμμετοχή των πολιτών από τη διαμόρφωση των δυναμικών του, με το κλασικό κόλπο της περιπλοκότητας και της πολυνομίας, είναι σαθρό και πρέπει με τρόπους ειρηνικούς ή ριζοσπαστικούς να επαναθεμελιωθεί εκ βαθέων. Τα συστήματα αυτά με πρόσχημα την ελευθερία τους και τη δημοκρατία γίνονται περίκλειστα, σταματούν να επικοινωνούν, να αλληλεπιδρούν προς όφελος του πολίτη[3].

Τέτοια συστήματα νομοτελειακά εξελίσσονται σε προπύργια διαφθοράς και παρακμής και αλλοιώνουν την ηθική οποιουδήποτε εργάζεται σε αυτά, καθιστώντας τον συνυπεύθυνο και υπόλογο. Στα άνομα αυτά μορφώματα δεν υπάρχουν πιόνια και αρχηγοί, που κινούν τα νήματα: Υπάρχουν μόνο ένοχοι, που αργά ή γρήγορα θα εξοβελιστούν από την κοινωνία, όσο ανεκτική ή αδιάφορη κι αν είναι. Για τον απλό λόγο πως ο ναρκισσισμός τους τα κάνει μη λειτουργικά και καρκινώματα στις προσδοκίες των πολιτών.

---

[1] Ή μήπως έτσι ήταν πάντοτε, προς δυστυχία των Ελλήνων πολιτών;

[2] Ή μήπως θα ’ταν πιο σωστό να πω το «επαγγελματικό» τους  μέλλον;

[3]  Λέει, ο Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΕΣΤ (ΕΚΘΕΣΗ) στη ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (ΤΜΗΜΑ Β2, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΕΣΤ (ΕΚΘΕΣΗ) στη  ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (ΤΜΗΜΑ Β2, 5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

Σχόλιο:

Παιδιά, στο χθεσινό Τεστ  το τμήμα τα πήγε σχετικά καλά (με εξαίρεση 4-5 παιδιά), αν λάβουμε υπόψη ότι ήταν συγγραφή Έκθεσης (Παραγωγή Λόγου). Έμεινα ικανοποιημένος.

Η βαθμολογία αναλυτικά έχει ως εξής:

Α/Α	ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
	18/01/2019
1	16,5
2	17,5
3	17+
4	14
5	16,5
6	14
7	17+
8	15,5
9	19
10	14
11	16,5
12	14
13	14,5
14	19
15	19
16	14
17	14,5
18	15
19	17,5
20	16

"Θα δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά"

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά) είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή[2].  

"Θα δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά"

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό της Κίνας ζούσε ένας αγρότης που είχε έναν γιο και ένα άλογο. Ήταν ευχαριστημένος, γιατί είχε βοήθεια σε όλες τις δουλειές του σπιτιού: στα κτήματα, στο κόψιμο και στο φόρτωμα των ξύλων το χειμώνα, στο μάζεμα και στο κουβάλημα των φρούτων το καλοκαίρι.

Μια μέρα ο γιος, που ήταν στα χωράφια, άφησε το άλογο ελεύθερο για να βοσκήσει. Όταν το φώναξε, για να το φορτώσει και να γυρίσουν στο σπίτι, το άλογο είχε εξαφανιστεί. Το παλικάρι στεναχωρημένο γύρισε στο σπίτι και είπε στον πατέρα του τι συνέβη. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε ολόκληρο το χωριό. Την άλλη μέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του άτυχου αγρότη και του είπαν στενοχωρημένοι:

"Πω πω, τι άτυχος που είσαι! Τώρα πώς θα κάνεις τις δουλειές σου;"

Ο αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:

"Θα δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".

Πρωί- πρωί κάθε μέρα ο γιος έβγαινε να ψάξει το άλογο. Έψαχνε για μέρες, αλλά μάταια. Ώσπου μια μέρα έκπληκτος είδε μπροστά του το άλογό του να είναι περιτριγυρισμένο από καμιά δεκαριά άγρια άλογα. Χωρίς να πλησιάσει πολύ, σφύριξε το άλογό του, που ήρθε αμέσως κοντά του. Το παλικάρι πήδηξε γρήγορα πάνω στην πλάτη του αλόγου και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι. Παραξενεμένος από το θόρυβο πολλών ποδοβολητών, γύρισε και είδε τα άγρια άλογα να τον ακολουθούν. Έφτασε τρέχοντας στο στάβλο, άνοιξε την πόρτα και μαζί με το άλογό του μπήκαν και τα δέκα άγρια άλογα.

Το παλικάρι χαρούμενο έτρεξε στο σπίτι και είπε στον πατέρα του τι συνέβη. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε ολόκληρο το χωριό. Την άλλη ημέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του τυχερού αγρότη και του είπαν χαρούμενοι:

"Πω πω, τι τυχερός που είσαι! Τώρα θα κάνεις τις δουλειές σου εύκολα και θα γίνεις και πλούσιος, πουλώντας τα άλογα".

Ο αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:

"Θα δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".

Τις επόμενες μέρες ο γιος προσπαθούσε να εξημερώσει τα άλογα. Πέρασαν αρκετές ημέρες και νύχτες μέχρι να το καταφέρει, αλλά ήταν ευχαριστημένος γιατί του έμενε να εξημερώσει μόνο ένα άλογο, το πιο ατίθασο. Αφού παιδεύτηκε όλη την ημέρα, κατάφερε επιτέλους να σταθεί πάνω στην πλάτη του. Ενθουσιασμένος, άρχισε να φωνάζει από τη χαρά του. Το άλογο τρόμαξε και πέταξε τον αναβάτη του κάτω. Το παλικάρι, μόλις βρέθηκε ξαπλωμένο κατάχαμα, κατάλαβε από τους πόνους ότι έσπασε το πόδι του και δεν μπορούσε να το κουνήσει. Έτσι καβάλα στο άλογό του γύρισε στο σπίτι στενοχωρημένο και είπε στον πατέρα του τι συνέβη.

Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε όλο το χωριό. Την άλλη μέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του άτυχου αγρότη και του είπαν στενοχωρημένοι:

"Πω πω, τι άτυχος που είσαι! Τώρα ποιος θα σε βοηθάει στις δουλειές σου;"

Ο αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:

"Θα δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".

Δεν πέρασε πολύς καιρός, ο γιος είχε ακόμη το πόδι του στο γύψο, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος με τη γειτονική χώρα. Ήρθαν αξιωματικοί στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους άντρες του χωριού, για να πάνε στον πόλεμο. Το γιο του αγρότη δεν τον πήραν, γιατί ήταν ακόμη τραυματισμένος. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε ολόκληρο το χωριό. Την άλλη μέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του τυχερού αγρότη και του είπαν:

"Πω πω, τι τυχερός που είσαι! Μόνο ο δικός σου γιος δεν πήγε στον πόλεμο".

Ο αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:

Φίλοι μου, μην έρχεστε και ξανάρχεστε. Κουράζεστε άσκοπα. Σας προτείνω να συνειδητοποιήσετε κάτι που είναι απλό μα δεν το σκεφτόμαστε, δηλαδή ότι τη μια μέρα μπορεί να είμαστε τυχεροί και την άλλη άτυχοι. Και τα δύο είναι περαστικά. Σημασία έχει να τα καλωσορίζουμε και τα δύο και να πιστεύουμε ότι η ζωή κρατάει πάντα ένα δώρο στο χέρι της, είτε μπορούμε να το αναγνωρίσουμε είτε όχι".

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Βαγγέλης Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.

Προσηλωμένοι στην εικόνα του smartphone όχι στη ζωή!

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Αφόρμηση για το σημερινό κείμενο αποτελεί μια κατάσταση που βλέπω κάθε φορά που βγαίνω για καφέ, όταν έχω ελεύθερο χρόνο. Την παρατήρησα, όμως, ενδελεχώς τούτες τις μέρες της αργίας που οι «έξοδοι» μου ήταν περισσότερες.

Προσηλωμένοι στην εικόνα του smartphone, όχι στη ζωή!

Η παγκοσμιοποίηση έμοιαζε εξαρχής να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Να γεφυρώνει οποιαδήποτε απόσταση στεκόταν εμπόδιο, στο βαθμό που ήταν εφικτό. Και όμως, ο ίδιος αυτός «θεός» μπόρεσε και έγινε ταυτόχρονα ένας δαίμονας. Βρέθηκε στην αντίθετη όχθη, αυτήν που οι άνθρωποι ξέχασαν να επικοινωνούν μεταξύ τους και αρκέστηκαν στα κοινωνικά δίκτυα.

Μέγιστη συνέπεια η απομόνωση, η μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι σήμερα, ιδιαίτερα τα νεαρά άτομα. Όλοι δικτυωμένοι, έχοντας πρόσβαση στην επικοινωνία μα κατ’ ουσίαν τόσο μόνοι. Νέοι άνθρωποι βγαίνουν να διασκεδάσουν και αρκούνται στην παρέα που τους προσφέρει το κινητό! Προσηλωμένοι όλοι σε κάτι που δεν είναι απτή πραγματικότητα, παρά εικονική. Παραμερίζουν με αυτόν τον τρόπο τους φίλους, την οικογένεια, τις πραγματικές ανάγκες τους. Οποιαδήποτε κοινωνική επαφή μπορεί να μας προσφέρει κάτι χρήσιμο, εν αντιθέσει με την αποχαύνωση που μας διακρίνει, όταν κολλάμε σε μία οθόνη. Νέοι άνθρωποι που έχουν εξάρτηση από τη συσκευή. Αυριανοί γονείς, πρότυπα ταύτισης και μίμησης για τα παιδιά τους…

Επιστήμονες από το Boston Medical Centre, μελέτησαν γονείς την ώρα που έτρωγαν με τα παιδιά τους σε εστιατόρια και βρήκαν ότι 1 στους 3 γονείς χρησιμοποιούσε το τηλέφωνό του σχεδόν συνεχώς κατά την διάρκεια του γεύματος. Ακόμα, παρατήρησαν ότι, όταν οι γονείς ήταν απορροφημένοι πολλή ώρα στο κινητό τους, τα παιδιά είχαν την τάση να κάνουν περισσότερη φασαρία, γιατί απλούστατα αναζητούσαν την προσοχή τους. Αλλά και στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) αποκαλύπτουν ότι περίπου το 80% των εφήβων 12-15 ετών έχουν κινητό, ενώ το 90% αυτών κάνει καθημερινή χρήση. Όσον αφορά τις ηλικιακές ομάδες, οι νέοι είναι πιο «κολλημένοι» στη συσκευή τους με το 46% των ατόμων ηλικίας μεταξύ 18 και 24 ετών να την κοιτάει τουλάχιστον μία φορά κάθε 15 λεπτά. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες είχαν «ανοσία».

Και εάν είναι αποκρουστικό να βλέπεις εικοσάρηδες και τριαντάρηδες ανθρώπους με το κεφάλι σκυμμένο σε μία οθόνη, ενώ τάχα βρίσκονται σε παρέα, είναι τουλάχιστον βάναυσο να βλέπεις άτομα από την παιδική τους κιόλας ηλικία! Διότι και οι μεν και οι δε έχουν τόσα πράγματα για να αδράξουν τη μέρα τους, τόσες εμπειρίες να αποκομίσουν…. Και οι δύο κατηγορίες αυτές είναι στο στάδιο που οφείλουν να μάθουν, να γελάσουν στο έπακρον. Αν εμείς οι μεγαλύτεροι- Γονείς, Δάσκαλοι, Πολιτεία- με μια λέξη: η κοινωνία, δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε κάτι πιο ουσιώδες παρά μία εφαρμογή στο facebook, στο tweet ή στο instagram, τότε κάπου κάνουμε λάθος. Είτε το λάθος βρίσκεται στο σχολείο και στην οικογένεια είτε στην κοινωνία ολόκληρη.

Είμαι βέβαιος ότι θα περάσουν πιο όμορφα, αφήνοντας τα κινητά στην άκρη. Ίσως να γελάσουν, ίσως και να τσακωθούν αλλά δε θα στέκονται δίχως να λένε τίποτα μεταξύ τους. Θα πιούνε, θα ρεζιλευτούν, αλλά θα έχουν περάσει ωραία. Δε θα είναι μία ακόμη κενή και ανούσια έξοδος. Και εάν έχει κάτι καλό να μας προσφέρει ένα κοινωνικό δίκτυο και ένα τηλέφωνο, ας το περιορίσουμε εκεί, δηλαδή στην απόσταση που έπαψε να είναι εμπόδιο, στην επικοινωνία που είναι αναγκαία σε κάποιες περιπτώσεις. Όλα τα άλλα μπορούν να ειπωθούν και από προσωπική επαφή.

Αν ο κόσμος μας χρειάζεται κάτι στην καθημερινότητά του για να αλλάξει στο ελάχιστο, είναι η επικοινωνία ανάμεσα στα άτομα! Η μετουσίωση που δημιουργείται και το αποτέλεσμα που δεν μπορεί παρά να έχει θετικό πρόσημο. Όταν μαθαίνει κάποιος να επικοινωνεί, παράλληλα μαθαίνει και να κατανοεί. Όπως σε μία ξένη γλώσσα. Και όταν βρεθεί στο σημείο της κατανόησης και της ενσυναίσθησης, τότε αποβάλλει πολλά αρνητικά του σύγχρονου ανθρώπου και προπάντων αντιλαμβάνεται τη χίμαιρα της εικονικής επικοινωνίας.

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)