Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Χώρος λύπησης ή
γενναιότητας;
Πηγαινοέρχομαι
στο χώρο αυτό ένα μήνα τώρα. Σχεδόν μου έχει γίνει οικείος! Τις πρώτες μέρες
στο Νοσοκομείο της πόλης μας, ως συνοδός της μητέρας μου, έβλεπα με λύπηση τους
ασθενείς. Είχαν τον πόνο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ή στο «χρώμα» της φωνής
τους. Σιγά- σιγά, όσο περνούσαν οι μέρες, καταλάβαινα πως μεγαλύτερη λύπηση μού
προκαλούσαν οι συνοδοί των ασθενών! Ιδιαίτερα εκείνοι που μερόνυχτα ολόκληρα
δίπλα στους ανθρώπους τους, άπλυτοι, αξύριστοι, αναμαλλιασμένοι, τα βράδια
κοιμούνται σε μια άθλια καρέκλα του Νοσοκομείου. Άλλοι να πληρώνουν ιδιώτη, για
να νοικιάσουν μια καρέκλα (ξαπλώστρες συνοδών, τις αποκαλεί ο ιδιώτης, ο οποίος
σημειωτέον δε δίνει απόδειξη στους πολίτες που νοικιάζουν την πραμάτεια του)
και άλλοι να ξαπλώνουν το βράδυ στο πάτωμα!
Τώρα,
καθώς συνηθίζω το χώρο της Παθολογικής κλινικής σαν «δεύτερο σπίτι μου»,
αντιλαμβάνομαι πως ενίοτε είναι για λύπηση το ιατρικό μα προπάντων το
νοσηλευτικό προσωπικό. Με περίσσευμα ψυχής- μακριά πολύ από τα τυπικά καθήκοντα
τους- τρέχει πανικόβλητο να εξυπηρετήσει τον καθένα από εμάς που άλλοτε από
υπερβολή και άλλοτε από ανοησία (ίσως και από ιδιοτέλεια) ζητάμε ό,τι περνάει
από την γκλάβα[2] μας. Και εγώ το έχω κάνει. Λυπάμαι γι’
αυτό.
Είναι
λέω για λύπηση ο χώρος αυτός. Ή μήπως κάνω λάθος; Μήπως είναι χώρος
γενναιότητας; Και βέβαια είναι χώρος γενναιότητας. Κύρια για τους ασθενείς που
δίνουν θαρραλέα τη σημαντικότερη μάχη τους: για τη ζωή τους! Ακόμη πιο κύρια
για τους «ήρωες» συνοδούς που αφήνουν στην άκρη όλες τις ανάγκες και
υποχρεώσεις τους, για να προσφέρουν- επικουρικά προς το νοσηλευτικό προσωπικό-
ποιότητα ζωής στους ανθρώπους τους. Κυριότατα, όμως, για το νοσηλευτικό
προσωπικό που μέσα σε αντίξοες εργασιακά (υποπτεύομαι και οικονομικά) συνθήκες
δίνουν μέσα σε εντάσεις, απειλές, ακόμη και προπηλακισμούς από τους συνοδούς τη
μάχη τους, τιμώντας το λειτούργημα που επιτελούν.
Το
Νοσοκομείο, λέω, είναι χώρος γενναιότητας. Αυτό αντιλαμβάνομαι, περιφερόμενος,
σαν ένοικος πια, στην Παθολογική κλινική του. Σεβόμουν ούτως ή άλλως τους
ανθρώπους αυτούς.
Τώρα
τους σέβομαι ακόμα πιο πολύ!
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] γκλάβα=
κεφάλι (με ειρωνική χροιά): π.χ Να δούμε τι βλακεία θα κατεβάσει η γκλάβα σου.
