Άνοια και ανθρώπινη κατάπτωση (Β’ Μέρος: Επιστημονικός νους και το πολυδιάστατο θέμα της ευθανασίας)

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Άνοια και ανθρώπινη κατάπτωση

(Β’ Μέρος: Επιστημονικός νους και το πολυδιάστατο θέμα της ευθανασίας)

Η πρόοδος στην ιατρική επιστήμη έχει συμβάλει ριζικά στη θεραπεία πολλών ασθενειών, αλλά παράλληλα έχει επιτρέψει στην Ιατρική και τους κοινωνούς της, τους γιατρούς να κρατάνε στη ζωή για μήνες ή για χρόνια βαριά αρρώστους ή και ανθρώπους σε κωματώδη κατάσταση. Ιατρικά μηχανήματα μπορούν πλέον να αναπαραγάγουν πολλές λειτουργίες τις οποίες το σώμα δεν μπορεί πια να εκτελέσει, όπως η αναπνοή, η κυκλοφορία του αίματος, η ενούρηση και η αφόδευση.

Ας ρίξουμε και μια ματιά τώρα στο ελληνικό και διεθνές πλαίσιο αυτής της εμπειρίας. Ο «Economist», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με έδρα το Λονδίνο, δημοσίευσε πέρσι μια μελέτη με τίτλο «Δείκτης Ποιότητας Θανάτου». Στην έκθεση αξιολογείται η παρηγορητική φροντίδα -με βάση την ποιότητα ζωής των ασθενών που πάσχουν από ανίατες αρρώστιες και των οικογενειών τους- σε 80 χώρες, που καλύπτουν το 91% του παγκόσμιου πληθυσμού ηλικίας άνω των 65 ετών. Το Ηνωμένο Βασίλειο έρχεται πρώτο, με την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία ν' ακολουθούν στη δεύτερη και τρίτη θέση. Οι πλουσιότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ασίας/Ειρηνικού βρίσκονται στην κορυφή της λίστας.

Οι κύριοι λόγοι για την επιτυχία της Μεγάλης Βρετανίας είναι «η πολιτική διευρυμένης ένταξης της παρηγορητικής φροντίδας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας», λέει η έκθεση, «και ένα ισχυρό κίνημα hospice», τα οποία είναι κέντρα ανακούφισης ηλικιωμένων και άλλων που δεν έχουν πολύ χρόνο ζωής. Ωστόσο, η μελέτη επισημαίνει πολλές ελλείψεις, ακόμα και στην περίπτωση της πρωτοπόρου Αγγλίας. Ενώ ο μέσος όρος ζωής αυξάνεται και «όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ζουν περισσότερο», τονίζει η έκθεση, «η ποιότητα της υγείας τους δεν είναι πάντα καλή». Πολλοί υποφέρουν αφάνταστα και βρίσκουν βασανιστικό θάνατο αδικαιολόγητα.

Η Ελλάδα κατέχει την 56η θέση, αναφέρει ο «Economist», δηλαδή κατατάσσεται στο τελευταίο 30% παγκοσμίως. Είναι σε χαμηλή θέση ανάμεσα στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόλις τέταρτη από το τέλος μεταξύ των 27 ευρωπαϊκών χωρών που εξετάζει η μελέτη, ξεπερνώντας μόνο τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ουκρανία!

Σύμφωνα με την έκθεση, οι λόγοι γι' αυτή την κατάσταση συμπεριλαμβάνουν την έλλειψη ανακουφιστικής φροντίδας στα νοσοκομεία, αλλά και στο σπίτι, που καλύπτεται από υγειονομικό ταμείο, το μικρό σε αριθμό προσωπικό εκπαιδευμένο σε αυτού του είδους την περίθαλψη και η περιορισμένη πρόσβαση σε παυσίπονα, όπως η μορφίνη εξαιτίας «νόμων, γραφειοκρατικών κωλυμάτων και προκαταλήψεων». Τέλος, σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Ανακούφισης Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας, δεν υπάρχει ούτε ένα κέντρο hospice στη χώρα. Εξάλλου, το γεγονός ότι ο όρος hospice δεν έχει αντίστοιχη μετάφραση στα ελληνικά είναι ενδεικτικό αυτής της ανεπάρκειας.

Ωστόσο, εκεί που η πορεία της ζωής δείχνει μη αναστρέψιμη απαιτείται ο καθαρός

επιστημονικός νους, που με αντικειμενικότητα, υπευθυνότητα και σεβασμό θα μελετήσει το πολυδιάστατο θέμα της ευθανασίας και θα αποφανθεί. Κράτη στα οποία επιτρέπεται η υπό όρους ευθανασία είναι η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Δανία, η Σουηδία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ελβετία, η Κίνα και κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. «Διαθήκες εν ζωή» και πληρεξούσια έχουν πλέον νομική ισχύ σε ορισμένες χώρες, ώστε να προσδιορίζουν την ιατρική περίθαλψη που επιθυμεί ή όχι να έχει ο ασθενής, σε περίπτωση που χάσει την επικοινωνία με το περιβάλλον.

Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει εξειδικευμένη νομοθεσία, συνεπώς το αξιόποινο της ευθανασίας κρίνεται με βάση τους γενικούς κανόνες για την ανθρωποκτονία με δόλο και τη συμμετοχή σε αυτοκτονία. Πιστεύω, όμως, πως, έφόσον η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ελπίδα επανόδου στη ζωή, τότε δικαιούται ο γιατρός να θυσιάσει το απειροελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων, που ουσιαστικά «ανασταίνονται», σε σχέση με το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν και ευτελίζονται πάνω στο κρεβάτι του πόνου.

Καταβάθος, όλοι πιστεύω γνωρίζουμε πως το θέμα της ευθανασίας είναι καθαρά ηθικο-φιλοσοφικό. Όμως, οι σημερινές κοινωνίες με τις συγκεκριμένες δυνατότητες και αδυναμίες που έχουν δεν είναι δυνατόν ακόμη να το αποδεχθούν.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

1ο ΤΕΣΤ, Νεοελληνική Γλώσσα , Τμήμα Β1, 5ου Γυμνασίου

Σχόλιο: Στο σημερινό Τεστ σε γενικές γραμμές τα πήγε μέτρια ως τμήμα. Η βαθμολογία αναλυτικά έχει ως εξής:

Τεστ   25/9/2019
Α/Α	ΒΑΘΜΟΣ
1	08,5
2	17
3	11-
4	05,5
5	16+
6	11
7	14,5
8	18-
9	14-
10	12,5
11	11
12	13
13	14-
14	18-
15	12
16	18-
17	14,5
18	11
19	12
20	14-

Άνοια και κατάπτωση, (Α’ Μέρος: Το δικαίωμα του να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια)

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Η 21^η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τη ομώνυμη νόσο, αλλά και την αφύπνιση και ενεργοποίηση της Πολιτείας. Η νόσος Αλτσχάιμερ είναι η πιο συχνή μορφή άνοιας και αποτελεί μείζον ιατρικό, κοινωνικό και οικονομοτεχνικό πρόβλημα για τις ανεπτυγμένες κοινωνίες με μεγάλο προσδόκιμο επιβίωσης. Ο όρος «άνοια» αφορά στην έκπτωση των νοητικών λειτουργιών, καταρχήν της μνήμης και ακολούθως του λόγου, της κρίσης και συνολικά της προσωπικότητας. Επειδή το προηγούμενο Σάββατο δημοσίευσα κείμενο σε συνέχεια, θα αφιερώσω το σημερινό και το επόμενο άρθρο (στο φύλλο του Σαββατοκύριακου) στους ανθρώπους αυτούς, θίγοντας μια πτυχή του θέματος και εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη.

Άνοια και κατάπτωση

(Α’ Μέρος: Το δικαίωμα του να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια)

Ο πατέρας μου έπασχε από προχωρημένη μορφή άνοιας. Η ασθένεια εμφανίστηκε τέσσερα περίπου χρόνια πριν φύγει από τη ζωή. Την τελευταία διετία, και ενώ μεσολάβησε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό, συντηρούταν από τη μητέρα μου, τον υποφαινόμενο και ένα τρίτο πρόσωπο το οποίο μας επικουρούσε. Από το εγκεφαλικό συνήλθε κάπως, από τότε όμως η κινητικότητά του μειώθηκε. Σε συνδυασμό με την εξασθένηση της μνήμης του, η υγεία του επιδεινώθηκε. Το τελευταίο τρίμηνο τρεφόταν με σωλήνα σίτισης, που από την μύτη κατέληγε στο στομάχι (το γνωστό levin). Ευτυχώς πέθανε πλήρης ημερών μέσα στο σπίτι του και παρουσία αγαπημένων του προσώπων….

Η προσωπική μου εμπειρία τα τελευταία χρόνια έως τον θάνατο του πατέρα μου ενίσχυσε

την πεποίθησή μου ότι όλοι οι βαριά άρρωστοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν ελεύθερα πότε και πώς να πεθάνουν. Αυτό δεν υποτιμά- κατά τη γνώμη μου- την ανθρώπινη ζωή. Αντιθέτως, εκτιμά την ανθρώπινη συνείδηση και αξιοπρέπεια. Ας δούμε το θέμα με ψύχραιμη ματιά.

Η πρόοδος στην ιατρική επιστήμη έχει συμβάλει ριζικά στη θεραπεία πολλών ασθενειών, αλλά παράλληλα έχει επιτρέψει στην Ιατρική και τους κοινωνούς της, τους γιατρούς να κρατάνε στη ζωή για μήνες ή για χρόνια βαριά αρρώστους ή και ανθρώπους σε κωματώδη κατάσταση. Ιατρικά μηχανήματα μπορούν πλέον να αναπαραγάγουν πολλές λειτουργίες τις οποίες το σώμα δεν μπορεί πια να εκτελέσει, όπως η αναπνοή, η κυκλοφορία του αίματος, η ενούρηση και η αφόδευση.

Σαν αποτέλεσμα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν ζήσει από κοντά τον αργό θάνατο συγγενών και φίλων που πάσχουν από ανίατες ασθένειες και υπόκεινται σε μακροχρόνιες, επώδυνες και συναισθηματικά εξουθενωτικές «θεραπείες» μέχρι το «φυσικό» τέλος τους. Σε διεθνές επίπεδο, αυτή η δραματική κατάσταση έχει προκαλέσει έναν ουσιαστικό διάλογο πάνω στο δικαίωμα αυτών των αρρώστων να μπορούν να πεθάνουν με αξιοπρέπεια στον χρόνο και τον τόπο επιλογής τους.

Φαίνεται πάντως λογικό, εφόσον η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία  αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ελπίδα επανόδου στη ζωή, τότε να δικαιούται ο γιατρός να θυσιάσει το απειροελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων, που ουσιαστικά ανασταίνονται, σε σχέση με το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν και ευτελίζονται πάνω στο κρεβάτι του πόνου.

Το θέμα όμως είναι και ηθικό- επιστημονικό. Όπως παραδέχεται ο Ιωάννης Πνευματικός, καθηγητής Εντατικής Θεραπείας στο Πανεπιστήμιο Θράκης, σ' ένα άρθρο του στην «Καθημερινή»: «Οι ιατροί έχουμε εκπαιδευτεί πολύ στο να σώζουμε ζωές με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά πολύ λίγο ή και καθόλου στο να αποδεχόμαστε το γήρας και τον θάνατο όταν δεν γίνεται διαφορετικά».

Συνεχίζεται …

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

1η ΕΡΓΑΣΙΑ, στη ΝΕΟΕΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΤΜΗΜΑ Α3, Α2, Α1, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

1^η ΕΡΓΑΣΙΑ,   στη  ΝΕΟΕΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΤΜΗΜΑ Α3,   5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

1.       Να εντοπίσετε το είδος των παρακάτω προτάσεων ανάλογα με τα συστατικά τους (απλή, ελλειπτική, επαυξημένη)

Ø  Οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στην αυλή του σχολείου.→

Ø  Ζωή κι αυτή! →

Ø  Ο ιερέας της εκκλησίας ευλόγησε όλους τους πιστούς. →

Ø  Ο γεωργός καλλιεργεί τη γη. →

2.       Να μετατρέψετε τις παρακάτω απλές προτάσεις σε επαυξημένες.

Ø  Ο διευθυντής έδωσε οδηγίες. →

Ø  Η μητέρα σήκωσε το ακουστικό. →

Ø  Η Μαρία άκουσε το κουδούνι. →

2^η ΕΡΓΑΣΙΑ, στη  ΝΕΟΕΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΤΜΗΜΑ Α3, 5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Κείμενο 6, σελίδα 18:

Βρείτε 4 κοινά στοιχεία του κειμένου με τη μαθητική σχολική καθημερινότητά σας.

Με αφόρμηση μια ακόμη έκθεση για την απασχόληση των νέων (Β’ Μέρος)

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

Με αφόρμηση μια ακόμη έκθεση για την απασχόληση των νέων (Β’ Μέρος)

Με το θέμα έχω επανειλημμένως ασχοληθεί[2]. Η ανεργία στους Έλληνες πτυχιούχους καλά κρατεί. Μια νέα έκθεση της ΓΣΕΕ για την απασχόληση καταδεικνύει μεταξύ άλλων πως 3 στους 10 νέους με υψηλά γνωστικά προσόντα (πτυχίο, μεταπτυχιακό, ακόμη και διδακτορικό) καλύπτουν θέσεις εργασίας για τις οποίες απαιτούνται χαμηλότερου επιπέδου προσόντα πτυχιούχους. Συμβιβάζονται, δηλαδή, με δουλειές κατώτερες των προσόντων τους. Οι περισσότεροι από αυτούς με πανεπιστημιακά πτυχία.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Ας δούμε το θέμα με ψύχραιμη ματιά.

Ως Πολιτεία επιμέναμε για δεκαετίες στην πρωτοκαθεδρία του Γενικού Λυκείου (ΓΕ.Λ.) με περίπου οκτώ στους δέκα μαθητές να το προτιμούν και, όταν αποφασίσαμε να «σπρώξουμε» ως Πολιτεία τους μαθητές προς τα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑ.Λ.) πάλι στραβά το κάναμε. «Φορτώσαμε» με διαφημιστικά μηνύματα όλα τα Μ.Μ.Ε. για τα θετικά των ΕΠΑ.Λ., αυξήσαμε και το ποσοστό των φοιτητικών θέσεων από 1% σε 5% για τους αποφοίτους τους, δημιουργήσαμε και το θεσμό της μαθητείας, με αποτέλεσμα φύρδην μίγδιν να στέλνουν εκεί τα παιδιά τους, γιατροί, μηχανικοί, εκπαιδευτικοί κ.τ.λ. Και δεν πιστεύω να είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει πως όλοι αυτοί οι γονείς πείστηκαν για τη χρησιμότητα των ΕΠΑ.Λ. στις σπουδές των παιδιών τους…

Αλλά και η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, έχει υιοθετήσει ένα μοντέλο που προκρίνει ως ικανοποιητικά προσόντα εργασίας τον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, τη γνώση της Αγγλικής σε επίπεδο Proficiency και την τριετή προϋπηρεσία στο αντικείμενο. Ωστόσο, συνήθως το αντικείμενο εργασίας που προσφέρεται αντιστοιχεί «σε εξειδικευμένο απόφοιτο Επαγγελματικού Λυκείου και I.E.K. ενώ η προσφερόμενη εργασία αμείβεται με μισθό κατώτερο του αποφοίτου Γυμνασίου (ανειδίκευτου εργαζόμενου). Παράλληλα, η ελληνική οικονομία αδυνατεί να δημιουργήσει υψηλής προστιθέμενης αξίας θέσεις εργασίας, ενώ ταυτόχρονα η μεγάλη έκταση του φαινομένου διαμορφώνει συνθήκες περαιτέρω εγκλωβισμού της στον αρνητικό της κύκλο.

Όλες οι παραπάνω στρεβλώσεις οδηγούν στο brain drain (διαρροή εγκεφάλων στο εξωτερικό) και brain-waist (σπατάλη εγκεφάλων στην αγορά-αναντιστοιχία δεξιοτήτων), που ισχυροποιούνται κυρίως στις περιπτώσεις όπου το επίπεδο τεχνολογικής εξειδίκευσης της επιχείρησης (και τελικά του κλάδου και της αγοράς) είναι χαμηλότερο της προσφερόμενης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μεγάλη πλειονότητα των θέσεων εργασίας δημιουργούνται σε κλάδους και επαγγέλματα χαμηλής προστιθέμενης αξίας, που απαιτούν μεσαία και χαμηλά εκπαιδευτικά προσόντα και δεξιότητες, όταν είναι γενικά αποδεκτό ότι η χώρα, για να βγει με ασφάλεια από την κρίση, χρειάζεται να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας υψηλής προστιθέμενης αξίας, με υψηλά εκπαιδευτικά προσόντα και δεξιότητες.

Από τα παραπάνω αναδεικνύεται η κρισιμότητα αύξησης της δημόσιας δαπάνης με σκοπό την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και ταυτόχρονα η αναγκαιότητα αύξησης των επενδύσεων των επιχειρήσεων για την ανάπτυξη των γνώσεων και δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού τους. Βλέπουμε γύρω μας πτυχιούχους να κάνουν δουλειές που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που σπούδασαν, όχι από επιλογή αλλά επειδή διαπιστώνουν ότι η αγορά εργασίας δεν έχει χώρο γι’ αυτούς.

Αλλά πότε ως Πολιτεία θα συζητήσουμε για όλα αυτά με σκοπό να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζονται;

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Βλέπε ενδεικτικά: 7 και 10/ 7/ 2016 «Γλυκές ουτοπίες και πικρές αλήθειες για τον αριθμό εισακτέων στα πανεπιστήμια», σελ. 3.

Με αφόρμηση μια ακόμη έκθεση για την απασχόληση των νέων (Α’ Μέρος)

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

Με αφόρμηση μια ακόμη έκθεση για την απασχόληση των νέων (Α’ Μέρος)

Είμαστε στα 2019 και μια νέα έκθεση της ΓΣΕΕ για την απασχόληση καταδεικνύει μεταξύ άλλων πως 3 στους 10 νέους με υψηλά γνωστικά προσόντα (πτυχίο, μεταπτυχιακό, ακόμη και διδακτορικό) καλύπτουν θέσεις εργασίας για τις οποίες απαιτούνται χαμηλότερου επιπέδου προσόντα πτυχιούχους. Συμβιβάζονται, δηλαδή, με δουλειές κατώτερες των προσόντων τους. Παράλληλα από την έκθεση προκύπτει ότι η ανεργία στους Έλληνες πτυχιούχους το 2018 είναι 20%, ότι η χώρα μας βρίσκεται τελευταία θέση στην ΕΕ των 28 σε απασχολούμενους με πτυχίο και ότι οι νέοι έως 34 ετών με πανεπιστημιακές σπουδές βρίσκονται στα όρια της φτώχειας! Τέλος, η Ελλάδα κατέχει την 3η θέση στην ΕΕ των 28, με ποσοστό 33,9% στην αναντιστοιχία προσόντων και δεξιοτήτων, σε εργαζόμενους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Με το θέμα έχω επανειλημμένως ασχοληθεί[2]. Η ανεργία στους Έλληνες πτυχιούχους καλά κρατεί. Οι περισσότεροι από αυτούς με πανεπιστημιακά πτυχία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ας δούμε το θέμα με ψύχραιμη ματιά.

 Σε ποια μελέτη βασιζόμαστε ως χώρα, ποια διερεύνηση της αγοράς εργασίας έχουμε κάνει για να καταλήξουμε στο ότι κάθε χρόνο πάνω από 2000 νέοι πρέπει να μπαίνουν στα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης, για να γίνουν δάσκαλοι; Οι 863 πρωτοετείς φοιτητές στα ΤΕΦΑΑ τί προοπτικές έχουν, για να βρουν δουλειά, όταν τελειώσουν, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι δε χρειάζονται άλλοι γυμναστές στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση;

Ποιες επαγγελματικές ελπίδες υπάρχουν για τους 1283 φοιτητές που θα μπουν φέτος στο πρώτο εξάμηνο της Νομικής, με την πίτα της αγοράς για τους δικηγόρους να κόβεται και ξανακόβεται κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα πολλοί  να μη μπορούν να βγάλουν ούτε τα έξοδα του γραφείου τους; Πού θα βρουν δουλειά οι περίπου 3000 (!) φοιτητές των Φιλοσοφικών σχολών και ονειρεύονται κάποια στιγμή να εργαστούν ως φιλόλογοι στην Εκπαίδευση; Όλοι ξέρουμε ότι δε γίνονται πλέον διορισμοί και ότι σε δέκα χρόνια από σήμερα, λόγω της υπογεννητικότητας, θα έχουμε λιγότερους μαθητές…

Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα επιμέναμε για δεκαετίες στην πρωτοκαθεδρία του Γενικού Λυκείου με περίπου οκτώ στους δέκα μαθητές να το προτιμούν και, όταν αποφασίσαμε να «σπρώξουμε» ως Πολιτεία τους μαθητές προς τα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ), πάλι στρεβλά το κάναμε, όπως θα εξηγήσω στο επόμενο κείμενό μου, στο φύλλο του Σαββατοκύριακου, σχεδόν σε όλα τα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα υπάρχουν τύποι επαγγελματικών σχολείων που οδηγούν δεκαοκτάχρονους, που είτε δεν ήθελαν είτε δε μπορούσαν να συνεχίσουν στο γενικό λύκειο της χώρας τους, κατευθείαν στην παραγωγή. Οικοδόμοι, σερβιτόροι, υπάλληλοι σε πολυκαταστήματα, αγρότες, κτηνοτρόφοι, αρτοποιοί, είναι όλοι καταρτισμένοι απόφοιτοι επαγγελματικών σχολών.

Είναι ολοφάνερο ότι ένας ενδεχόμενος εξορθολογισμός του αριθμού των εισακτέων μπορεί και επιβάλλεται να γίνει μόνο με  πολιτική βούληση, διακομματική συμφωνία και επιμερισμό του όποιου πολιτικού κόστους, μαζί με έγκαιρη ενημέρωση γονιών και μαθητών που φοιτούν στην τελευταία τάξη του Δημοτικού, ώστε να μην υπάρχουν αιφνιδιασμοί. Πάντως αυτή  τη στιγμή κινούμαστε εκτός λογικής. Προμηθεύουμε με γιατρούς τα συστήματα υγείας πολλών χωρών, στέλνουμε μηχανικούς στη Μέση Ανατολή,  ερευνητές στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου κ.ο.κ.

Βλέπουμε γύρω μας πτυχιούχους να κάνουν δουλειές που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που σπούδασαν, όχι από επιλογή αλλά επειδή διαπιστώνουν ότι η αγορά εργασίας δεν έχει χώρο γι’ αυτούς. Πότε θα συζητήσουμε για όλα αυτά με σκοπό να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζονται;

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Βλέπε ενδεικτικά: 7 και 10/ 7/ 2016 «Γλυκές ουτοπίες και πικρές αλήθειες για τον αριθμό εισακτέων στα πανεπιστήμια», σελ. 3.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α1, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ  Α1, 5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Δευτέρα  16/9/2019	Τρίτη   17/9/2019
1η ώρα   ΑΛΕΞΙΟΥ            (ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ)	1η ΚΑΠΟΥΛΑ               (ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ)
2η ώρα   ΤΡΥΦΕΡΗ                 (ΑΓΓΛΙΚΑ) ή    ή ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ                     (ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ)	2η ώρα   ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ    ή ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ
3η ώρα   ΖΑΡΡΑ                       (ΙΣΤΟΡΙΑ)	3η ώρα   ΑΛΕΞΙΟΥ    (ΚΕΙΜ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ)
4η ώρα   ΚΑΒΑΛΑ              (ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ)	4η ώρα   ΚΑΒΑΛΑ              (ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ)
5η  ΤΣΙΤΟΣ                           (ΒΙΟΛΟΓΙΑ)	5η  ώρα   ΤΡΥΦΕΡΗ                 (ΑΓΓΛΙΚΑ) ή     ή  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ                    (ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ)
6η  ΤΣΙΤΟΣ                           (ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ)	6η  ΚΑΛΟΤΥΧΟΥ                  (ΟΔΥΣΣΕΙΑ)

                                            ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, ΠΑΙΔΙΑ.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ Α' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ του 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (Σχολ. έτους 2019- 2020)

Καλησπέρα παιδιά. 

Ονομάζομαι  Βασίλης Αλεξίου και θα είμαι ο φιλόλογος σας τη νέα σχολική χρονιά στο 5^ο Γυμνάσιο, στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας.

Προκειμένου να έχω μια πρώτη γνώση για τον καθένα και την καθεμιά σας, σας παρακαλώ μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου, να ετοιμάσετε (ο καθένας σας) σε ένα κείμενο 70- 100 λέξεων μια αυτοπαρουσίασή σας, στα εξής σημεία:

1.  Περιγράφω ένα «επίτευγμα» για το οποίο είμαι υπερήφανος.

2. Με ποιες δραστηριότητες ασχολήθηκα τον τελευταίο χρόνο και σε ποιο βαθμό «τα κατάφερα» σε καθεμιά από αυτές;

3. Ποιο μάθημα είναι το αγαπημένο του;

4. Ποια στοιχεία είχε ο αγαπημένος σας δάσκαλος/ δασκάλα στο δημοτικό;

5. Ποιες είναι οι αδυναμίες μου στο γραπτό λόγο; (ορθογραφία, εμφάνιση γραπτού, έκφραση κ.α.);

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α3, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ  Α3, 5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΠΕΜΠΤΗ 13/9/2019	ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  14/9/2019
1η ώρα   ΤΡΥΦΕΡΗ                 (ΑΓΓΛΙΚΑ)	1η ώρα   ΜΠΑΛΑΚΤΣΗ         (ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ)
2η ώρα   ΝΑΣΕΛΟΥ                 (ΜΟΥΣΙΚΗ)	2η ώρα   ΑΛΕΞΙΟΥ                 (ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ)
3η ώρα   ΖΑΡΡΑ                       (ΙΣΤΟΡΙΑ)	3η ώρα   ΣΠΑΗ                        ( ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ)
4η ώρα   ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ             (ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ)	4η ώρα   ΤΣΑΝΤΙΚΟΥ             (ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ)