2ο ΤΕΣΤ, Νεοελληνική Γλώσσα, Τμήμα Α2, 5ου Γυμνασίου

2ο ΤΕΣΤ, Νεοελληνική Γλώσσα , Τμήμα Α2, 5ου Γυμνασίου

Σχόλιο:

 Παιδιά, στο σημερινό Τεστ σε γενικές γραμμές τα πήγατε καλά ως τμήμα. Καλό απόγευμα.  Τα λέμε αύριο στο σχολείο.

 Η βαθμολογία αναλυτικά έχει ως εξής:

Τεστ   24/10/2019
Α/Α	ΒΑΘΜΟΣ
1	Απών
2	αλλόγλωσση
3	αλλόγλωσση
4	αλλόγλωσσος
5	αλλόγλωσσος
6	αλλόγλωσσος
7	αλλόγλωσση
8	16
9	08
10	16
11	13
12	16
13	15-
14	-
15	13
16	-
17	13
18	17,5
19	16,5
20	16,5
21	15,5

Ένας αναστοχασμός για τις εθνικές επετείους στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Ψύχραιμη Ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Ένας αναστοχασμός για τις εθνικές επετείους στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Με τις παρελάσεις και τους εκκλησιασμούς δεν τα πάω καλά. Αυτή η «κακή» σχέση, οφείλεται μάλλον στα παιδικά βιώματά μου ως μαθητής Δημοτικού την περίοδο της Δικτατορίας. Ειδικά εκείνα τα χρόνια για κανένα λόγο δεν μπορούσαμε να απουσιάσουμε από τις παραπάνω «εκδηλώσεις», αφού τη Δευτέρα το πρωί, μετά από την καθιερωμένη προσευχή, οι απουσιάζοντες ανέβαιναν στο βήμα, αφενός για να στιγματιστούν ως ανυπάκουοι παραβάτες κανονισμών και εγκυκλίων, αφετέρου για να «εισπράξουν» 3-4 ξυλιές στο κάθε χέρι από το Διευθυντή του Σχολείου, για σωφρονισμό των ίδιων και παραδειγματισμό των άλλων, που μελλοντικά σκόπευαν να κάνουν καμιά «ανάλογη» απουσία. Τρεις- τέσσερις ξυλιές στο κάθε χέρι. Εγώ, επειδή ήμουν εύσωμος- ίσως και επειδή προερχόμουν από αριστερή οικογένεια-, έτρωγα τις διπλάσιες! Τέλος πάντων. Πέρασαν εκείνα τα χρόνια, δε σβήνουν όμως από τη μνήμη τα βιώματα!

Ωστόσο, κάθε φορά που γιορτάζουμε μια εθνική επέτειο αναρωτιέμαι, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό, τόσο για τις ιστορικές συνθήκες και το χαρακτήρα του (ιστορικού) γεγονότος, όσο και για τη σύνδεσή τους με τη σύγχρονη εποχή. Μήπως, άραγε, οι τυπικές και μονόπλευρες εορταστικές εκδηλώσεις (πανηγυρικοί λόγοι, επισημότητες μπροστά στα μνημεία πεσόντων, δελτία τύπου και παρελάσεις, όπου πολλοί μαθητές δε θέλουν καν να συμμετάσχουν και το κάνουν από αγγαρεία, η οποία πολλές φορές είναι ορατή στο βάδισμά τους την ώρα που παρελαύνουν), όχι μόνον αμβλύνουν την ιστορική μνήμη και παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα, αλλά διευκολύνουν τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας λήθης και αδράνειας;

Μήπως το ιστορικό γεγονός και οι πρόγονοί μας τιμώνται καλύτερα, εάν γίνεται ουσιαστικότερη δουλειά μέσα στα σχολεία, δημιουργώντας στους νέους εθνική συνείδηση με πλήρη παρουσίαση όλων των ιστορικών αληθειών, χωρίς εθνικούς μύθους και στερεότυπα; Εγώ αυτό υποστηρίζω, σέβομαι όμως κάθε διαφορετική άποψη.

«Γενικότερα τώρα», υποστηρίζει η κ. Κουλούρη^[2], «οι εθνικές επέτειοι είναι μια ευκαιρία για κωδικοποίηση της εθνικής ταυτότητας μέσω της γλώσσας των συμβόλων και της θεατρικής αναπαράστασης. Πρώτο σύμβολο των επετείων είναι η ίδια η ημερομηνία που επιλέγεται, εφόσον η επιλογή του γεγονότος, στο οποίο παραπέμπει, έχει ως στόχο να υπογραμμίσει συγκεκριμένα στοιχεία της εθνικής ταυτότητας και εθνικές αξίες. Η εθνική επέτειος έχει πρωτίστως ιστορικό περιεχόμενο, αλλά εορτάζεται μια επιλεκτική και επεξεργασμένη εκδοχή της ιστορίας. 

Τα γεγονότα, που γιορτάζονται με τις εθνικές επετείους, ποικίλλουν σε ολόκληρο τον κόσμο: μέρες απελευθέρωσης, ίδρυσης του κράτους, ψήφισης του συντάγματος, μέρες κατάκτησης, αλλά ακόμη και ήττες ή μέρες πένθους. Εθνική επέτειος της Νορβηγίας είναι η 17η Μαΐου, μέρα σύνταξης του Συντάγματος το 1814 και όχι η μέρα της ανεξαρτησίας το 1905. Αντίθετα, στη Σουηδία, η 6η Ιουνίου, που γιορταζόταν ανεπίσημα από το 1893 ως η μέρα της στέψης του Γουσταύου Α’ το 1523, έγινε επίσημη εθνική επέτειος μόλις το 2005! Τέλος, υπάρχουν κράτη χωρίς εθνικές επετείους. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, εθνική γιορτή στη Μ. Βρετανία, σε έντονη αντίθεση προς τη γειτονική της Γαλλία».

Στη χώρα μας οι εθνικές επέτειοι είναι συνυφασμένες (πέρα από τον εκκλησιασμό) και με τις παρελάσεις. Οι παρελάσεις ξεκίνησαν τον προηγούμενο αιώνα. Τα σχολεία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά παραταγμένα στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου το 1924 που συνέπεσε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Όμως, για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική το 1936. Τον Μάρτιο του 1936 παρέλασαν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά! Έκτοτε η διττή αυτή εκδήλωση (εκκλησιασμός και κατόπιν παρέλαση) συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Η Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

ΚΕΙΜΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, Α1, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Σχόλιο:

Παιδιά, το μάθημά μας μπορεί σήμερα να μην έγινε, ωστόσο, εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτα. Να γιατί το Μάιο, όταν άλλοι τρέχουν να καλύψουν την ύλη, εμείς έχουμε κάνει και επαναλήψεις και παίζουμε στην αυλή του σχολείου Τοιχάκι, Αµπάριζα, Ψείρες, Τα µήλα, Ποδόσφαιρο, Μπάσκετ, Βόλεϊ κ.α.

ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ

Προσοχή: Το παρακάτω Σχήματα Λόγου πρέπει να αντιγραφούν στο τετράδιο Κειμένων. Δε χρειάζεται να κάνετε κάτι άλλο. Θα τα συζητήσουμε στην τάξη, με παραδείγματα.

ΥΠΕΡΒΟΛΗ: Πρόκειται για λέξεις ή φράσεις με τις οποίες μεγεθύνεται ένα χαρακτηριστικό, μία ιδιότητα, μία ενέργεια, μία κατάσταση σε επίπεδα εξωπραγματικά. Δίνεται για έμφαση.

Παράδειγμα: «Στο έμπα χίλιους έκοψε, στο έβγα δυο χιλιάδες».

ΕΙΚΟΝΕΣ: Κάθε περιγραφή, σύντομη ή εκτενής, απεικονίζει μια πραγματικότητα ή ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο. Μπορεί να είναι οπτική, ακουστική, οσφρητική κλπ.

Παράδειγμα: Τότε που πρωτοζύγωσα, το σκάψιμο με την αξίνα (εικόνα ακουστική) είχε προχωρήσει. Σε λίγο, ένα ένα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα κόκαλα του νεκρού αδερφού τους. Η γυναίκα, μ' ένα τσεμπέρι στο κεφάλι, σχεδόν γονατιστή, αφού τα ξέπλενε λίγο με κόκκινο κρασί, τ' αράδιαζε ευλαβικά μέσα σε μια κάσα χαρτονένια (εικόνα οπτική). Στο χώμα δίπλα ήταν μπηγμένο ένα κερί και στο θυμιατό σιγόκαιγε θυμίαμα. Ευωδίαζε όλος ο τόπος (εικόνα οσφρητική).

ΕΙΡΩΝΕΙΑ: Είναι το λεκτικό σχήμα που χρησιμοποιείται για να αποδοθεί ένα νόημα διαφορετικό ή αντίθετο από αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα. Συνήθως με την ειρωνεία δηλώνεται υποτίμηση ή αποδοκιμασία.

Παράδειγμα: «Τί εξυπνάδες είπες πάλι;» (=τί κουταμάρες είπες πάλι;).

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ: Είναι το σχήμα λόγου στο οποίο μία έννοια εμφανίζεται δύο (ή περισσότερες) φορές είτε αυτούσια είτε λίγο διαφοροποιημένη. Δίνεται για λόγους έμφασης.

Παράδειγμα: «Τραγούδησε, τραγούδησε, τραγούδησέ μου, κόρη».

ΜΕΤΑΦΟΡΑ: Μεταφορά έχουμε όταν μία ιδιότητα ενός προσώπου, ζώου ή πράγματος, αφηρημένης έννοιας αποδίδεται σε κάποιο άλλο (πρόσωπο, ζώο, πράγμα αφηρημένη έννοια). Οι μεταφορές δίνουν ζωντάνια.

Παράδειγμα: «Υφαίνω συνωμοσία».

ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ: Παρομοίωση έχουμε όταν παρουσιάζουμε ένα πρόσωπο, ζώο ή πράγμα όμοιο με κάποιο άλλο ως προς μια ιδιότητα. Η παρομοίωση εκφέρεται με τις σαν, καθώς, όπως, σαν να, θαρρείς, λες κ.ά. Το κείμενο δονείται από ένταση.

Παράδειγμα: «Κορμοστασιά σαν κυπαρίσσι».

ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ: Είναι η απόδοση ανθρώπινων ιδιοτήτων σε άψυχα αντικείμενα ή αφηρημένες έννοιες (π.χ. ζώα, φυτά, πράγματα). Το κείμενο δονείται από ένταση.

Παράδειγμα: «Τ΄ αηδόνι καλημέρισε την αυγή».

2o ΤΕΣΤ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (22/10), A1, (5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

2o ΤΕΣΤ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛ. ΓΛΩΣΣΑ (22/10),  A1,  (5^ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

Σχόλιο: Σχετικά καλά τα πήγατε σήμερα, παιδιά, στην ανάπτυξη σκέψεων σε δύο παραγράφους.

Βέβαια, υπήρχαν και εντελώς άστοχα επιχειρήματα, όπως π.χ. στην παράγραφο με θεματική περίοδο «Έχω την υποψία ότι μερικοί συμμαθητές στην τάξη μου προέρχονται από φτωχές οικογένειες» διάβασα σαν απόδειξη- επιχείρημα το ότι

·         Φέρνουν φαγητό από το σπίτι                    ή το ότι

·         Κάνουν βλακείες μέσα στην τάξη              ή το ότι

·         Κάθονται μόνοι τους στο διάλειμμα     κ.α.

Η βαθμολογία έχει ως εξής:

Α/Α	ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ  22/10/2019
1	Μαθητής από άλλη χώρα
2	Μαθητής από άλλη χώρα
3	17
4	00
5	17
6	13
7	15,5
8	14-
9	18
10	15,5
11	15
12	13,5
13	15,5
14	18
15	13
16	12,5
17	13
18	15,5
19	16,5
20	13
21	17
22	14

  

Τέλος, σας θυμίζω ότι για το επόμενο μάθημά μας έχουμε τον πίνακα ανακεφαλαίωσης της 2ης Θεματικής Ενότητας, τον οποίο στους περισσότερους συμπλήρωσα, για να κερδίσουμε χρόνο, εγώ ο ίδιος.

                                                    ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Το Γάλα (Β’ Μέρος)

Ψύχραιμη Ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Καθώς σε λίγες μέρες γιορτάζουμε το μεγάλο «ΟΧΙ» της 28^ης Οκτώβρη 1940, αφιερώνω το παρακάτω κείμενο σε όσους ήταν παιδιά τότε, ενώ τώρα πίνουν το καφεδάκι τους, θυμούνται τα παλιά και πολλοί από αυτούς διαβάζουν- και σχολιάζουν- την «Ψύχραιμη Ματιά». Τους ευχαριστώ πολύ.

Το Γάλα [2] (Β’ Μέρος)

Ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ευτυχώς, µας µοίρασε µερικές φορές απ' όλα αυτά τα πράγµατα. […] Αλλά τι να µας κάνουν τα τρόφιµα του Ερυθρού Σταυρού; Η τροφή ήταν µια καθηµερινή υπόθεση που µόνο µια γεµάτη αγορά µπορούσε να τη λύσει. Γι’ αυτό κι εγώ είχα καταφύγει στη φαντασία. Χρόνια και χρόνια, κι όχι µονάχα στην Κατοχή, τέτοια ήταν τα νεανικά µου όνειρα. Όλο για φαγιά, για ψωµιά, για ρούχα και παπούτσια. Δε µου έµενε δυστυχώς καιρός ούτε ικµάδα για πράγµατα υψιπετή και λεπτεπίλεπτα. Αργά το διαπιστώνω, τι κρίµα! Ενώ κάτι συνοµήλικοί µου από χωριά ή πλουσιόσπιτα είναι σήµερα µέχρι λιποθυµίας λεπταίσθητοι- και τι ντροπή!- ακόµα και µπλαζέδες...

Φυσικά, παρόμοια όνειρα έκαμνα γυρνώντας στο σπίτι μετά από κείνο το γάλα. Όταν, όμως, άρχισα ν’ ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του σπιτιού μας, κόπηκαν τα ποδάρια και τα όνειρά μου. «Πώς θα τους το πω τώρα;» Δέχτηκαν την είδησή μου με ψυχραιμία. Είχαν στο μεταξύ λάβει μιαν ανείπωτη χαρά. Κάποιος είχε δει να περνούν από τη στράτα κάρα φορτωμένα με άλευρα. Πήρα, θυμάμαι, το δελτίο και μέτρησα: δεκατρείς ολόκληρες μέρες είχαν να μοιράσουν οι φούρνοι ψωμί.

Το χαρμόσυνο γεγονός έπρεπε να πανηγυριστεί καταλλήλως. Μάζεψα τα παιδιά της γειτονιάς και σε μια αποθήκη παίξαμε το βραδάκι Καραγκιόζη. Παραστήσαμε σε δική μας διασκευή την κωμωδία «Ο Καραγκιόζης μάγερας». Εγώ ήμουν ο Χατζηαβάτης .

― Από γλυκίσματα ξέρεις, Καραγκιόζη μου; ρωτούσα εγώ.

Στα γλυκίσματα είμαι εφευρέτης έλεγε εκείνος. Εγώ είμαι αυτός που ανακάλυψε εκείνη την ωραία χαρουπόπιτα στην κατοχή.

― Δεν το 'χω φάει αυτό το γλύκισμα ποτέ μου, έλεγα εγώ γλυκόφωνα.

― Δε θα 'σουν εδώ το χειμώνα του ’41.

― Όχι, Καραγκιόζη μου, ήμουνα ταξίδι στην Πορτογαλία.

―Εάν έτρωγες, Χατζατζάρη μου, θα σου έμενε ανάμνηση σ' όλη σου τη ζωή.

― Μα τόσο νόστιμο ήταν, βρε αδερφέ;

― Να σου δώσω να εννοήσεις, Χατζατζάρη μου: έτρωγες την πρώτη μπουκουνιά, εγούρλωνες τα μάτια. Έτρωγες τη δεύτερη μπουκουνιά, ετίναζες τα ποδάρια. Έτρωγες την τρίτη μπουκουνιά, έπεφτες αναίσθητος κάτω. Ερχόσουν μόνος και σε παίρνανε τέσσερεις .

― Και γιατί έμενες αναίσθητος, Καραγκιόζη μου;

― Από τη νοστιμάδα του γλυκίσματός μου.

― Μπράβο, Καραγκιόζη, τα συγχαρητήριά μου.

Και γελούσαν οι φίλοι μου, παρ' όλη τη λόρδα που μας τυραννούσε.

Τώρα όσοι απ' αυτούς έχουν σωθεί, είναι λαμπροί οικογενειάρχες, πολλοί ανώτεροι απ' τους πατεράδες τους. Ούτε μπεκρουλιάζουν ούτε ρεμπελεύουν, όπως εκείνοι οι γερομπαμπαλήδες. Συνήθως, όμως, πάνε συλλογισμένοι και μελαγχολικοί. Μείναν ανεξίτηλα εκείνα τα βάσανα...

Και κάθε φορά που συμβαίνει τίποτε το ύποπτο, αφού τους βλέπω πρώτα ν' αγωνίζονται απ' όλους πιο συνειδητά, τους συναντώ αργότερα, σαν πάρει η κάμψη, μες στα μπακάλικα και τα φουρνάρικα να αγοράζουν με αγωνία ασυγκράτητη ό,τι βρούνε μπροστά τους, ακόμα και πράγματα που οι νεότεροι τα θεωρούνε περιττά.

Κι εγώ, φυσικά, το ίδιο κάνω. Δεν μπορούμε να ησυχάσουμε χωρίς αποθέματα τροφίμων στο σπίτι. Όλα τα θέλουμε σε μεγάλες ποσότητες. Είναι που φοβόμαστε κατά βάθος πολύ. Έχουμε διδαχτεί στο πετσί μας πόσο εύκολα και ξαφνικά μπορεί να δημιουργηθεί μια παντελής έλλειψη. Ξέρουμε πώς όλος αυτός ο κοσμάκης πού τώρα χοροπηδάει και χαχανίζει μες στην ξενοιασιά μπορεί με μια αναμπουμπούλα ν' αρχίσει αφάνταστα να υποφέρει ή και να πεθάνει ομαδικά από την πείνα. Ο θεός να μην το ξαναδώσει.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Γιώργος Ιωάννου, Από τη συλλογή διηγημάτων "Η σαρκοφάγος" (1971).

Το Γάλα (Α’ Μέρος)

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Καθώς σε λίγες μέρες γιορτάζουμε το μεγάλο «ΟΧΙ» της 28^ης Οκτώβρη 1940, αφιερώνω το παρακάτω κείμενο σε όσους ήταν παιδιά τότε, ενώ τώρα πίνουν το καφεδάκι τους, θυμούνται τα παλιά και πολλοί από αυτούς διαβάζουν- και σχολιάζουν- την «Ψύχραιμη Ματιά». Τους ευχαριστώ πολύ. Να ’ναι καλά.

Το Γάλα[2] (Α’ Μέρος)

Γάλα έχω χρόνια να πιω. Μου λένε πως το απεχθάνονται κυρίως οι µπεκρήδες. Μισώ κατά βάθος τους µπεκρήδες και τα πιοτά. Πολλούς παρόµοιους τύπους είδα στη ζωή µου και τους σιχάθηκα. Είµαι εξαιρετικά ευαίσθητος σ' αυτό το θέµα.

Τον καιρό της µεγάλης πείνας, στην Κατοχή, το γάλα, µαζί µε µερικά άλλα τρόφιµα, ήταν η µεγάλη ιδέα µου. Δεν ξέρω πώς έγινε και τώρα το έχω ξεχάσει, χωρίς όµως να πάψω να το σέβοµαι ως κάτι το ιερό. Η λησµοσύνη µου αυτή δεν οφείλεται στα πιοτά. Παραχόρτασα ίσως και δόξα τω θεώ δεν έχω για πολλά χρόνια αρρωστήσει.

Τρεις ή µάλλον δυο φορές µας έδωσαν όλο κι όλο τότε γάλα µε το δελτίο. Την τρίτη φορά πήγα αλλά µαταιώθηκε η διανοµή. Πήγαινα σ' ένα γαλατάδικο µακρινό, στην άλλη άκρη. Το µοίραζαν απόγευµα, έπρεπε όµως να πας να πιάσεις ουρά σχεδόν από το µεσηµέρι. Θυµάµαι πολύ ζωηρά την τρίτη και τελευταία µετάβαση µου στο ελεεινό αυτό γαλατάδικο.

Έφτασα νωρίς εκεί και µπήκα αµέσως στην ουρά, που ήταν κιόλας µεγάλη. Το χτεσινό πάθηµα πολλών είχε γίνει µάθηµα σε όλους. Το στρίµωγµα εξαιτίας και του κρύου ολοένα µεγάλωνε. Ο γαλακτοπώλης, όµως, δε φαινόταν ν’ ανοίξει το γαλατάδικο. Στο µεταξύ έγιναν κάνα δυο επεισόδια λόγω της στενής επαφής µας, Παρ’ όλη την πείνα, όπως θα θυµούνται ελπίζω πολλοί, άνθιζε και λουλούδιζε τότε στις ουρές το «κολλητήρι».

Κάποια στιγµή ο γαλακτοπώλης µε το καρότσι του φάνηκε. Έρχονταν, όµως, πολύ γρήγορα και τα γκιούµια χοροπηδούσαν. Σαν έφταξε κοντά, µας φώναξε: «Χύθηκε το γάλα στο δρόµο». Κανείς δε διαµαρτυρήθηκε. Έλεγαν, άλλωστε, πως είναι ταγµατασφαλίτης! Τη νύχτα γυρνούσε και σκότωνε. Διαλύσαµε περίλυποι την ουρά και πήραµε τους δρόµους. Ήταν φανερό πως είχε τελειώσει κι αυτή η υπόθεση. Ήµουν απαρηγόρητος.

Στο γυρισµό άλλαξα δροµολόγιο, για να µην ξαναπεράσω από κάτι πεθαµένους που είχα δει πρωτύτερα. Τους είχαν παρατήσει, ποιος ξέρει γιατί, σ’ ένα µεγάλο ορθογώνιο κασόνι και τους είχαν µέσα πρόσωπο µε πρόσωπο.

Επιστρέφοντας αργά από άλλους δρόµους γρήγορα ξεχάστηκα κι άρχισα, όπως συνήθως, να ονειρεύοµαι φαγητά. Τα φαγιά που τρώγαµε τότε ήταν κάτι απίστευτα πράγµατα. Όλα έµοιαζαν µε κάτι το προπολεµικό, µα κανένα δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Θαρρείς και το παν ήταν να διατηρηθεί η ονοµασία. Για το κατσαµάκι, όµως, ονοµασία ευγενική δε βρέθηκε. Θα άξιζε να γραφτεί µια µελέτη για τα φαγιά της κατοχής. Δεν αποκλείεται µερικά να γίνουν και της µόδας, όλα να τα περιµένεις. Τα πιο πολλά είχαν για βάση τους το καλαµπόκι. Είναι µυστήριο πράγµα από που ξεφύτρωσε ξαφνικά τόσο πολύ καλαµπόκι. Ακόµη και στις εκκλησίες αντίδωρο καλαµποκίσιο µοιράζανε. Όλοι έσπευδαν να πάρουν.

Θυµάµαι ένα σωρό γωνιές που είδα ανθρώπους να πέφτουν. Περνώντας τους ξαναφέρνω στη µνήµη µου λέγοντας µια ευχή. Αν ήµασταν άνθρωποι, θα 'πρεπε σε µερικά έστω σηµεία να υπάρχει κάτι, ένα σηµάδι, για µαρτυρία και υπενθύµιση. Σε µια µεγάλη απεργία προπολεµική, εκεί όπου είχαν πέσει απεργοί, πάνω στα ξερά αίµατα, οι φίλοι τους και σύντροφοί τους είχαν βάλει από µια τραγιάσκα κι ένα κουλούρι. Σχεδόν αµέσως, βέβαια, εξαφανίστηκαν αγρίως όλα αυτά. Πολλοί άνθρωποι είχαν πεθάνει τότες στους δρόµους της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και άλλων μεγάλων αστικών πόλεων.

                                                                                                                                 Συνεχίζεται…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Γιώργος Ιωάννου, Από τη συλλογή διηγημάτων "Η σαρκοφάγος" (1971).