Πόσο ξεπέσαμε ως κοινωνία; Κι όμως κάτι αλλάζει…

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

24 Ιουνίου 2020 Ρέθυμνο: Βιασμός διαρκείας συγκλόνισε την Κρήτη και όχι μόνο. Συγκλονιστική ήταν η κατάθεση της 27χρονης, η οποία μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι ο πατέρας της τη βίαζε συστηματικά για 15 (!!!) χρόνια, ακόμη και όταν στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν η μητέρα της. Ο 55χρονος κρίθηκε ομόφωνα ένοχος και τελικά του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 10 ετών, κατά συγχώνευση, χωρίς να δοθεί αναστέλλουσα δύναμη στην έφεσή του. Ανατριχίλα προκάλεσε η κατάθεση του δράστη. «Ήταν πάρα πολύ όμορφη και πάθαινα πλάκα όταν την έβλεπα!» είπε μεταξύ άλλων, ο κατά τα άλλα πατέρας…

24 Ιουνίου 2020 Θεσσαλονίκη Μια θλιβερή κι άκρως αποκρουστική ιστορία ξεσκεπάστηκε ύστερα από έρευνα των Αρχών κι αποκάλυψε τη φρίκη που βίωναν δύο γυναίκες και δύο παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Ένας 70χρονος άνδρας, πατέρας 29χρονης σήμερα γυναίκας κακοποιούσε την κόρη του και την ετεροθαλή αδελφή της (39 ετών σήμερα) όσο αυτές ήταν ανήλικες, με χρήση σωματικής βίας και προβαίνοντας σε ασελγείς πράξεις σύμφωνα με τις Αρχές.

Πόσο ξεπέσαμε ως κοινωνία; Κι όμως κάτι αλλάζει…

Το θέμα[2] κατάντησε να βρίσκεται στην επικαιρότητα σε εβδομαδιαία βάση (ενίοτε και σε ημερήσια, όπως φαίνεται από τα παραπάνω συμβάντα). Σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Σαν να είναι ένα πρόβλημα καθημερινότητας. Δεν είναι όμως… Στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ειδικά, αν ο δράστης είναι πρόσωπο οικείο και αγαπητό στο παιδί, το εκβιάζει ότι, αν μιλήσει για το «μυστικό τους», τότε κάθε σύνδεση ανάμεσά τους θα χαθεί.

Αλήθεια θεωρεί (;) η Πολιτεία ότι χτυπάει στη ρίζα το κακό με την ασκηθείσα ποινική δίωξη σε βάρος του κάθε «σεξουαλικά αρρώστου», η οποία (ποινική δίωξη) αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου, οπότε πραγματώνεται ευχερέστερα ο κολασμός των παραπάνω αδικημάτων; Διορθώνεται το πρόβλημα έτσι κατασταλτικά μέσω και του ευτελισμού του παραβάτη; Εγώ δεν το πιστεύω.

Ας δούμε, όμως, φίλοι μου, το θέμα ψυχραιμότερα- όσο δηλαδή ψύχραιμα μπορεί να ιδεί κανείς ένα τέτοιο θέμα, αφού δυσκολεύεται να φανταστεί ένας κοινός νους πως είναι δυνατόν ένας ενήλικας να χρησιμοποιήσει ένα παιδί για τη δική του σεξουαλική ικανοποίηση, εστιάζοντας κυρίως στα κακοποιημένα (σεξουαλικώς) παιδιά[3].

Η κακοποίηση τραυματίζει βάναυσα την ευάλωτη παιδική ψυχή. Το παιδί, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει, ξέρει ότι αυτό που γίνεται είναι λάθος αλλά νιώθει αδύναμο να το σταματήσει. Η σύγχυση το παραλύει. Υποφέρει, πανικοβάλλεται, νιώθει ντροπή και ενοχές ότι το ίδιο φταίει, ότι προκάλεσε αυτό που του συμβαίνει. Άλλωστε πολλές φορές ο δράστης του λέει ακριβώς αυτό. Το παιδί θέλει να το πει σε κάποιον, να ζητήσει βοήθεια, αλλά σιωπά φοβισμένο. Μπορεί ο δράστης να το έχει απειλήσει, αλλά πιο συχνά είναι ο συναισθηματικός εκβιασμός που οδηγεί στην σιωπή. Ειδικά, αν είναι πρόσωπο οικείο και αγαπητό, ο δράστης εκβιάζει το παιδί ότι, αν μιλήσει για το «μυστικό τους», τότε κάθε σύνδεση ανάμεσά τους θα χαθεί. Κάποιες φορές τα θύματα σιωπούν, για να προστατεύσουν το δράστη ή γιατί φοβούνται ότι η αποκάλυψη θα διαταράξει την οικογένεια και θα πληγώσει θανάσιμα τους αγαπημένους τους. Άλλες φορές φοβούνται ότι οι άλλοι δε θα τους πιστέψουν ή θα τους κατηγορήσουν για την κακοποίηση. Εν τέλει κάποια κορίτσια- γυναίκες σήμερα- βρίσκουν τη δύναμη τα πάνε τους βιαστές τους στα δικαστήρια.

Κοντολογίς, αν μένει  κάτι θετικό από τα παραπάνω γεγονότα αυτό είναι  ότι έστω και καθυστερημένα τα θύματα κατήγγειλαν το βιαστή πατέρα τους, λυτρώνοντας έτσι τον εαυτό τους. Ίσως έτσι μπορέσουν να διώξουν κάπως τους εφιάλτες της ζωής τους, αναζητώντας ένα ανδρικό πρότυπο- λυτρωτή της μετέπειτα ζωή τους…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Για το οποίο επανειλημμένως έχουμε μιλήσει (βλέπε ενδεικτικά: 14 και 17/ 7/ 2016 «Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών», 6/10/2016 «Σεξουαλική κακοποίηση: Μια αιμάσσουσα κοινωνική πληγή», 15/7/2017 «Η ανοχή είναι συνενοχή» σελ. 3.

[3] Εννοείται πως μεγάλο αναγνωστικό ενδιαφέρουν θα είχε και ένα κείμενο που θα εστίαζε στα βιώματα- κυρίως τα παιδικά- των ανθρώπων αυτών που τώρα κακοποιούν οι ίδιοι, όντες ενήλικοι, παιδιά!

Δυο απόψεις με αφόρμηση το θέμα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος[1]

                                                                                       

Δυο απόψεις με αφόρμηση το θέμα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες

Πρώτη άποψη (ειδικά για τους μαθητές του Λυκείου) Μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί το φετινό θέμα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Το να ρωτά, δηλαδή, η Επιτροπή Εξετάσεων τους μαθητές που είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ πάνω από τα σχολικά βιβλία και μπαινοβγαίνουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο ποια είναι η σχέση τους με την ανάγνωση των βιβλίων -πέραν των σχολικών- και την επαφή τους με την Ποίηση! Όταν οι μαθητές- ειδικά στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου- δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο, όταν τρέχουν από το ένα μάθημα στο άλλο, όταν θα πρέπει να καλύψουν την ύλη τουλάχιστον 3-4 φορές, πριν δώσουν εξετάσεις. Όταν τους κόβουν κάθε άλλη δραστηριότητα «μαχαίρι» λέγοντας τους «έλα μωρέ υπομονή, όχι ταινίες, όχι βιβλία, όχι έρωτες, όχι προπόνηση. Υπομονή, ένα-δυο χρόνια είναι και μετά θα έχεις όλη η ζωή μπροστά σου.»!

Στην εξέταση δόθηκαν τρία κείμενα. Το πρώτο, του συγγραφέα Θεόδωρου Γρηγοριάδη, για τη σημασία της ανάγνωσης, το δεύτερο του συγγραφέα, μεταφραστή Κώστα Τσιρόπουλου για τη σημασία της γραφής και το τρίτο ένα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου για το ρόλο της ποίησης στην καθημερινή μας ζωή. Οι θεματικές αυτές ήταν, βέβαια, εντός εξεταστέας ύλης. Σκεφτείτε, όμως, τις απαντήσεις των υποψηφίων. Τι θα έγραψαν άραγε οι περισσότεροι; Εγώ δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι επιδόσεις των μαθητών θα είναι κακές!

Δεύτερη άποψη (πριν οι μαθητές φτάσουν στο Λύκειο) Έχουμε εμφυσήσει στα παιδιά μας την αγάπη για το εξωσχολικό διάβασμα (βιβλιοφιλία) και ιδιαίτερα για τη Λογοτεχνία; Όλοι οι συγγραφείς συμφωνούν ότι ο ρόλος του γονιού είναι καθοριστικός: «Να διαβάζετε με τα παιδιά σας συχνά μαζί, δυνατά», προτρέπει η Ελένη Ανδρεάδη, ενώ ο Ευγένιος Τριβιζάς παροτρύνει τους γονείς να επιλέγουν παιδικά βιβλία που και οι ίδιοι απολαμβάνουν. Στέκεται, επίσης, στη συνύπαρξη παιδιού και γονιού πάνω από ένα βιβλίο: «Αν οι γονείς διαβάζουν στο παιδί μια ιστορία που αφήνει τους ίδιους αδιάφορους, εκείνο διαισθάνεται και αντιδρά ανάλογα. Αν όμως διασκεδάζουν οι ίδιοι με την όλη διαδικασία, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να μεταδώσουν στο παιδί την αγάπη για το διάβασμα». Φυσικά, πολύ σημαντικό είναι να αγαπούν οι ίδιοι οι γονείς τα βιβλία και να τους βλέπουν τα παιδιά να διαβάζουν και να αντλούν απόλαυση από αυτό.

Όμως, το κάνουν αυτό οι γονείς από την παιδική κιόλας ηλικία του παιδιού τους; Οι περισσότεροι όχι! Αντίθετα είναι οι ίδιοι «κολλημένοι» στο Facebook ή στο instagram! Όταν οι ίδιοι οι γονείς δε διαβάζουν βιβλία, θα κάνουν το ίδιο και τα παιδιά, γιατί έχοντας αυτό ως παράσταση η εικόνα αυτή αποτυπώνεται και στη μνήμη του παιδιού ως καλό και σωστό και αργότερα ως μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου περνούν αρκετές ώρες της μέρας με τη σειρά τους, χαζεύοντας στο Facebook ή στο instagram, ενώ, όταν θέλουν να βρουν κάτι, προτιμούν να το ψάξουν στο διαδίκτυο πάρα σε ένα βιβλίο. Στην παραπάνω αιτία συνυπολογίστε, ακόμη, το γεγονός ότι τα πάντα εικονοποιούνται πλέον, το ότι πολλά βιβλία έχουν γίνει ταινίες και τη διαφορετική αντίληψη των νέων για την ψυχαγωγία…

Και ερχόμαστε τώρα στο σχολείο. Η Καλλιόπη Κύρδη (εκπαιδευτικός και συγγραφέας, υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Α΄ Αθήνας) λέει: «Το σχολείο μπορεί να δημιουργήσει κίνητρα για ανάγνωση, όπως δραστηριότητες με μορφή παιχνιδιού που εμπλέκουν βιβλία, ώρα ανάγνωσης όπου δάσκαλος και παιδιά επιλέγουν και διαβάζουν βιβλία, αναπάντεχες γωνιές του σχολείου όπου μπορεί να γίνει μια ατμοσφαιρική ανάγνωση, προτάσεις για βιβλία που συνδέονται με τα ενδιαφέροντα κάθε παιδιού, υποστήριξη των επιλογών τους, χρόνος για να μιλήσουν για τα βιβλία που διαβάζουν». Εγώ αναρωτιέμαι: Γίνεται αυτό στη σχολική πραγματικότητα; Μάλλον όχι! Γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα έτσι είναι φτιαγμένο: φορτωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα, κακογραμμένα σχολικά εγχειρίδια αλλά και απλή αποστήθιση κάνουν τους νέους όχι μόνο να μη θέλουν να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία αλλά να φτάνουν και στο σημείο να μη θέλουν να διαβάσουν ούτε αυτά του σχολείου!

Μετά από όλα αυτά έχουμε την απαίτηση να γράψουν οι μαθητές για τη σημασία της ανάγνωσης, της γραφής και το ρόλο της ποίησης στην καθημερινή τους ζωή!

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου.

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος[1]

                                                                                       

Ψυχική ισορροπία (μαθητών και γονέων) κατά την περίοδο των Πανελληνίων εξετάσεων

Η δοκιμασία των Πανελληνίων εξετάσεων έφτασε[2]. Και λέω «δοκιμασία», γιατί η έντονη πίεση που βιώνουν οι μαθητές που συμμετέχουν δεν είναι μόνο εκπαιδευτική αλλά και ψυχολογική. Καταρχάς, οι μαθητές φθάνουν στις εξετάσεις εξαντλημένοι από τις πολλές ώρες μελέτης και παρακολούθησης μαθημάτων σε σχολεία και (ειδικά φέτος σε διαδικτυακά τηλε-) φροντιστήρια. Επιπρόσθετα, ο έντονος ανταγωνισμός και οι πιθανές συνέπειες για το μέλλον τους εντείνουν το άγχος και τους κάνουν πιο ευάλωτους ψυχικά. Γι’ αυτό επιβάλλεται όλοι μας να δούμε αυτήν την περίοδο σαν μια φάση «κρίσης», που δημιουργεί για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα αυξημένες ανάγκες, οπότε χρειάζονται και αυξημένα αποθέματα ενέργειας και ευελιξίας από το μαθητή και την οικογένεια.

Η κορύφωση του άγχους εκφράζεται διαφορετικά σε κάθε μαθητή. Κάποιοι ταράζονται εμφανώς, κλαίνε, δυσκολεύονται να φάνε ή να κοιμηθούν. Άλλοι γίνονται ευέξαπτοι και έχουν εκρήξεις θυμού. Κάποια παιδιά παλινδρομούν για λίγο σε συμπεριφορές μικρότερης ηλικίας. Για παράδειγμα δε θέλουν να μένουν μόνα τους, αποζητούν την αγκαλιά και τη συντροφιά των γονιών, ζητούν να κοιμηθούν μαζί με την μητέρα τους για ανακούφιση. Κάποια παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν και θέλουν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια τελευταία στιγμή, πριν από τις εξετάσεις. Ακόμη, όμως, και εκείνοι που παραμένουν επιφανειακά ήρεμοι και συγκροτημένοι, εσωτερικά ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σκοινί αυτήν την περίοδο. Θυμάμαι ενδεικτικά την περίπτωση ενός μαθητή που φαινόταν εκπληκτικά ήρεμος κατά την περίοδο των εξετάσεων και, αφού εκείνες ολοκληρώθηκαν με θετικά αποτελέσματα, του «βγήκε» το άγχος και η ένταση και πέρασε ένα μικρό επεισόδιο αϋπνίας και ξεφαντώματος για τρία μερόνυχτα! Βέβαια, κατόπιν επανήλθε σε κανονικούς ρυθμούς ζωής, αλλά η περίπτωσή του έμεινε καρφωμένη στο μυαλό μου σαν μια υπενθύμιση της ευάλωτης ψυχικής ισορροπίας των παιδιών την περίοδο των Πανελληνίων. Επομένως, μέσα από το πρίσμα των Πανελληνίων σαν μια φάση κρίσης, οι παραπάνω εκδηλώσεις άγχους, ακόμη και αν φαίνονται υπερβολικές ή ασυνήθιστες για τους διαγωνιζόμενους μαθητές, είναι γενικά φυσιολογικές και υποχωρούν, όταν ολοκληρωθεί η δοκιμασία.

Βέβαια, υπάρχουν περιπτώσεις- πολύ λίγες ευτυχώς- που τα συμπτώματα άγχους και συναισθηματικής ταραχής είναι τόσο έντονα ή παρατεταμένα που οι γονείς χρειάζεται να ζητήσουν τη συμβουλή ειδικού. Συνήθως, όμως, αυτό δε χρειάζεται. Αυτό που πρωτίστως έχουν ανάγκη οι υποψήφιοι αυτή τη περίοδο είναι ένα πλαίσιο σταθερότητας, ηρεμίας και στήριξης από την οικογένειά τους. Χρειάζονται τους γονείς να είναι «εκεί»[3] για αυτούς, να τους θυμίσουν ότι πρέπει να τρώνε και να κοιμούνται ικανοποιητικά, να τους ενθαρρύνουν να κάνουν διαλείμματα, να συζητάνε μαζί τους ή απλώς να ακούνε τις ανησυχίες τους και να τους καθησυχάζουν. Να τους δώσουν μια αγκαλιά ή να μείνουν μαζί τους, αν αυτό τους ζητηθεί από τα παιδιά τους. Να μην τρομάζουν ούτε να απελπίζονται, όταν το παιδί τρομάζει. Το κυριότερο: Να τους θυμίζουν ότι οι ίδιοι θα είναι εκεί, για να τους αποδεχτούν και να τους στηρίξουν όποια και αν είναι τα αποτελέσματα (των γραπτών εξετάσεων)!

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου.

[2] Η «αυλαία» των Πανελληνίων Εξετάσεων του 2020 αρχίζει μεθαύριο Δευτέρα 15 Ιουνίου για τα Γενικά Λύκεια (ΓΕΛ). Μια ημέρα αργότερα, την Τρίτη 16 Ιουνίου, αρχίζουν οι Πανελλήνιες για τα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ). Συμμετέχουν περίπου 102.000 μαθητές για μια από τις 77.970 θέσεις της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

[3] Η λέξη μπήκε σε εισαγωγικά ως μια επισήμανση και για εκείνους τους γονείς που είναι διαζευγμένοι. Ο γονέας που δεν έχει την επιμέλεια του παιδιού είναι «εκεί», όταν μιλάει με το παιδί του, αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους φόβους του κ.τ.λ..  Ενέργεια, βέβαια, που πρέπει να γίνεται διαχρονικά και όχι μόνο την περίοδο των εξετάσεων, εννοείται…

Παλιότερα έλεγαν: «Δάσκαλος γεννιέται κανείς, δε γίνεται!». Σήμερα, όμως;

Ψύχραιμη ματιά

                                                                                                      

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος[1]

                                                                                        

Παλιότερα έλεγαν: «Δάσκαλος γεννιέται κανείς, δε γίνεται!». Σήμερα, όμως;[2]

Το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών αποτελεί διαχρονικά το «αγκάθι» κάθε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Δικαιολογημένα, καθώς το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι από τη φύση του πολυσύνθετο και απαιτητικό, με συνέπεια η αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου να είναι εκ προοιμίου μια ιδιαιτέρως σύνθετη υπόθεση.

Η αποτελεσματικότητα της εκπαιδευτικής λειτουργίας δεν ποσοτικοποιείται εύκολα σε ρούμπρικες (=κλίμακες διαβαθμισμένων κριτηρίων) αξιολόγησης αλλά συνδέεται εν πολλοίς με την αποτίμηση «εσωτερικών» χαρακτηριστικών. Πώς άραγε μπορεί να αποδοθεί σε κλίμακα η αγάπη για τον άνθρωπο και δη για τα παιδιά, που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό των θεραπόντων των ουμανιστικών επιστημών; Άλλωστε, η καθημερινή τριβή των εκπαιδευτικών με την τάξη άλλους αναβαπτίζει και ενδυναμώνει –ελπίζουμε τους περισσότερους– και άλλους φθείρει και απωθεί.

Τις παλαιότερες εποχές έλεγαν «Δάσκαλος γεννιέται κανείς, δε γίνεται!». Και φαίνεται ότι αυτό ίσχυε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σήμερα, όμως, ο δάσκαλος για να είναι αποτελεσματικός στο έργο του, πρέπει να ε  ίναι πάνω από όλα «άνθρωπος της εποχής του»: επικοινωνιακός, ψηφιακά γραμματισμένος, με πληθώρα ενδιαφερόντων που εδράζονται και σε άλλα πεδία εκτός του διδακτικού του αντικειμένου. Να είναι δηλαδή, συν τοις άλλοις, ένας ικανός μάνατζερ «εύπλαστου» και συγχρόνως δύστροπου ανθρώπινου δυναμικού (των εφήβων μαθητών του), κοντολογίς ένας τύπος ενδιαφέρων και όχι ανιαρός.

Από την άλλη πλευρά, η πραότητα, η ηρεμία και η υπομονή που χαρακτήριζε τους αυθεντικούς δασκάλους παλαιότερων εποχών συνεχίζουν να αποτελούν σταθερές αξίες και στην «ταραγμένη» εποχή μας. Τα παιδιά σήμερα έχουν  περισσότερα ερεθίσματα και ενδιαφέροντα, η σκέψη τους είναι ευέλικτη και ασυγκράτητη, διεκδικούν και αντιδρούν. Συνεπώς, η χαλιναγώγησή τους και η μύησή τους στους κανόνες του κοινωνικού συνόλου και της ιεραρχίας απαιτεί από τον εκπαιδευτικό λεπτούς χειρισμούς, «τρόπο».

Δυστυχώς αυτός ο «τρόπος» διδάσκεται επιδερμικά στους αποφοίτους των καθηγητικών σχολών, οπότε, όταν έρχεται η ώρα της «πράξης» στην τάξη, απαιτεί κόπο και προσήλωση, για να τον εγκολπωθεί κανείς. Είναι η παιδαγωγική επάρκεια και η συμβουλευτική των μαθητών που κάνει τη διαφορά και αγγίζει τις ευαίσθητες κεραίες των νέων ή τους οδηγεί στην απάθεια και την απαξίωση του εκπαιδευτικού και του έργου του.

Τέλος, φθάσαμε να θεωρούμε παράμετρο ήσσονος σημασίας, σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα, τη γνωστική επάρκεια ή ανεπάρκεια κάθε εκπαιδευτικού. Στην πραγματικότητα καθόλου δεν είναι. Προφανώς το σύγχρονο σχολείο έχει ανάγκη από στέρεα καταρτισμένους δασκάλους, που έχουν εμβαθύνει στη γνώση, ανθρώπους καλλιεργημένους και καλλιεπείς. Πάντως, χαρακτηρισμοί, καθ’ υπερβολήν πάντα, όπως «τέρας της γνώσης» ή «κινητή βιβλιοθήκη» μάλλον ανήκουν στο λεξιλόγιο των πατεράδων μας, όταν εκείνοι ήταν μαθητές και σιγά-σιγά φθίνει…

Πού καταλήγουμε; Ο σύγχρονος δάσκαλος πρέπει να είναι πειστικός και επιδραστικός. Να πείθει τους μαθητές του για την αναγκαιότητα απόκτησης της συγκεκριμένης γνώσης και μάθησης και να τους υποδεικνύει το δρόμο πώς θα την κατακτήσουν. Το εύρος της γνώσης είναι τεράστιο καθώς και οι πηγές από όπου μπορεί να την προσεγγίσει κανείς, με πρώτη και κύρια το διαδίκτυο.

Και κάτι τελευταίο σε σχέση με το ρόλο του δασκάλου στο σχολείο: Δε γνωρίζω βέβαια εάν μπορεί να αποτιμηθεί αξιολογικά με την ευκολία που ποσοτικοποιούνται οι μεταπτυχιακοί τίτλοι και άλλες ακαδημαϊκές περγαμηνές, ωστόσο «πραγματικό» Δάσκαλο θεωρώ εκείνον που καταφέρνει να παραδειγματίζει με το ήθος και τη συμπεριφορά του και να αποτελεί αξιακό φορέα κάθε κοινωνίας ή μικρο-κοινωνίας. Αλλά αυτά τα προσόντα δεν περιλαμβάνονται καν στις ρούμπρικες της αξιολόγησης…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στο φύλλο του Σαββατοκύριακου της εφημερίδας "Πρωινός Τύπος" Καρδίτσας.

[2] Κείμενο του συναδέλφου εκπαιδευτικού Βασίλη Πλατή (Μουσικό Σχολείο Γιαννιτσών Πέλλας), διασκευασμένο από τον έχοντα την επιμέλεια της στήλης.