ΚΕΙΜΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ Α1' ΤΑΞΗΣ, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

 

Επιπλέον στοιχεία για το κείμενο 

«Ο παππούς και το εγγονάκι», σχολικό βιβλίο, σελ. 43

 

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=xasfCUkTcbU

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=C9rR0c3OPLQ&t=338s

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Β1, 2, 3 ΤΑΞΗΣ, 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

 

 

ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΞΑΣΚΗΣΗΣ στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

 

Στις παρακάτω προτάσεις να υπογραμμίσετε το υποκείμενο και να δηλώσετε τη μορφή που έχει.  (Βλέπε, σχολικό βιβλίο, σελ. 14-15)

 

1.   Ο φοβισμένος δεν ενεργεί σωστά. →

2.   Άνθισαν οι μυγδαλιές! →

 

3.   Την παράσταση έκλεψε ένα σκυλάκι. →

 

4.   Οι νέοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. →

 

5.    Η συντροφιά σου είναι πολύ ευχάριστη. →

 

6.   Κι εσύ ήρθες πολύ αργά! →

 

7 .   Κάποιοι δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη. →

 

8.    Πρέπει  να μιλήσουμε οι δυο μας. →

 

9.    Ο βρεγμένος τη βροχή δε την φοβάται. →

Μη μας βρίζεις και μας κουτουλάς!

 

Ψύχραιμη ματιά

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

                                 Μη μας βρίζεις και μας κουτουλάς!

 

Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, όσο βαστά στη χώρα μας η οικονομική κρίση γιατροί, νοσηλευτές και εκπαιδευτικοί στηρίζουν αυτοί και μόνο αυτοί τη δημόσια παιδεία και υγεία.

Ιδιαίτερα για εμάς τους εκπαιδευτικούς το παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο μας είναι καθοριστικό. Καλούμαστε να σηκώσουμε ένα κοινωνικό βάρος, πάνω και πέρα από τις θεσμικές υποχρεώσεις μας. Και το κάνουμε. Γιατί είμαστε παιδαγωγοί και διαπαιδαγωγούμε όχι μόνο με τη διδασκαλία. Γιατί ξέρουμε κάτι πολύ βασικό, ότι «μόνο εκείνοι που κατέχουν τα κλειδιά της ελευθερίας και των ονείρων θ’ ανοίξουν το σχολείο σε μία ανοιχτή κοινωνία»[1].

Το ίδιο κάνουμε και τώρα στην υγειονομική κρίση που προκαλεί η παρουσία του κορωνοϊου: Εφαρμόζουμε τα μέτρα προστασίας, όπως έχουν προσδιοριστεί από τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς. Αγωνιζόμαστε να καλύψουμε την ανικανότητα και τα κενά της ελλειμματικής κυβερνητικής πολιτικής στον πολύ ευαίσθητο και σημαντικό θεσμό της εκπαίδευσης. Δεχτήκαμε επιθέσεις κάθε είδους. Πολλές φορές μας απαξίωσαν, μας λοιδόρησαν, μας έβρισαν, μας έδειξαν με το δάχτυλο, μας κούνησαν το δάχτυλο, μας απείλησαν, μας είπαν τεμπέληδες, αγράμματους, μας εξαθλίωσαν οικονομικά, μας διέλυσαν κοινωνικά και ψυχολογικά, μας εξάντλησαν εργασιακά και μας έβαλαν να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.

Ωστόσο, εμείς δεν εγκαταλείψαμε μαθητές και ασθενείς, δεν προδώσαμε τα σχολεία, όπως και οι γιατροί και οι νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος Υγείας δεν εγκατέλειψαν τους ασθενείς και ασθενούντες πολίτες. Ούτε τώρα θα το κάνουμε.

Γι’ αυτό έχουμε την αξιοπρέπεια να κοιτούμε κατάματα τον κάθε σας,  λέγοντας:

Εσύ γονιέ που σήκωσες το χέρι και κουτούλησες τον καθηγητή του παιδιού σου στα Χανιά ή χτύπησες τη δασκάλα του παιδιού σου στο Ηράκλειο, το παιδί σου το ίδιο κουτούλησες και χτύπησες χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτά που σου φταίνε τους έχεις στο απυρόβλητο, καημένε.

Εσύ συννέλληλα  που κοιτάς λοξά το γιατρό ή τη Νοσηλεύτρια, όταν μπαίνει στην πολυκατοικία, επειδή φοβάσαι μην κολλήσεις τον ιό, για σένα δίνει τη μάχη με απλήρωτες υπερωρίες και ατελείωτες ώρες δουλειάς. Μια αγκαλιά τού πρέπει έστω και από μακριά. Για σένα ξενυχτάει καημένε, γιατί οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας δε φτάνουν και ίσως χρειαστεί να διαλέξει αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις. Μη μας βρίζεις, λοιπόν, και μη μας κουτουλάς!

Γιατί γνωρίζουμε, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες βέβαια, ότι η εκπαίδευση, η μόρφωση, η Παιδεία δεν μπορεί παρά να είναι οι πρώτιστες αξίες κάθε κοινωνίας, επομένως και της δικής μας, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μέλλον για τη χώρα μας. Και ως εκ τούτου, εμείς οι εκπαιδευτικοί, έστω αυτοί που είναι ταγμένοι ψυχή τε σώματι στο λειτούργημά τους, θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή, εκπληρώνοντας τον κοινωνικό μας ρόλο, αφού ξέρουμε πως…

«Όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

Όπως και να ’ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Όπως και να ’ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ στη ζωή. Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή[3]».

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Ραούλ Βανεγκέμ, Βέλγος Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

[3] Πάνος Φαλάρας, Ποιητής, δημοσιογράφος κι ένας από τους πολυγραφότερους στιχουργούς της ελληνικής δισκογραφίας

 

Πάμε, λοιπόν!

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

                                                         Πάμε, λοιπόν!

 Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά! Μια ιδιαίτερα παράδοξη σχολική χρονιά, αφού όλος ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας. Ωστόσο, το άνοιγμα των σχολικών μονάδων είναι επιτακτικό, δεδομένου ότι η απώλεια των μαθημάτων θα έχει πολύ βαρύ κόστος για τους μαθητές, επισημαίνουν όλοι οι ειδικοί. Από την άλλη είναι αλήθεια πως το άνοιγμα των σχολείων σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα ολόκληρης της κοινωνίας. «Καλή σχολική χρονιά», είναι η καλύτερη ευχή για κάθε παιδί, για κάθε γονέα παιδιού, για κάθε εκπαιδευτικό και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει (το αντίθετο) από την ομόλογη ευχή της «Καλής χρονιάς» του Γενάρη, γιατί αυτή η ευχή είναι ευχή των παιδιών και των νέων, είναι ευχή μόνο για το μέλλον, γιατί ποτέ η συσσώρευση σχολικών χρόνων δεν παίρνει τη μορφή της συσσώρευσης των χρόνων της ζωής, που πάντα κρύβει και τη μελαγχολία της ηλικίας…

Υπάρχουν πολλά προβλήματα στο Δημόσιο Σχολείο. Τα γνωρίζει η ελληνική κοινωνία. Φέτος με την πανδημία του κορονοϊού αυξήθηκαν. Τη Δευτέρα θα έρθουν στα σχολεία οι μαθητές. Δεν ήρθαν, όμως, τουλάχιστον μέχρι τούτη τη στιγμή οι περιβόητες δωρεάν μάσκες! Εννοείται πως δεν υπάρχουν συσκευές θερμομέτρησης. Κι όμως: Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δίνει οδηγίες που δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη (πχ. κάθε τμήμα χωριστό διάλειμμα, κάθε παιδί θα γευματίζει στο ολοήμερο τμήμα στο θρανίο του, αν σε ένα τμήμα νοσήσει από τον ιό ένας μαθητής θα κλείνει μόνο το τμήμα, λες και ο εκπαιδευτικός δε θα πάει τις επόμενες διδακτικές ώρες να διδάξει σε άλλα τμήματα,  αύξησαν το όριο των μαθητών στα τμήματα εν μέσω πανδημίας και καλούν να τηρούμε τις αποστάσεις κ.α.,).

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες εμείς- εκπαιδευτικοί και μαθητές- θα πάμε να κάνουμε το καθήκον μας.

Πάμε, λοιπόν, μαθητές και μαθήτριες με αισιοδοξία! Να θυμάστε το΄ύτο: είστε η ζωντανή ελπίδα μας, η μαγιά της μεγάλης προσδοκίας και η αταλάντευτη βεβαιότητά μας. Όλη η ζωή μας έχει εσάς στον πυρήνα της. Ποιος δεν ανατρέχει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα στα δικά του σχολικά θρανία, για να συναντήσει τα παιδικά του όνειρα και τους εφηβικούς σχεδιασμούς; Υπάρχει κάποιος που δε νοσταλγεί έστω και μια σκηνή της σχολικής ζωής του; Μήπως αν εμείς οι μεγάλοι μπορούσαμε να είμαστε «μαθητές» σ’ όλη τη ζωή μας, λέω μήπως τότε μόνο θα ήταν πιο όμορφος ο κόσμος μας;

Πάμε συνάδελφοι εκπαιδευτικοί με αισιοδοξία! Ας παρατηρήσουμε και ας στοχαστούμε βλέποντας το αβέβαιο περπάτημα ενός μικρού παιδιού προς το σχολείο της γειτονιάς του, τα πειράγματα και τα τιτιβίσματα της παιδικής παρέας που γεμίζουν χαρούμενα τους δρόμους της κρίσης και της απογοήτευσης των μεγάλων. Αυτές οι αμέτρητες καθημερινές πορείες προς το σχολείο σ’ όλη την Ελλάδα δεν είναι οι γέφυρες για την κατάκτηση του φωτεινού μέλλοντός μας, για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας, για την ομορφιά της ζωής μας; Γι΄αυτό το έχω ξαναγράψει: Είμαστε τυχεροί όσοι είμαστε Δάσκαλοι!

Πάμε λοιπόν! Ας αγαπήσουμε πιο πολύ τους μαθητές και τις μαθήτριες και αυτοί ας αγαπήσουν το Σχολείο, τη Γνώση και εμάς τους εκπαιδευτικούς τους! Είναι μια αγάπη ενιαία και αδιαίρετη ως ενότητα. Ειδάλλως είναι ελλειμματική…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)