Ποιος είναι ο πραγματικά καλός μαθητής; (Α΄ Μέρος)

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

H αντίστροφη μέτρηση για το πρώτο κουδούνι στις σχολικές μονάδες πλησιάζει. Σε δεκαπέντε ημέρες (Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου) θα πρέπει να παρουσιαστούν στα σχολεία τους οι μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίων και Λυκείων. Είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή- νομίζω- για ένα ενδιαφέρον, θέλω να πιστεύω, κείμενο, αφιερωμένο  σε αυτούς που αγωνιούν και πασχίζουν καθημερινά για την προκοπή των παιδιών τους. Μιλώ για τους γονείς. Το κείμενο αυτό θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη  (για την οικονομία του χώρου που φιλόξενα μου παραχωρείται από τον Π.Τ.)[2].

 

 

Ποιος είναι ο πραγματικά καλός μαθητής; (Α΄ Μέρος)

 

Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει με το σχολείο και τα μαθήματα αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν, δηλαδή, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις αλλά και την ευχαρίστηση, το παιχνίδι, την παρέα με συνομηλίκους, την τεμπελιά και το χασομέρι, που είναι και αυτό απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να εγκαταλείψει την προσπάθειά του, επειδή «κάηκε» από τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Παιδείας[3], οι Έλληνες μαθητές αφιερώνουν πολύ περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως στο σχολείο από τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους. Και δεν είναι μόνο τα σχολικά μαθήματα. Έρευνα δείχνει ότι ένας μαθητής Γυμνασίου, μετά τις ώρες του σχολείου (32 εβδομαδιαίως), έχει τουλάχιστον 4 ώρες καθημερινά φροντιστήριο, το οποίο επιβαρύνει το καθημερινό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τις ώρες του διαβάσματος. Σύνολο 50 με 60 ώρες εβδομαδιαίως! Οι Έλληνες μαθητές εργάζονται περισσότερο και από έναν φιλόδοξο επαγγελματία! Έτσι, μένει ελάχιστος χρόνος για ξεκούραση.

Ας έρθουμε όμως ξανά στο επίκεντρο του θέματος μας. Καλός μαθητής είναι και αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες αλλά μπορεί να πέφτουν, όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου ούτε για τους γονείς του και κατά συνέπεια ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι και αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σ’ άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι και αυτός που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα, πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω και εξωσχολικά. Επομένως, ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.

Πολλές έρευνες πάνω στους έφηβους και νέους ενήλικες διαπίστωσαν ότι μόνο 25% περίπου των εφήβων θεωρούν τις εξαιρετικές σχολικές επιδόσεις πολύ σημαντικές, για να τα καταφέρουν στη ζωή τους. Άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι οι καλοί βαθμοί είναι σημαντικοί αλλά όχι πρωταρχικής σημασίας για την κατοπινή πορεία ενός ανθρώπου. Το υπόλοιπο 50% των νέων είναι πεπεισμένοι ότι οι σχολικοί βαθμοί δεν έχουν σημασία για την επαγγελματική σταδιοδρομία, μελλοντικούς μισθούς και αναγνώριση. Μήπως δεν έχουν και πολύ άδικο;

Εν κατακλείδι καλός μαθητής δεν είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους. Όμως οι γονείς, δυστυχώς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα τείνουν να παίρνουν σαν βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις εκτιμάνε βέβαια οι ίδιοι με δικά τους κριτήρια) να πάει καλά στις Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή».

Αυτό είναι λάθος. Για το καλό των παιδιών είναι προτιμότερο να αξιολογούμε τις σχολικές επιδόσεις την κάθε στιγμή, χωρίς να «αλληθωρίζουμε» προς το μέλλον. Να βλέπουμε τις προσπάθειες που καταβάλλουν κάθε στιγμή. Στην κάθε σχολική τάξη που πηγαίνουν. Να αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και προπάντων τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.

Συνεχίζεται…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Κείμενο διασκευασμένο από μένα πάνω στις απόψεις της κας Λουίζας Βογιατζή, Σύμβουλου Προσωποκεντρικής Προσέγγισης.

[3] Απόστολος Λακάσας (βλέπε https://www.kathimerini.gr/society/333568/to-vary-orario-ton-ellinon-mathiton/)

 

Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου[2]

 

Αναμφισβήτητα το σημαντικότερο (και συνάμα τραγικότερο) γεγονός αυτού του καλοκαιριού ήταν οι καταστροφικές πυρκαγιές πρωτίστως στην Βόρεια Εύβοια και την Αττική, αλλά και στην Πελοπόννησο και αλλού το πρώτο εικοσαήμερο του μήνα που διανύουμε. Έχασαν τα σπίτια, το βιός και τις δουλειές τους χιλιάδες πολίτες. Ο πόνος τους είναι ανείπωτος. Τα πολιτικά κόμματα- που σημειωτέον ενεργούν με κυριότερο γνώμονα τη διαιώνισή τους- έπραξαν τα «αναμενόμενα», όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό στη χώρα μας: Το κόμμα που κυβερνά υποστήριξε ότι έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και πάντως όσο και αν «προσπαθεί να βρει λάθη που έγιναν και ποιες είναι οι ευθύνες, δεν μπορούν να εντοπίσουν μεγάλα λάθη επιχειρησιακά». Κυριότερο επιχείρημα του είναι ότι δε χάθηκαν ανθρώπινες ζωές! (Σημειώνω ότι υπήρξαν νεκροί. Λίγοι μεν, πάντως υπήρξαν!).

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν την κυβέρνηση πως δεν έκανε τίποτα σωστό, διότι είναι ανίκανη. Και η ζωή συνεχίζεται με ευχές και κάποια ημίμετρα για τους πληγέντες. Σημαντικό (και βρώμικο θα ’λεγα) ρόλο παίζουν τα ιδιωτικά- κυρίως- τηλεοπτικά κανάλια που ένα γεγονός, το φορτίζουν, το διογκώνουν και ξαφνικά το «ρίχνουν» στην αφάνεια, ασχολούμενα με άλλα θέματα επικαιρότητας, με πρώτο και καλύτερο την τρομολαγνεία στο θέμα του κορωνοϊού, ενώ το σωστό θα ήταν με τη συνεχή παρουσίασή του στις σωστές, βέβαια, διαστάσεις να πιέζουν την εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει άμεσα και ολοκληρωμένα έργα αποκατάστασης των ζημιών της περιοχής και των ανθρώπων που καταστράφηκαν.

Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου. Η Φύση και Άνθρωπος συνδέονται με ένα πανίσχυρο δεσμό μεταξύ τους. Η φύση αποτελεί το βασικό, καθοριστικό, παράγοντα στη βιολογική, ψυχική και πνευματική ζωή του ανθρώπου, ενώ διαμέσου αυτής διαμορφώνεται όλη του η υπόσταση. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε και εξελίχθηκε εντός της, η μεταξύ τους σχέση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχέση μητέρας – παιδιού. Μέσα σε αυτή έμαθε να επιβιώνει, να προστατεύεται, να βρίσκει τροφή και να κοινωνικοποιείται. Επιπλέον, η μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι κρίσιμης σημασίας για την ψυχική του υγεία, καθώς βρίσκει ψυχική γαλήνη και ανάπαυση, ξεπερνάει το άγχος που του δημιουργούν οι σύγχρονες, γκρίζων αποχρώσεων, πόλεις και μοιράζεται με την πλάση το αίσθημα της ελευθερίας που ενυπάρχει σε αυτή.

Κι όμως… Σήμερα ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον, με συνέπεια να απουσιάζει ο απαιτούμενος σεβασμός. Οι δραστηριότητες του έχουν ως αποτέλεσμα την οικολογική καταστροφή σε μη αναστρέψιμο βαθμό, και ως εκ τούτου προκαλούν τη διατάραξη της φυσικής ισορροπίας που εσχάτως όλο και πιο πολύ ακούμε να αποκαλείται κλιματική αλλαγή ή– πιο εύστοχα- κλιματική κρίση.  Έχουμε ως όντα μετατραπεί σε ασεβή και εγωιστικά πλάσματα, με σοβαρή έλλειψη οικολογικής συνείδησης και άκριτη επιδίωξη οικονομικού κέρδους.

Όμως, η παράβαση αυτής της τάξης και της αρμονίας έχει ως επακόλουθο τα οικολογικά προβλήματα και η «τίσις», η τιμωρία που μας επιβάλλει η Φύση για την αδικία που διαπράττουμε εναντίον της είναι πολλαπλή: υπερθέρμανση του πλανήτη, έντονα καιρικά φαινόμενα (περίοδοι ξηρασίας, θυελλώδεις ανέμους και θανατηφόρες πυρκαγιές, καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις ή έντονους χιονιάδες).

Τί τραγικό, φίλοι μου! Επιδιώκουμε ποιότητα στη ζωή μας, εκμεταλλευόμενοι βάναυσα τη Μητέρα μας Φύση, αλλά προεικονίζουμε με μαθηματική ακρίβεια την καταστροφή μας ως είδος…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος" στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Με τη λέξη «ανθρώπου», δεν εννοώ τον ανόητο που αποφάσισε εκείνη τη- μοιραία, όπως αποδείχτηκε- μέρα με τόσα μποφόρ αέρα να κάψει ξερόχορτα ή τον άλλον που έκανε ηλεκτροσυγκόλληση (!), αλλά το ον «Άνθρωπος» γενικότερα.

Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαιότητα (Γ΄ Μέρος)

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

 

Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαιότητα (Γ΄ Μέρος)

 

Σ' έναν από τους βασιλείς της Περσίας αποδίδεται η εξής διδακτική ιστορία. Πρόκειται για το Δαρείο τον Α' τον επονομαζόμενο Μέγα. Ο Δαρείος, μόλις ανέλαβε την εξουσία, προγραμμάτισε μια σειρά από οικονομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις στο περσικό κράτος.

 Ήθελε τα κράτη που κατέκτησαν οι προκάτοχοί του να τα οργανώσει, για να διοικούνται καλύτερα. Για το σκοπό αυτό έλαβε κάποια μέτρα. Μεταξύ αυτών ήταν η ίδρυση κτηματολογίου το έτος 522 π. Χ., για να γνωρίσει τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους. Είχε φροντίσει να καταβάλλεται και ο ονομαζόμενος έγγειος φόρος. Ένα άλλο μέτρο ήταν η ίδρυση σχολείου πολιτειών για την εκπαίδευση των πολιτικών και στρατιωτικών υπαλλήλων.

Με αφορμή την ιωνική επανάσταση των Ελλήνων το 499 π. Χ. αποφάσισε να επιτεθεί εναντίον των Ελλήνων, για να εκδικηθεί τις πόλεις της Ελλάδας, Αθήνα και Ερέτρια, που βοήθησαν τους Έλληνες στη Ιωνία (Μικρά Ασία). Στην πραγματικότητα ήθελε να υποτάξει την Ελλάδα, για να αισθάνεται, όπως έλεγε, ασφαλής στη Μικρά Ασία. Άρχισαν, λοιπόν, οι πολεμικές προετοιμασίες. Ταυτόχρονα έστειλε στην Ελλάδα δικούς του ανθρώπους, για να κατασκοπεύσουν την επικρατούσα κατάσταση και να τον αναφέρουν. Ήρθαν οι άνθρωποί του, όπως υπολογίζεται το 496 π. Χ. και περιήλθαν όλη την Ελλάδα.

Τη χρονιά εκείνη η Ελλάδα είχε την 71η Ολυμπιάδα. Οι Πέρσες κατάσκοποι έφτασαν στην Πελοπόννησο. Πήγαν και στην Αρχαία Ολυμπία. Εκεί θαύμαζαν τη γενναιότητα και το αγωνιστικό πνεύμα των αθλητών. Ύστερα από κάποιες ημέρες γύρισαν στην πατρίδα τους την Περσία. Παρουσιάστηκαν στο Δαρείο να εκθέσουν τις απόψεις τους. Είπαν πολλά και διάφορα. Μίλησαν για τη φτώχεια των κατοίκων που είδαν, για τους δρόμους και τον πολιτισμό μας.

Όλοι συμφωνούσαν στο ότι, αν γινόταν πόλεμος εναντίον της φτωχής Ελλάδας, τα περσικά στρατεύματα θα «έκαναν περίπατο». Ο τελευταίος, ωστόσο, από τους συνομιλητές είχε άλλη άποψη. Το ενδιαφέρον του στράφηκε στην περιγραφή των Ολυμπιακών Αγώνων. Επισήμανε στο βασιλιά ότι ο στρατός των Ελλήνων θα ήταν βέβαια λίγος, αλλά γενναίος. Του έκανε εντύπωση η βράβευση των ολυμπιονικών γι' αυτό είπε στο βασιλιά. «Έναν λαό ο οποίος αγωνίζεται μέσα στο στίβο για ένα κλαδί από την ελιά, δύσκολα θα τον νικήσουμε, Βασιλιά μου», κατέληξε. Ο Δαρείος δεν έλαβε υπόψη την επισήμανση αυτού του συμβούλου. Ωστόσο, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Περσικοί πόλεμοι που ακολούθησαν έδειξαν πόση σημασία είχε το αγωνιστικό πνεύμα των αθλητών μέσα στη μάχη. Ο δεκαετής και πλέον πόλεμος 490-479 π.Χ. ήταν ένας θρίαμβος της ανδρείας και της πολεμικής αρετής των Ελλήνων.

Συνεχίζεται…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο της Τετάρτης και του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)