Ψάχνουμε να δούμε
τι φταίει, γενικώς και ειδικώς: Για την πανδημία, τον εκφυλισμό της κοινωνίας
μας, την αυξημένη εγκληματικότητα-παραβατικότητα και εσχάτως τις…
γυναικοκτονίες που τείνουν να εξελιχθούν κι αυτές σε… πανδημία.
Η πατριαρχία σου
λέει… Τώρα ποια πατριαρχία (ή μητριαρχία) υπάρχει στις μέρες μας με τις
διαλυμένες οικογένειες στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι ένα ερώτημα.
Τα παιδιά φορτωμένα
με τόσα ψυχολογικά εξαιτίας των πολλαπλών εγωισμών μας ή της «ζωής που δεν
ζήσαμε».
Οι μεγάλοι λοιπόν
που είτε έτσι είτε αλλιώς κι αυτοί «έχουν ψυχή» (και πάνω απ’ όλα δικαιώματα….
γιατί στις υποχρεώσεις έχουν χάσει τον μπούσουλα), αντί να κάνουν/με την
αυτοκριτική μας, τα φορτώνουμε… στους διπλανούς.
Προέχουν άλλωστε οι
σωματικές μας απολαύσεις και το ατομικό βόλεμά μας.
Την αγάπη και την
συμπόνια για τον συνάνθρωπο την αφήσαμε στους όποιους φιλανθρωπικούς …
συλλόγους και ξεγνοιάσαμε.
Η ζωώδης,
αποκλειστικά υλιστική ζωή είναι κυρίαρχη ενώ η όποια πνευματική έχει χαθεί στη
μετάφραση (βλέπε: τον διχασμό και του πνευματικού-θρησκευτικού κόσμου στο θέμα
της πανδημίας, παλαιότερα στο -προσφυγικό- μεταναστευτικό και πάει λέγοντας).
Η αλαζονεία
ότι εμείς είμαστε και κανένας άλλος. Ότι σε όλα έχουμε εμείς δίκιο και οι άλλοι
λάθος είναι το κύριο χαρακτηριστικό της απολυτότητας (αλλά και της απολυταρχίας
των από πάνω).
Για αυτό και οι
καθημερινές διαψεύσεις των μεν και των δε, είναι βροχή με θανάτους κι από τις
δύο πλευρές.
Το βλέπουμε και
στον επιστημονικό κόσμο.
Η αλαζονεία της
γνώσης είναι επίσης σημείο των καιρών.
Οι άνθρωποι-οι
επιστήμονες εν προκειμένω- θα πρέπει να χρησιμοποιούν την γνώση τους προς
όφελος της κοινωνίας και όχι για να ενισχύουν τον εγωισμό τους και την
ματαιοδοξία τους.
Η απόκτηση πτυχίων
δείχνει ανθρώπους που έχουν καλλιεργήσει το πνεύμα τους με πολύ κόπο, μόχθο και
πειθαρχία. Κάποιοι μάλιστα που ανήλθαν από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, το
κατόρθωσαν με ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Τι γίνεται όμως
όταν κατά την διαδικασία κατάκτησης της γνώσης έχει υπεισέλθει (λόγω χαρακτήρα,
συνθηκών ή τέλος πάντων κάποιου «ανοικτού παραθύρου» που βρήκε και μπήκε)
κάποια ισχυρή δόση αλαζονείας;
Κι εδώ είναι το
παράδοξο αλλά και αξιοπρόσεχτο. Κάποιοι άνθρωποι απλοί, απαίδευτοι,
ακαλλιέργητοι (λόγω συνθηκών κ.λπ) χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη φυσική
ευγένεια, αγνότητα, αθωότητα και ταπεινοφροσύνη.
Από την άλλη
άνθρωποι μορφωμένοι βλέπουμε να έχουν μια σκαιότατη και βαναυσότατη
συμπεριφορά. Πόσες φορές έχουμε δει ανθρώπους μορφωμένους να διακατέχονται από
απίστευτη αίσθηση υπεροχής, έπαρση και υπεροψία;
Είναι πραγματικά
αξιοπερίεργο και πολύπλοκο να εξηγηθεί πως οι άνθρωποι «θρονιάζουν» τον εγωισμό
τους πάνω στη γνώση την οποία έτυχε να κατακτήσουν.
Όπως λέμε για τη
μέθη της εξουσίας, βλέπουμε να υπάρχει και η μέθη της γνώσης που δεν οδηγεί απλά
σε παραλογισμό, αλλά κάποτε αγγίζει και τα όρια της… αυτοθέωσης.
Η διάψευση των
όποιων βεβαιοτήτων, σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων και επιστημόνων (ευκαιρίας
δοθείσης από την πανδημία που χτυπάει αδιακρίτως τους πάντες και ανατρέπει
προβλέψεις και εκτιμήσεις) κάπου έρχεται να προσγειώσει ανώμαλα, τέτοιες
αλαζονικές βεβαιότητες και λογικές.
Ο ίδιος ο σοφός
Σωκράτης είχε επίγνωση της άγνοιάς του λέγοντας την περίφημη φράση «Έν οἶδα
ὅτι
οὐδὲν
οἶδα» («Ένα μόνο πράγμα
γνωρίζω, ότι δε γνωρίζω τίποτα»), αντιτιθέμενος στην υπεροψία και σε αυτή την
μέθη της αυτοεπιβεβαίωσης, της κορυφής στον τομέα μου.
Είναι
χαρακτηριστική η παρομοίωση της γνώσης σαν ένα χωνί που όσο πιο πολύ την
κατακτά κανείς, τόσο εκείνη διευρύνεται. Όσα περισσότερα δηλαδή μαθαίνουμε,
άλλα τόσα συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέρουμε…
Μέσα σε όλο λοιπόν
αυτό τον ορυμαγδό της επικαιρότητας και όσων μας επιβάλλουν οι σύγχρονοι σοφοί-
ειδικοί- κυβερνώντες και λοιποί ταγοί να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου
ως τάχα επικυρίαρχοι (άνδρες- γυναίκες, εμβολιασμένοι- ανεμβολίαστοι,
μορφωμένοι-αμόρφωτοι, πλούσιοι-φτωχοί, αξιωματούχοι- απλοί πολίτες και κάθε
είδους τεχνητοί διαχωρισμοί).
Εμείς, κόντρα (όχι
σε αυτούς, αλλά σε αυτή την κατάσταση που επιχειρούν να επιβάλουν) ας
αντιπαραβάλλουμε τη φυσική ευγένεια, την ανιδιοτελή αγάπη, τη συμπόνια, την
ανθρωπιά, την εντιμότητα, τους καλούς τρόπους, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο
όποιος κι αν είναι αυτός.
Και επειδή ακόμα
και από μια καλά δομημένη προσωπικότητα, κάποια στιγμή στη ζωή μας, κάποιες
πέτρες, για διάφορους λόγους και αιτίες θα καταρρεύσουν (ακόμη και όλο το
οικοδόμημα τυχαίνει καμιά φορά), έχουμε ηθική υποχρέωση να τις μαζέψουμε σιγά
σιγά και να τις ξαναχτίσουμε πέτρα -πέτρα.
Αν θέλουμε να
λεγόμαστε άνθρωποι και… (μιας και μπαίνουμε σε Χριστούγεννα και γιορτές) οι
ευχές και ο λόγος μας (διά του παραδείγματος πρωτίστως) να πιάνει τόπο.
