Πάμε, λοιπόν!

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

                                                         Πάμε, λοιπόν!

 Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά! Μια ιδιαίτερα παράδοξη σχολική χρονιά, αφού όλος ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας. Ωστόσο, το άνοιγμα των σχολικών μονάδων είναι επιτακτικό, δεδομένου ότι η απώλεια των μαθημάτων θα έχει πολύ βαρύ κόστος για τους μαθητές, επισημαίνουν όλοι οι ειδικοί. Από την άλλη είναι αλήθεια πως το άνοιγμα των σχολείων σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα ολόκληρης της κοινωνίας. «Καλή σχολική χρονιά», είναι η καλύτερη ευχή για κάθε παιδί, για κάθε γονέα παιδιού, για κάθε εκπαιδευτικό και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει (το αντίθετο) από την ομόλογη ευχή της «Καλής χρονιάς» του Γενάρη, γιατί αυτή η ευχή είναι ευχή των παιδιών και των νέων, είναι ευχή μόνο για το μέλλον, γιατί ποτέ η συσσώρευση σχολικών χρόνων δεν παίρνει τη μορφή της συσσώρευσης των χρόνων της ζωής, που πάντα κρύβει και τη μελαγχολία της ηλικίας…

Υπάρχουν πολλά προβλήματα στο Δημόσιο Σχολείο. Τα γνωρίζει η ελληνική κοινωνία. Φέτος με την πανδημία του κορονοϊού αυξήθηκαν. Τη Δευτέρα θα έρθουν στα σχολεία οι μαθητές. Δεν ήρθαν, όμως, τουλάχιστον μέχρι τούτη τη στιγμή οι περιβόητες δωρεάν μάσκες! Εννοείται πως δεν υπάρχουν συσκευές θερμομέτρησης. Κι όμως: Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δίνει οδηγίες που δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη (πχ. κάθε τμήμα χωριστό διάλειμμα, κάθε παιδί θα γευματίζει στο ολοήμερο τμήμα στο θρανίο του, αν σε ένα τμήμα νοσήσει από τον ιό ένας μαθητής θα κλείνει μόνο το τμήμα, λες και ο εκπαιδευτικός δε θα πάει τις επόμενες διδακτικές ώρες να διδάξει σε άλλα τμήματα,  αύξησαν το όριο των μαθητών στα τμήματα εν μέσω πανδημίας και καλούν να τηρούμε τις αποστάσεις κ.α.,).

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες εμείς- εκπαιδευτικοί και μαθητές- θα πάμε να κάνουμε το καθήκον μας.

Πάμε, λοιπόν, μαθητές και μαθήτριες με αισιοδοξία! Να θυμάστε το΄ύτο: είστε η ζωντανή ελπίδα μας, η μαγιά της μεγάλης προσδοκίας και η αταλάντευτη βεβαιότητά μας. Όλη η ζωή μας έχει εσάς στον πυρήνα της. Ποιος δεν ανατρέχει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα στα δικά του σχολικά θρανία, για να συναντήσει τα παιδικά του όνειρα και τους εφηβικούς σχεδιασμούς; Υπάρχει κάποιος που δε νοσταλγεί έστω και μια σκηνή της σχολικής ζωής του; Μήπως αν εμείς οι μεγάλοι μπορούσαμε να είμαστε «μαθητές» σ’ όλη τη ζωή μας, λέω μήπως τότε μόνο θα ήταν πιο όμορφος ο κόσμος μας;

Πάμε συνάδελφοι εκπαιδευτικοί με αισιοδοξία! Ας παρατηρήσουμε και ας στοχαστούμε βλέποντας το αβέβαιο περπάτημα ενός μικρού παιδιού προς το σχολείο της γειτονιάς του, τα πειράγματα και τα τιτιβίσματα της παιδικής παρέας που γεμίζουν χαρούμενα τους δρόμους της κρίσης και της απογοήτευσης των μεγάλων. Αυτές οι αμέτρητες καθημερινές πορείες προς το σχολείο σ’ όλη την Ελλάδα δεν είναι οι γέφυρες για την κατάκτηση του φωτεινού μέλλοντός μας, για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας, για την ομορφιά της ζωής μας; Γι΄αυτό το έχω ξαναγράψει: Είμαστε τυχεροί όσοι είμαστε Δάσκαλοι!

Πάμε λοιπόν! Ας αγαπήσουμε πιο πολύ τους μαθητές και τις μαθήτριες και αυτοί ας αγαπήσουν το Σχολείο, τη Γνώση και εμάς τους εκπαιδευτικούς τους! Είναι μια αγάπη ενιαία και αδιαίρετη ως ενότητα. Ειδάλλως είναι ελλειμματική…

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

Share this

Βασίλης Αλεξίου