Ξαναρίχνω με σεβασμό το βλέμμα μου σ’ αυτούς

                                                          

                                                                              Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

  

Ξαναρίχνω με σεβασμό το βλέμμα μου σ’ αυτούς

Ξαναρίχνω[2] το βλέμμα μου με την πένα μου σ’ αυτούς! Όχι επειδή είναι σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων[3]. Ούτε επειδή τους «έζησα» από κοντά την εποχή που ήμουν έφηβος. Ούτε γιατί τους βλέπω στο πρόσωπο της ηλικιωμένης μητέρας μου. Ούτε εν είδει μνημοσύνου για τον πατέρα μου που «έφυγε» στα 88 του (χωρίς να τον δω ποτέ καταθλιπτικό ή να παραπονιέται ότι «κάτι έχει και δεν μπορούν να το βρουν οι γιατροί»). Ούτε από υστεροβουλία, επειδή, όπως λέει ο λαός: «εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι (δηλαδή στο γήρας) θα ’ρθεις».

Ξαναγυρίζω σε αυτούς, επειδή ακούγοντάς τους τόσα χρόνια[4] και μάλιστα εκείνα τα χρόνια (της εφηβικής μου ηλικίας) έμαθα και έκανα κτήμα μου τόσες λαϊκές γνώσεις που πολλές φορές στη ζωή μου με βοήθησαν. Ακολούθησα από τότε  -και δε το  άλλαξα ποτέ- το ρητό «τα παθήματα γίνονται μαθήματα, αλλά δεν είναι προτιμότερο τα παθήματα των άλλων να γίνονται μαθήματα σε μας;». Ποιος ο λόγος να «την πάθουμε» κι εμείς για να μάθουμε;

Κάπως έτσι κατάλαβα την αξία των γραμμάτων και σπούδασα. Την αξία της επίμονης προσπάθειας και συνάμα της υπομονής, για να επιτευχθεί ένας στόχος. Την αξία τα έξοδα να είναι λιγότερα από τα έσοδα και μάλιστα τα έσοδα να βγαίνουν με προσωπικό μόχθο, για να εκτιμώνται. Έμαθα, επίσης, πως όλοι και όλοι οι πραγματικοί φίλοι της ζωής μας -θα- είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού[5]. Και ότι μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος να είναι τίμιος και γλεντζές. Όχι σε κάποια καταγώγια με κραιπάλες, όπως θα με δίδασκε αργότερα ο Δάσκαλός μου Γιάννης Σελλούντος, αλλά σε πανηγύρια και δημόσιες εκδηλώσεις μαζί με τους άλλους, τους «σημαντικούς άλλους», που λέει και η Ψυχολογία: τους γονείς, την οικογένεια, τους φίλους, τους συγχωριανούς.

Αυτά και άλλα πολλά οφείλω στους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας και γι’ αυτό σήμερα μιλάω γι’ αυτούς. Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου να έχουν δίπλα τους, αν είναι δυνατόν, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αν όχι, τότε φίλους συνομήλικους, για να λένε «τα δικά τους», που σε μεγάλο βαθμό οι νεότεροι δεν καταλαβαίνουν. 

 

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος».. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Για την Τρίτη Ηλικία έχω ξαναγράψει. Βλέπε Π.Τ., 29/12/2016, σελ. 3: «Οι μοναχικές- και καταθλιπτικές- μέρες της Τρίτη Ηλικίας».

[3] Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1^η Οκτωβρίου. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν.

[4] Όταν διατηρούσε στο χωριό ο πατέρας μου καφενείο-ψησταριά και πολλοί από τους θαμώνες ήταν ηλικιωμένοι, που μιλούσαν με τις ώρες.

[5]  Επαναλαμβάνω: την εποχή της εφηβείας, όταν ο άνθρωπος νομίζει πως οι φίλοι του είναι δεκάδες και μάλιστα κι από τους γονείς του ακόμα. 

Η συγκεκριμένη έρευνα μόνο θλίψη προκαλεί

                                                                  Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Η συγκεκριμένη έρευνα μόνο θλίψη προκαλεί

Κοιτούσα την είδηση[2] και αναρωτιόμουν; Αλήθεια σε ποιους αναγνώστες απευθύνεται; Για να μην πω: σε πολίτες ποιας χώρας απευθύνεται; Όχι, βέβαια, πως δεν ήταν σημαντική. Είχε την αξία της και για τους πολίτες- αναγνώστες της χώρας μας, αλλά … σε μια άλλη εποχή. Την εποχή πριν από την κρίση.

Και τι έλεγε η είδηση; «Νέα έρευνα[3] δείχνει πως η υπερβολική διέγερση του εγκεφάλου μπορεί να είναι αντιπαραγωγική στους χώρους εργασίας για όσους έχουν πατήσει τα 40 χρόνια της ζωής τους. Η διέγερση του εγκεφάλου είναι σημαντική σε κάθε στάδιο της ζωής, για να μπορεί να διατηρεί κανείς το μυαλό του σε καλή κατάσταση στις μεγαλύτερες ηλικίες. Όπως, η υπερβολική άσκηση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, έτσι και η υπερβολική διέγερση του εγκεφάλου μπορεί να είναι αντιπαραγωγική. Οι άνθρωποι άνω των 40 ετών δεν πρέπει να δουλεύουν πολλές ώρες (δηλαδή πάνω από 30 ώρες την εβδομάδα), καθώς έτσι μπορεί να επιταχύνουν τη γνωστική παρακμή. Τα κύρια συμπτώματά της είναι η αδυναμία συγκέντρωσης και τα προβλήματα μνήμης, τα οποία συνήθως έρχονται ως αποτέλεσμα πολλών ωρών εργασίας[...], ενώ τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα για όσους δούλευαν πάνω από 55 ώρες.».

Επαναλαμβάνω η συγκεκριμένη έρευνα δίνει πολύτιμες πληροφορίες. Όμως, στη χώρα μας η εργασιακή κατάσταση έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης σε τέτοιο βαθμό, ώστε δυστυχώς να συμβαίνουν τα αντίθετα από όσα διαπιστώνει (και συνακόλουθα προτείνει) το πόρισμα της έρευνας.

Πιο συγκεκριμένα όσοι εξασκούν κάποιο επάγγελμα- κατά βάση πνευματικό, αλλά και χειρωνακτικό θα ’λεγα, αφού και σε αυτά χρειάζεται σκέψη, έμπνευση, δεξιοτεχνία- όχι μόνο εργάζονται πολλές ώρες, αλλά και πολύ περισσότερες, για να βγάλουν τα τρέχοντα έξοδα ή και να αποταμιεύσουν, αν είναι δυνατό, και κάποια χρήματα, γιατί δεν ξέρουν αν θα έχουν και στο άμεσο μέλλον τη δουλειά τους. Και οι εργαζόμενοι αυτοί είναι στην πλειοψηφία τους πάνω από 40 ετών! Από την άλλη οι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να εργάζονται περισσότερες ώρες χωρίς να επιταχύνουν τη γνωστική τους παρακμή- και αυτοί είναι οι νέοι- ή δεν εργάζονται καθόλου[4], οπότε η ενεργητικότητά τους αντί να επιφέρει παραγωγικότητα πάει στράφι ή υποεργάζονται[5] λίγες ώρες την εβδομάδα, χωρίς να μπορούν να βγάλουν ούτε τα προς το ζην!

Συμπερασματικά, η συγκεκριμένη έρευνα μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί στους αναγνώστες. Ειδικά σε μία χώρα, όπως η δική μας, όπου υπάρχει η τάση να αυξάνονται συνεχώς τα όρια συνταξιοδότησης.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr). (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Πρωινός τύπος, Σάββατο  23/9/2017.

[3] Του Melbourne Institute of Applied Economics and Social Research, όπου συμμετείχαν 3.500 γυναίκες και 3.000 άνδρες ηλικίας άνω των 40 ετών.

[4] Τα ποσοστά ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στην Ελλάδα είναι 47,9% !

[5] Το πεντάμηνο Ιανουαρίου - Μαΐου 2017 δημιουργήθηκαν στη χώρα μας  924.321 θέσεις εργασίας, εκ των οποίων οι μισές (ποσοστό 50,25%) δηλαδή 464.433 θέσεις  αθροιστικά  είναι μη πλήρους ωραρίου: [μερικής (341.104 - 36,90%) και εκ περιτροπής (123.329 - 13,35%)].

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (Τμήμα Β2, Β3, Β1 του 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

Άσκηση:  Σε καθεμία από τις παρακάτω περιόδους 

α) Να βρείτε τα υποκείμενό της   και

β) Να σημειώσετε ποια είναι η μορφή του (ουσιαστικό, αντωνυμία, ουσιαστικοποιημένο επίθετο, αριθμητικό, ουσιαστικοποιημένη μετοχή ή ολοκληρωμένη πρόταση).

1.	Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε τις τελευταίες μέρες.
	.......................................................................................................................................
2.	Ο κατηγορούμενος αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες.
	.......................................................................................................................................
3.	Ποιος σου έστειλε αυτό το γράμμα;
	.......................................................................................................................................
4.	Οι άρρωστοι δέχτηκαν την επίσκεψη του γιατρού.
	.......................................................................................................................................
5.	Δε γίνεται να έχεις πάντα δίκιο.
	.......................................................................................................................................
6.	Απαγορεύεται να καπνίζεται μέσα στην αίθουσα.
	.......................................................................................................................................
7.	Όλα τώρα φαίνονταν στο παιδί συνηθισμένα.
	.......................................................................................................................................

Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις (Β’ Μέρος)

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Επηρεασμένος από τα κείμενα του συνεργάτη της εφημερίδας κ. Κώστα Βλάχου, τα οποία διαβάζω αδιαλείπτως, μπαίνω στον πειρασμό να γράψω και εγώ μια διδακτική ιστορία- με δομή παραμυθιού- η οποία όμως λόγω της έκτασης της θα δημοσιευθεί σε δύο μέρη. Είμαι βέβαιος ότι όσοι διαβάζουν τη στήλη μου θα έχουν την περιέργεια να δουν το τέλος της (Β΄ Μέρος) που θα δημοσιευθεί την ερχόμενη Κυριακή (σελ. 3).

Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις (Β’ Μέρος)

Κάποτε στην Άπω Ανατολή ένας αυτοκράτορας ηλικιωμένος πια καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό του. Αντί να διαλέξει έναν από τους βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του, αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου του και τους είπε. «Έφτασε η ώρα μου να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω έναν από σας[…]. Θα δώσω σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο[…]. Θέλω να τον φυτέψετε, να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ του χρόνου με ό,τι έχει φυτρώσει απ' αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω, θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!»

[…]

Πέρασαν έξι μήνες κι ακόμα δεν φύτρωσε τίποτα στη γλάστρα του Ακινόρι[2]. Όλοι οι άλλοι νέοι είχαν ψηλά φυτά, αυτός τίποτα. Ο Ακινόρι περίμενε ακόμη να φυτρώσει ο σπόρος του. Τελικά πέρασε ένας χρόνος και όλοι οι νέοι του βασιλείου έφεραν τα φυτά τους στον αυτοκράτορα για επιθεώρηση. Ο Ακινόρι είπε στη μητέρα του ότι δε θα πήγαινε μια άδεια γλάστρα, αλλά αυτή τον συμβούλεψε να πάει. Πήγε! Όταν έφτασε εκεί ο Ακινόρι έμεινε κατάπληκτος από την ποικιλία των φυτών που καλλιέργησαν οι άλλοι νέοι. Ήταν όμορφα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη. Ο Ακινόρι ακούμπησε την άδεια γλάστρα του στο πάτωμα και πολλοί από τους άλλους άρχισαν να τον περιγελούν. Μερικοί τον λυπήθηκαν και του είπαν. «Δεν πειράζει, προσπάθησες για το καλύτερο».

Όταν έφτασε ο αυτοκράτορας, εξέτασε την αίθουσα και χαιρέτησε τους νέους. Ο Ακινόρι προσπάθησε να κρυφτεί στο πίσω μέρος της αίθουσας. «Τι μεγάλα φυτά, δέντρα και λουλούδια καλλιεργήσατε!», είπε ο αυτοκράτορας. «Σήμερα ένας από σας θα εκλεγεί σαν ο επόμενος αυτοκράτορας!». Ξαφνικά διέκρινε τον Ακινόρι με την άδεια του γλάστρα, στο πίσω μέρος της αίθουσας. Διέταξε αμέσως τους φρουρούς του να τον φέρουν μπροστά του. Ο Ακινόρι ήταν κατατρομαγμένος. Όταν ήλθε μπροστά ο αυτοκράτορας τον ρώτησε πώς λέγεται. «Λέγομαι Ακινόρι», απάντησε. Οι υπόλοιποι άρχισαν να γελούν και να τον κοροϊδεύουν. Ο αυτοκράτορας ζήτησε να ηρεμήσουν όλοι. Κοίταξε τον Ακινόρι και κατόπιν ανάγγειλε στο πλήθος: «Ιδού ο νέος σας αυτοκράτορας! Το όνομά του είναι Ακινόρι»! Ο Ακινόρι δεν μπόρεσε να το πιστέψει. Δεν μπόρεσε ούτε το σπόρο του να κάνει να φυτρώσει! Πώς θα μπορούσε να γίνει ο νέος αυτοκράτορας;

Τότε ο αυτοκράτορας είπε: «Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, έδωσα στον καθένα από σας εδώ ένα σπόρο. Σας είπα να πάρετε το σπόρο, να τον φυτέψετε, να τον ποτίσετε και να μου τον ξαναφέρετε. Η αλήθεια είναι ότι έδωσα σε όλους σας βρασμένους σπόρους, που δε θα φύτρωναν. Όλοι σας, εκτός από τον Ακινόρι, μου έχετε φέρει δέντρα και φυτά και λουλούδια. Όταν ανακαλύψατε ότι οι σπόροι δεν θα βλάσταιναν, αντικαταστήσατε το σπόρο που σας έδωσα μ’ έναν άλλο. Ο Ακινόρι ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος και την εντιμότητα να μου φέρει μια γλάστρα που είχε μέσα το δικό μου σπόρο. Γι' αυτό είναι αυτός που θα γίνει ο νέος αυτοκράτορας! Συμπέρασμα:

Αν σπείρεις εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη.

Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.

Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο.

Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.

Αν σπείρεις σκληρή δουλειά, θα θερίσεις επιτυχία.

Αν σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές σχέσεις.

Αν σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.   

Αν σπείρεις ανεντιμότητα, θα θερίσεις δυσπιστία.

Αν σπείρεις εγωισμό, θα θερίσεις μοναξιά.

Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις στασιμότητα.

Αν σπείρεις πικρία, θα θερίσεις απομόνωση.

Αν σπείρεις πλεονεξία, θα θερίσεις απώλεια.

Αν σπείρεις κακολογία, θα θερίσεις εχθρούς.

Αν σπείρεις αμαρτίες, θα θερίσεις ενοχές.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr). (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Ο Akinori (= Φωτεινό παράδειγμα) ήταν ένας από τους νέους που είχαν πάει στον αυτοκράτορα.

Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις (Α’ Μέρος)

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Επηρεασμένος από τα κείμενα του συνεργάτη της εφημερίδας κ. Κώστα Βλάχου, τα οποία διαβάζω αδιαλείπτως, μπαίνω στον πειρασμό να γράψω και εγώ μια διδακτική ιστορία- με δομή παραμυθιού- η οποία όμως λόγω της έκτασης της θα δημοσιευθεί σε δύο μέρη. Είμαι βέβαιος ότι όσοι διαβάζουν τη στήλη μου θα έχουν την περιέργεια να δουν το τέλος της (Β΄ Μέρος) που θα δημοσιευθεί την ερχόμενη Κυριακή (σελ. 3)

Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις (Α’ Μέρος)

Κάποτε στην Άπω Ανατολή ένας αυτοκράτορας ηλικιωμένος πια καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό του. Αντί να διαλέξει έναν από τους βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του, αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου του και τους είπε: «Έφτασε η ώρα μου να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω έναν από σας!».

Οι νέοι ξαφνιάστηκαν! Αλλά ο αυτοκράτορας συνέχισε. «Θα δώσω σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο, έναν πολύ ειδικό σπόρο. Θέλω να τον φυτέψετε, να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ μετά ένα χρόνο από σήμερα με ό,τι έχει φυτρώσει απ' αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω, θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!».

Ένα νέος που λεγόταν Ακινόρι[2], ήταν εκεί εκείνη την ημέρα και, όπως όλοι οι άλλοι, πήρε και αυτός ένα σπόρο. Πήγε σπίτι του και γεμάτος ενθουσιασμό διηγήθηκε στη μητέρα του τι συνέβη. Η μητέρα του τον βοήθησε να βρει μια γλάστρα και χώμα κι αυτός φύτεψε το σπόρο και τον πότισε προσεχτικά. Του άρεσε να τον ποτίζει κάθε μέρα και να παρακολουθεί να δει αν είχε φυτρώσει. Ύστερα από τρεις εβδομάδες περίπου, μερικοί από τους άλλους νέους, άρχισαν να μιλούν για τους σπόρους τους και για τα φυτά που άρχισαν να μεγαλώνουν. Ο Ακινόρι συνέχισε να παρακολουθεί το σπόρο του, αλλά τίποτα δεν φύτρωσε ποτέ. Πέρασαν τρεις εβδομάδες, τέσσερις εβδομάδες, πέντε εβδομάδες και ακόμα τίποτα. Τώρα όλοι οι άλλοι μιλούσαν με ενθουσιασμό για τα φυτά τους, ο Ακινόρι όμως δεν είχε φυτό και αισθανόταν αποτυχημένος.

Πέρασαν έξι μήνες κι ακόμα δεν φύτρωσε τίποτα στη γλάστρα του Ακινόρι. Άρχισε να πιστεύει ότι είχε «σκοτώσει» το σπόρο του. Όλοι οι άλλοι είχαν δέντρα και ψηλά φυτά, αυτός όμως τίποτα. Ωστόσο, ο Ακινόρι δεν έλεγε τίποτα στους φίλους του. Περίμενε απλώς να φυτρώσει ο σπόρος του…

Τελικά, πέρασε ένας χρόνος και όλοι οι νέοι του βασιλείου έφεραν τα φυτά τους στον αυτοκράτορα για επιθεώρηση. Ο Ακινόρι είπε στη μητέρα του ότι δε θα πήγαινε μια άδεια γλάστρα, αλλά αυτή τον συμβούλεψε να πάει. Και επειδή ήταν τίμιος πήγε με την άδεια γλάστρα. Όταν έφτασε εκεί ο Ακινόρι έμεινε κατάπληκτος από την ποικιλία των φυτών που καλλιέργησαν οι άλλοι νέοι. Ήταν όμορφα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη. Ακούμπησε την άδεια γλάστρα του στο πάτωμα και πολλοί από τους άλλους άρχισαν να τον περιγελούν. Μερικοί τον λυπήθηκαν και του είπαν. «Δεν πειράζει, προσπάθησες για το καλύτερο».

Συνεχίζεται …

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr). (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Akinori (= Φωτεινό παράδειγμα)

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ (Τμήματα Β2 και Β1 του 5ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ)

Στη ζωή μας συνέβη ή να υποστούμε οι ίδιοι κάποια «πλάκα»[1] ή να έχουμε γίνει μάρτυρες ενός τέτοιου συμβάντος. Γράψτε σε μορφή αφηγηματικού κειμένου (δηλαδή με διήγηση) το συμβάν.

Σημείωση: Το κείμενό σας να έχει αρχή- μέση- τέλος. Η έκταση του να είναι πάνω από 100 λέξεις.

---

[1] «Πλάκα» (η λέξη μέσα σε εισαγωγικά, σημαίνει κοροϊδία, χλευασμός, στιγματισμός, δεν είναι παιχνιώδες πείραγμα, χιούμορ).

Η αξία της έντυπης εφημερίδας

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                      

Έγραφα την περασμένη Πέμπτη για το περιεχόμενο των μικρών Αγγελιών κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Ταυτόχρονα προανέφερα την καλή σχέση μου με τον έντυπο τύπο από πολύ μικρή ηλικία. Σήμερα προεκτείνω το θέμα αυτό μιλώντας για την αξία τους. Το παρακάτω κείμενο είναι της Βενετίας Αποστολίδου[2] διασκευασμένο από μένα.

Η αξία της έντυπης εφημερίδας

Η ανάγνωση εφημερίδων δεν εντάσσεται στις ευγενείς και απαιτητικές αναγνώσεις αλλά στις ταπεινές, καθημερινές ασχολίες πολλών ανθρώπων όλων των κοινωνικών τάξεων και των μορφωτικών επιπέδων. Χρησιμοποιώ, καταχρηστικά και αυθαίρετα, ενεστώτα τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως σήμερα η ανάγνωση εφημερίδων έχει περιοριστεί πολύ, αφού η ηλεκτρονική δημοσιογραφία, οι διαδικτυακοί ενημερωτικοί ιστότοποι και τα μπλογκς αποτελούν τη βασική πηγή ενημέρωσης, μαζί με την τηλεόραση βέβαια, για εκατομμύρια ανθρώπους. Παρόλα αυτά, εφημερίδες υπάρχουν ακόμη σε έντυπη και ψηφιοποιημένη (πανομοιότυπη με την έντυπη) μορφή και σήμερα θα ήθελα να μιλήσω γι αυτές.

Διαβάζω εφημερίδα συστηματικά από δέκα χρονών. Η ανακάλυψή της συνόδευε στην ουσία την ανακάλυψη του κόσμου, της κοινωνίας και της πολιτικής σε μια πορεία προς την ενηλικίωση. Την «ξεκοκάλιζα» (να ένα ρήμα που χρησιμοποιείται μόνο για την ανάγνωση εφημερίδων!) διατρέχοντας τα πάντα, το πολιτικό ρεπορτάζ, τις επιφυλλίδες, τις γελοιογραφίες, το πολιτικό κους κους, τα πολιτιστικά, κυρίως θέατρο, σινεμά, βιβλίο, τα κοινωνικά, τις συνεντεύξεις. Μόνο τα οικονομικά δε διάβαζα έως την κρίση, ώσπου κατέληξα σήμερα να διαβάζω μέχρι και τα νέα των επιχειρήσεων.

Τι μου έδινε αυτή η ανάγνωση που είχε γίνει οπωσδήποτε εθισμός; Μα μια αίσθηση της ζωντανής πραγματικότητας, την αίσθηση της συμμετοχής στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Με βοηθούσε να διαμορφώσω απόψεις, ενώ μια εξίσου ισχυρή αποκάλυψη ήταν όταν διαπίστωσα ότι μία μόνο εφημερίδα δεν αρκεί διότι δίνει μια όψη της πραγματικότητας, από ορισμένη οπτική γωνία. Κυρίως η εφημερίδα με βοηθούσε να κάνω επιλογές: ποια ταινία να δω, ποιο βιβλίο να διαβάσω, σε ποια θεατρική παράσταση να πάω, κανένας δε μπορούσε να με επηρεάσει περισσότερο στις επιλογές από τις κριτικές στήλες που εμπιστευόμουν. Η ανάγνωση της εφημερίδας, για μένα και άλλους ανθρώπους της γενιάς μου, ήταν βασικός μοχλός της ανάγνωσης συνολικά, καθώς μας οδηγούσε σε άλλες αναγνώσεις.

Ποια είναι σήμερα η σχέση των νέων με τις εφημερίδες; Όταν μιλούμε στο μάθημα για το πώς μπορούν να ενημερώνονται για βιβλία οι μελλοντικοί εκπαιδευτικοί, διαπιστώνω ότι δεν γνωρίζουν καν ότι οι εφημερίδες έχουν ένθετα για το βιβλίο. Όταν μιλούμε για άλλα αναγνωστικά υλικά που χρειάζεται ένα σύγχρονο μάθημα (που δε μπορεί να εξαντλείται μόνο στο σχολικό βιβλίο) διαπιστώνω ότι δε γνωρίζουν τη δομή μιας εφημερίδας και τα είδη των κειμένων που περιλαμβάνει. Μα πώς να μπουν στα σχολεία; Αφού ανέκαθεν ήταν συνυφασμένες με την πολιτική- η κάθε μία με συγκεκριμένη πολιτική παράταξη-, θα «μόλυναν» την υποτιθέμενη πολιτική ανεξιθρησκεία του σχολείου.

Και όμως, οι εφημερίδες είναι ένα πολύ προσιτό υλικό για να γνωρίσει ο μαθητής τι σημαίνει διαφορετική άποψη πάνω στα ίδια γεγονότα, πόση σημασία έχει η διατύπωση μιας είδησης, η επιλογή των λέξεων, το πολιτικό σύνθημα. Αρκούμαστε, λοιπόν, στις διαχρονικές αξίες, στους κοινούς τόπους, σε ό,τι είναι γενικά παραδεκτό και δεν προκαλεί, αφήνοντας τα πραγματικά διακυβεύματα του σήμερα να τα ανακαλύψουν τα παιδιά εκτός του σχολείου, με όποιον τρόπο μπορέσουν, αν μπορέσουν.

Ίσως τώρα πια να είναι αργά για όλα αυτά. Τώρα είναι επείγον να καλλιεργηθεί ο ψηφιακός γραμματισμός. Ωστόσο, αν ενδιαφερόμαστε να καταστήσουμε την ανάγνωση φυσική ανθρώπινη αναγκαιότητα, πρέπει να δοκιμάσουμε όλους τους δρόμους και η ανάγνωση των εφημερίδων, όχι μόνο δεν είναι άσχετη με τη φιλαναγνωσία, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Βενετία Αποστολίδου στο http://www.oanagnostis.gr/diavazoume-efimerides/

Μία διαπίστωση, καθώς διαβάζω τις μικρές αγγελίες στον τοπικό Τύπο

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                      

Μία διαπίστωση, καθώς διαβάζω τις μικρές αγγελίες στον τοπικό Τύπο

Οι μικρές αγγελίες έχουν τη δική τους λογική και τους δικούς τους κανόνες. Δύο από αυτούς- ίσως οι σημαντικότεροι- είναι η επικαιρότητα (που αναφέρεται στη χρονική στιγμή που δημοσιεύεται κάτι ) και η εγγύτητα (που σχετίζεται με τον τόπο, το που βρίσκεται αυτό το «προϊόν» που δημοσιεύεται και πόσο άμεσα  συνδέεται με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται η εφημερίδα).

Εγώ από συνήθεια, όταν διαβάζω τοπική εφημερίδα[2], ρίχνω μια ματιά και στις μικρές αγγελίες. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, το μεγαλύτερο όγκο στις μικρές αγγελίες κατέχουν δύο κατηγορίες: τα ενοικιαζόμενα για φοιτητές σπίτια και η παράδοση «ιδιαίτερων» φροντιστηριακών μαθημάτων. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και στις τοπικές εφημερίδες.

Εφέτος, ωστόσο, μου φαίνεται πως καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο και επιπλέον- και η διαπίστωση αυτή με θλίβει περισσότερο- πως, προφανώς επειδή υπάρχει υπερπροσφορά και συνάμα οικονομική στενότητα στην κοινωνία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δοκιμάζεται. Και εξηγώ πάραυτα τι εννοώ.

Τα τελευταία χρόνια και στην πόλη μας τα ενοίκια σε γκαρσονιέρες, δυάρια, τριάρια, ακόμη και σε μονοκατοικίες, έχουν παρουσιάσει σημαντικότατη πτώση η οποία σύμφωνα με τους ανθρώπους της αγοράς ακινήτων φθάνει μέχρι και το 30%. Παρόλα αυτά πολλά είναι τα άδεια διαμερίσματα[3]. Όμως, με το να παραμένουν ξενοίκιαστα τα διαμερίσματα δημιουργείται στην αγορά υπερπροσφορά, η οποία φέρνει αναγκαστικά ακόμη χαμηλότερα ενοίκια, αφού οι απελπισμένοι πλέον ιδιοκτήτες δέχονται να ρίξουν και άλλο το μίσθωμα, αναζητώντας ενοικιαστές με το «τουφέκι»! Βλέπω, για παράδειγμα, να νοικιάζεται στην πόλη μας γκαρσονιέρα επιπλωμένη με 160€ (όταν στη Θεσσαλονίκη ή στα Γιάννενα, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω θα ήταν στα 350€ το λιγότερο!). Το ενοίκιο για ένα μικρό επιπλωμένο διαμέρισμα είναι πλέον στα 200 ευρώ, ενώ το μίσθωμα για μία μονοκατοικία ανέρχεται στα 300 ευρώ.

Όσο αφορά τα παλιά διαμερίσματα  αυτά είναι πολύ δύσκολο να ενοικιασθούν δεδομένου ότι δεν πληρούν τις ενεργειακές προϋποθέσεις. Δε διαθέτουν, δηλαδή, ενεργειακά πιστοποιητικά που είναι απαραίτητα πλέον για την ενοικίασή τους και γι’ αυτό στις πιο πολλές περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες δεν αποφασίζουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία, καθώς και η έκδοση των πιστοποιητικών είναι χρονοβόρα και έχει ένα μεγάλο κόστος.

Πάω τώρα στην άλλη κατηγορία διαφημίσεων που- κατ’ εμέ[4]- προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη θλίψη. Σελίδες ολόκληρες οι διαφημίσεις από συναδέλφους καθηγητές άνεργους που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα. Για την ακρίβεια που ψάχνουν για τη χαμένη αξιοπρέπειά τους. Και το λέω αυτό, γιατί ένα ιδιαίτερο μάθημα κατ’ οίκον στο «χρηματιστήριο» των φροντιστηριακών μαθημάτων έχει φτάσει να «κοστίζει» 4-5€, δηλαδή όσο ένα πακέτο τσιγάρα! Για τέτοια καθίζηση μιλάμε, λόγω της οικονομικής κρίσης και της υπερπροσφοράς από χιλιάδες νέους πτυχιούχους που ψάχνουν για... χαρτζιλίκι.

Τα χρόνια της οικονομικής ευμάρειας, στη δεκαετία του 2000 ένας «ιδιαιτεράς[5]» με καλό όνομα στην πόλη μας, μπορούσε να ζητήσει έως και 40 ευρώ την ώρα! Τώρα που τα πράγματα στένεψαν οι άλλοτε παραλήδες συντοπίτες μας προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα (δηλαδή τον άνεργο νέο, εκπαιδευτικό, που προσπαθεί να επιβιώσει και να αναδειχθεί) ξίγκι (να προετοιμάζει το παιδί τους στα μαθήματα της επόμενης ημέρας, να το κάνει σε 2 το πολύ ώρες και να αμείβεται για αυτή τη δουλεία με 40€ εβδομαδιαίως!). Είναι θλιβερή η διαπίστωση, βλέποντας τέτοιες μικρές αγγελίες, πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του κόσμου για εύρεση εργασίας αυτή τη στιγμή στην Καρδίτσα μας και συνάμα πόσο έχουν «ξεσαλώσει» κάποιοι «εργοδότες» βασιζόμενοι στην ανάγκη αυτή…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Διαβάζω εφημερίδα συστηματικά από δέκα χρονών. Για την αξία αυτής της «ενασχόλησης» θα μιλήσω στο επόμενο άρθρο μου.

[3] Και έγιναν περισσότερα, αν αναλογιστούμε τις δεκάδες οικογένειες που «μετακόμισαν» στο νέο οικισμό εργατικών κατοικιών, πλησίον του Νοσοκομείου Καρδίτσας.

[4] Αυτό ίσως να οφείλεται ότι βρισκόμουν στο χώρο αυτό για πάνω από μια δεκαετία ή ίσως γιατί υποπτεύομαι ότι κάποια από τα παιδιά αυτά είναι πρώην μαθητές μου.

[5] Που συνήθως ήταν και διορισμένος, ενώ υπήρχαν και τότε πολλά και αξιόλογα φροντιστήρια στην πόλη μας και ταλαντούχοι καθηγητές σε αυτά.