Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Μία διαπίστωση, καθώς διαβάζω τις μικρές αγγελίες στον τοπικό
Τύπο
Οι
μικρές αγγελίες έχουν τη δική τους λογική και τους δικούς τους κανόνες. Δύο από
αυτούς- ίσως οι σημαντικότεροι- είναι η επικαιρότητα (που αναφέρεται στη
χρονική στιγμή που δημοσιεύεται κάτι ) και η εγγύτητα (που σχετίζεται με τον
τόπο, το που βρίσκεται αυτό το «προϊόν» που δημοσιεύεται και πόσο άμεσα συνδέεται με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο
απευθύνεται η εφημερίδα).
Εγώ
από συνήθεια, όταν διαβάζω τοπική εφημερίδα[2], ρίχνω μια ματιά
και στις μικρές αγγελίες. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, το μεγαλύτερο όγκο στις
μικρές αγγελίες κατέχουν δύο κατηγορίες: τα ενοικιαζόμενα για φοιτητές σπίτια
και η παράδοση «ιδιαίτερων» φροντιστηριακών μαθημάτων. Αυτό συμβαίνει κάθε
χρόνο και στις τοπικές εφημερίδες.
Εφέτος,
ωστόσο, μου φαίνεται πως καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο και επιπλέον- και η
διαπίστωση αυτή με θλίβει περισσότερο- πως, προφανώς επειδή υπάρχει
υπερπροσφορά και συνάμα οικονομική στενότητα στην κοινωνία, η ανθρώπινη
αξιοπρέπεια δοκιμάζεται. Και εξηγώ πάραυτα τι εννοώ.
Τα τελευταία χρόνια και στην πόλη μας τα ενοίκια
σε γκαρσονιέρες, δυάρια, τριάρια, ακόμη και σε μονοκατοικίες, έχουν παρουσιάσει
σημαντικότατη πτώση η οποία σύμφωνα με
τους ανθρώπους της αγοράς ακινήτων φθάνει μέχρι και το 30%. Παρόλα αυτά πολλά
είναι τα άδεια διαμερίσματα[3]. Όμως, με το να παραμένουν ξενοίκιαστα τα
διαμερίσματα δημιουργείται στην αγορά υπερπροσφορά, η οποία φέρνει αναγκαστικά
ακόμη χαμηλότερα ενοίκια, αφού οι απελπισμένοι πλέον ιδιοκτήτες δέχονται να
ρίξουν και άλλο το μίσθωμα, αναζητώντας ενοικιαστές με το «τουφέκι»! Βλέπω, για
παράδειγμα, να νοικιάζεται στην πόλη μας γκαρσονιέρα επιπλωμένη με 160€ (όταν
στη Θεσσαλονίκη ή στα Γιάννενα, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω θα ήταν στα
350€ το λιγότερο!). Το ενοίκιο για ένα μικρό επιπλωμένο διαμέρισμα είναι πλέον στα
200 ευρώ, ενώ το μίσθωμα για μία μονοκατοικία ανέρχεται στα 300 ευρώ.
Όσο
αφορά τα παλιά διαμερίσματα αυτά είναι
πολύ δύσκολο να ενοικιασθούν δεδομένου ότι δεν πληρούν τις ενεργειακές
προϋποθέσεις. Δε διαθέτουν, δηλαδή, ενεργειακά πιστοποιητικά που είναι
απαραίτητα πλέον για την ενοικίασή τους και γι’ αυτό στις πιο πολλές
περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες δεν αποφασίζουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία,
καθώς και η έκδοση των πιστοποιητικών είναι χρονοβόρα και έχει ένα μεγάλο
κόστος.
Πάω τώρα στην άλλη κατηγορία διαφημίσεων που- κατ’ εμέ[4]-
προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη θλίψη. Σελίδες ολόκληρες οι διαφημίσεις από
συναδέλφους καθηγητές άνεργους που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα. Για την ακρίβεια
που ψάχνουν για τη χαμένη αξιοπρέπειά τους. Και το λέω
αυτό, γιατί ένα ιδιαίτερο μάθημα κατ’ οίκον στο «χρηματιστήριο» των
φροντιστηριακών μαθημάτων έχει φτάσει να «κοστίζει» 4-5€, δηλαδή όσο ένα πακέτο
τσιγάρα! Για τέτοια καθίζηση μιλάμε, λόγω της οικονομικής κρίσης και της
υπερπροσφοράς από χιλιάδες νέους πτυχιούχους που ψάχνουν για... χαρτζιλίκι.
Τα χρόνια της
οικονομικής ευμάρειας, στη δεκαετία του 2000 ένας «ιδιαιτεράς[5]»
με καλό όνομα στην πόλη μας, μπορούσε να ζητήσει έως και 40 ευρώ την ώρα! Τώρα που τα πράγματα στένεψαν οι άλλοτε
παραλήδες συντοπίτες μας προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα (δηλαδή τον άνεργο νέο,
εκπαιδευτικό, που προσπαθεί να επιβιώσει και να αναδειχθεί) ξίγκι (να
προετοιμάζει το παιδί τους στα μαθήματα της επόμενης ημέρας, να το κάνει σε 2
το πολύ ώρες και να αμείβεται για αυτή τη δουλεία με 40€ εβδομαδιαίως!). Είναι θλιβερή η διαπίστωση, βλέποντας τέτοιες μικρές
αγγελίες, πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη του κόσμου για εύρεση εργασίας αυτή τη
στιγμή στην Καρδίτσα μας και συνάμα πόσο έχουν «ξεσαλώσει» κάποιοι «εργοδότες»
βασιζόμενοι στην ανάγκη αυτή…
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν
επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία
κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Διαβάζω εφημερίδα συστηματικά από δέκα χρονών.
Για την αξία αυτής της «ενασχόλησης» θα μιλήσω στο επόμενο άρθρο μου.
[3] Και έγιναν περισσότερα, αν αναλογιστούμε
τις δεκάδες οικογένειες που «μετακόμισαν» στο νέο οικισμό εργατικών κατοικιών,
πλησίον του Νοσοκομείου Καρδίτσας.
[4] Αυτό ίσως να οφείλεται ότι βρισκόμουν στο
χώρο αυτό για πάνω από μια δεκαετία ή ίσως γιατί υποπτεύομαι ότι κάποια από τα
παιδιά αυτά είναι πρώην μαθητές μου.
[5] Που συνήθως ήταν και διορισμένος, ενώ
υπήρχαν και τότε πολλά και αξιόλογα φροντιστήρια στην πόλη μας και ταλαντούχοι
καθηγητές σε αυτά.
Share this
