Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Φίλοι αναγνώστες, η
στήλη εκφράζει ελεύθερα τα πιστεύω και την οπτική γωνία του γράφοντος εν γνώσει
της ότι μπορεί κάποιους να μην τους βρίσκει σύμφωνους ή και να τους δυσαρεστεί.
Αλλά εδώ βρίσκεται και η γοητεία της ελευθεροτυπίας, αφού οι διαφωνούντες μπορούν
κάλλιστα να εκφράσουν ενυπόγραφα την αντίθετη άποψη.
Τα «αυθόρμητα» (;) ευχαριστήρια
των επιτυχόντων μαθητών
«Θα ήθελα να
ευχαριστήσω και δια του τύπου τους καθηγητές μου… για την επιτυχία μου στις
γραπτές εξετάσεις» διαβάζουμε ήδη και θα διαβάσουμε ακόμη περισσότερο τις
επόμενες ημέρες στις τοπικές εφημερίδες. Προφανώς
η ενέργεια αυτή, δηλαδή το ευχαριστήριο, αποτελεί μια ένδειξη, ίσως και
απόδειξη, αναγνώρισης της βοήθειας που πιστεύει ο κάθε πρώην μαθητής, πλέον
φοιτητής, ότι είχε από τους καθηγητές του (του δημοσίου μα- κυρίως- του
φροντιστηριακού χώρου) στην προσπάθειά του για την εισαγωγή του σε μια
Πανεπιστημιακή σχολή.
Δεν περνάει,
ωστόσο, απαρατήρητο, αντίθετα προκαλεί τουλάχιστον την απορία- για να
χρησιμοποιήσω μια επιεική έκφραση-, αν όχι καχυποψία, το γεγονός ότι στα
περισσότερα «ευχαριστήρια» αραδιάζεται μια πλειάδα από ονόματα εκπαιδευτικών-
ακόμη και δέκα (!) διάβασα σ’ ένα ευχαριστήριο-, οπότε δημιουργούνται εύλογα
κάποια ερωτήματα στον απλό αναγνώστη. Ας τα βάλουμε σε μια σειρά.
Το πρώτο πράγμα που αναρωτιέται κανείς, διαβάζοντας τόσα ονόματα
εκπαιδευτικών, που ευχαριστεί το παιδί, είναι τούτο: πώς «χώρεσαν» όλοι αυτοί
οι καθηγητές στο απογευματινό πρόγραμμα του μαθητή, ώστε να
δώσουν τα «φώτα» τους και να δέχονται τώρα τα «αυθόρμητα ευχαριστήρια» του; Το
δεύτερο και πιο εύλογο ερώτημα συνάγεται από το γεγονός ότι σχεδόν σ’ όλα τα
ευχαριστήρια οι καθηγητές είναι του επίσημου φροντιστηριακού χώρου. Αντίθετα, κανένας
αδιόριστος συνάδελφος δε «βλέπει» το όνομά του σ’ ένα ευχαριστήριο, απ’ ό,τι είμαι
σε θέση να γνωρίζω. Αναρωτιέται, λοιπόν,
ο αναγνώστης: ούτε ένας αδιόριστος εκπαιδευτικός δεν είχε την εμπιστοσύνη
κάποιου- επιτυχόντα πλέον- μαθητή; Ή μήπως τελικά τα ευχαριστήρια- ιδίως τα
μακροσκελέστατα- δεν είναι και τόσο αυθόρμητα; Λέω μήπως… Ο κάθε αναγνώστης του
κειμένου μου παρατηρεί, κρίνει και ελεύθερα συμπεραίνει. Ειδικά, αν είναι
έμπειρος και σχετικός με το όλο θέμα.
Το άλλο
σημείο- πιστεύω- που δεν περνά απαρατήρητο είναι το οικονομικό κόστος που έχουν
για την οικογένεια του μαθητή τα φροντιστηριακά μαθήματα με 5- 6 καθηγητές,
αφού παρατηρούμε και συναδέλφους της ίδιας ειδικότητας! Αναρωτιέται, δηλαδή, ο μέσος αναγνώστης πόσες χιλιάδες ευρώ κόστισε
συνολικά στο γονέα η προετοιμασία του μαθητή- παιδιού του από την Α’ Λυκείου,
για να μην πω από το Γυμνάσιο, ώσπου να φτάσει μετά από τρία χρόνια στην
«επιτυχία» και ως εκ τούτου στο «αυθόρμητο
ευχαριστήριό» του; Και αν τυχόν είχε και καμιά άλλη απογευματινή φροντιστηριακή
«υποστήριξη», λ.χ. κανενός «επίορκου» καθηγητή του Δημοσίου, που και αυτό δεν
αποκλείεται με τόσους καθηγητές που έκανε μαθήματα, πόσα χρήματα στοίχισε
επιτέλους η «επιτυχία» του, ώστε τώρα να κομπάζει γι’ αυτήν και να δημοσιοποιεί
ουσιαστικά τη σπατάλη που συντελέστηκε στο σπιτικό του, για να γίνει φοιτητής;
(Όσο αφορά τα οικονομικά δεδομένα- κόστη της φοιτητικής ζωής ας τα αφήσουμε
καλύτερα προς το παρόν. Θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενό μας).
Τέλος, η σημαντικότερη κατ’ εμέ απορία ενός αναγνώστη, όταν
διαβάζει τα «ευχαριστήρια» που απευθύνουν οι μαθητές δια μέσω του τύπου στους
5-6 καθηγητές (σαν να μην μπορούσαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους
αυτοπροσώπως) είναι αυτή: Καλά αυτό το παιδί προσπάθησε- μόχθησε καθόλου; Μια επιβράβευση στον ίδιο τον εαυτό του,
δηλαδή μια φράση που να λέει «Ευχαριστώ πρώτα και πάνω απ’ όλους τον εαυτό μου-
σώμα, ψυχή και πνεύμα- που άντεξε τούτη την τρίχρονη επίπονη προσπάθεια»
δεν έχω δει πουθενά! Τόσο «αχυρένιες» έχουν γίνει πια οι πνευματικές
δυνατότητες των μαθητών μας; Ή μήπως εσκεμμένα υποβαθμίζονται, ώστε οι νέοι
να θεωρούν αναγκαία την εξωτερική από τις δικές τους δυνάμεις βοήθεια, χωρίς
την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα επιτυχίας;
Μια επιτυχία
που όταν έρθει, τελικά, μετά από όλα τα παραπάνω έχει ως τελευταίο κόστος της
και ένα «αυθόρμητο ευχαριστήριο» δια του Τύπου;
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
Share this
