Διαμόρφωση πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο του Φροντιστηρίου

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Υπήρξα καθηγητής σε φροντιστήριο, έκανα ιδιαίτερα και τώρα διδάσκω σε δημόσιο σχολείο. Κανείς δεν αμφισβητεί το επίπεδο των γνώσεων καθηγητών που εργάζονται σε φροντιστήρια[1].

Όμως, άλλες οι συνθήκες στο φροντιστηριακό χώρο και άλλες στο Δημόσιο Σχολείο. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συγκριθεί η δουλειά με 5-10 μαθητές που έχουν τους ίδιους στόχους με μαθητές 20-27 που δεν έχουν τους ίδιους στόχους. Είναι, λοιπόν, λάθος οι καθηγητές των φροντιστηρίων να συγκρίνουν τη δουλειά τους με αυτή των συναδέλφων τους στο δημόσιο σχολείο.

Από την άλλη καλό είναι οι μαθητές να στραφούν και σε άλλα αντικείμενα σπουδών. Πάντως και αυτή η κατάσταση του Λυκείου, όπως είναι σήμερα, δηλαδή να αποτελεί βαθμίδα προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τους μαθητές.

Δεν ξέρω- και γι’ αυτό αμφιβάλλω πολύ-  αν αξίζει τον κόπο οι μαθητές να περνούν όλη αυτή τη διαδικασία του άγχους των Πανελληνίων, επειδή πρέπει να έχουν δουλειά και τα φροντιστήρια. Από την άλλη πολύ φοβάμαι ότι με τα νέα μέτρα τα φροντιστήρια θα αλλάξουν απλώς ρόλο και θα γίνουν Πανεπιστημιακά.

Επιλογικά: η χώρα μας έχει γεμίσει ΑΕΙ, ΤΕΙ και χιλιάδες φοιτητές, προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς που τελικά αντί να προσφέρουν στη χώρα μας τις υπηρεσίες τους, οι καλύτεροι φεύγουν στο εξωτερικό.

ΚΥΡΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ- ΑΡΘΡΟ: Διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο του Φροντιστηρίου (νόμιμου και παράνομου)

Διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο της παραπαιδείας που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος και ιδίως στο Λύκειο,  εισηγήθηκε  ο νυν υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, όταν είχε την ιδιότητας του προέδρου  της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Ο υπουργός κ. Γαβρόγλου, διευκρινίσε ότι “Αυτό πρέπει να γίνει χωρίς αφορισμούς, αναγνωρίζοντας τον ιδιόμορφο εκπαιδευτικό ρόλο των φροντιστηρίων στο παρελθόν αλλά και συμβάλλοντας στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο σχολείο και τους λειτουργούς του”.

1.Συνοπτική περιγραφή της πρότασης/έννοιας

Η πρόταση επιχειρεί να απαντήσει με τον περισσότερο πρόσφορο τρόπο στα παρακάτω ζητήματα:

1. Περιορισμός του ρόλου της παραπαιδείας, η οποία, ιδιαίτερα στη Λυκειακή βαθμίδα λειτουργεί ανταγωνιστικά και υπονομευτικά στο Λύκειο, απαξιώνοντας τον εκπαιδευτικό του ρόλο ή και τονίζοντας ως κύρια λειτουργία της ανώτερης Δευτεροβάθμιας την προετοιμασία για την Τριτοβάθμια, ευνοώντας τη διδασκαλία για τις εξετάσεις και όχι για τη μόρφωση και την ανάπτυξη της προσωπικότητας και της κοινωνικής συνείδησης των μαθητών. Από αυτή την άποψη ο περιορισμός της παραπαιδείας συνδέεται με την προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του Λυκείου.

2. Αλλαγή της νοοτροπίας της κοινωνίας και ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, στην ικανότητα του σχολείου, να επιτελέσει τον εκπαιδευτικό του ρόλο στους τομείς που κυριαρχεί η παραπαιδεία.

3. Σταδιακή συρρίκνωση μιας δραστηριότητας η οποία από τη μια πλευρά αποτελεί διέξοδο απασχόλησης αλλά ταυτόχρονα (μέσω κυρίως των ιδιαιτέρων μαθημάτων) είναι προνομιακό πεδίο παραοικονομίας και πιθανής συναλλαγής.

Τεκμηρίωση: Ποια προβλήματα επιλύονται; Τι θα επιτευχθεί με την πρόταση;

Η Ελλάδα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση έντασης ενός φαινομένου που υπάρχει και σε άλλες χώρες, κυρίως σε αυτές που η επιτυχία στις εξετάσεις υψηλού διακυβεύματος (high-stakesexams) αποτελεί όχι μόνο εκπαιδευτικό αλλά και κοινωνικό στόχο (όπως είναι πολλές κοινωνίες της Άπω Ανατολής), και σε αυτές που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι απαξιωμένο και δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις σημαντικού αριθμού οικογενειών.

Ταυτόχρονα η παραπαιδεία αποτελεί παράγοντα:

(α) νόθευσης της πραγματικής εικόνας της εκπαίδευσης, όπως π.χ. αποτυπώνεται στις εξετάσεις εισαγωγής την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αφού υποκαθιστά την εκπαίδευση στο σχολείο και ενισχύει όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα πρόσβασης σε αυτή,

(β) ενίσχυσης των κοινωνικών ανισοτήτων, καθώς πρόκειται για παροχή που μπορεί κάποιος να «αποκτήσει» σύμφωνα με τις οικονομικές του δυνατότητες,

(γ) υποβάθμισης του ρόλου του σχολείου, καθώς το υποκαθιστά στη συνείδηση της κοινωνίας ως αποτελεσματικότερη διαδικασία εκπαίδευσης,

(δ) αλλοίωσης και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, καθώς συνυπάρχουν μαθητές «δύο ταχυτήτων», αυτοί που έχουν εξωσχολική βοήθεια και αυτοί που δεν έχουν, με συνέπεια την αύξηση της δυσκολίας ανταπόκρισης των εκπαιδευτικών στις πραγματικές ανάγκες όλων των μαθητών και τελικά αύξηση των μαθησιακών ανισοτήτων στην τάξη.

Προϋποθέσεις επιτυχίας/υλοποίησης της πρότασης αποτελούν:

• Η δυνατότητα του σχολείου να ικανοποιεί τις ανάγκες που
σήμερα καλύπτουν τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία, π.χ. σε ό,τι αφορά τη βασική πιστοποίηση της γνώσης ξένων γλωσσών και νέων τεχνολογιών, την ενισχυτική διδασκαλία στους αδύναμους μαθητές.

• Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας για τη δυνατότητα του σχολείου να επιτελέσει τον ρόλο του.

• Η μείωση της πίεσης για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μέσω ενός νέου συστήματος εισαγωγής.

---

[1] Γι’ αυτό και υποστηρίζω σταθερά- και όταν ήμουν στο φροντιστηριακό χώρο και τώρα- ότι θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα σε όποιον συνάδελφο ιδιοκτήτη φροντιστηρίου (με δεκαετή τουλάχιστον παρουσία- διδασκαλία) επιθυμούσε να διοριστεί στο δημόσιο σχολείο, να έχει αυτή τη δυνατότητα με κάποια ποσόστωση.

Share this

Βασίλης Αλεξίου