Ως χώρα δεν έχουμε οδηγική παιδεία (Α’ Μέρος)

                                                                                                      

Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Ως  χώρα δεν έχουμε οδηγική παιδεία (Α’ Μέρος)

Σοκαρίστηκε, λοιπόν, το πανελλήνιο από την τραγωδία με το δυστύχημα στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας που άφησε νεκρά τέσσερα άτομα από την «τρελή» πορεία της Πόρσε του 24χρονου γιου του Mr Jumbo Απόστολου Βακάκη.

Αναφορικά με το σοκ που νιώθουμε κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο θα μιλήσουμε στο κείμενό μας την ερχόμενη Κυριακή (5 Μαρτίου), παρουσιάζοντας την άποψη ενός πολύπειρου στα θέματα οδικής κυκλοφορίας ανθρώπου.

Σε ό,τι αφορά, όμως, το συγκεκριμένο συμβάν δεν μπορούμε να καταλάβουμε την «αγιοποίηση» από ορισμένα συστημικά ΜΜΕ του γιου του Mr Jumbo- και του ίδιου του κ. Απόστολου Βακάκη- με ερωτήματα του τύπου «είχε γλίτσα ο δρόμος;[2]», «το αυτοκίνητο ήταν του πατέρα του και όχι το δικό του;[3]» «ήταν παλιά- οπότε έπρεπε να αλλαχθούν- τα λάστιχα;[4]», κ.ά. Στο τροχαίο ατύχημα υπήρχε θύτης, ο οποίος από αλαζονεία πίστεψε ότι ο δρόμος είναι πίστα και ιδιοκτησία του και άδικα θύματα… η γυναίκα και το παιδί ενός μεροκαματιάρη που είχε σταματήσει εντελώς νόμιμα στο πάρκιγκ[5].

Και για να μην ξεχνιόμαστε παρόμοια τροχαία έχουν ξανασυμβεί. Το βράδυ της Τρίτης 22/12/2015 στο Παλιό Φάληρο σημειώθηκε ένα τραγικό τροχαίο δυστύχημα. Ο 23χρονος γιος ενός μεγαλοεπιχειρηματία[6] παρέσυρε και σκότωσε με την BMW του έναν 40χρονο πεζό στην οδό Ποσειδώνος. Πώς; Οδηγώντας το πολυτελές αυτοκίνητό του, προσπέρασε προπορευόμενο αυτοκίνητο από δεξιά που είχε σταματήσει λόγω πορτοκαλί σηματοδότη και παρέσυρε τον άτυχο πεζό που επιχείρησε να διασχίσει τη διάβαση. Σήμερα είναι «ελεύθερος και ωραίος», που λέει και ο λαός. Και πριν από μερικά χρόνια θυμάστε την υπόθεση με το «καλό»παιδο του μεγαλογιατρού που λεγόταν Μπράβος, το οποίο επιστρέφοντας από διασκέδαση τα χαράματα, χτύπησε με την Πόρσε του στην παραλιακή μία γυναίκα καθαρίστρια που πήγαινε για το μεροκάματο, διαμελίζοντάς την; Δεν έγινε τίποτα.  Βγήκε έξω με αναστολή!

Για μένα η κάθε Πόρσε και η κάθε BMW έχει ταξική χροιά. Είναι προϊόν εκμετάλλευσης της εργασίας εκατοντάδων εργαζομένων των ιδιοκτητών τους. Εργαζόμενοι με μισθούς 300-400  ευρώ, σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε «Mr» να αγοράζει όσες Πόρσε θέλει. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι χαιρόμαστε για το νεκρό νεαρό Βακάκη. Αλλά- αλήθεια-  τι να αισθανθούμε, όταν ένα πλουσιόπαιδο χωρίς (οδηγική) Παιδεία, με περίσσιο θράσος πιάνει 250 χλμ την ώρα (!) και οδηγεί σαν να ’ναι ο δημόσιος δρόμος δικός του και αυτός οδηγός σε πίστα αγώνων, σκορπώντας το θάνατο σε δυο αθώους ανθρώπους και ένα αγγελούδι; Βέβαια και παιδιά που δεν είναι γόνοι μεγάλων οικογενειών συμπεριφέρονται στους δρόμους σαν οδηγοί αγώνων σε παράνομες «κόντρες» και έχουμε θρηνήσει δεκάδες θύματα. 

Πράγματι, ως χώρα δεν έχουμε οδηγική παιδεία. Οι αριθμοί, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: Σε ό,τι αφορά τα τροχαία δυστυχήματα/ατυχήματα και την οδική ασφάλεια, η Ελλάδα βρίσκεται στην 28η, την τελευταία δηλαδή, θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε μέρα, θρηνούμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς και 60 τραυματίες. Τέλος, τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο! Λεφτά πεταμένα, ματωμένα στην άσφαλτο και στην νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Περισσότερα την Κυριακή.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Καμία σημασία δεν έχει η κατάσταση του δρόμου, όταν κάποιος οδηγεί με 250-300  χλμ την ώρα.

[3]  Δεν έχει καμία σημασία. Και το δικό του να είχε- μια πολυτελή BMW- πάλι το ίδιο θα έτρεχε!

[4] Τα λάστιχα ήταν παλιά, αφού όπως λέγεται ο πατήρ κ. Βακάκης για τις μετακινήσεις του χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό ελικόπτερό του!

[5] Σέβομαι και τις απόψεις του ανθρώπου που σώθηκε, αλλά έχασε τη σύζυγο και το τρίχρονο παιδί του. Εύχομαι να έχει την ίδια γνώμη και μετά από 2-3 μήνες…, επιστρέφοντας στην  καθημερινότητά του.

[6] Του Σ.Κ., ιδιοκτήτη πρατηρίων βενζίνης με συμμετοχή σε εταιρείες πετρελαιοειδών, ο οποίος έχει απασχολήσει κατά το παρελθόν τη δημοσιότητα, λόγω της εμπλοκής του σε υπόθεση λαθρεμπορίας καυσίμων, ενώ το όνομά του ήταν και στη λίστα των μελών του παραδικαστικού κυκλώματος!

ΑΠΟΚΡΙΕΣ: Μια αρχαιοελληνική γιορτή με ιδιαίτερα χριστιανικά έθιμα

                                                                                                       

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

ΑΠΟΚΡΙΕΣ: Μια αρχαιοελληνική γιορτή με ιδιαίτερα χριστιανικά έθιμα

Η ελληνική Αποκριά έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα. Συνδέεται µε την λατρεία του Διονύσου, θεού του κρασιού και των εορτασμών. Η λέξη «Αποκριά» και σημαίνει «διακοπή- απομάκρυνση- αποχή από τη βρώση κρέατος»[2]. Πράγματι, αυτή η δημοφιλής παράδοση προέρχεται από τις παγανιστικές τελετουργίες των αρχαίων Ελλήνων και τις γιορτές προς τιμή του Διονύσου, θεού του κρασιού και της ευθυμίας. Οι άνθρωποι μεταμφιέζονταν σε σατύρους ή φορούσαν μάσκες και ξεχύνονταν στους δρόμους και στις γειτονιές συμπεριφερόμενοι «προκλητικά» µε τολμηρές φράσεις και πράξεις[3].

Αυτή η παράδοση τελικά εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη του κόσμου µέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου. Αργότερα, όταν εμφανίστηκε ο χριστιανισμός, αν και οι άνθρωποι σταμάτησαν να λατρεύουν τους θεούς του Ολύμπου ή άλλες ποικιλόμορφες θεότητες, οι συνήθειες τους να μεταμφιέζονται και να γιορτάζουν στους δρόμους παρέμειναν, αφού αυτές οι παγανιστικές πρακτικές ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες που τελικά δεν καταργήθηκαν. Μια φορά τον χρόνο, λοιπόν, τα καρναβάλια αναβιώνουν σε πολλές πόλεις και χωριά και της χώρας µας.

Στην πραγματικότητα, η Αποκριά διαρκεί τρεις εβδομάδες, και ξεκινάει 60 μέρες πριν το Πάσχα. Ονομάζεται Τριώδιο. Η λέξη προέρχεται από το «τρεις ωδές» που σημαίνει οι τρεις ύμνοι που συνηθίζουμε να λέμε στην εκκλησία. Ξεκινά την πρώτη Κυριακή, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του «Τελώνη και Φαρισαίου». Την δεύτερη Κυριακή , στο Ευαγγέλιο του «Ασώτου Υιού». Η τρίτη και τελευταία Κυριακή της Αποκριάς είναι η «Τυρινή» (τυροφάγου), κατά την οποία οι εορτασμοί και οι εκδηλώσεις φτάνουν στο απόγειο τους. Το τέλος της Αποκριάς είναι την αυγή της επόμενης μέρας: η πρώτη μέρα της Σαρακοστής, που ονομάζεται Καθαρά Δευτέρα.

Κατά την διάρκεια αυτών των ημερών, γιορτές και εκδηλώσεις οργανώνονται παντού και οι άνθρωποι διασκεδάζουν πολύ, και κυρίως τα παιδιά. Οι ενήλικες και τα παιδιά μεταμφιέζονται µε αστεία κουστούμια, χορεύουν, τραγουδούν και παρακολουθούν παρελάσεις καρνάβαλων και άλλες δραστηριότητες, που οργανώνονται από τους δήμους όλων σχεδόν των πόλεων της Ελλάδας. Κατά την διάρκεια όλων αυτών έχουμε, επιπλέον, και κάποια πολύ ιδιαίτερα έθιμα. Σημειώνω τα σημαντικότερα.

Ψυχοσάββατα: Πηγαίνοντας πίσω στους αρχαίους Έλληνες, αυτή ήταν µια εποχή γιορτής για την αναμονή της άνοιξης. Αυτή η γιορτή περιελάμβανε τελετουργικά αφιερωμένα και στην «νέα ζωή» και στις ψυχές των νεκρών που πίστευαν ότι ανέβαιναν στον «πάνω κόσμο» περίπου την 1^η Μαρτίου. Με την ανατολή του χριστιανισμού η εκκλησία προσπάθησε να υποβιβάσει τις παγανιστικές τελετές και να τις αντικαταστήσει µε χριστιανικές πρακτικές. Για αυτό, κατά την διάρκεια αυτών των ημερών βρίσκουμε τα τρία Ψυχοσάββατα, όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν βρασμένο σιτάρι (κόλλυβα) στην εκκλησία και τα µοιράζουν στο εκκλησίασμα μετά την λειτουργία στην μνήμη των αγαπημένων τους.

Τσικνοπέμπτη: Η Τσικνοπέμπτη είναι µια ετήσια τελετή, της οποίας η αρχή χάνεται μέσα στους αιώνες. Είναι η μέρα που τρώγεται κρέας. Η λέξη Τσικνοπέμπτη προέρχεται από τις λέξεις «τσίκνα» (η μυρωδιά του καμένου ψημένου κρέατος) και «Πέμπτη», και γιορτάζεται την Πέμπτη που είναι 11 μέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα. Είναι µια μέρα χαράς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς, καθώς η 40-ήµερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει.

Γαϊτανάκι: Το παλιό έθιμο µε το γαϊτανάκι γίνεται στην κεντρική πλατεία πολλών πόλεων. Είναι ένας χορός, όπου οι χορευτές ντύνονται µε παραδοσιακές στολές και χορεύουν σε κύκλο, κρατώντας πολύχρωμες κορδέλες, οι οποίες στερεώνονται στην κορυφή ενός μακριού κονταριού που βρίσκεται στην μέση του κύκλου. Καθώς χορεύουν, οι κορδέλες τυλίγονται γύρω από το κοντάρι και μετά ξετυλίγονται.

Καθαρά Δευτέρα: Τελικά, το «Τριώδιο» τελειώνει. Είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής, είναι Καθαρά Δευτέρα. Οι άνθρωποι μαζεύονται για τους τελευταίους εορτασμούς. Ζωντανή παραδοσιακή μουσική, τραγούδι, χορός, θαλασσινά, ούζο, κρασί, και όλοι είναι καλεσμένοι στη γιορτή. Το παραδοσιακό ψωμί «λαγάνα» είναι διαθέσιμο αυτήν τη μέρα στους φούρνους. Οι άνθρωποι συνήθως πάνε στην εξοχή αυτήν τη μέρα. Εκεί λαμβάνει χώρα ένα ακόμη φαντασμαγορικό έθιμο: το πέταγμα των χαρταετών. Ο ουρανός γεμίζει από πολύχρωμους χαρταετούς, που πετάνε σαν πουλιά και καλωσορίζουν την Άνοιξη…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Η αγγλική λέξη «carnival» προέρχεται από το λατινικό «carnem levare» ή «carnis levamen», που σημαίνει «διακοπή της βρώσης κρέατος».

[3] Εκεί έγκειται, κατά τη γνώμη μου, και η αντίδραση της Εκκλησίας που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάσει σε επίσημες δημοσιεύσεις στα Μ.Μ.Ε. «βαρύγδουπων» δελτίων Τύπου. 

«Κάτι» προσπαθεί να κάνει

                                                                                                       

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

«Κάτι» προσπαθεί να κάνει

Ως ενεργός εκπαιδευτικός (και πολίτης) παρακολουθώ τα θέματα Παιδείας με ιδιαίτερη προσοχή. Και κρίνω, διακρίνω, επικρίνω ή προκρίνω το τι λέει ο κάθε υπουργός που πέρασε από το θώκο αυτό (και πέρασαν τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγοι!).

Ο νυν υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου μού είναι συμπαθής. Διακρίνω ότι προσπαθεί να κάνει «κάτι». Τουλάχιστον ξέρει τι λέει, αφού είναι μάχιμος πανεπιστημιακός ο ίδιος και όχι πολιτικάντης που έχει «καπαρωμένη» και μια έδρα σε Πανεπιστήμιο, όπως συνέβη με πολλούς- πολλούς προκατόχους του. Το τελευταίο δεκαήμερο τον είδα στην τηλεόραση τρεις φορές να κάθεται «ενώπιος ενωπίω» με μαθητές, γονείς, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και να εξηγεί, χωρίς κομπασμούς και φανφάρες, τη μεταρρύθμιση που επιχειρεί στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Τι προσπαθεί να κάνει, λοιπόν; Με δυο λόγια εισηγείται τη διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο της παραπαιδείας που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το σύνολο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ιδίως δε στο Λύκειο. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνει χωρίς αφορισμούς, αναγνωρίζοντας τον ιδιόμορφο εκπαιδευτικό ρόλο των φροντιστηρίων στο παρελθόν, αλλά και συμβάλλοντας στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο σχολείο και τους λειτουργούς (εκπαιδευτικούς) του.

Καταρχήν φαίνεται να κινείται στη σωστή κατεύθυνση η προσπάθειά του. Δύο επισημάνσεις, ωστόσο, είναι κατ’ εμέ αναγκαίες. Πρώτη επισήμανση: τα επίσημα φροντιστήρια δεν είναι παραπαιδεία. Είναι μια μορφή παράλληλης παιδείας και όχι παραπαιδεία. Γιατί το "παρά" σημαίνει κάτι το παράνομο, το μη αποδεκτό, κάτι που είναι απαγορευμένο[2]. «Παραπαιδεία» είναι αυτό που κάνουν οι δημόσιοι λειτουργοί της εκπαίδευσης, οι οποίοι παραβιάζοντας τον όρκο τους παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα στους ίδιους τους μαθητές της τάξης τους και μάλιστα έναντι αδράς αμοιβής με στόχο τον πλουτισμό τους. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της παραπαιδείας που κατατρώγει τα σωθικά της επίσημης εκπαίδευσης, της αφαιρεί το μανδύα της ηθικής και μειώνει την κοινωνική απήχηση του δημοσίου σχολείου, ειδικά όταν ζητάει την κοινωνική συνδρομή για την επίλυση κάποιων σοβαρών προβλημάτων του.

Δεύτερη επισήμανση: Υπήρξα καθηγητής σε φροντιστήριο, έκανα ως αδιόριστος εκπαιδευτικός ιδιαίτερα κατ’ οίκον μαθήματα με «μπλοκάκι» και τώρα διδάσκω σε δημόσιο σχολείο. Κανείς δεν αμφισβητεί το επίπεδο γνώσεων των καθηγητών που εργάζονται στα φροντιστήρια[3]. Όμως, άλλες οι συνθήκες στο φροντιστηριακό χώρο και άλλες στο Δημόσιο Σχολείο. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συγκριθεί η δουλειά με 5-10 μαθητές που έχουν τους ίδιους στόχους με 20-27 μαθητές που δεν έχουν τους ίδιους στόχους. Είναι, λοιπόν, λάθος οι καθηγητές των φροντιστηρίων να συγκρίνουν τη δουλειά τους με αυτή των συναδέλφων τους στο δημόσιο σχολείο.

Τελικά, πέρα από τις όποιες -θετικές θέλω να πιστεύω- αλλαγές φέρει το νέο νομοσχέδιο Γαβρόγλου στην ελληνική εκπαίδευση, καλό είναι οι μαθητές να στραφούν και σε άλλα αντικείμενα σπουδών. Πάντως αυτή η κατάσταση του Λυκείου, όπως είναι σήμερα, δηλαδή να αποτελεί βαθμίδα προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τους μαθητές και οπωσδήποτε επιβάλλεται να αλλάξει.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: η χώρα μας έχει γεμίσει ΑΕΙ, ΤΕΙ και χιλιάδες φοιτητές, προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς που, τελικά, οι καλύτεροι αντί να προσφέρουν στη χώρα μας τις υπηρεσίες τους, φεύγουν στο εξωτερικό!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Όπως λέμε παρανομία, παραοικονομία, παραδικαστικό κύκλωμα κ.ά.

[3] Γι’ αυτό και υποστήριζα πάντοτε- και όταν ήμουν στο φροντιστηριακό χώρο και τώρα- ότι θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα σε όποιον συνάδελφο ιδιοκτήτη φροντιστηρίου (με δεκαετή τουλάχιστον παρουσία- διδασκαλία) επιθυμούσε να διοριστεί στο δημόσιο σχολείο, να έχει αυτή τη δυνατότητα με κάποια ποσόστωση.

H Κοινωνική Δικαιοσύνη (Το αυτονόητο) αποτελεί ακόμη ζητούμενο στην Ελλάδα!

H Κοινωνική Δικαιοσύνη (Το αυτονόητο) αποτελεί ακόμη ζητούμενο στην Ελλάδα!

Ψύχραιμη ματιά Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης (κάθε χρόνο την 20η Φεβρουαρίου), που καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2007, με στόχο την προσπάθεια να αντιμετωπισθούν με διεθνείς δράσεις η φτώχια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μέσα σε μιαν ανοικτή πολυπολιτισμική και αλληλοεπιδρώμενη κοινωνία, καταπιάνεται το σημερινό κείμενό μας.

Οι κυβερνώντες στη χώρα μας δηλώνουν τα κατορθώματα και τις επιτυχίες τους[2]. Σημασία, όμως, έχει το βιοποριστικό επίπεδο των πολιτών, το αν η μάνα μπορεί να αγοράσει τρόφιμα για το σπίτι της, αν ο άνεργος γιος της δε βρίσκει δουλειά, αν η κόρη της σταματά τις σπουδές της για οικονομικούς λόγους, αν ο πατέρας φυλακίζεται, επειδή χρωστά λίγα ευρώ στις κοινωνικές ασφαλίσεις κ.ά. Περιπτώσεις που όλοι γνωρίζουμε και δυστυχώς κατάντησαν καθημερινότητα.

 Απόδειξη, για του λόγου το αληθές, αποτελεί η παρακάτω έρευνα του ιδρύματος  Bertelsmann, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ανεξάρτητων Δεξαμενών Σκέψης (think tanks) στον κόσμο με αντικείμενο τις Συνθήκες Κοινωνικής Δικαιοσύνης στις 28 χώρες της ΕΕ. Η έρευνα αυτή γίνεται κάθε χρόνο και καταλήγει σε ένα σταθμικό δείκτη, στηριζόμενη σε ποσοτικά και ποιοτικά δεδομένα σε επτά πεδία κοινωνικής δικαιοσύνης. Η Ελλάδα είναι τελευταία (28η) στη γενική κατάταξη! Αναλυτικότερα, είναι:

·    25η στην αντιμετώπιση της φτώχειας

·    28η στην παροχή ίσων ευκαιριών εκπαίδευσης

·    28η στην πρόσβαση στην αγορά εργασίας και 1η στους μακροχρόνια ανέργους και την ανεργία των νέων

·    28η στην κοινωνική συνοχή και στην καταπολέμηση των διακρίσεων

·    25η στην ισοκατανομή των εισοδημάτων

·    24η στην πρόσβαση σε δομές υγείας και, τέλος,

·    28η στη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών.  

Συμπέρασμα: Ζούμε σε βάρος των παιδιών μας, χωρίς πολιτικές στήριξης στο ξεκίνημά τους, καταστρέφοντας το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον που θα ζήσουν. Δε φτάνει που δεν επενδύουμε στην έρευνα, τους κληροδοτούμε και από πάνω ένα τεράστιο χρέος!

Η μελέτη δείχνει, επίσης, ότι η γενική κατάσταση στη χώρα μας επιδεινώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια (όπου, θυμίζω, ανέλαβαν την εξουσία τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις και συνολικά πέντε πολιτικά κόμματα) με το ποσοστό ανεργίας των νέων να μεγαλώνει, τον κίνδυνο της φτωχοποίησης να αυξάνεται και ένα σύστημα υγείας συνεχώς να υποβαθμίζεται από την υπερφόρτωση και την κατάρρευση των δημοσίων νοσηλευτηρίων. Οι νέοι είναι τα μεγαλύτερα «θύματα» αυτής της κοινωνικής ανισότητας. Τελικά, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια οικογένεια (που, για μένα, προ πολλού έπαψε να είναι), η Ελλάδα είναι το «απολωλός πρόβατο» της!

Επομένως, αντί οι πολιτικοί (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι) στην Ελλάδα να αναλώνουν τη φαιά ουσία τους στο πώς να πείσουν εμάς, τους πολίτες, οι μεν ότι όλα πάνε καλά, βαδίζουμε καλά και βγαίνουμε από το μνημόνιο, οι δε ότι πάμε κατά διαόλου και μόνο αυτοί ως κυβερνώντες θα μας σώσουν, με μοναδικό στόχο τους την εξουσία, ας αναλώσουν τις δυνάμεις τους στο να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και την εφαρμογή της κοινωνικής δικαιοσύνης στη χώρα μας.

         Γιατί σε αυτό το στίβο θα τους κρίνουμε!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Τελευταίο πρόσφατο παράδειγμα η κα. Φωτίου που δήλωσε:  «Όσοι είναι δικαιούχοι του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (Σημείωση δική μου: δηλαδή οι πιο εξαθλιωμένοι- περί τις 400.000 από τα δύο εκατομμύρια φτωχών) θα είναι δικαιούχοι του Ταμείου Απόρων, θα είναι δικαιούχοι στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, θα είναι δικαιούχοι στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ. και το 10% των άνεργων δικαιούχων θα μπουν στην εργασία, μέσα στο 2017!».

Αν το όλο ζήτημα είχε διαχειριστεί με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα…

Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

''Στην βουνοπλαγιά του χωριού μου. Στο νερό της κρυστάλλινης πηγής, παιδιά ακόμη στο αμέριμνο κυνηγητό του Ήλιου. Χωμένος στην ευτυχία. Ας είναι ευλογημένη η Κρυστάλλινη Πηγή του χωριού μου, ας είναι ευλογημένα τα χρόνια που μπορούσαμε να ζούμε στον Ήλιο. Χαμένα όνειρα ... Ο Άνεμος νίκησε τον Ήλιο και το νερό της Κρυστάλλινης Πηγής, μου ’γραψαν από το χωριό, πως στέρεψε πια... Και έμεινα για πολύ διψασμένος και δεν αγαπούσα το νερό ... η ελπίδα λίγα βήματα προς τα πίσω. Η Κρυστάλλινη Πηγή αναπήδησε μέσα μου κι έγινα εγώ η πηγή της ελπίδας μου''

 Γιώργος Καματερός-Σεπτέμβριος, Κως, 1962.

Αν το όλο ζήτημα είχε διαχειριστεί με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα…

Τί ήταν τελικά ο άγνωστος Γιώργος Καματερός από την Κω; Ήταν ένας νέος «Μεσσίας»; Μήπως ήταν ένας απατεώνας που ήθελε να τα «κονομήσει»; Αν ναι, γιατί αυτοκτόνησε λόγω δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων; Ήταν  τρελός ή τσαρλατάνος, όπως τον παρουσίαζαν στο τέλος τα Μ.Μ.Ε., αφού είχαν πάρει αυτό που ήθελαν; Τί ήταν, λοιπόν;

Σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσα εκτός από ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, ήταν και ένα «τέρας» λογικής με μια μοναδική ευφυΐα, από τους πιο έξυπνους της εποχής του. Τελείωσε το Λύκειο στην Κάλυμνο, μακριά από την αγαπημένη του Κω, επειδή οι καθηγητές του αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την δύναμη του μυαλού του. Ήταν ιδιόρρυθμος, αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο έντιμος άνθρωπος που έφθανε σε σημείο να γίνεται συχνά θύμα. Οι διώκτες του τον αποκαλούσαν «φαινόμενο».

Έχουν περάσει 41 χρόνια από τις 12 Φεβρουαρίου 1976, τότε που «έσκασε μία βόμβα μεγατόνων» στην αθηναϊκή κοινωνία. Αφορμή στάθηκε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» με την εντυπωσιακή είδηση ότι «ο καρκίνος νικήθηκε». Το γεγονός αυτό προκαλεί αναστάτωση στα Μ.Μ.Ε., ενώ μέσα σε λίγες μέρες τα δημοσιεύματα πολλαπλασιάζονται και το θέμα αρχίζει να συζητιέται σε όλη την επικράτεια. Ενδεικτικά κάποιες από τις εφημερίδες έγραψαν: «Και υπουργοί προμηθεύτηκαν το νερό», «Το νερό σταματά την ανάπτυξη του καρκίνου-Ενισχύεται η ανοσία» και διάφορα άλλα. Αμέσως οι κυκλοφορίες πολλών εφημερίδων εκτινάσσονται σε τεράστια ύψη, φτάνοντας, πανελλαδικά στον εκπληκτικό αριθμό των 500.000 φύλλων. Και βέβαια στο δημοσιογραφικό μάρκετινγκ, όταν ένα θέμα αυξάνει την κυκλοφορία μιας εφημερίδας, δεν μπορεί να σταματήσει, αφού προσθέτει αναγνώστες. 

Η διάδοση της συνταρακτικής είδησης για την ύπαρξη ενός θαυματουργού υγρού που προέρχεται από μια μυστική και ραδιενεργή πηγή της Κω, το οποίο πιθανό να θεραπεύει τον καρκίνο, πολύ σύντομα γίνεται το κύριο θέμα της τότε καθημερινότητας και αποκτά τεράστιες διαστάσεις. Η αγωνία χιλιάδων απλών ανθρώπων ήταν φυσικό να αποτελέσει το καταλληλότερο έδαφος για τη γιγάντωση του φαινομένου. 

Παρά τις προσπάθειες κάποιας μικρής μερίδας συνανθρώπων μας να αντιμετωπίσει το γεγονός με νηφαλιότητα, χιλιάδες ασθενείς ή συγγενείς τους συρρέουν κάθε μέρα στα μέρη διανομής του θεραπευτικού νερού. Απέραντες λαοθάλασσες από την επαρχία αλλά και το εξωτερικό μαζευόταν σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας, όπου ο Καματερός τούς πρόσφερε τη «σωτηρία»...

Τότε το Υπουργείο Υγείας, αφού όλο αυτό το διάστημα παρέμενε ένας παθητικός παρατηρητής, αφήνοντας τα Μ.Μ.Ε. να εκμεταλλεύονται το όλο θέμα, παρεμβαίνει και διατάσσει την κατάσχεση του προϊόντος σαν επικίνδυνου για την δημόσια υγεία λόγω των υψηλών τιμών ραδιενέργειας, αφού συνεχείς αναλύσεις αποδείκνυαν ότι περιείχε .... «ραδιενέργεια» 35-38%!!! Στις 30 Μαρτίου του 1976 η κατανάλωση του νερού της Κω απαγορεύτηκε επισήμως.

Το Δικαστήριο μετά από μία χειμαρρώδη απολογία του «αθωώνει» το νερό από κάθε κατηγορία. Στο Γιώργο Καματερό ασκήθηκε ποινική δίωξη για παράνομη άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος. Άσκησε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος. Μετά πήγε στο εξωτερικό[2]. Ο Εισαγγελέας στη δίκη έπλεξε το εγκώμιο του χαρακτήρα του, τιμώντας τον για την ακεραιότητά του και τον προέτρεψε ως άνθρωπος να συνεχίσει με την ευχή να δικαιωθεί στο μέλλον…

Και μια (πικρή) διαπίστωση, κλείνοντας: Για μία ακόμη φορά αποδείχτηκε ότι, εάν το όλο ζήτημα το είχαν χειριστεί οι αρμόδιοι φορείς με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα[3], δε θα είχαν πάρει αυτή την τροπή τα πράγματα και θα είχε αποφευχθεί η δημιουργία υπέρμετρης ελπίδας ή σύγχυσης στο κοινό.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Ύστερα από 22 χρόνια επέστρεψε στην ιδιαίτερή πατρίδα του, όπου και αυτοκτόνησε στις 6 Μαΐου του 1998, λόγω δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων.

[3] Τέσσερις δεκαετίες μετά αυτό συνεχίζει να είναι ζητούμενο στη χώρα μας! Αλλιώς δε θα υπήρχε το «φαινόμενο»  Σώρρα!

Ίντερνετ: η ύπουλη μορφή εξάρτησης των νέων

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                                       

Αφόρμηση για το σημερινό κείμενό μου αποτελούν τρία γεγονότα. Πρώτον, η Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου που γιορτάστηκε την περασμένη Τρίτη 7/2 ταυτόχρονα σε 160 χώρες σε όλο τον κόσμο με κεντρικό σύνθημα: «Γίνε η αλλαγή: Όλοι μαζί για ένα καλύτερο διαδίκτυο». Δεύτερον, η εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός στο μέγεθος της εξάρτησης που έχουν οι μαθητές/τριες, εφηβικής κυρίως ηλικίας, από το facebook και τα διαδικτυακά παιχνίδια (ατομικά ή ομαδικά). Τρίτον, επειδή αποτελεί τον ένα από τους τρεις άξονες δράσης της περιλάλητης- το τελευταίο διάστημα- «Θεματικής εβδομάδας», που θα λάβει χώρα σε όλα τα Γυμνάσια κατά το δεύτερο τετράμηνο της τρέχουσας σχολικής χρονιάς.

Ίντερνετ: η ύπουλη μορφή εξάρτησης των νέων

Το Ίντερνετ είναι πλέον μία νέα πραγματικότητα με αδιαμφισβήτητη σημασία για την επικοινωνία και πληροφόρηση στη σύγχρονη κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η επαφή με το Ίντερνετ ή Διαδίκτυο έχει αναδυθεί σαν μια νέα μορφή εξάρτησης που συναντά κανείς σε κάθε ηλικία, αλλά κυρίως στους νέους και εφήβους (10-17 ετών). Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα[2] σε δείγμα αντιπροσωπευτικό 897 εφήβων (430 αγόρια, 467 κορίτσια) από την Μονάδα Εφηβικής Υγείας:

- 53% χρησιμοποιούσαν το διαδίκτυο για χρονικό διάστημα περισσότερο από 1 έτος.

- 26% ανέφεραν καθημερινή χρήση και

- 8% χρήση 20 ώρες εβδομαδιαίως.

- Τα αγόρια χρησιμοποιούσαν το διαδίκτυο σημαντικά περισσότερο από τα κορίτσια.

- 12,8% παρουσίαζαν περιοδικά ή συχνά προβλήματα σχετικά με την κατάχρηση διαδικτύου (κατάσταση πριν το «εθισμό»).

- Ο πιο συχνός λόγος χρήσης του διαδικτύου ήταν τα διάφορα παιχνίδια.

Χαρακτηριστικές εκφάνσεις της εξάρτησης αυτής είναι, καταρχάς, ο νέος να μένει πολύ περισσότερο χρόνο στο Ίντερνετ απ’ ό,τι είχε αρχικά αποφασίσει. Επιπλέον, να είναι εκνευρισμένος ή με πεσμένη διάθεση, όταν είναι εκτός Διαδικτύου. Ακόμη, να έχει χάσει το ενδιαφέρον του για δραστηριότητες που παλιά του άρεσαν, όπως χόμπι, σπορ, επαφές με φίλους. Τέλος, η σχολική του επίδοση μπορεί να έχει πέσει, ή πάντως να παραμένει στάσιμη, να έχουν αλλάξει οι συνήθειες του ύπνου του και σε πιο σοβαρές περιπτώσεις να παραμελεί την προσωπική του υγιεινή.

Κάθε εξάρτηση υπάρχει, γιατί καλύπτει βασικές ψυχολογικές ανάγκες του εξαρτημένου ατόμου[3]. Έτσι και η εξάρτηση από το Ίντερνετ παίζει σημαντικό ρόλο «βοηθώντας» τον νέο να ξεχαστεί, να αποφύγει δύσκολα συναισθήματα και καταστάσεις της ζωής του, όπως άγχος, θυμό, πόνο, ανασφάλεια, δυσαρέσκεια. Η χρήση του Ίντερνετ προσφέρει φυγή σε μια άλλη πραγματικότητα, κάτι που γενικότερα επιζητά ένας νέος. Ταυτόχρονα, το Διαδίκτυο προσφέρει τη δυνατότητα για δημιουργία μιας «ιδανικής κατάστασης εαυτού». Πολλά παιχνίδια στο Ίντερνετ συνιστούν διαδικτυακές κοινότητες στις οποίες παίχτες είναι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων, μέσω των οποίων εξερευνούν και πτυχές της προσωπικότητάς τους.

Οι γονείς μπορούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στον εντοπισμό και αντιμετώπιση της εξάρτησης, παρακολουθώντας και ελέγχοντας διακριτικά αλλά σταθερά την ενασχόληση των παιδιών τους με το Ίντερνετ. Σ’ αυτό βοηθάει, πρώτον, να είναι το κομπιούτερ σε κοινόχρηστο χώρο. Δεύτερον, να εξοικειωθούν οι ίδιοι με το Ίντερνετ και, τρίτον, να κρατούν ανοιχτά «κανάλια» επικοινωνίας με τα παιδιά τους, συζητώντας ποιές ιστοσελίδες επισκέφτηκαν και τί τους άρεσε. Ακόμη, είναι απαραίτητο να βάζουν όρια στη χρήση του Ίντερνετ και να ενθαρρύνουν την ενασχόληση των παιδιών τους και με άλλες δραστηριότητες.

Ωστόσο, η σημαντικότερη δικλείδα ασφαλείας που μειώνει τον κίνδυνο αυτής (ή όποιας άλλης εξάρτησης) είναι η ζεστή, υποστηρικτική σχέση με το παιδί. Όταν ο γονιός συμμετέχει στη ζωή του νέου, εκφράζει το ενδιαφέρον και την αγάπη του, αλλά δε διστάζει κιόλας να παρέμβει και να θέσει όρια, όταν η περίσταση το απαιτεί.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Βλέπε site www.boro.gr, 22/8/2013.

[3] Σοφία Μεσσάρη, Κλινική Ψυχολόγος και Οικογενειακή Θεραπεύτρια Κέντρο Ψυχολογικών Θεραπειών «Ψυχή τε και σώματι».