 |
Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
|
«Κάτι»
προσπαθεί να κάνει
Ως
ενεργός εκπαιδευτικός (και πολίτης) παρακολουθώ τα θέματα Παιδείας με ιδιαίτερη
προσοχή. Και κρίνω, διακρίνω, επικρίνω ή προκρίνω το τι λέει ο κάθε υπουργός
που πέρασε από το θώκο αυτό (και πέρασαν τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγοι!).
Ο νυν υπουργός Παιδείας κ. Κώστας
Γαβρόγλου μού είναι συμπαθής. Διακρίνω ότι προσπαθεί να κάνει «κάτι». Τουλάχιστον ξέρει τι λέει, αφού είναι μάχιμος
πανεπιστημιακός ο ίδιος και όχι πολιτικάντης που έχει «καπαρωμένη» και μια έδρα
σε Πανεπιστήμιο, όπως συνέβη με πολλούς- πολλούς προκατόχους του. Το τελευταίο
δεκαήμερο τον είδα στην τηλεόραση τρεις φορές να κάθεται «ενώπιος ενωπίω» με
μαθητές, γονείς, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και να εξηγεί, χωρίς
κομπασμούς και φανφάρες, τη μεταρρύθμιση που επιχειρεί στο εκπαιδευτικό
σύστημα.
Τι προσπαθεί να
κάνει, λοιπόν; Με δυο λόγια εισηγείται
τη διαμόρφωση μιας πολιτικής που σταδιακά θα περιορίζει τον ρόλο της
παραπαιδείας που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το σύνολο του εκπαιδευτικού μας
συστήματος, ιδίως δε στο Λύκειο. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνει χωρίς
αφορισμούς, αναγνωρίζοντας τον ιδιόμορφο εκπαιδευτικό ρόλο των φροντιστηρίων
στο παρελθόν, αλλά και συμβάλλοντας στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης της
κοινωνίας στο σχολείο και τους λειτουργούς (εκπαιδευτικούς) του.
Καταρχήν φαίνεται
να κινείται στη σωστή κατεύθυνση η προσπάθειά του. Δύο επισημάνσεις, ωστόσο,
είναι κατ’ εμέ αναγκαίες. Πρώτη επισήμανση:
τα επίσημα φροντιστήρια δεν είναι
παραπαιδεία. Είναι μια μορφή παράλληλης παιδείας
και όχι παραπαιδεία. Γιατί το "παρά"
σημαίνει κάτι το παράνομο, το μη αποδεκτό, κάτι που είναι απαγορευμένο[2]. «Παραπαιδεία»
είναι αυτό που κάνουν οι δημόσιοι λειτουργοί της εκπαίδευσης, οι οποίοι
παραβιάζοντας τον όρκο τους παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα στους ίδιους τους
μαθητές της τάξης τους και μάλιστα έναντι αδράς αμοιβής με στόχο τον πλουτισμό
τους. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της παραπαιδείας που κατατρώγει τα σωθικά
της επίσημης εκπαίδευσης, της αφαιρεί το μανδύα της ηθικής και μειώνει την
κοινωνική απήχηση του δημοσίου σχολείου, ειδικά όταν ζητάει την κοινωνική συνδρομή
για την επίλυση κάποιων σοβαρών προβλημάτων του.
Δεύτερη επισήμανση: Υπήρξα
καθηγητής σε φροντιστήριο, έκανα ως αδιόριστος εκπαιδευτικός ιδιαίτερα κατ’
οίκον μαθήματα με «μπλοκάκι» και τώρα διδάσκω σε δημόσιο σχολείο. Κανείς δεν
αμφισβητεί το επίπεδο γνώσεων των καθηγητών που εργάζονται στα φροντιστήρια[3].
Όμως, άλλες οι συνθήκες στο
φροντιστηριακό χώρο και άλλες στο Δημόσιο Σχολείο. Δεν μπορεί σε καμιά
περίπτωση να συγκριθεί η δουλειά με 5-10 μαθητές που έχουν τους ίδιους στόχους
με 20-27 μαθητές που δεν έχουν τους ίδιους στόχους. Είναι, λοιπόν, λάθος οι
καθηγητές των φροντιστηρίων να συγκρίνουν τη δουλειά τους με αυτή των
συναδέλφων τους στο δημόσιο σχολείο.
Τελικά,
πέρα από τις όποιες -θετικές θέλω να πιστεύω- αλλαγές φέρει το νέο νομοσχέδιο
Γαβρόγλου στην ελληνική εκπαίδευση, καλό είναι οι μαθητές να στραφούν και σε
άλλα αντικείμενα σπουδών. Πάντως αυτή η κατάσταση του Λυκείου, όπως είναι
σήμερα, δηλαδή να αποτελεί βαθμίδα προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο δεν είναι
και ό,τι καλύτερο για τους μαθητές και οπωσδήποτε επιβάλλεται να αλλάξει.
Και
για να μην ξεχνιόμαστε: η χώρα μας έχει γεμίσει ΑΕΙ, ΤΕΙ και χιλιάδες φοιτητές,
προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς που, τελικά, οι καλύτεροι αντί να
προσφέρουν στη χώρα μας τις υπηρεσίες τους, φεύγουν στο εξωτερικό!
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις,
επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).
[2] Όπως λέμε παρανομία, παραοικονομία,
παραδικαστικό κύκλωμα κ.ά.
[3] Γι’
αυτό και υποστήριζα πάντοτε- και όταν ήμουν στο φροντιστηριακό χώρο και τώρα-
ότι θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα σε όποιον συνάδελφο ιδιοκτήτη φροντιστηρίου
(με δεκαετή τουλάχιστον παρουσία- διδασκαλία) επιθυμούσε να διοριστεί στο
δημόσιο σχολείο, να έχει αυτή τη δυνατότητα με κάποια ποσόστωση.
Share this
