«Μαμά- μπαμπά μου, σας αγαπώ πολύ … Γι’ αυτό θα ήθελα κι εσείς να…»

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Αφόρμηση τόσο του σημερινού όσο και του προηγούμενου κειμένου (που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη Πέμπτη)[2] αποτελούν οι ερωτήσεις που δέχομαι από γονείς σχετικά με τη άποψή μου σε δύο θέματα ψυχοπαιδαγωγικής- θα έλεγα- φύσεως. Το δεύτερο είναι ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά των γονέων- ιδίως των μαμάδων- απέναντι στα μικρά παιδιά τους, το χρόνο που είναι μαζί τους είτε αυτός είναι πολύς είτε λίγος[3]. Η  γνώμη μου στο θέμα αυτό ταυτίζεται απόλυτα με την άποψη που εκφράζει μέσω του Παιδαγωγικού υλικού το «Κέντρο Παιδιού» Δήμου Αγίας Παρασκευής, κάνοντας μια ελαφρά διασκευή για την οικονομία του χώρου που φιλόξενα μου παραχωρείται από τον Π.Τ..

«Μαμά- μπαμπά μου, σας αγαπώ πολύ … Γι’ αυτό θα ήθελα κι εσείς να…»

Αγαπημένη μου μαμά, Αγαπημένε μου μπαμπά

είστε η καλύτερη μαμά και ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Μ’ αγαπάτε και φροντίζετε να μη μου λείπει ποτέ τίποτα. Κουράζεστε πολύ στη δουλειά σας. Παρόλα αυτά, όταν γυρίζετε στο σπίτι ασχολείστε μαζί μου. Ξέρω ότι εμείς οι μικροί δεν είμαστε κι η καλύτερη παρέα για τους μεγάλους. Κι εσύ μαμά, μπαμπά μου … το παρακάνεις! Παίζεις μαζί μου, με βοηθάς στο διάβασμά μου, με πηγαίνεις στο σχολείο, στα Αγγλικά μου, μου μαγειρεύεις σπιτικό φαγητό, πλένεις τα ρούχα μου, μου μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα. Σε θαυμάζω για την αντοχή και την υπομονή σου και σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα, μαμά μου και μπαμπά μου. Ειλικρινά. Όμως είμαι πια μεγάλος/η και καταλαβαίνω πολλά πράγματα. Γι’ αυτό θα ήθελα κι εσείς να προσέχετε και να…

 ΜΗ ΜΕ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΕΤΕ → Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν μπορώ να έχω όλα όσα ζητώ.

ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ → Το προτιμώ. Με κάνει να αισθάνομαι πιο ασφαλής.

ΜΗ ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΕΙΜΑΙ → Με κάνει να συμπεριφέρομαι ανόητα.

ΜΗ ΜΕ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΕ ΑΠΟ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ → Έχω ανάγκη να μάθω κάποτε να πονάω.

ΜΗ ΤΑΡΑΖΕΣΤΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΝ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΑΣ ΛΕΩ «ΣΑΣ ΜΙΣΩ!» → Δεν είσαι εσύ αυτός/ή που μισώ, αλλά η δύναμή σου να με κατευθύνεις.

ΜΗ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΤΕ → Αν το κάνετε αυτό, θα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου, προσποιούμενος τον κουφό.

ΜΗ ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΕΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ  → Αισθάνομαι πολύ άσχημα, όταν οι υποσχέσεις δεν τηρούνται.

ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΤΕ ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΜΟΥ  → Φοβάμαι εύκολα το ψέμα.

ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΗΤΟΙ  → Γιατί είναι πραγματικοί.

ΜΗΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΤΕ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ → Θα ζητήσω πληροφορίες αλλού.

ΜΗ ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΕΛΕΙΟΙ ΚΑΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΙ → Θα αισθανθώ πολύ άσχημα, όταν ανακαλύψω ότι δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

ΜΗ ΝΟΜΙΣΕΤΕ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ → Μια τίμια συγνώμη με φέρνει πιο κοντά σας!

……………………………………………………………………

Υστερόγραφο: Φίλοι αναγνώστες, η «Ψύχραιμη ματιά», θα ξαναβρίσκεται κοντά σας- έχοντας κάνει τις θερινές της διακοπές- την Κυριακή 20 Αυγούστου. Εύχεται δε στον καθένα σας «Καλές διακοπές και ό,τι καλύτερο».

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Με τίτλο «Να διαβάζουν οι μαθητές το καλοκαίρι;», σελ. 3.

[3] Λίγος είναι γενικότερα για πολλούς γονείς, ιδιαίτερα όμως για όσους γονείς- κυρίως πατεράδες- βρίσκονται με τα παιδιά τους βάσει εισαγγελικών αποφάσεων κατόπιν διαζυγίου.

Να διαβάζουν οι μαθητές το καλοκαίρι;

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

                                                                             

Αφόρμηση τόσο του σημερινού όσο και του επόμενου κειμένου (που θα δημοσιευθεί το ερχόμενο Σάββατο) αποτελούν οι ερωτήσεις που δέχομαι από γονείς σχετικά με τη άποψή μου σε δύο θέματα ψυχοπαιδαγωγικής- θα έλεγα- φύσεως. Το πρώτο είναι εάν είναι καλό στις καλοκαιρινές διακοπές να διαβάζουν «κάτι» οι μαθητές ή να υπάρχει απόλυτη αποχή από οποιοδήποτε διάβασμα, ώστε «να ξεκουραστεί το μυαλό τους». Η  γνώμη μου στο θέμα αυτό ταυτίζεται απόλυτα με την άποψη που εξέφρασε γραπτώς ο Νίκος Τσούλιας[2] σε πρόσφατο κείμενό του[3], κάνοντας ωστόσο μια ελαφρά διασκευή για την οικονομία του χώρου που φιλόξενα μου παραχωρείται από τον Π.Τ..

Να διαβάζουν οι μαθητές το καλοκαίρι;

Η απάντησή μου στο παραπάνω ερώτημα την οποία καταθέτω και στους γονείς, φίλους αναγνώστες, είναι ένθερμα θετική.[…]

Οι μαθητές δεν έχουν αυτή την ιδιότητα μόνο κατά τη διάρκεια του σχολείου αλλά καθ’ όλη την ηλικία που αντιστοιχεί στη σχολική φοίτηση. Το καλοκαίρι και οι άλλες διακοπές απλώς διακόπτουν προσωρινά τη λειτουργία των σχολείων, αλλά σε καμιά περίπτωση το διάβασμα. Δεν είναι διακοπές, όπως εκείνες των εργαζόμενων. Προφανώς το διάβασμα των διακοπών δεν έχει το ρυθμό, την ένταση και την έκταση που έχει στην άλλη περίοδο. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται από πιο ήπια και από προσωπικά και επιλεκτικά χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, οι μαθητές και οι γονείς τους οφείλουν να μη θεωρούν το διάβασμα μια σχολική και μόνο υπόθεση. Τουναντίον: θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το διάβασμα δεν τελειώνει με την απόκτηση κάποιου απολυτηρίου ή πτυχίου, όπως γινόταν σε παλιότερες δεκαετίες, αλλά συνεχίζεται τόσο για επαγγελματικούς λόγους όσο και για ευρύτερες προτεραιότητες των νέων γνωσιοκεντρικών περιοχών που δημιουργούν το σύγχρονο πολιτισμό.

Δυστυχώς οι Έλληνες γονείς, ενώ φροντίζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο για τη θεσμική εκπαίδευση των παιδιών τους- μαθητών με την παράλληλη και μάλλον υπερβολική φροντιστηριακή στήριξη τους, δεν έχουν κατανοήσει δύο πολύ απλές αλήθειες: α) Η εκπαιδευτική πορεία των παιδιών τους κρίνεται κυρίως στα πρώτα χρόνια του Δημοτικού σχολείου και όχι στο τέλος του Λυκείου και επομένως εκεί πρέπει να δίνουν τη «μητέρα των μαχών». β) Οι σημερινές και αυριανές κοινωνίες της γνώσης απαιτούν τη δια βίου μάθηση και όχι την … έφοδο μιας άπαξ εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, και επομένως το αποφασιστικό στοιχείο, που τελικά θα μετρήσει, είναι η αγάπη στο διάβασμα με την ελεύθερη προσφυγή σ’ αυτό.

Φυσικά το διάβασμα το καλοκαίρι έχει άλλα χαρακτηριστικά. Θεωρώ ότι πρέπει να λαμβάνει υπόψη του δύο βασικούς άξονες. α) Να διαβάζουμε εκείνα τα μαθήματα στα οποία έχουμε ελλείψεις και μαθησιακές αδυναμίες- αυτό είναι πιο σημαντικό στις μικρές ηλικίες- και εκείνα τα μαθήματα που θα αποτελέσουν τη μαγιά για τις επιλογές που θα κάνουμε προς το τέλος του λυκείου για τις Πανελλαδικές εξετάσεις- αυτό είναι σημαντικό μόνο στο λύκειο. β) Να διαβάζουμε εκείνα τα αναγνώσματα που μας προκαλούν περισσότερη ευχαρίστηση και μας κάνουν να νιώθουμε πιο όμορφα. Εδώ προφανώς ο ρόλος της λογοτεχνίας είναι ιδιαίτερα σημαντικός και αποτελεί κοινό τόπο αναφοράς για όλους μας. Η λογοτεχνία προσφέρει μια πολύ σημαντική καλλιέργεια της σκέψης η οποία, πέραν της χρησιμότητας που παρέχει στις προτεραιότητες της Έκθεσης - του πιο βασικού μαθήματος των σχολείων όλων των βαθμίδων-, διευρύνει σημαντικά το συναισθηματικό κόσμο και τις ψυχικές ευαισθησίες των μαθητών.

Επομένως, διάβασμα και το καλοκαίρι, διάβασμα σ’ όλη μας τη ζωή, γιατί το διάβασμα είναι ομορφιά και ελευθερία, γιατί σπάζει τις αλυσίδες της ημιμάθειας και της άγνοιας, της προκατάληψης και της πιο σκληρής δουλείας: της πνευματικής!

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Αρθρογράφος στην εφημερίδα «Το Άρθρο», συνταξιούχος εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ.

^{[3] «}Να διαβάζουν οι μαθητές το καλοκαίρι;», Τρίτη 11 Ιούλιος, 2017 http://www.alfavita.gr/special-edition/na-diavazoyn-oi-mathites-kalokairi

Η ανοχή είναι συνενοχή!

            

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Πρώτο συμβάν: Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017: «Σοκ έχει προκαλέσει στην κοινωνία του Βόλου, αλλά και πανελλαδικά, η είδηση ότι 55χρονος, εύπορος Βολιώτης επιχειρηματίας συνελήφθη σε ξενοδοχείο της Κέρκυρας για ασέλγεια σε βάρος 15χρονου κοριτσιού, με το οποίο είχε πάει μαζί διακοπές, εν γνώσει της μητέρας της, η οποία επίσης συνελήφθη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 55χρονος επιχειρηματίας διατηρούσε στο παρελθόν, ανάλογη σχέση με την 18χρονη σήμερα, αδερφή της κοπέλας!».

Δεύτερο συμβάν: Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017: «Ένας 29χρονος συνελήφθη, στον Πειραιά, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ανηλίκων της Ασφάλειας Αττικής, κατηγορούμενος για βιασμό και προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή. Όπως διαπιστώθηκε ο δράστης εντόπιζε στην περιοχή του Πειραιά κοπέλες, οι οποίες βάδιζαν μόνες τους, και αφού τις ακολουθούσε μέχρι την είσοδο των πολυκατοικιών, όπου διέμεναν, εισερχόταν μαζί τους στο ασανσέρ και με τη χρήση βίας ή απειλών, ασελγούσε σε βάρος τους! Ο κατηγορούμενος φέρεται να είπε στους αστυνομικούς της Ασφάλειας: «Όσον αφορά τις επιθέσεις στις κοπέλες τις αποδέχομαι όλες. Δεν ξέρω τι με έπιανε και τις έκανα. Ξαφνικά θόλωνα, όταν έβλεπα νεαρή κοπέλα την έβλεπα σεξουαλικά.»

Η ανοχή είναι συνενοχή!

Το θέμα[2] κατάντησε να βρίσκεται στην επικαιρότητα σε εβδομαδιαία βάση. Σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Σαν να είναι ένα πρόβλημα καθημερινότητας. Δεν είναι όμως… Στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ειδικά, αν ο δράστης είναι πρόσωπο οικείο και αγαπητό στο παιδί, το εκβιάζει ότι, αν μιλήσει για το «μυστικό τους», τότε κάθε σύνδεση ανάμεσά τους θα χαθεί. Ακόμα χειρότερα, εάν ο παιδόφιλος ενεργεί με τις πλάτες των γονέων (!), όπως συνέβη στην πρώτη περίπτωση, του Βολιώτη  επιχειρηματία, όπου η 15χρονη από τη Νέα Ιωνία είναι μέλος μιας εξαμελούς οικογένειας, που ζει στην ανέχεια και εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την «φιλευσπλαχνία» του 55χρονου επιχειρηματία, ο οποίος, σύμφωνα με πληροφορίες, εξυπηρετούσε τις ανάγκες της οικογένειας σε τρόφιμα και σε λογαριασμούς κοινής ωφελείας (ΔΕΗ, κ.τ.λ.).».

Που θα βρει ένα στήριγμα και το δίκιο της το κοριτσάκι στην περίπτωση αυτή, φίλοι μου; Στην περίπτωση που οι ίδιοι οι γονείς του το παρωθούν στην (ακούσια) πορνεία; Λοιπόν, σε αυτές τις περιπτώσεις το «βάρος» της ευθύνης πέφτει σε εμάς τους πολίτες. Στην περίπτωση της Κέρκυρας το «αταίριαστο» ζευγάρι είχε κινήσει τις υποψίες υπαλλήλων του ξενοδοχείου οι οποίοι άρχισαν διακριτικά να παρακολουθούν τον μεσόκοπο και το κοριτσάκι, οπότε δυο καμαριέρες που εργάζονταν έξω από το δωμάτιο του 55χρονου άκουσαν την ανήλικη να φωνάζει «άφησέ με ήσυχη, θέλω να φύγω» και αμέσως ειδοποίησαν τους υπεύθυνους του ξενοδοχείου οι οποίοι στη συνέχεια κάλεσαν την αστυνομία.

Το επαναλαμβάνω: Η ανοχή είναι συνενοχή. Κάθε ευαίσθητος και συνειδητοποιημένος πολίτης, θα πρέπει να ενημερώνει αμέσως για κάθε περιστατικό που πέφτει στην αντίληψή του και αφορά παιδί σε κίνδυνο. Θα πρέπει να γίνεται άμεση χρήση της Γραμμής SOS 1056, η οποία δέχεται καταγγελίες ακόμη και ανώνυμα και τις παραπέμπει στις αρμόδιες Εισαγγελικές Αρχές. Να ενεργούμε και ας κάνουμε λάθος εκτίμηση. Το λάθος είναι υποδεέστερο από την περίπτωση να συμβαίνει όντως μια τέτοια ανοίκεια πράξη!

Όσον αφορά τώρα τον άλλο παιδόφιλο (του Πειραιά), αυτό που μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική σιγουριά, όμως, είναι ότι, όταν οι ίδιοι ως παιδιά έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, στη μετέπειτα (ενήλικη) ζωή τους, δυστυχώς μερικοί εξ αυτών, αντιδρούν αλλιώς σε ό,τι υπέστησαν, όταν ήταν παιδιά. Νιώθουν, δηλαδή, ότι αυτοί ήταν οι υπαίτιοι για τη διαπραχθείσα τότε αποτρόπαια πράξη. Εφόσον ενστερνιστούν κάτι τέτοιο, είναι πολύ πιο εύκολο να προσπαθήσουν να επαναλάβουν, ως ενήλικες τώρα, το ίδιο μοντέλο σε άλλα παιδιά που σύμφωνα με το αρρωστημένο τους μυαλό, «πάνε γυρεύοντας, επειδή βαδίζουν μόνα τους, επειδή βάζουν τέτοια ρούχα, κ.τ.λ.».

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Για το οποίο επανειλημμένως έχουμε μιλήσει (βλέπε ενδεικτικά: 14 και 17/ 7/ 2016 «Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών», 6/10/2016 «Σεξουαλική κακοποίηση: Μια αιμάσσουσα κοινωνική πληγή», σελ. 3.