Μη μας βρίζεις και μας κουτουλάς!

 

Ψύχραιμη ματιά

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

                                 Μη μας βρίζεις και μας κουτουλάς!

 

Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, όσο βαστά στη χώρα μας η οικονομική κρίση γιατροί, νοσηλευτές και εκπαιδευτικοί στηρίζουν αυτοί και μόνο αυτοί τη δημόσια παιδεία και υγεία.

Ιδιαίτερα για εμάς τους εκπαιδευτικούς το παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο μας είναι καθοριστικό. Καλούμαστε να σηκώσουμε ένα κοινωνικό βάρος, πάνω και πέρα από τις θεσμικές υποχρεώσεις μας. Και το κάνουμε. Γιατί είμαστε παιδαγωγοί και διαπαιδαγωγούμε όχι μόνο με τη διδασκαλία. Γιατί ξέρουμε κάτι πολύ βασικό, ότι «μόνο εκείνοι που κατέχουν τα κλειδιά της ελευθερίας και των ονείρων θ’ ανοίξουν το σχολείο σε μία ανοιχτή κοινωνία»[1].

Το ίδιο κάνουμε και τώρα στην υγειονομική κρίση που προκαλεί η παρουσία του κορωνοϊου: Εφαρμόζουμε τα μέτρα προστασίας, όπως έχουν προσδιοριστεί από τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς. Αγωνιζόμαστε να καλύψουμε την ανικανότητα και τα κενά της ελλειμματικής κυβερνητικής πολιτικής στον πολύ ευαίσθητο και σημαντικό θεσμό της εκπαίδευσης. Δεχτήκαμε επιθέσεις κάθε είδους. Πολλές φορές μας απαξίωσαν, μας λοιδόρησαν, μας έβρισαν, μας έδειξαν με το δάχτυλο, μας κούνησαν το δάχτυλο, μας απείλησαν, μας είπαν τεμπέληδες, αγράμματους, μας εξαθλίωσαν οικονομικά, μας διέλυσαν κοινωνικά και ψυχολογικά, μας εξάντλησαν εργασιακά και μας έβαλαν να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.

Ωστόσο, εμείς δεν εγκαταλείψαμε μαθητές και ασθενείς, δεν προδώσαμε τα σχολεία, όπως και οι γιατροί και οι νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος Υγείας δεν εγκατέλειψαν τους ασθενείς και ασθενούντες πολίτες. Ούτε τώρα θα το κάνουμε.

Γι’ αυτό έχουμε την αξιοπρέπεια να κοιτούμε κατάματα τον κάθε σας,  λέγοντας:

Εσύ γονιέ που σήκωσες το χέρι και κουτούλησες τον καθηγητή του παιδιού σου στα Χανιά ή χτύπησες τη δασκάλα του παιδιού σου στο Ηράκλειο, το παιδί σου το ίδιο κουτούλησες και χτύπησες χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τους πραγματικούς υπεύθυνους για αυτά που σου φταίνε τους έχεις στο απυρόβλητο, καημένε.

Εσύ συννέλληλα  που κοιτάς λοξά το γιατρό ή τη Νοσηλεύτρια, όταν μπαίνει στην πολυκατοικία, επειδή φοβάσαι μην κολλήσεις τον ιό, για σένα δίνει τη μάχη με απλήρωτες υπερωρίες και ατελείωτες ώρες δουλειάς. Μια αγκαλιά τού πρέπει έστω και από μακριά. Για σένα ξενυχτάει καημένε, γιατί οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας δε φτάνουν και ίσως χρειαστεί να διαλέξει αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις. Μη μας βρίζεις, λοιπόν, και μη μας κουτουλάς!

Γιατί γνωρίζουμε, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες βέβαια, ότι η εκπαίδευση, η μόρφωση, η Παιδεία δεν μπορεί παρά να είναι οι πρώτιστες αξίες κάθε κοινωνίας, επομένως και της δικής μας, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μέλλον για τη χώρα μας. Και ως εκ τούτου, εμείς οι εκπαιδευτικοί, έστω αυτοί που είναι ταγμένοι ψυχή τε σώματι στο λειτούργημά τους, θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή, εκπληρώνοντας τον κοινωνικό μας ρόλο, αφού ξέρουμε πως…

«Όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

Όπως και να ’ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά. Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Όπως και να ’ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ στη ζωή. Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή[3]».

---

[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2]  Ραούλ Βανεγκέμ, Βέλγος Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

[3] Πάνος Φαλάρας, Ποιητής, δημοσιογράφος κι ένας από τους πολυγραφότερους στιχουργούς της ελληνικής δισκογραφίας

 

Share this

Βασίλης Αλεξίου