Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Η πανδημία να νοηματοδοτήσει τη ζωή μας!
Το σκοτάδι της πανδημίας δε λέει να υποχωρήσει.
Κύματα μαύρων σύννεφων ήλθαν, έρχονται και επανέρχονται. Οι μεταλλάξεις- που
παλιότερα οι περισσότεροι από εμάς (με εξαίρεση τους φοιτητές της Βιολογίας και
της Ιατρικής) μόνο στα σχολεία τις είχαμε πρωτακούσει και μάλιστα ως πηγή
βιολογικής ποικιλομορφίας και ως παράγοντα εξέλιξης– γίνονται λέξεις και
έννοιες σκιάς και απειλής κατά της ζωής μας!
Παρακολουθούμε καθημερινά τους αριθμούς των
κρουσμάτων, των διασωληνωμένων, των θανάτων, που συσσωρεύει στο πέρασμά του ο
Sars –Cov- 2. Κοιτάμε με ανησυχία και τα κοντινά μας πρόσωπα, που άλλοι
νόσησαν, άλλοι «έφυγαν» που σημαίνει ότι το κακό πλησιάζει… Αγωνιούμε μην έλθει
στο- ή εάν ήρθε, να παρέλθει από το- δικό μας σπιτικό. Προσβλέπουμε στο πότε θα
απλωθούν τα εμβόλια (που και αυτά σε κάποιο βαθμό μας δημιουργούν μια ανησυχία-,
για να ελέγξουμε την κατάσταση. Περιμένουμε με αγωνία το καλοκαίρι, για να
συμβάλλει στην ύφεση της πανδημίας!
Προσέχουμε και ελπίζουμε… Γιατί, αν δούμε τη
μεγάλη εικόνα της πανδημίας, θα διαπιστώσουμε ότι πρώτη φορά στην ιστορία της
ανθρωπότητας, αντιμετωπίζεται έστω επιμέρους μια τόσο δύσκολη κατάσταση.
Πιστεύουμε στη δύναμη της Γνώσης και της Επιστήμης. Η μεγάλη πλειοψηφία των
πολιτών εμπιστευόμαστε την ορθολογική αντιμετώπιση της ασθένειας, τηρώντας τα μέτρα
προστασίας. Τα «μηνύματα» από τα μέτωπα της έρευνας και της Ιατρικής είναι
ελπιδοφόρα. Μας δίνουν δύναμη και ενθάρρυνση.
Όμως δεν παραβλέπουμε τα δράματα, τα οποία συμβαίνουν
και θα συμβαίνουν. Στην Κρήτη μια οικογένεια έχασε τα τρία από τα τέσσερα μέλη
της1 Μετά τον παπά και την παπαδιά (γονείς), λίγες μέρες μετά έχασε τη μάχη και
ο 47χρονος γιος τους. Η κόρη τους, που επίσης είχε νοσήσει, ήταν η μοναδική που
κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα. Ο εφιάλτης της οικογένειας ξεκίνησε πριν από
περίπου έναν μήνα όταν πέθανε από κοροναϊό μια στενή συγγενής τους και πήγαν
στην κηδεία. Τραγική φιγούρα η κόρη. Απέμεινε μοναχή, ολομόναχη με μια
ατέλειωτη άβυσσο μπροστά της. Πώς να βιώσει την απώλεια των δικών της; Πώς θα
είναι ο ψυχικός κόσμος της; Πώς θα εκλογικεύσει το τραγικό γεγονός; Τί εφιάλτες
θα κουβαλάει η μνήμη της; Πώς θα καταλαγιάσει τους πόνους της καρδιάς της;
Στο Δήμο Λοκρών (Φθιώτιδας) οι νεκροί σε 1,5
μήνα είναι περίπου 30, και από αυτούς οι 17 αφορούν την πόλη «φάντασμα», τη
Μαλεσίνα! Το περιφερειακό
«τρίγωνο» Καστοριά- Κοζάνη– Πέλλα έχει ξεχάσει από πότε είναι στο βαθύ κόκκινο
και πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τον κορωνοϊό!
Βέβαια, στο τέλος, ο άνθρωπος θα ξεπεράσει τη σκληρή δοκιμασία. Ο Πολιτισμός μας έχει
φοβερή δύναμη. Ναι, η πανδημία κάποια στιγμή θα φύγει. Το συλλογικό ψυχικό τραύμα που άφησε και αφήνει ο Covid-19 δεν μπορεί να εξαλειφθεί, μπορεί όμως να μαλακώσει. Προσδοκώντας και ενεργώντας έτσι, ώστε η πανδημία να μην αφήσει μόνο απώλειες, να μην αφήσει μόνο αιμορραγούσες πληγές, αλλά με νέα ψυχικά αντισώματα να αντιμετωπιστεί. Και ποια μπορεί να είναι τα αντισώματα αυτά; Ένας επαναπροσδιορισμός των αξιών, των ιεραρχήσεων, των ταχυτήτων μας, μια επανατοποθέτηση στη ζωή, στη σχέση με τον εαυτό μας, στη σχέση με τους συνανθρώπους μας!
Θα αφήσει πληγές ανοιχτές, αιμάσσουσες πληγές. Δεν
πρέπει να τις προσπεράσουμε. Αντίθετα, πρέπει να μας κάνουν πιο ανθρώπινους,
πιο ταπεινούς, πιο σοφούς. Να δώσουμε στη ζωή μας το πραγματικό της νόημα: την
αγάπη, τη συμπόνια, τη συμπαράσταση, την αλληλεγγύη!
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα
της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος" στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν
επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
Share this
0 Comment to "Η πανδημία να νοηματοδοτήσει τη ζωή μας!"
Δημοσίευση σχολίου