Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
MSc στις "ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ"
tokinitro.blogspot.gr (ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ)
Ένα δημοσίευμα
που θλίβει, άξιο όμως προβληματισμού
Την προηγούμενη
βδομάδα ένα δημοσίευμα στον «Πρωινό Τύπο» μού προξένησε μελαγχολία, συνάμα
όμως, και προβληματισμό. Σας το κοινοποιώ με τον ανάλογο σχολιασμό μου.
Το δημοσίευμα (Σάββατο
5 Νοεμβρίου) έλεγε: «Τουλάχιστον τρεις μεγάλες ελληνικές πόλεις, την Πάτρα, τα Γιάννενα
και τον Βόλο, θα γέμιζαν οι Έλληνες που πάσχουν από κατάθλιψη. Οι ειδικοί
μιλούν για ανησυχητική αύξηση των περιστατικών, γεγονός που συνδέεται άμεσα με
την οικονομική κρίση και τις πληγές που ανοίγει. Το 2015 οι ασθενείς με κατάθλιψη στην Ελλάδα εκτιμάται ότι ξεπέρασαν
τους 500.000[2],
σημείωσε ο αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Πέτρος Σκαπινάκης, στο πλαίσιο ενός Συνεδρίου Ψυχικής Υγείας. Ο ίδιος, μάλιστα,
διαπιστώνει ότι οι ψυχικές διαταραχές χρονίζουν, αφού οι ασθενείς δεν
απευθύνονται στους ειδικούς (ψυχοθεραπευτές, κ. ά.). Άλλοι επειδή θεωρούν ότι
δεν είναι άρρωστοι, ενώ αρκετοί επειδή σκέφτονται και το κόστος θεραπείας. Στην
καλύτερη των περιπτώσεων πάνε στον ψυχίατρο να τους δώσει κανένα ηρεμιστικό-
ψυχοφάρμακο! Όσο, όμως, καθυστερεί η πραγματική
θεραπεία τόσο αυξάνεται η πιθανότητα αναπηρίας».
Δυστυχώς
η σύγχρονη κοινωνία έχει εθιστεί στα αντικαταθλιπτικά ψυχοφάρμακα σαν εύκολη
λύση, φίλοι μου αναγνώστες, και ακόμα δυστυχέστερα πολλοί ψυχίατροι υποστηρίζουν
αυτήν τη νοοτροπία. Ωστόσο, ο απλός
άνθρωπος δε γνωρίζει ότι τα εν λόγω χημικά, πρώτον, έχουν σημαντικές
παρενέργειες, δεύτερον, προκαλούν σοβαρό εθισμό και, τρίτον, καταπολεμούν απλώς
μεσοπρόθεσμα τα συμπτώματα, χωρίς να λύνουν τα προβλήματα που υποβόσκουν.
Η λύση απέναντι στα ψυχικά προβλήματά μας βρίσκεται
είτε στη βοήθεια του ψυχοθεραπευτή είτε στον προσωπικό σκληρό αγώνα του καθενός
μας. Και, όπως έχω επισημάνει και σε παλιότερο άρθρο μου[3],
καθοριστικός παράγοντας για τη «γιατρειά» ιδιαίτερα σήμερα, στη περίοδο των στερήσεων που επιβάλλει η
οικονομική κρίση, είναι η οικογένεια μας: η επαφή και επικοινωνία ανάμεσα στα
μέλη της, το μοίρασμα του χρόνου, ο προγραμματισμός κοινών δραστηριοτήτων που
είναι πολύτιμες αλλά όχι «ακριβές», όπως δημιουργικά παιχνίδια, βόλτες,
συζήτηση στο δείπνο.
Φαίνεται παράδοξο, αλλά στη σύγχρονη
καταναλωτική- καπιταλιστική κοινωνία αυτό φαντάζει δύσκολο. Και έτσι ψάχνουμε
την εύκολη λύση, τα φάρμακα: για τις γυναίκες που πιέζονται συναισθηματικά,
για τους ηλικιωμένους που βυθίζονται στην κατάθλιψη, για τα ζευγάρια που είναι
δυστυχισμένα στον γάμο τους... Η λίστα δεν έχει τέλος.
Θα δημοσιεύσω ένα συγκεκριμένο και έγκυρο στατιστικό που δημοσιοποίησε ο
Φαρμακευτικός
Σύλλογος Δωδ/σου[4],
για να καταλάβετε που πάει η κατάσταση: τα ποσοστά της αύξησης που
καταγράφονται ανάμεσα στα πλέον γνωστά
αντικαταθλιπτικά ψυχοφάρμακα, από το 2013 μέχρι και σήμερα. Αυτά είναι
τα εξής:
ΧΑΝΑΧ
|
53%
|
LEXOTANIL
|
30%
|
TAVOR
|
40%
|
STILNOX
|
70%
|
SEROXAT
|
60%
|
Περιπτώσεις
αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων,
δηλαδή, όπου η αύξηση τα τελευταία 3 χρόνια έφτασε ακόμα και σε ποσοστό 60 ή 70%.
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Πρωινός Τύπος" κάθε Πέμπτη και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις,
επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Στατιστικά το παραπάνω νούμερο, κάνοντας την ανάλογη αναγωγή,
σημαίνει πως 1 στους 7 Έλληνες έχει κατάθλιψη.
[3]
Βλέπε: Πρωινός Τύπος, 22/9/2016, σελ.3: «Θετικές πλευρές στην οικογένεια στα
χρόνια της κρίσης».
[4] Μιλάμε για Δωδεκάνησα (καλοστεκούμενη οικονομικά περιοχή (!), χάρη
στον Τουρισμό). Σκεφτείτε τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές… Την έρευνα δημοσίευσε
η εφημερίδα «Δημοκρατική», στις 5 Μαρτίου
2016.
Share this
