Ποιος είναι ο πραγματικά καλός γονέας μαθητή; (Β΄ Μέρος)

 

Ψύχραιμη ματιά

 

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

H αντίστροφη μέτρηση για το πρώτο κουδούνι στις σχολικές μονάδες πλησιάζει. Σε δέκα περίπου ημέρες (Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου) θα πρέπει να παρουσιαστούν στα σχολεία τους οι μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίων και Λυκείων. Είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή- νομίζω- για ένα ενδιαφέρον, θέλω να πιστεύω, κείμενο, αφιερωμένο  σε αυτούς που αγωνιούν και πασχίζουν καθημερινά για την προκοπή των παιδιών τους. Μιλώ για τους γονείς. Το κείμενο αυτό θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη  (για την οικονομία του χώρου που φιλόξενα μου παραχωρείται από τον Π.Τ.)[2].

 

 

Ποιος είναι ο πραγματικά καλός γονέας μαθητή; (Β΄ Μέρος)[3]

 

Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει με το σχολείο και τα μαθήματα αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις αλλά και την ευχαρίστηση, το παιχνίδι, την παρέα με συνομηλίκους.

Γι’ αυτό μια σχολική σταδιοδρομία που αρχίζει με «έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και συνεχείς παραινέσεις των γονιών στο παιδί, για να μελετήσει μπαίνει πάνω σε κακές βάσεις. Βασικό καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν όσο γίνεται την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευθούμε το παιδί ότι θα βρει τον δικό του ρυθμό και τρόπο και ότι όσο περισσότερη η πίεση τόσο λιγότερες οι πιθανότητες ότι θα συμβεί αυτό.

Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών, βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, είναι πιο ουσιαστικής σημασίας να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να κοιτάει πρώτα τί έχει να κάνει και μετά ν’ αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά είναι ουσιαστικής σημασίας και πολλά παιδιά πελαγώνουν, γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.

Επομένως, δε χρειάζεται να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν και άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στην τελευταία ορθογραφία ή στο τεστ και να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Και βέβαια να έχουν ένα «ανοιχτό» αφτί, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, τον γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.

Συμπερασματικά, για να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες τους τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια, όταν την χρειάζονται, και να μην τα παρατάνε, όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.

 

 

Υστερόγραφο: Με αυτές τις σκέψεις, εύχομαι σε όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο και τους γονείς, Καλή σχολική χρονιά.

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Κείμενο διασκευασμένο από μένα πάνω στις απόψεις της κας Λουίζας Βογιατζή, Σύμβουλου Προσωποκεντρικής Προσέγγισης.

[3] Το Α΄ Μέρος δημοσιεύτηκε στο φύλλο του περασμένου Σαββατοκύριακου 28-29/8, σελίδα 3.

Share this

Βασίλης Αλεξίου