Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Καλοκαιρινές … διαπιστώσεις (Β΄ Μέρος)
Περί σημαίας…
Ένας
ξένος, ένας από τους χιλιάδες τουρίστες που επισκέφτηκαν τη χώρα μας φέτος το
καλοκαίρι, θα διασκέδασε πάρα πολύ, αν μπορούσε να παρακολουθήσει τα όσα εδώ
διαδραματίστηκαν αυτό τον καιρό: δεν αρκεί να γνώριζε τη γλώσσα, για να τα
καταλάβει – το πράγμα είναι περισσότερο σύνθετο. Η Ελλάδα το καλοκαίρι αυτό-
ελλείψει ειδήσεων λόγω θέρους- συζήτησε
για τους σημαιοφόρους και το αν πρέπει να προκύπτουν από κλήρωση, ασχολήθηκε με
το αν στα βιβλία των θρησκευτικών πρέπει να υπάρχουν τραγούδια του Νικόλα Άσημου,
ασχολείται με το αν ο Υπουργός Γιαβρόγλου πήγε φαντάρος, αν έπρεπε να πάει ο
Κοντονής στην Εσθονία ή όχι και άλλα τέτοια φληναφήματα[2]. Ένας ξένος θα ήταν αδύνατο να
καταλάβει τι μας συμβαίνει, αλλά την ίδια αδυναμία κατανόησης έχουμε πλέον κι
εμείς.
Θα
ασχοληθώ- για τελευταία φορά- με ένα από τα παραπάνω «θέματα»: αυτό της σημαίας. Και λέω «τελευταία
φορά», επειδή- ως μάχιμος εκπαιδευτικός σχεδόν τρεις δεκαετίες- και έχω
ασχοληθεί πολλές φορές και έχω προτείνει την ενδεδειγμένη για μένα λύση. Ας
δούμε πρώτα τις δύο απόψεις περί σημαία.
Πρώτη άποψη: Με την επιλογή σημαιοφόρου στα
δημοτικά σχολεία μέσω κλήρωσης καταστρατηγείται μία πανάρχαιη ελληνική αρχή, το «Αιέν αριστεύειν».
Η άμιλλα πρέπει να ξεκινάει από το δημοτικό και τα
παιδιά να μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αυτόν που προσπαθεί και να μη θεωρούν ότι
όλα στη ζωή είναι προϊόν τύχης και κλήρωσης», σημείωσε ο καθηγητής Γλωσσολογίας και πρώην υπουργός Παιδείας κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης, σχολιάζοντας την απόφαση του υπουργείου Παιδείας στο
τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ».
Δεύτερη
άποψη: «Η σημαία ήταν πάντα όχι ανταμοιβή κάποιων αρίστων,
αλλά θυσία, υποχρέωση, σύμβολο αγώνων και ανήκει σε όλους τους Έλληνες μαθητές
και μαθήτριες. Θυμάμαι, για παράδειγμα, όταν ήμουν στην τελευταία
τάξη του δημοτικού, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, τη σημαία την
έπαιρνε ο πιο ψηλός και ευσταλής μαθητής. Αλλά τελικά την πήρε ένας πιο κοντός
από τον πιο ψηλό, για άγνωστη αιτία, την οποία έμαθα αργότερα. Ο μπαμπάς του
πιο ψηλού ήταν εξορία, ενώ ο μπαμπάς του πιο κοντού ήταν χωροφύλακας! Θέλω να
πω ότι και η αριστεία έχει κάθε εποχή, και για κάθε δουλειά, τις δικές της
προδιαγραφές. Ζήσαμε διάφορα και στα τελευταία χρόνια. Αν ήσουν Αλβανός άριστος
μαθητής, γιοκ. Αν ήσουν μελαψός άριστος, γιοκ. Αν ήσουν Έλλην, έστω λιγότερο
άριστος, εντάξει. Εκτός από άριστος μαθητής, δηλαδή, θα έπρεπε να είσαι και
ευχάριστος. Πού; Στο δημοτικό! Εφτά και οχτώ χρονών, να διαγκωνίζονται τα
παιδιά ποιος θα γίνει σημαιοφόρος. Και καλά τα παιδιά. Να δείτε καβγάδες μεταξύ
αριστο-γονέων, να σας ανέβει στα ύψη ο εθνικός παλμός.», γράφει σε άρθρο του στην εφημερίδα «Αυγή» ο δημοσιογράφος κ. Θανάσης
Κρατερός.
Μήπως, όμως,
υπάρχει μια λύση ριζική στο θέμα, «συνδυαστική» των δύο παραπάνω απόψεων, την
οποία γνωρίζει το υπουργείο εδώ και χρόνια, αλλά κωφεύει. Ποια είναι αυτή; Η σημαία σχολείου! Αυτό με απλά
λόγια σημαίνει πως κάθε σχολείο θα έχει τη δική του ιδιαίτερη σημαία- σύμβολο[3], πέρα φυσικά από την εθνική. Έτσι, σε
κάθε εκδήλωση που γίνεται χρήση της ο μαθητής που έχει τον καλύτερο βαθμό είτε
Έλληνας είναι αυτός είτε Αλβανός είτε Σουδανός θα έχει την τιμή να παρελαύνει,
κρατώντας τη σημαία του σχολείου του, οπότε έτσι γλυτώνουμε και τους «αγανακτισμένους»
Ελληναράδες γονείς που δεν αντέχουν το θέαμα να σηκώνει την εθνικό σύμβολο ο
άριστος στις επιδόσεις μαθητής, εάν είναι άλλης εθνικότητας. Από την άλλη την
ελληνική σημαία θα τη σηκώνει ένας μαθητής με γονείς Έλληνες. Ένας μαθητής
ελληνικής καταγωγής, όποιος και αν είναι αυτός, γιατί τη χώρα μας την αγαπάμε
όλοι εξίσου το ίδιο.
Την παραπάνω λύση
τη γνωρίζει το υπουργείο εδώ και χρόνια, αλλά κωφεύει, ψάχνοντας βελόνα στα
άχυρα. Γιατί άραγε;
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[3] Κάτι αντίστοιχο με την ονοματοδοσία
σχολείου. Ήδη το Υπουργείο Παιδείας, αποσκοπώντας
στη σύνδεση του σχολείου με την πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων, παρέχει από
το 2004 στα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης τη
δυνατότητα να υιοθετήσουν επωνυμίες. Ήδη αρκετά σχολεία έχουν αποκτήσει ονόματα
ποιητών, επιστημόνων και αγωνιστών.
Share this
