Ξαναρίχνω με σεβασμό το βλέμμα μου σ’ αυτούς

                                                          

                                                                              Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

  

Ξαναρίχνω με σεβασμό το βλέμμα μου σ’ αυτούς

Ξαναρίχνω[2] το βλέμμα μου με την πένα μου σ’ αυτούς! Όχι επειδή είναι σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων[3]. Ούτε επειδή τους «έζησα» από κοντά την εποχή που ήμουν έφηβος. Ούτε γιατί τους βλέπω στο πρόσωπο της ηλικιωμένης μητέρας μου. Ούτε εν είδει μνημοσύνου για τον πατέρα μου που «έφυγε» στα 88 του (χωρίς να τον δω ποτέ καταθλιπτικό ή να παραπονιέται ότι «κάτι έχει και δεν μπορούν να το βρουν οι γιατροί»). Ούτε από υστεροβουλία, επειδή, όπως λέει ο λαός: «εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι (δηλαδή στο γήρας) θα ’ρθεις».

Ξαναγυρίζω σε αυτούς, επειδή ακούγοντάς τους τόσα χρόνια[4] και μάλιστα εκείνα τα χρόνια (της εφηβικής μου ηλικίας) έμαθα και έκανα κτήμα μου τόσες λαϊκές γνώσεις που πολλές φορές στη ζωή μου με βοήθησαν. Ακολούθησα από τότε  -και δε το  άλλαξα ποτέ- το ρητό «τα παθήματα γίνονται μαθήματα, αλλά δεν είναι προτιμότερο τα παθήματα των άλλων να γίνονται μαθήματα σε μας;». Ποιος ο λόγος να «την πάθουμε» κι εμείς για να μάθουμε;

Κάπως έτσι κατάλαβα την αξία των γραμμάτων και σπούδασα. Την αξία της επίμονης προσπάθειας και συνάμα της υπομονής, για να επιτευχθεί ένας στόχος. Την αξία τα έξοδα να είναι λιγότερα από τα έσοδα και μάλιστα τα έσοδα να βγαίνουν με προσωπικό μόχθο, για να εκτιμώνται. Έμαθα, επίσης, πως όλοι και όλοι οι πραγματικοί φίλοι της ζωής μας -θα- είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού[5]. Και ότι μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος να είναι τίμιος και γλεντζές. Όχι σε κάποια καταγώγια με κραιπάλες, όπως θα με δίδασκε αργότερα ο Δάσκαλός μου Γιάννης Σελλούντος, αλλά σε πανηγύρια και δημόσιες εκδηλώσεις μαζί με τους άλλους, τους «σημαντικούς άλλους», που λέει και η Ψυχολογία: τους γονείς, την οικογένεια, τους φίλους, τους συγχωριανούς.

Αυτά και άλλα πολλά οφείλω στους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας και γι’ αυτό σήμερα μιλάω γι’ αυτούς. Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου να έχουν δίπλα τους, αν είναι δυνατόν, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αν όχι, τότε φίλους συνομήλικους, για να λένε «τα δικά τους», που σε μεγάλο βαθμό οι νεότεροι δεν καταλαβαίνουν. 

 

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος».. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).

[2] Για την Τρίτη Ηλικία έχω ξαναγράψει. Βλέπε Π.Τ., 29/12/2016, σελ. 3: «Οι μοναχικές- και καταθλιπτικές- μέρες της Τρίτη Ηλικίας».

[3] Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1^η Οκτωβρίου. Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν.

[4] Όταν διατηρούσε στο χωριό ο πατέρας μου καφενείο-ψησταριά και πολλοί από τους θαμώνες ήταν ηλικιωμένοι, που μιλούσαν με τις ώρες.

[5]  Επαναλαμβάνω: την εποχή της εφηβείας, όταν ο άνθρωπος νομίζει πως οι φίλοι του είναι δεκάδες και μάλιστα κι από τους γονείς του ακόμα. 

Share this

Βασίλης Αλεξίου