Στο δάσκαλό μου με αγάπη

Ψύχραιμη ματιά

 Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

Με αφορμή τη λήξη της σχολικής χρονιάς θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο, με πολλά προσωπικά στοιχεία, τα οποία πιστεύω πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκφράζουν και πολλούς από εσάς, φίλοι μου αναγνώστες. Το κείμενο θα μπορούσε να έχει υποτίτλους: «Δάσκαλος - μαθητής - Σχέση μαγείας».

Στο δάσκαλό μου με αγάπη

Στη ζωή μας υφαίνουμε πολλούς δεσμούς. Ένας, όμως, ξεχωριστός δεσμός είναι αυτός που σφυρηλατείται μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Στο μυαλό μας πάντα έχουμε τα λόγια που είπε ο Μ. Αλέξανδρος αναφερόμενος στον Αριστοτέλη: «Στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην». Βεβαίως αναφερόμαστε σε δασκάλους δοτικούς, αληθινούς παιδαγωγούς, που θέλουν να δώσουν, να προσφέρουν, να διδάξουν, να καθοδηγήσουν, να διαπλάσουν. Από αυτούς τους εκπαιδευτικούς το παιδί σίγουρα θα πάρει, θα μάθει, θα καθοδηγηθεί.

Υπάρχουν μαθητές που στην καλύτερη περίπτωση δεν έχουν να θυμηθούν τίποτε από τους διδασκάλους τους και στην χειρότερη νιώθουν αποστροφή για ό,τι έχει σχέση με το σχολείο. Στην περίπτωση αυτή έχει συντελεσθεί πολύ κακό. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που είχαν την τύχη να συναντήσουν έναν- έστω- ξεχωριστό δάσκαλο, ο οποίος σφράγισε την μετέπειτα ζωή τους με τον πλέον θετικό τρόπο.

Ο γράφων έχει να θυμηθεί από το Δημοτικό Σχολείο του Παλαιοκκλησίου Καρδίτσας, έναν θαυμάσιο δάσκαλο ονόματι Βενέδικτο Δανιήλ. Με τον υπέροχο τρόπο του έγινε ο αίτιος να διορθώσω τον χαρακτήρα μου. Πλείστα πράγματα της διδασκαλικής μου πορείας ανάγονται στο έργο αυτού του Δασκάλου. Ήταν δίκαιος. Ενθάρρυνε τους μαθητές. Τραγουδούσε, έψελνε. Ερχόταν στο χωριό από την πόλη με το ποδήλατό του, το οποίο αυθαιρέτως χρησιμοποιώντας το, το χάλασα δυο φορές. Απλός και πρόσχαρος!

Στο 2^ο Γυμνάσιο έχουν ξεχωρίσει μέσα μου τέσσερις εκπαιδευτικοί: ο βιολόγος Δημήτρης Κάκκος που μου δίδαξε με την παρουσία του την πραότητα[2]. Ο θεολόγος Χρήστος Καλογερόπουλος[3] την υπομονή και την ανεκτικότητα. Η καθηγήτρια της Οικιακής Οικονομίας κα. Περγαντή Ευθ. που μας μάθαινε σπουδαία πράγματα για την υγιεινή, άσχετα, αν εμείς τότε δεν καταλαβαίναμε τη χρησιμότητά τους. Τέλος, οι κύριοι Παπαντώνης και Παπαδόπουλος Κώστας, που μου έμαθαν την επιείκεια.

Στο 2^ο Λύκειο έχουν ξεχωρίσει μέσα μου τρεις εκπαιδευτικοί, όλοι τους φιλόλογοι: ο κ. Φώτης Τσίπρας, που μου δίδαξε με την παρουσία του την αγωνιστικότητα[4]. Ο κ. Δημήτρης Μαρκούτης το ρομαντισμό και τον ουτοπισμό, απαραίτητα στοιχεία για έναν έφηβο. Μ' έμαθε να κάνω αναλύσεις στην μελοποιημένη ποίηση. Τέλος η φιλόλογος κα. Μαίρη Πέτσα[5], που την είχα στο αγαπημένο μου μάθημα, την Ιστορία. Επειδή ήμουν από φτωχή οικογένεια, με βοηθούσε επιπλέον και συντέλεσε τα μέγιστα να περάσω στο Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων!

Τέλος, αναφέρω εκ νέου δύο καθηγητές του φροντιστηριακού χώρου, τον κ. Βασίλη Κάμπα και τον κ. Ιωάννη Σελούντο, για τους οποίους έχω γράψει ξεχωριστά κείμενα[6].

Είμαι τυχερός, γιατί έχω γευτεί το νέκταρ της μοναδικής σχέσης δασκάλου - μαθητή. Τώρα είμαι ο ίδιος δάσκαλος. Οι εκπαιδευτικοί είμαστε ευλογημένοι, γιατί αντλούμε νιάτα και αισιοδοξία από τους μαθητές μας. Τους προσφέρουμε γνώσεις, μας προσφέρουν δροσιά! Όσα χρόνια και αν περάσουν η ευλογημένη σχέση καθηγητή- μαθητή, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Αρκεί να έχει δομηθεί γερά... Τότε δεν υπάρχει φόβος να φθαρεί στο πέρασμα των χρόνων...

Στους ανθρώπους που μας έχουν κάνει ανώτερους πνευματικά οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Εάν τους δούμε στον δρόμο να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας. Από πείρα το λέω: Δεν φαντάζεστε τι σημαίνει για το δάσκαλο να τον δει ο παλιός μαθητής του στο δρόμο και να τρέξει καταπάνω του φωνάζοντας: «Κύριε - Κυρία, εσείς; Τι κάνετε; Ποτέ δε σας ξεχνώ...».

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία  κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Την οποία διέκρινα και 15 χρόνια μετά, όταν στα πλαίσια λειτουργίας Φροντιστηρίου Μέσης Εκπαίδευσης, συνεργάστηκα με την Β/θμια Εκπαίδευση του Νομού, όπου ήταν πλέον Διευθυντής!

[3] Μετέπειτα επίσκοπος Ρεντίνης με το όνομα Σεραφείμ (+).

[4] Κυνηγημένος για τις πολιτικές του ιδέες στις «δύσκολες» εποχές, εμφυσούσε την επιμονή και την επιμονή στους μαθητές του.

[5] Είναι η μόνη εκπαιδευτικός στα λυκειακά μου χρόνια που δεν ξέρω απολύτως τίποτα για την μετέπειτα πορεία της. Το βέβαιο είναι πως , αν ζει, δε κατοικεί στην Καρδίτσα.

[6] Στις 26 και 30/6 2016, αντίστοιχα (σελίδα 3).

Share this

Βασίλης Αλεξίου