Επιμέλεια: Βασίλης
Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Τι
ξέρουν και τι θέλουν οι γονείς από τα φροντιστήρια[2];
Σχεδόν
κάθε ελληνική οικογένεια, όταν κάνει τον εκπαιδευτικό προγραμματισμό της,
υπολογίζει μέσα σ’ αυτόν και τα φροντιστήρια, ξένων γλωσσών και ειδικής
μαθησιακής στήριξης μα κυρίως για την εισαγωγή στην καλύτερη από πλευράς
επαγγελματικής και οικονομικής εξέλιξης πανεπιστημιακή σχολή για το παιδί της.
Οι γονείς θεωρούν δεδομένο το φροντιστήριο όσο
σχεδόν και το σχολείο- με τη διαφορά πως το σχολείο είναι υποχρεωτικό, ενώ το
φροντιστήριο είναι επιλογή τους. Και επειδή το πληρώνουν άμεσα και
επιλέγουν και το φροντιστήριο και τους καθηγητές- κάτι που δεν μπορούν να
κάνουν για το σχολείο - νιώθουν ότι είναι πιο «κοντά» τους και μάλλον το
εκτιμούν και πιο πολύ. Πιο πολύ και από
το δημόσιο φροντιστήριο, την ενισχυτική διδασκαλία, που υπάρχει σε κάθε
σχολικό συγκρότημα και όπου διδάσκουν νέοι ενθουσιώδεις και φιλόδοξοι
εκπαιδευτικοί. Έτσι, το φροντιστήριο έχει μια εξ ορισμού- αλλά και αυθαίρετη
ταυτόχρονα- νομιμοποίηση στην αντίληψη των γονέων.
Όσοι δεν υιοθετούν αυτή την κρατούσα αντίληψη
προβληματίζονται και αναρωτιούνται: το σχολείο δεν κάνει καλά
το έργο του και έρχεται το φροντιστήριο να καλύψει τα κενά; Και αν και σε όποιο
βαθμό ισχύει αυτό, οι γονείς είναι
άμοιροι ευθυνών ή αρκετοί απ’ αυτούς κρύβονται πίσω από φτηνές δικαιολογίες; Γιατί
πολλοί από αυτούς τους γονείς, όταν λένε σχολείο, εννοούν μόνο τους
εκπαιδευτικούς και παραλείπουν όλους τους άλλους συντελεστές που
συνδιαμορφώνουν τη σχολική πραγματικότητα: εκπαιδευτικές πολιτικές, κοινωνικοί
στόχοι, αναλυτικά προγράμματα, σχολικά βιβλία, λειτουργικά ζητήματα, υποδομές,
καινοτομίες κτλ και κτλ. Ποιοι, όμως, με την ψήφο τους νομιμοποιούν τους
παραπάνω συντελεστές και τις παραπάνω πολιτικές;
Ας είμαστε
ειλικρινείς: Πολλοί γονείς έχουν και τις δικές τους ευθύνες. Και αυτό γιατί:
α) Δε διαπαιδαγωγούν σχεδόν καθόλου τα παιδιά
τους. Θεωρούν το σχολείο ότι είναι μόνο φορέας γνώσης και μάλιστα
χρησιμοθηρικά εξεταστοκεντρικής γνώσης. Δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό τους ούτε
καν υποψία στη σκέψη τους οι έννοιες: αρετή, σεβασμός, αλληλεγγύη, ενεργός
πολίτης, ολοκληρωμένη προσωπικότητα, βιβλιοφιλία, ηθικές αξίες, αισθητική
άποψη, αντίληψη για τη ζωή, δημόσια αγαθά, κοινό συμφέρον κτλ. Μια και μόνο
είναι η έγνοιά αυτών των γονέων: τι προσοδοφόρο επάγγελμα θα κάνουν τα παιδιά
τους!
β) Από το ξεκίνημα της σχολικής φοίτησης των
παιδιών τους δεν τα βοηθούν με τον κατάλληλο και με συμπληρωματικό τρόπο.
Δεν καλλιεργούν την αυτενέργειά τους ούτε τα ενθαρρύνουν, προάγοντας τις
φιλοδοξίες και τα όνειρα των τέκνων τους αλλά σχεδόν τα αντικαθιστούν αυτοί ή-
ακόμα χειρότερα- κάποιοι εκπαιδευτικοί- φροντιστές ακόμη και από την Α’
Δημοτικού.
γ) Δε διαμορφώνουν καμιά ουσιαστική σχέση των
παιδιών τους με τη γνώση και το βιβλίο. Οι ίδιοι είναι τα πιο ζωντανά
αντιπαραδείγματα για την πρώτη βιωματική εικόνα των παιδιών τους. Το «ανοιχτό
βιβλίο», η δίψα για γνώση έχουν εξοριστεί από πολλές οικογένειες.
Συμπερασματικά, η εκτεταμένη
φροντιστηριοποίηση της εκπαίδευσης προφανώς στρεβλώνει το ουσιώδες
μορφωτικό, παιδαγωγικό και πολιτισμικό περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου. Είναι μια ήττα κοινωνική και πνευματική και
τη βρίσκουμε πάντα μπροστά μας. Τα εκτεταμένα φαινόμενα του φασισμού, του
λαϊκισμού και της βίας και η αδυναμία μας στο να παίρνουμε σωστές αποφάσεις και
να σχεδιάζουμε δημιουργικά το μέλλον μας είναι απτές και οδυνηρές αποδείξεις
της αδυναμίας μας να ερμηνεύουμε ουσιαστικά τον κόσμο και την πραγματικότητα.
Αλλά τι είναι πιο σημαντικό από αυτό, για να διαμορφώνουμε τη ζωή μας καταπώς
την ονειρευόμαστε;
[1] Ο κ.
ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στο φύλλο της
Τετάρτης και του Σαββατοκύριακου στην εφημερίδα της Καρδίτσας
"Πρωινός Τύπος". (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις,
επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Γράφει στις
08.02.2020 ο πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ Νίκος Τσούλιας. Το κείμενο είναι
διασκευασμένο από εμένα και ιδωμένο μέσα και από το δικό μου πρίσμα.
Share this
