Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
24 Ιουνίου 2020 Ρέθυμνο: Βιασμός διαρκείας συγκλόνισε την Κρήτη και
όχι μόνο. Συγκλονιστική ήταν η κατάθεση της 27χρονης, η οποία μεταξύ
άλλων, ανέφερε ότι ο πατέρας της τη βίαζε συστηματικά για 15 (!!!) χρόνια,
ακόμη και όταν στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν η μητέρα της. Ο 55χρονος κρίθηκε
ομόφωνα ένοχος και τελικά του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 10 ετών, κατά
συγχώνευση, χωρίς να δοθεί αναστέλλουσα δύναμη στην έφεσή του. Ανατριχίλα
προκάλεσε η κατάθεση του δράστη. «Ήταν πάρα πολύ όμορφη και πάθαινα πλάκα όταν
την έβλεπα!» είπε μεταξύ άλλων, ο κατά τα άλλα πατέρας…
24 Ιουνίου 2020 Θεσσαλονίκη Μια θλιβερή κι άκρως αποκρουστική ιστορία
ξεσκεπάστηκε ύστερα από έρευνα των Αρχών κι αποκάλυψε τη φρίκη που
βίωναν δύο γυναίκες και δύο παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Ένας 70χρονος άνδρας,
πατέρας 29χρονης σήμερα γυναίκας κακοποιούσε την κόρη του και την ετεροθαλή
αδελφή της (39 ετών σήμερα) όσο αυτές ήταν ανήλικες, με χρήση σωματικής βίας
και προβαίνοντας σε ασελγείς πράξεις σύμφωνα με τις Αρχές.
Πόσο
ξεπέσαμε ως κοινωνία; Κι όμως κάτι αλλάζει…
Το
θέμα[2]
κατάντησε να βρίσκεται στην επικαιρότητα σε εβδομαδιαία βάση (ενίοτε και σε ημερήσια, όπως φαίνεται από τα παραπάνω
συμβάντα). Σαν να είναι κάτι
φυσιολογικό. Σαν να είναι ένα πρόβλημα καθημερινότητας. Δεν είναι όμως… Στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών ειδικά, αν ο
δράστης είναι πρόσωπο οικείο και αγαπητό στο παιδί, το εκβιάζει ότι, αν μιλήσει
για το «μυστικό τους», τότε κάθε σύνδεση ανάμεσά τους θα χαθεί.
Αλήθεια θεωρεί (;) η Πολιτεία ότι χτυπάει στη ρίζα το κακό με την ασκηθείσα
ποινική δίωξη σε βάρος του κάθε «σεξουαλικά αρρώστου», η οποία (ποινική δίωξη)
αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου, οπότε πραγματώνεται
ευχερέστερα ο κολασμός των παραπάνω αδικημάτων; Διορθώνεται το πρόβλημα έτσι
κατασταλτικά μέσω και του ευτελισμού του παραβάτη; Εγώ δεν το πιστεύω.
Ας δούμε, όμως, φίλοι μου, το θέμα ψυχραιμότερα- όσο δηλαδή ψύχραιμα μπορεί
να ιδεί κανείς ένα τέτοιο θέμα, αφού δυσκολεύεται
να φανταστεί ένας κοινός νους πως είναι δυνατόν ένας ενήλικας να χρησιμοποιήσει
ένα παιδί για τη δική του σεξουαλική ικανοποίηση, εστιάζοντας κυρίως στα
κακοποιημένα (σεξουαλικώς) παιδιά[3].
Η κακοποίηση τραυματίζει βάναυσα την ευάλωτη παιδική
ψυχή. Το παιδί, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει, ξέρει ότι
αυτό που γίνεται είναι λάθος αλλά νιώθει αδύναμο να το σταματήσει. Η σύγχυση το
παραλύει. Υποφέρει, πανικοβάλλεται,
νιώθει ντροπή και ενοχές ότι το ίδιο φταίει, ότι προκάλεσε αυτό που του
συμβαίνει. Άλλωστε πολλές φορές ο δράστης του λέει ακριβώς αυτό. Το παιδί θέλει
να το πει σε κάποιον, να ζητήσει βοήθεια, αλλά σιωπά φοβισμένο. Μπορεί ο
δράστης να το έχει απειλήσει, αλλά πιο συχνά είναι ο συναισθηματικός εκβιασμός
που οδηγεί στην σιωπή. Ειδικά, αν είναι πρόσωπο οικείο και αγαπητό, ο
δράστης εκβιάζει το παιδί ότι, αν μιλήσει για το «μυστικό τους», τότε κάθε
σύνδεση ανάμεσά τους θα χαθεί. Κάποιες φορές τα θύματα σιωπούν, για να
προστατεύσουν το δράστη ή γιατί φοβούνται ότι η αποκάλυψη θα διαταράξει την
οικογένεια και θα πληγώσει θανάσιμα τους αγαπημένους τους. Άλλες φορές
φοβούνται ότι οι άλλοι δε θα τους πιστέψουν ή θα τους κατηγορήσουν για την
κακοποίηση. Εν τέλει κάποια κορίτσια- γυναίκες σήμερα- βρίσκουν τη δύναμη τα
πάνε τους βιαστές τους στα δικαστήρια.
Κοντολογίς, αν μένει κάτι θετικό από τα
παραπάνω γεγονότα αυτό είναι ότι έστω
και καθυστερημένα τα θύματα κατήγγειλαν το βιαστή πατέρα τους, λυτρώνοντας έτσι
τον εαυτό τους. Ίσως έτσι μπορέσουν να διώξουν κάπως τους εφιάλτες της ζωής
τους, αναζητώντας ένα ανδρικό πρότυπο- λυτρωτή της μετέπειτα ζωή τους…
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας
«Πρωινός Τύπος» στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις,
παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Για το οποίο
επανειλημμένως έχουμε μιλήσει (βλέπε ενδεικτικά: 14 και 17/ 7/ 2016 «Σεξουαλική
κακοποίηση παιδιών», 6/10/2016 «Σεξουαλική κακοποίηση: Μια αιμάσσουσα κοινωνική
πληγή», 15/7/2017 «Η ανοχή είναι συνενοχή» σελ. 3.
[3] Εννοείται πως μεγάλο αναγνωστικό ενδιαφέρουν θα είχε
και ένα κείμενο που θα εστίαζε στα βιώματα- κυρίως τα παιδικά- των ανθρώπων
αυτών που τώρα κακοποιούν οι ίδιοι, όντες ενήλικοι, παιδιά!
Share this
