Ψύχραιμη ματιά
|
MSc στις "ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ"
Το σημερινό άρθρο
μου έχει ως αφόρμηση ένα κείμενο που διάβασα στο φύλλο του Πρωινού Τύπου την περασμένη
Δευτέρα 19/9 στη σελίδα 2. Το κείμενο έλεγε: «Στο άμεσο μέλλον,
η εξέλιξη της τεχνολογίας στα μηχανήματα, στους σπόρους και στα προϊόντα του
κλάδου γενικότερα, θα αφήσει λίγους και καλούς στη γεωργία. Σε αυτή την
πρόβλεψη που δείχνει το ζόρι αλλά και τις τεράστιες προοπτικές τις αγροτικής
παραγωγής, προέβη ο Γιάννης Χίγκας, ιδιοκτήτης της Γ. Χίγκας ΑΒΕΕ, στα πλαίσια
της λαμπρής ετήσιας εκδήλωσης, Ανοιχτές Πόρτες, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Agrenda. Όπως µας
εξήγησε ο επικεφαλής του αγροτικού επιχειρηματικού ομίλου, κατά τη διάρκεια των τριήμερων εκδηλώσεων που
οργανώθηκαν για 17η χρονιά φέτος, από τις 9 έως τις 11 Σεπτεμβρίου στο μέλλον
πολύ λιγότερα άτομα, θα παράγουν πολύ περισσότερα προϊόντα. «Άρα ένα μεγάλο κομμάτι αυτών που ασχολούνται µε
τη γη, εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να βρει άλλη ασχολία. Αυτοί οι λίγοι οι
οποίοι θα μείνουν, όμως, υποχρεωτικά θα πρέπει να έχουν επιχειρηματική
αντίληψη, µε ό,τι αυτό σημαίνει. Δηλαδή να επενδύσουν και να παρακολουθούν
τις εξελίξεις.»
Μια θλιβερή «πρόβλεψη»
Εγώ με την γεωργική ποτέ δεν ασχολήθηκα. Η
οικογένειά μου δεν είχε χωράφια.
Μεγάλωσα, όμως, μέσα σε περιβάλλον αγροτικό. Σχεδόν όλες οι οικογένειες στο Παλαιοκκλήσι
(Ίσαρι) τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήταν αγρότες (βαμβακοπαραγωγοί ως επί
το πλείστον). Έτσι, άκουγα τα θέματα και τα προβλήματα που απασχολούσε τον
κόσμο αυτόν. Τους ένιωθα. Έβλεπα- μικρό
παιδί τότε- τις χαρές και τις λύπες τους. Τις προσδοκίες και τα όνειρά τους. Όνειρα σε ένα «ξεσκέπαστο» επάγγελμα.
Επάγγελμα στο έλεος του Θεού και του καιρού. Βλέπετε, δεν υπήρχε τότε Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπήρχε Παγκοσμιοποίηση
και όλα αυτά τα νεωτερίστικες έννοιες που οδήγησαν σήμερα και το αγροτικό επάγγελμα,
όπως και τον πρωτογενή τομέα γενικότερα σε μεγάλη συρρίκνωση και στο μέλλον σε
ακόμη μεγαλύτερη, όπως «προφητεύει» ο κ. Χίγκας. Τότε όλα βρίσκονταν στο έλεος του Θεού και του καιρού.
Αν ο καιρός ήταν
εχθρικός, υπήρχε στα πρόσωπά τους διάχυτη η αγωνία. Όταν πάλι ο καιρός ήταν
ευνοϊκός, ήταν όλοι με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Η παραγωγή θα
πήγαινε καλά, επομένως το χαρτζιλίκι για τα παιδιά θα ήταν μεγαλύτερο. Οι
γυναίκες θα αγόρασαν και κάτι επιπλέον στην εμποροπανήγυρη του Οκτωβρίου, ενώ
οι άνδρες θα έπιναν ένα κρασάκι παραπάνω. Το σημαντικότερο: όλες οι οικογένειες
είχαν μεγάλα σχέδια για τις σπουδές των παιδιών τους. «Ακόμη και χορτάρι θα φάω
εγώ, αρκεί να σπουδάσει το παιδί μου», έλεγαν. Αυτή η φράση φανέρωνε, βέβαια, τη
δυσκολία του επαγγέλματος. Όλοι, όμως, ζούσαν από αυτό και αυτοί που είχαν
μικρό κλήρο.
Σήμερα οι αγρότες γερνάνε και το ποσοστό των νέων που επιλέγουν να
ασχοληθούν με τη γη είναι πολύ χαμηλό. Η αλλαγή του
φορολογικού καθεστώτος θα επιταχύνει την αποχώρηση των αγροτών από το
επάγγελμα, καθώς δε θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις ληστρικές εισφορές
του ΟΑΕΕ, στα τέλη επιτηδεύματος και στις φορολογικές υποχρεώσεις. Αντίστοιχα,
η είσοδος ενός νέου χωρίς κεφάλαια στο επάγγελμα θα είναι δυσβάσταχτη, καθώς
για κέρδη €20.000 θα πρέπει να αποδίδει στο κράτος και στα ταμεία €11.000 και
πραγματικά δεν ξέρω κανέναν νέο αγρότη να έχει τόσα κέρδη από τον πρώτο χρόνο[2].
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αγρότες έχουν κάνει στο παρελθόν τεράστια
λάθη σε σχέση με τη διαχείριση των κοινοτικών επιδοτήσεων,
οι οποίες στην πλειοψηφία τους έγιναν σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια αναψυχής και
άλλες «έξαλλες» καταστάσεις. Φταίνε!
Φταίνε περισσότερο, όμως, οι πολιτικοί
που έδιναν- από πολιτικό καιροσκοπισμό;- ζεστό χρήμα και δεν τους υποχρέωναν μέρος του κεφαλαίου τους να
οδηγείται σε παραγωγικές επενδύσεις.
Και φτάσαμε τώρα στο σημείο να προεξοφλείται ο θάνατος του
αγροτάκου από τον κ. Χίγκα και κάθε «Χίγκα» σαν κάτι το φυσιολογικό.
Δεν είναι φυσιολογικό, είναι τραγικό. Και αν περνάει
από τα μυαλό σας- που σίγουρα περνάει- το ερώτημα γιατί πρέπει να γίνεται
διάκριση σε έναν επαγγελματικό κλάδο, η απάντηση είναι απλή: οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι αποτελούν τον
ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, καθώς στηρίζουν την ελληνική επαρχία (η
οποία έχει ερημώσει) και σε αυτούς βασίζεται η όποια διατροφική αυτάρκεια της
χώρας.
Σε μια ενδεχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, όπου θα μειωθεί η
διακίνηση αγαθών, θα είσαι πολύ χαρούμενος, φίλε αναγνώστη μου, για το γεγονός ότι
η γη της χώρας μας μπορεί να μας θρέψει. Μπορούμε να ζήσουμε
χωρίς το smartphone και το tablet
χωρίς freddo espresso και capuccino, αλλά όχι χωρίς
τροφή. Γι’ αυτό, προτού ευχηθείς να πεθάνει η γελάδα του γείτονα, σκέψου ότι
μπορείς να πίνεις γάλα από αυτήν, αν πεθάνει η δικιά σου!
Share this
