Η παρακμή της
ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης
Παρακολουθώ εδώ και καιρό
Τα τελευταία, όμως,
χρόνια η ενημέρωση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών έχει δύο γνωρίσματα:
Πρώτον, είναι σχεδόν πανομοιότυπη και ως προς την επιλογή των ειδήσεων και ως
προς τη σειρά προβολής τους. Δεύτερον, τείνει να γίνει και μονοθεματική, να
καλύπτει δηλαδή σχεδόν όλο τον τηλεοπτικό χρόνο μια είδηση μόνο! Άλλοτε είναι η τρομολαγνεία
αναφορικά με τις επιδρομές λιτότητας της ελληνικής κυβέρνησης. Άλλοτε
είναι η τρομολαγνεία αναφορικά με
τους τζιχαντιστές. Άλλοτε είναι οι πρόσφυγες που κατακλύζουν τα ελληνικά νησιά.
Στις μέρες μας είναι τα βοσκοτόπια στην Ιθάκη του Καλογρίτσα, ιδιοκτήτη της
μιας εκ των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών. Σχεδόν αυτό το θέμα- σε συνδυασμό
πάντα με το μόνιμο θέμα, τις περικοπές στις συντάξεις- μονοπωλούν τα δελτία
ειδήσεων της ιδιωτικής τηλεόρασης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί παρήκμασε έτσι η
ενημέρωση της τηλεόρασης;
Ας δούμε τι αποκάλυψε
μια πρόσφατη έρευνα που βασίστηκε στα στοιχεία των μετρήσεων τηλεθέασης σχετική
με το σημερινό θέμα μας. Σας μεταφέρω τα συμπεράσματα μόνο. «Θεατές ηλικίας,
στη συντριπτική τους πλειονότητα, άνω των 45 ετών παρακολουθούν πλέον τα δελτία ειδήσεων των καναλιών, ενώ την ίδια ώρα οι τηλεθεάσεις τους, είτε αφορά
στο πρόγραμμα είτε
στις ειδήσεις, γνωρίζουν τα
τελευταία χρόνια πρωτοφανή πτώση αν όχι κατάρρευση.
Αναλυτικότερα,
το Φεβρουάριο του έτους που
διανύουμε το δελτίο
ειδήσεων του Alpha, που ήταν η πρώτη επιλογή των τηλεθεατών, στο
σύνολο του κοινού είχε κατά μέσο όρο παρακολούθησης περίπου 700.000 τηλεθεατές. Στο λεγόμενο νεανικό και παραγωγικό κοινό
(δηλαδή σε ηλικίες από 15-44 ετών) το παρακολούθησαν μόλις 164.000 τηλεθεατές.
Μάλιστα, αν υπολογιστεί η τηλεθέαση στο κοινό ηλικίας από 15 έως 30 ετών, ζήτημα είναι αν
φτάνει τις 50.000.
Τι φανερώνουν οι παραπάνω μετρήσεις, φίλοι μου;
Αποστροφή, εγκατάλειψη και αποχή τεράστιας μερίδας του κοινού από την
τηλεοπτική ενημέρωση (πριν από 5-10 χρόνια είχε πολλαπλάσιο κοινό) και από
την άλλη περιορισμένη έως μηδαμινή τηλεοπτική παρακολούθησή
της επικαιρότητας από το νεαρό και μεσήλικο κοινό.
Τα αίτια της αποχής από την παρακολούθηση των
τηλεοπτικών ειδήσεων μπορεί κανείς να τα αποδώσει σε τρεις κυρίως
παράγοντες: Πρώτον, στη στροφή για
ενημέρωση μεγάλης μερίδας του κόσμου στο διαδίκτυο (σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το 72% των πολιτών
ενημερώνεται πρωτίστως από αντίστοιχες ιστοσελίδες). Δεύτερον, στα συνδρομητικά
κανάλια που αισίως έφτασαν το 1.000.000 συνδρομητές
(σημειωτέον, πως τα κανάλια αυτά απέκτησαν και τα δικαιώματα μετάδοσης αγώνων ποδοσφαίρου). Τέλος, στα τοπικά και περιφερειακά κανάλια
που λόγω της ψηφιακής εικόνας μα προπάντων της πλουραλιστικότερης ενημέρωσης
και της προβολής τοπικών ζητημάτων[2] έγιναν, επίσης, ελκυστικά.
Η τηλεόραση, λοιπόν, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς
πως ζει σήμερα και συντηρείται χάρις στις γερόντισσες και τους γέροντες. Γι’ αυτό και
δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες διαφημίσεις αφορούν φάρμακα για ηλικιωμένους, θερμοφόρες, παντόφλες,
σόμπες και άλλα συναφή.
Σε αυτή τη «γεροντοκρατία» της τηλεόρασης και ιδιαίτερα
στα δελτία ειδήσεων συντέλεσαν και δύο ακόμη λόγοι. Πρώτος και κυριότερος- κατά
τη γνώμη μου- η καχυποψία
που γέννησαν στο κοινό τα αποκαλούμενα
παιχνίδια διαπλοκής
καναλαρχών, τραπεζών και πολιτικών (κορυφαίο
παράδειγμα οι περιπτώσεις Μπόμπολα και Ψυχάρη). Και δεύτερον, η εξέλιξη των πραγμάτων που
οδήγησε σε νέες μορφές διαδραστικής ηλεκτρονικής πληροφόρησης και ενημέρωσης,
όπως αναφέραμε και πιο πάνω.
Επομένως,
καθόλου τυχαίο δεν είναι τα συμπεράσματα που φανέρωσε πρόσφατη έρευνα[3]:
το 80% του ερωτηθέντων στη χώρα μας
χαρακτηρίζει την τηλεόραση ανυπόληπτη. Έτσι, έπαψε να την πιστεύει και να
την παρακολουθεί.
Και τώρα τής απόμεινε (και στις ειδήσεις)
μόνον η τρίτη ηλικία. Πιο πολύ για συντροφιά (νάρκης του άλγους δοκιμές, που θα
’λεγε και ο ποιητής[4])
στη μοναξιά που η ηλικία αυτή κατά κόρον βιώνει παρά για έγκυρη ενημέρωση.
Share this
