Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος. Ήταν κωφός
και συνάμα η φωνή του σε τέτοιο βαθμό αλλοιωμένη που οι κρατικές υπηρεσίες τον
κατέταξαν στην κατηγορία των κωφαλάλων.
Με πολύ προσωπικό αγώνα στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Όταν
γέρασε, το βασικό του έσοδο, ήταν το προνοιακό επίδομα (το οποίο θυμάμαι
πιστωνόταν στο τραπεζικό λογαριασμό του με καθυστέρηση 2 μηνών!).
Επειδή
τα τελευταία χρόνια ήταν σχεδόν ολικά ανάπηρος, κατέθεσα τα σχετικά έγγραφα στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας
(ΚΕ.Π.Α.), ώστε να τον επανεξετάσουν. Το ΚΕ.Π.Α., εξέτασε τα έγγραφα μετά από 6
μήνες και αποφάσισε ότι ή αναπηρία του από 67% ήταν πλέον 95%. Εξέτασε τα
έγγραφα και όχι τον ασθενή, γιατί στο μεταξύ ο πατέρας μου είχε «φύγει»,
περιμένοντας και ρωτώντας με τα μάτια του (γεμάτα απορία θυμάμαι) πότε θα γίνει
αυτή η επανεξέταση…
Αυτός
ο απλός άνθρωπος, όταν ήταν νέος, χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος, αλλά με
πολύ προσωπικό μόχθο στάθηκε στα πόδια του και κατάφερε να προκόψει. Εγώ, ως
πρωτότοκος γιός του, ήμουν πάντα η σκιά του. Ως παιδί δέχτηκα κοινωνικό ρατσισμό λόγω του ανάπηρου πατέρα. Τώρα ως
ενήλικας βλέπω με ευαισθησία κάθε δράση των ανθρώπων αυτών. Διαπιστώνω, λοιπόν,
πως η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί είναι
διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά.
Επειδή
το αρχείο μου είναι οργανωμένο, δίνω ένα μόνο παράδειγμα. Στις 4 Δεκεμβρίου 2014 η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ[1]
«Αυγή» είχε πρωτοσέλιδο «Έστειλαν τα
ΜΑΤ σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες!». Το κείμενο υπέγραφε ο δημοσιογράφος Ανδριανόπουλος Βασίλης και μεταξύ
άλλων έλεγε: «Τα ΜΑΤ έστειλε η κυβέρνηση Σαμαρά για να εμποδίσουν Άτομα με
Ειδικές Ανάγκες να προσεγγίσουν το υπουργείο Οικονομικών! Με σύνθημα «Βάλτε
τέλος στην εξαθλίωσή μας» πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν σήμερα στο κέντρο
της Αθήνας τα Άτομα με Αναπηρία, διεκδικώντας τη θωράκιση των δικαιωμάτων του
που θυσιάζονται στον βωμό της οικονομικής κρίσης.» […]. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση. Τα άτομα με αναπηρία είναι πάλι στους
δρόμους.
Διαμαρτύρονται δικαίως. Είναι δυνατόν ελληνική κυβέρνηση να ακούει και να
συζητά- και αλίμονο αν τελικά δεχτεί- για περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα; Τα αναπηρικά (και γενικότερα προνοιακά) επιδόματα
αποτελούν την ελάχιστη προστασία ενός Κράτους που σε καμία άλλη περίπτωση δεν
ενδιαφέρεται για αυτή την ευάλωτη ομάδων πολιτών του, την ώρα που ως χώρα
βιώνουμε μια διαδικασία ραγδαίας κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους. Αυτά τα επιδόματα αναπηρίας είναι το
μοναδικό βοήθημα των ανθρώπων αυτών με βαριές αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις,
ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόσθετο και μεγάλο κόστος που επιφέρει η αναπηρία
τους. Είναι η ελάχιστη στήριξη στα άτομα με αναπηρία, που μπορούν να βασιστούν
μόνο στην οικογένειά τους[2].
Στη
σύγχρονη κοινωνία μας με την εμπορευματοποίηση των πάντων, η αξία της ζωής και
του ανθρώπου κατάντησαν να μετριούνται σύμφωνα με τη δυνατότητα παραγωγής.
Οι ανάπηροι, όντας ελάχιστα ενταγμένοι στη διαδικασία παραγωγής, θεωρούνται από
την καπιταλιστική οικονομική εξουσία άνθρωποι μειωμένης αξίας, άρα
«παρακατιανοί». Και ευχαριστημένοι, δηλαδή, να είναι που έχουν ένα κομμάτι
ψωμίω και ζουν κιόλας, για να μην ξεχνάμε και τη φράση του άλλοτε Υπουργού Υγείας
Ανδρέα Λοβέρδου[3]:
«Οι άνθρωποι δεν παθαίνουν κιόλας, ζουν
πολλά χρόνια μετά (και με) τη σύνταξή τους!
Αυτός
ήταν ΠΑΣΟΚ (σοσιαλιστής)! Η κοροϊδία και η απαξίωση που υφίστανται οι άνθρωποι
αυτοί είναι διαχρονική. Όποιος και αν κυβερνά.
Δυστυχώς!
Share this
