Ψύχραιμη ματιά
|
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
tokinitro.blogspot.gr
(ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ)
Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα
κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους
ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν
προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά)
είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα
θαλασσινή άμμος.[2] Το πρώτο, όμως, κείμενο αφιερωμένο πάντα στα
παιδιά.
«Ενώ
εσύ μου φώναζες…». Ένα κείμενο γροθιά για όλους τους γονείς!
Σοκ προκάλεσαν στο πανελλήνιο πριν από δέκα μέρες οι εικόνες ενός
μετανάστη που έδερνε με βιαιότητα το μικρό αγοράκι του, ενώ αυτό βρισκόταν στις
ντουζιέρες του καταυλισμού στη Χίο. Το μικρό παιδί προσπαθούσε να σταθεί όρθιο
μέσα στην μπανιέρα, ενώ ο πατέρας του το τραβούσε, το χτυπούσε στο πρόσωπο και
στα πόδια, με αποτέλεσμα το παιδί να πέφτει συνέχεια κάτω. Παρά τα κλάματα του
μικρού αγοριού, αυτός συνέχιζε για αρκετή ώρα να βασανίζει το γιο του.
Σοκ προκάλεσαν αυτές
οι εικόνες στο πανελλήνιο …. Ωστόσο,
ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση στο συγκεκριμένο θέμα. Γιατί πολλές φορές ως γονείς
ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από
εμάς. Τα οικονομικά
προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μάς κάνει να
ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Ποιο
είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας.
Παραθέτω ένα κείμενο[3],
για προβληματισμό. Ένα παιδί- ενήλικος πια- απευθύνεται στο γονιό του. Τί λέει;
Ενώ
εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια, επειδή ήμουν μικρός…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να
ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο
πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι, όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του
φερόμαστε άσχημα…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δε με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά
μου πονούσαν…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δε νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο
αδύναμο από μένα…
Ενώ
εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου, όταν μεγαλώσω…
Το κυριότερο:
Ενώ
εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που
μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Πρωινός Τύπος" κάθε Πέμπτη και
Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[1] Βαγγέλης
Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις «Κέδρος», 2007.
[1] Της Κατερίνας Μάλλιου, https://www.facebook.com/search/str/Katerina%2BMalliou/keywords_top.
Share this
