Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Τις μέρες
αυτές (του Πάσχα), συνεπικουρούντος του καλού καιρού, μού δόθηκε η ευκαιρία να
κάνω πολλές βόλτες, στρέφοντας την προσοχή μου στη νεολαία και βλέποντας τα
ενδιαφέροντα και τους τρόπους διασκέδασής της. Πόσο διαφορετικά είναι όλα αυτά
σε σχέση με το παρελθόν! Πόση μεγάλη διαφορά
με τον τρόπο που μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές … Παραθέτω, λοιπόν, ένα «αθάνατο»
κείμενο που διάβασα (διασκευασμένο από μένα) .
Αφιερωμένο
σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1970 (ίσως και … ακόμη παλιότερα)!
H
αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμασταν μια γενιά σε
αναμονή: περάσαμε την
παιδική μας ηλικία περιμένοντας… Δύο ώρες μετά το φαγητό πριν
κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο, για να ξεκουραστούμε, και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί, για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι
πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε
ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. […]
Οι κούνιες
ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Άλλοτε πάλι ήταν
σαρμανίτσες[2]. Μεγαλώνοντας,
περνάγαμε ατελείωτες ώρες κατασκευάζοντας σφεντόνες ή τόξα και κοφτερά βέλη
(άλλοι πάλι κοφτερές πέτρες), για να είμαστε πανίσχυροι στο «πόλεμο» που
γινόταν ανάμεσα στις παιδογειτονιές. Σπάζαμε
τα κόκκαλα και τα δόντια μας και ανοίγανε κεφάλια, όταν «παίζαμε πόλεμο» και
δεν «έτρεχε τίποτα». Δεν υπήρχε κανένας νόμος, για να τιμωρήσει τους
«υπευθύνους». Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο
ιώδιο ή μερικά ράμματα. Σε περιόδους… «ειρήνης»
παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» (κι όμως, κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση!).
Βγαίναμε από
το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη
τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο, αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους
δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν
χοντρός και αυτό ήταν όλο. Πίναμε
νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τη μουτσούνα τους
πάνω στη βρύση και κανένας μας δεν
έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι
μητέρες μας το αντιμετώπιζαν άμεσα, πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξίδι!
Δεν είχαμε
Playstations, Nintendo 64, ιδιωτικά
κερδοσκοπικά τηλεοπτικά κανάλια (με Survivor ή talent shows),
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές και Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν
κανονίζαμε τίποτα, απλώς βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν, για να μιλήσουμε
ή να φλερτάρουμε τα κορίτσια της γειτονιάς. Και τα «ρίχναμε», κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat
room και γράφοντας: ; ) : D
:- )
P> κ.ά.. Άλλοτε
πάλι παίζαμε το παιχνίδι «υπερπαραγωγή»: το κρυφτό. Ξεκινούσε απόγευμα, αφού
είχαμε διαβάσει και μας άφηνε η μητέρα να βγούμε στη γειτονιά, και τελείωνε
μαζί με τις ειδήσεις της ΕΡΤ, στις 10 το βράδυ!
Παίζαμε ποδόσφαιρο ατελείωτες ώρες… Χάσαμε δεκάδες μπάλες. Άσε που όλοι είχαμε τα γόνατά μας καταχτυπημένα, αλλά δεν μας
ένοιαζε! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
τους φωνάζαμε από την πόρτα. Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι
δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν
τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν
ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι!!!
Στα νησιά κάνανε
διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσανε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία, χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και
χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχνανε, όμως, φανταστικά κάστρα
στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Κοντολογίς: Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες, υπευθυνότητα και μέσα από
όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε, γιατί είχαμε ελευθερία. Αν και εσύ, φίλε μου αναγνώστη, είσαι από
τους «παλιούς»… χαίρε! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις ως παιδί….
[1] Ο κ.
ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Είδος
κούνιας. Μικρό ξύλινο φορητό κρεβατάκι, καμωμένο από τρεις κοντόπλατες σανίδες καρφωμένες
σε σχήμα σκαφιδιού και στερεωμένες σε δύο τέτοιες κάθετες με στρογγυλή βάση.
Εκεί ξαπλώναν το μικρό, πάντοτε ανάσκελα.
Share this
