Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Μην τα κάνετε, ρε, αν
νιώθετε πως θα γίνετε δολοφόνοι τους!
Πρώτο παράδειγμα-συμβάν: Δευτέρα 12 Αυγούστου
2013, Άργος: 47χρονος επιχειρηματίας, τυφλωμένος
από τη ζήλια για τη μητέρα του έφηβου κοριτσιού,
πυροβόλησε την 17χρονη κόρη του (!). «Θα σκοτώσω την κόρη μου, για να σ'
εκδικηθώ που με άφησες. Με κατέστρεψες…. Δεν σκοτώνω εσένα, για να ζήσεις με
τον πόνο της κόρης σου και να πεθάνεις μια ώρα νωρίτερα», έγραψε σε επιστολή
που άφησε.
Δεύτερο παράδειγμα-συμβάν: Πέμπτη 19 Ιανουαρίου
2017, Σητεία Κρήτης: 52χρονος λογομάχησε με την 30χρονη σύζυγό του και της πέταξε
με δύναμη ένα κινητό τηλέφωνο, το οποίο όμως χτύπησε θανάσιμα το παιδί τους
(ένα βρέφος 6 μηνών) που βρισκόταν στην αγκαλιά της. Το
μωρό μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου […] οι γιατροί κατέβαλαν
υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά δεν κατάφεραν να το κρατήσουν στη ζωή.
Τρίτο παράδειγμα-συμβάν: Πέμπτη 27 Απριλίου 2017, Αγία Βαρβάρα
-Αττική:
61χρονος πατέρας (συνταξιούχος αστυνομικός) έπνιξε την κόρη του, επειδή έκλαιγε
και την πέταξε σε παρακείμενο κάδο σκουπιδιών! «Ήταν η κακιά στιγμή» είπε, όταν
μετά από εξοντωτική ανάκριση, ομολόγησε την πράξη του.
Τι αξία έχει τελικά η ανθρώπινη ζωή; Αυτό αναρωτιόμουν δημόσια σε προηγούμενό μου κείμενο[1].
Βέβαια, θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς το ερώτημα: Πόση αξία έχει η ζωή
ενός ανθρώπου σε ένα «πολιτισμικό σύστημα αξιών» που την υποβιβάζει στο επίπεδο
της επιβίωσης; Που μας καταντά σαν τα ζώα; Με μόνο στόχο- σκοπό της ζωής μας
την επιβίωση; Τελικά, η ανθρώπινη ζωή είναι, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές
του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, η υπέρτατη αξία; Αν ναι, γιατί συμβαίνουν
όλα αυτά;
Το παραπάνω ερώτημα, όμως, σε καμία
περίπτωση δεν απαλλάσσει τους γονείς από τέτοιες πράξεις: την παραμέληση, την κακοποίηση, ακόμη περισσότερο τη δολοφονία των παιδιών τους!
Φίλοι
μου, την κακοποίηση, δυστυχώς, δεν την κάνουν μόνο τα ορατά σημάδια στο σώμα
ενός αθώου παιδιού. Το χειρότερο είναι πως οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους δεν
ξεχωρίζουν από κάποιο εξωτερικό χαρακτηριστικό και δεν προέρχονται από κάποια
συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, συχνά υπεράνω
πάσης υποψίας. Μπορεί να μοιάζουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες και να είναι
ευγενικοί με τους γείτονες τους και τον περίγυρό τους. Κατά
βάθος είναι ανώριμα, φοβισμένα ή επιθετικά άτομα.
Οι άνθρωποι αυτοί για διάφορους λόγους, που
σχετίζονται συνήθως με τη δική τους ανατροφή, όπως η υπερ-προστασία, η
ανεπαρκής συναισθηματική φροντίδα ή και η ανωριμότητα των δικών τους γονέων,
δεν ωριμάσαν ικανοποιητικά, ώστε να αναλάβουν με επάρκεια το ρόλο τους τώρα που
οι ίδιοι έγιναν γονείς. Αντιμετωπίζουν,
λοιπόν, αυτό το ρόλο με επιπολαιότητα: πιστεύουν ότι τα παιδιά «μεγαλώνουν μόνα
τους», ότι τα βρέφη είναι φυσιολογικό να κλαίνε ή ότι, αν φάνε και λίγο ξύλο τα παιδιά, «δε θα πάθουν τίποτα»
κ.ά.
Έχουν
συνήθως μια «ασπρόμαυρη», περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων, όπου όλα είναι
καλά ή κακά, χωρίς ενδιάμεσους χρωματισμούς. Έτσι, πιστεύουν ότι η στάση τους
είναι η σωστή, ενώ, αν κάποιος τους πει κάτι αρνητικό για τη συμπεριφορά τους
έναντι των παιδιών τους, θεωρούν ότι υπερβάλλει και ίσως το εκλάβουν ως
προσωπική επίθεση, αντί ως μια ευκαιρία για αυτοκριτική και αυτοβελτίωση. Στις
μέρες μας απαντάται πολύ ο τύπος εκείνου του γονέα που χαρακτηρίζεται από χαμηλή
αυτοεκτίμηση, η οποία σχετίζεται άμεσα και με την ανεπάρκεια που αισθάνονται
στην εκτέλεση του μητρικού ή πατρικού τους ρόλου, οπότε σε αυτή την περίπτωση το
κακό δεν αργεί να συμβεί.
Τέτοια εγκλήματα, όμως, όπως τα παραπάνω τιμωρούνται και από τους
γραπτούς νόμους μα προπάντων από τους άγραφους (συνείδηση, κοινή γνώμη, ήθη
κ.ά.) μιας κοινωνίας. «Στο κάτω- κάτω στης γραφής», όπως λέει και ένας φίλος
αναγνώστης, όταν μιλάμε για τέτοια συμβάντα, «τί σας φταίνε τα παιδιά και
παθαίνουν τα μύρια όσα από εσάς γονείς; Μην τα κάνετε, ρε, αν νιώθετε πως θα γίνετε δολοφόνοι τους!».Share this
