Ψύχραιμη
ματιά
Παίζουν
μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς…
Ποδοσφαιρική
περίοδο θυμίζει ξανά το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας[1],
καθώς ένας σημαντικός αριθμός βουλευτών (ανεξάρτητων και «μικρών» κομμάτων πλην
Κ.Κ.Ε.) εντάσσονται στις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο «μεγάλων» κομμάτων,
ενώ και οι ίδιοι οι «ανεξάρτητοι» βουλευτές σκέφτονται το πολιτικό (;)[2]
τους μέλλον.
Ο μεταγραφικός
… χάρτης έχει διαμορφωθεί μέχρι τη στιγμή που γράφω το κείμενο (αύριο δεν ξέρει
κανείς…) ως εξής:
Ι. Φωτήλας, Κ. Μάρκου, Χ. Θεοχάρη από το «Ποτάμι»
μετακινήθηκαν στη «Νέα Δημοκρατία», Ιλχ. Αχμέτ και Κ. Μπαργιώτας από το «Ποτάμι»
πήγαν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, ενώ πολύ πιο κοντά από κάθε άλλη φορά
φέρεται να είναι η μετακίνηση του Σπ. Δανέλλη (Ποτάμι), όπως και της κα. Κ. Παπακώστα (Νέα Δημοκρατία) και Θαν.
Παπαχρηστόπουλο, Βασ. Κόκκαλη και Ελ. Κουντουρά από τους ΑΝΕΛ στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη ΝΔ θεωρούν
δεδομένη την προσχώρηση των πρώην βουλευτών του Ποταμιού Γ. Αμυρά και Γρ.
Ψαρριανού. Τέσσερις ήταν οι απώλειες για την Ένωση Κεντρώων, αφού η Θ.
Μεγαλοοικονόμου πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Κατσιαντώνης στη Νέα Δημοκρατία, ο Γ.
Καρράς στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και ο Άρ. Φωκάς στους ΑΝΕΛ. Τέλος, τρεις ήταν οι απώλειες για τη Χρυσή Αυγή. Η
«αιμορραγία» των μικρών κομμάτων και η έλλειψη ενός διαφορετικού πολιτικού
λόγου που να δικαιολογεί την ύπαρξή τους, προβληματίζει τους βουλευτές που
αναζητούν μια «σίγουρη πολιτική στέγη»...
Και εγώ ρωτώ, φίλοι αναγνώστες: Είναι Πολιτική αυτή;
Τί να περιμένουμε οι πολίτες από τέτοια πολιτικά σχήματα και τέτοιους
ανθρώπους;
Παίζουν ακόμη και μέσα στη Βουλή. Παίζουν, αδιαφορώντας ουσιαστικά
για το δικό μας πόνο. Με την αγωνία του γονιού που βλέπει άνεργο το παιδί του,
έτοιμο να ξενιτευτεί, εάν δεν το έχει πράξει ήδη. Του συνταξιούχου να ζήσει
αξιοπρεπώς το υπόλοιπό της ζωής του. Του ανέργου οικογενειάρχη, που τον πνίγουν
τα χρέη, να βρει μια δουλειά. Του υπαλλήλου που βλέπει το εισόδημα του στο
βάραθρο και, επιπλέον, να επικρέμεται από πάνω του η «σπάθα» της απόλυσης. Παίζουν δήθεν για το δικό τους καλό, ουσιαστικά
όμως για την ικανοποίηση των δικών τους σχεδίων. Παίζουν μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς ως μέσο
ανάδειξης τους, στη θέση του νικητή.
Ωστόσο, όποιο πολιτικό σύστημα αποκλείει την άμεση
συμμετοχή των πολιτών από τη διαμόρφωση των δυναμικών του, με το κλασικό κόλπο
της περιπλοκότητας και της πολυνομίας, είναι σαθρό και πρέπει με τρόπους
ειρηνικούς ή ριζοσπαστικούς να επαναθεμελιωθεί εκ βαθέων. Τα συστήματα αυτά
με πρόσχημα την ελευθερία τους και τη δημοκρατία γίνονται περίκλειστα,
σταματούν να επικοινωνούν, να αλληλεπιδρούν προς όφελος του πολίτη[3].
Τέτοια
συστήματα νομοτελειακά εξελίσσονται σε προπύργια διαφθοράς και παρακμής και
αλλοιώνουν την ηθική οποιουδήποτε εργάζεται σε αυτά, καθιστώντας τον
συνυπεύθυνο και υπόλογο. Στα άνομα αυτά μορφώματα δεν υπάρχουν πιόνια και αρχηγοί, που
κινούν τα νήματα: Υπάρχουν μόνο ένοχοι, που αργά ή γρήγορα θα εξοβελιστούν από
την κοινωνία, όσο ανεκτική ή αδιάφορη κι αν είναι. Για τον απλό λόγο πως ο
ναρκισσισμός τους τα κάνει μη λειτουργικά και καρκινώματα στις προσδοκίες των
πολιτών.
[1] Ή μήπως
έτσι ήταν πάντοτε, προς δυστυχία των Ελλήνων πολιτών;
[2] Ή μήπως
θα ’ταν πιο σωστό να πω το «επαγγελματικό» τους
μέλλον;
Share this
