Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Η Παγκόσμια
Ημέρα Εκπαιδευτικών εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε το
1994 από την UNESCO, για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο
δάσκαλος μέσα στην κοινωνία είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης είτε
σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων.
Είμαστε ΤΥΧΕΡΟΙ όσοι
είμαστε Δάσκαλοι!
Ένας από τους
κορυφαίους Δασκάλους μου, ο συμπατριώτης μας κ. Βασίλης Κύρκος, καθηγητής
Φιλοσοφίας στο Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, όταν συνταξιδεύαμε με το αυτοκίνητό του
προς την Καρδίτσα, μου έλεγε πάντα ότι όλα ξεκινάνε από τη μόρφωση που
έχουμε ή δεν έχουμε. Απ' τις ικανότητες του μυαλού και των χεριών του ανθρώπου.
Αυτό είναι το «κλειδί» για όλα... «Μετά από κάθε γιατί», έλεγε, «να ψάχνεις το
γιατί των γιατί. Εκεί θα βρίσκεις πάντα πάνω από τη μισή απάντηση και ίσως όλη
την αλήθεια. Είναι σημαντικό, όταν βρίσκεσαι στα δύσκολα», συνέχιζε, «να μη δέχεσαι
αβασάνιστα τις εύκολες απαντήσεις που δίνουν πρόχειρα μια εξήγηση, που
κουκουλώνουν τα πράγματα.».
Έτσι μιλούσε
και στις διδασκαλίες του σε εμάς τους φοιτητές στο αμφιθέατρο Ιωαννίνων. «Να
προσέχετε», έλεγε, «τις εξηγήσεις που φουντώνουν της καρδιάς τις προτιμήσεις,
που χωρίζουν τον κόσμο, τους ανθρώπους και τα έργα τους σε άσπρο και μαύρο, που
φροντίζουν πιο πολύ να βολεύουν παρά να φωτίζουν την αλήθεια». Πάσχιζε να μας
μάθει πως πλούτος δεν είναι μόνο τα κτήματα και τα εμπορεύματα τα γρόσια και τα
φλουριά, αλλά όσα έχουμε στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, οι ικανότητες μας,
τα «πρέπει» που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας. Να μάθουμε να φροντίζουμε την
τιμή μας, προτού χρειαστεί να την υπερασπίσουμε.
«Προκόβουν
αυτοί που στο μυαλό τους δεν έχουν ντουβάρια, μήτε στα μάτια τους μπερντέδες»,
έλεγε. «Αυτοί που προσπαθούν να έχουν ορισμένες αρχές, που προσπαθούν να κάνουν
τα δύσκολα απλά, να γανώνουν τα μυαλά τους. Αυτοί που προσπαθούν να γράψουν τη
δική τους ιστορία, να χαράξουν το δρόμο τους».
Τώρα που και
εγώ είμαι δάσκαλος καταλαβαίνω ακόμη καλύτερα τα λόγια των Δασκάλων που γνώρισα
ως μαθητής, αλλά και ως εκπαιδευτικός αργότερα. Κάθισα δίπλα στον Λάμπρο
Γριβέλλα, τον Νίκο Καραφύλλη, τον Βασίλη Μαγόπουλο, τον Γιώργη Κλήμο, τον
Αργύρη Παπακώστα και τόσους άλλους που έχω κατά καιρούς μνημονεύσει στα άρθρα
μου….
Είτε το
ομολογεί κάποιος, φίλοι μου, είτε όχι το έργο του Δασκάλου δε χαρακτηρίζεται
απλώς επάγγελμα. Θεωρείται- και είναι- λειτούργημα. Γι’ αυτό και ανέκαθεν ο
τελευταίος όφειλε, σε σχέση με άλλους επαγγελματίες, να διαθέτει σειρά ηθικο- πνευματικών
εφοδίων, που του επιτρέπουν τη μεγιστοποίηση της παρεχόμενης ωφέλειας στα
παιδιά.
Ο καλός
εκπαιδευτικός του σχολείου, ειδικά στις μέρες μας, οφείλει να ξεχάσει τον παλιό
ηγεμονικό ρόλο του στην τάξη και να φροντίσει το ταχύτερο δυνατό να αποδεχθεί
και να προσαρμοστεί στα νέα- καθοδηγητικά κυρίως- καθήκοντά του. Από πομπός
πληροφορίας θα εξελιχθεί σε πομπό μεταπληροφορίας. Θα συνεργάζεται με τα παιδιά
και θα τα καθοδηγεί προς τη Γνώση ομαδικά.
Κοντολογίς, στις
μέρες μας ο ρόλος του δασκάλου είναι περισσότερο απαιτητικός από τον αντίστοιχο
κάθε άλλης εποχής. Τα εφόδια που πρέπει να έχει είναι πολλά και ιδιαιτέρως
δύσκολα στην πρόσκτησή τους. Όμως, όπως και εάν δει κανείς αυτή την ιδιότητα,
ένα είναι για μένα βέβαιο.
Είμαστε ΤΥΧΕΡΟΙ όσοι
είμαστε Δάσκαλοι!
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
Share this
