Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Η νέα σχολική χρονιά κλείνει τον πρώτο
της μήνα και ήδη οι εκπαιδευτικοί έχουν σχηματίσει μια πρώτη εικόνα για τους
μαθητές τους. Μέσα όμως από την προσωπικότητα του κάθε μαθητή διακρίνουν και
τον τύπο του γονέα που βρίσκεται πίσω του. Η Ηρώ Μυλωνάκου – Κεκέ, στο βιβλίο της «Συνεργασία
Σχολείου Οικογένειας και Κοινότητας. (Ιδιωτική έκδοση, 2009), σκιαγραφεί τα
χαρακτηριστικά του κάθε τύπου. Σε δύο κείμενα, εμπλουτισμένα και με δικά μου
στοιχεία και βιώματα θα παρουσιάσω τα χαρακτηριστικά αυτών των γονέων, τους
οποίους αδρομερώς κατατάσσω σε δύο κατηγορίες: στους απαιτητικούς γονείς και στους
επιτρεπτικούς (παραχωρητικούς) γονείς[2].
ΜΑΘΗΤΕΣ
και ΓΟΝΕΙΣ
Α’ Μέρος: Απαιτητικοί γονείς
Οι απαιτητικοί
γονείς ζητούν από τα παιδιά τους να ακολουθούν συστηματικά και αδιαμαρτύρητα
ένα βαρύ και, συχνά, δυσβάσταχτο πρόγραμμα, που οι ίδιοι προκαθορίζουν, χωρίς
να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες του κάθε παιδιού. Το
πρόγραμμα που επιβάλλουν οι απαιτητικοί γονείς σχετίζεται είτε με υπερβολικές
σχολικές υποχρεώσεις, όπως για παράδειγμα η προετοιμασία για το σχολείο, τα πρόσθετα
μαθήματα, τα φροντιστήρια είτε με εξωσχολικές συναφείς υποχρεώσεις, όπως η
εκμάθηση ξένων γλωσσών, η μουσική, το θέατρο, ο χορός, η συμμετοχή σε αθλήματα
και άλλα.
Αυτή η ρύθμιση
της ζωής του παιδιού, ακόμη και στις λεπτομέρειες, χωρίς να προβλέπεται
χρόνος
για παιχνίδι ή ανάπαυση, συχνά εξαντλεί τις δυνάμεις του και καθιστά τους
γονείς κουραστικούς. Με αυτό τον τρόπο οι γονείς επιβάλλουν μια μονότονη ζωή,
γεμάτη υποχρεώσεις, ασύμβατη συχνά με την ιδιοσυγκρασία και τις ανάγκες του
παιδιού, ενώ, ταυτόχρονα, το εμποδίζουν να αποκτήσει αίσθημα ευθύνης και
πρωτοβουλίας.
Να τι γράφει
ένας μαθητής: «Είμαι μαθητής της Α΄ Γυμνασίου. Σ’ αυτή την τάξη τα μαθήματα
είναι περισσότερα και δυσκολότερα απ’ ό,τι στο Δημοτικό σχολείο. Ο χρόνος για
τη μελέτη πολλαπλασιάστηκε, οι ελεύθερες ώρες μειώθηκαν. Ώρες για παιχνίδι
σχεδόν δεν υπάρχουν στο ημερήσιο πρόγραμμά μου. Στο τέλος της σχολικής ημέρας,
ύστερα από εντατική παρακολούθηση και συμμετοχή στα μαθήματα, αρχίζει το μεγάλο
μου βάσανο. Αφού γευματίσω, θα ξεκουραστώ λίγο και αμέσως μετά θα αρχίσω το
διάβασμα. Τι να πρωτοδιαβάσω όμως; Μαθηματικά, Αρχαία, Ιστορία, Θρησκευτικά;
Μεγάλος μπελάς! Για την Ιστορία έχω να διαβάσω πολλές σελίδες, στα Μαθηματικά
να λύσω αρκετές ασκήσεις, στα Αρχαία να γράψω εργασία. Από τη μια πλευρά οι
εξισώσεις, από την άλλη ο Οδυσσέας και η Ναυσικά, όλα μαζί πραγματικά με έχουν
τρελάνει. Τι να κάνω όμως;
Βλέπετε,
σήμερα έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις της κοινωνίας, γι’ αυτό πρέπει, επίσης, να
μάθω τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες, σε ηλικία που δεν έχω μάθει ακόμη καλά- καλά
τα ελληνικά. Έτσι, εκτός από τα μαθήματα του σχολείου μου, έχω καθημερινά να διαβάζω
αγγλικά και γερμανικά, που είναι επίσης πολύ δύσκολα. Έπειτα, λοιπόν, από
απασχόληση πολλών ωρών και στις ξένες γλώσσες, με το κεφάλι «καζάνι», γυρίζω
σπίτι να συνεχίσω τη μελέτη των υπόλοιπων μαθημάτων. Ζαλισμένος διαβάζω όσο
ακόμη κρατούν οι δυνάμεις μου. Η ώρα τώρα είναι 9.00 το βράδυ. Είναι ώρα για
φαγητό.
Μα επιτέλους,
βαρέθηκα πια! Τα μαθήματά μου παρουσιάζουν βέβαια ενδιαφέρον, αλλά έλα που
πρέπει να έχω και ελεύθερες ώρες για παιχνίδι και ξεκούραση! Όσο κι αν προσπαθώ
όμως να εξοικονομήσω αυτές τις ελεύθερες ώρες, δεν τα καταφέρνω. Ούτε παιχνίδι,
ούτε ξεκούραση λοιπόν. – Τι κατάσταση είναι αυτή; Τι θα γίνει, επιτέλους;»
Συνεχίζεται …
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Ο γονεϊκός τύπος «επιτρεπτικοί – παραχωρητικοί γονείς»
δημιουργήθηκε από τον ψυχολόγο John. Gottman,
κορυφαίου επιστήμονα στη συναισθηματική νοημοσύνη των ανθρώπων στη νεανική τους
ηλικία.
Share this
