Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Γάμος και θεάματα!
Στην
νέα μου οικία έχω θέα τον ναό του Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης. Βέβαια, θα μου
’λεγε κανείς που γνωρίζει την περιοχή, έχεις θέα και το Παυσίλυπο, το προαύλιο
του 3ου Δημοτικού, το «Αριστοτέλειο» φροντιστήριο, που βρίσκεται
ακριβώς απέναντι σου, και πολλά άλλα, εσύ στη θέα του ναού του Αγ. Κωνσταντίνου
και Ελένης «κόλλησες»; Τι είναι αυτό που σε κάνει να επισημαίνεις αυτό το
μέρος; Θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό της ειλικρίνειας-, λέγοντας για το
πόσο μεγαλόπρεπος ναός είναι, πόσο αξιοθαύμαστες τελετές λαμβάνουν χώρα στο
προαύλιο του (ειδικά όταν γιορτάζουμε κάποια επέτειο, τότε γεμίζει με στεφάνια-
πολιτικών προπάντων- το μνημείο που βρίσκεται δεξιά στην είσοδο προς το ναό-
και άλλες τέτοιες κουβέντες.
Θα
μιλήσω, όμως, με ειλικρίνεια. Βλέποντας καθημερινά το ναό στο νου μου
στριφογυρίζουν οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα που νιώθω, όταν γίνεται γάμος.
Α, τότε είναι να «χαζεύει» κανείς (είτε κυριολεκτικά διαβάσεις, φίλε αναγνώστη,
τη λέξη είτε μεταφορικά, έχει την ίδια ισχύ, είναι αμφίσημη που λένε και οι
φιλόλογοι). Και τι δε βλέπει να εκτυλίσσεται σε όλο το προαύλιο χώρο!
Τι
λαμπερή παράταξη εκ μέρους των παρευρισκομένων κατά μήκος του προαυλίου του
ναού εν αναμονή της άφιξης των νεόνυμφων! Τι κομψό, ωραίο, μα προπάντων ακριβό
ντύσιμο! Δεν έχει σημασία, αν το βάρος του σώματος είναι στους πιο πολλούς-
κυρίως τις κυρίες- επιπλέον 10-20 κιλά… Με ένα καινούριο ρούχο- ραμμένο
αποκλειστικά και μόνο για το «ευτυχές γεγονός»- όλα φαίνονται να επουλώνονται
και να εκλείπουν. «Φουσκωτοί»[2]
στην κεντρική είσοδο εμποδίζουν ενίοτε τον κόσμο να εισέλθει από εκεί, γιατί
έχει στρωθεί το χαλί- άλλοτε κόκκινο, άλλοτε λευκό με μαύρες ρίγες στα πλάγια,
για να ’ναι πιο ωραίο-, ώστε να μην λερώσει από τυχόν αλλότριες πατημασιές και
δε θα είναι «παρθένο», όταν περάσει η νύφη!
Πολλές
φορές ένας ηλικιωμένος άνδρας ντυμένος στα κατάλευκα (κουστούμι, γάντια,
παπούτσια) περιμένει στην είσοδο, ελαφρός γυρτός προς τα μπροστά. Αναρωτιέται
κανείς που βλέπει το θέαμα- γιατί περί τέτοιου πρόκειται- ποιος είναι ο ρόλος
του. Τελικά, «βλέπει» την απάντηση.: πρόκειται για τον «ιπποκόμο» που, όταν
φτάσει η νύφη, θα γείρει πιο πολύ, λες και καμπούριασε ξαφνικά και αμετάκλητα,
και θα πάει δουλικά να ανοίξει την πόρτα, ενώ, όταν βγει η νύφη «περιχαρής»[3],
αυτός θα κρατήσει την ουρά του νυφικού της…
«Μη!
Όχι ακόμη!», ακούγονται κάποιες φωνές. Είναι ο φωτογράφος, ο καμεραμάν και ο
χειριστής του drone! Τώρα αυτοί έχουν το λόγο-
ρόλο. Αρχίζει η δική τους εξουσία! «Στάσου έτσι, όχι… όχι έτσι, αλλιώς! Ελάτε
και εσείς από αριστερά, όχι, όχι από δεξιά είναι το σωστό (διαφωνούν ενίοτε και
μεταξύ τους)! Κάποια στιγμή (τουλάχιστον μετά από μισή ώρα) δίνουν την άδεια
στη νύφη και την οικογένειά της να βαδίσουν στο (σχεδόν απάτητο έως εκείνη την
ώρα, λόγω «φουσκωτών», όπως είπαμε και πιο πάνω) χαλί καθοδόν προς την είσοδο
του ναού, όπου κάθεται σε «αναμμένα κάρβουνα» ο γαμπρός, περιμένοντας την
εκλεκτή της καρδιάς του. Κατά μήκος του χαλιού, στη δεξιά και αριστερή πλευρά
του, υπάρχουν δάδες αναμμένες, ενώ την ίδια στιγμή στην είσοδο του ναού, στο ύψος
της πόρτας, ακούγονται εκκωφαντικά βεγγαλικά και αίφνης πέφτουν πολύχρωμα
φωτεινά αστεράκια!
Τότε
οι παραβρισκόμενοι ενθουσιάζονται με όσα βλέπουν. Χειροκροτούν συνεχώς και
επευφημούν, μόλο που πολλοί από αυτούς- είμαι σχεδόν βέβαιος ότι- ξέρουν τι
αξία έχουν όλα αυτά, τι ματαιοδοξία κρύβουν αυτές οι πολυτέλειες, όταν μάλιστα πραγματοποιούνται
με δανεικά (και αγύριστα) χρήματα ή με «βερεσέδια»…
Τέτοια
θεάματα λαμβάνουν χώρα αρκετά Σαββατοκύριακα[4]
στην είσοδο και το προαύλιο του μητροπολιτικού μας ναού. Χάθηκε δυστυχώς η απλότητα
και ο σεβασμός και προς αυτό το μυστήριο της θρησκείας μας. Όλα για το
«φαίνεσθαι», φίλοι μου, τίποτα για το «είναι». Όπως θα ΄λεγε και ο κορυφαίος
ποιητής μας, ο Γιώργος Σεφέρης, «το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά- σιγά
βουλιάζει και το στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό
του».
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Εικάζω ότι είναι συγγενείς της νύφης, οι
βλάμηδες, τα μπρατήμια, όπως τους λέγανε παλιά;
[3] Έχω την υποψία πως στην πραγματικότητα είναι
μες στην ένταση και το άγχος.
[4] Πάντως είναι αλήθεια ότι από χρόνο σε χρόνο
λιγοστεύουν όλα αυτά είτε λόγω οικονομικής κρίσης είτε λόγω του ότι πολλοί νέοι
επιλέγουν τον πολιτικό γάμο ή το σύμφωνο συμβίωσης.
Share this
