Ψύχραιμη
ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης
Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Στο προηγούμενο κείμενό μου[2]
μιλούσα για τις μετακινήσεις και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πάντα
συνέβαιναν στην Ελλάδα τέτοιες μεταμορφώσεις από τον Σαούλ στον Απόστολο Παύλο
και τούμπαλιν. Πάντα υπήρχαν οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις και οι πολιτικές
κωλοτούμπες.
Γιατί αυτή
η έρμη χώρα διακατέχεται από προσωπεία και όχι από πρόσωπα;
Ποια είναι η πιο κοινόχρηστη λέξη της
τωρινής δημόσιας ζωής – ή, έστω, μια από τις πιο κοινόχρηστες; Μα η λέξη
«διάλογος»[3].
Θαυμάσια! Γιατί ο διάλογος -η συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, ιδεών
κ.λ.π.- αποτελεί κατ' εξοχήν δημοκρατικό μέσο για την αντιμετώπιση και τη λύση
προβλημάτων ή θεμάτων κοινού- εθνικού ενδιαφέροντος.
Ωστόσο, στο κοινοβούλιο, στα στρογγυλά ή μακρουλά
τραπέζια ή στα «παράθυρα» της τηλεόρασης, κάθε «συνομιλητής» αποδύεται σ' έναν
απέραντο μονόλογο, μια που έγνοια του δεν είναι να πείσει τους άλλους (και το
κοινό) αλλά να κάνει φιγούρα και να μονοπωλήσει το μικρόφωνο, κραυγάζοντας
αφόρητες κοινοτοπίες και χιλιο-ξεφτισμένες ατάκες και διασύροντας ή
συκοφαντώντας τους άλλους. Έτσι, απ' αυτή τη σκυταλοδρομία αερο-μονολόγων,
κανένας δεν «φωτίζεται» και κανένα συμπέρασμα δε βγαίνει.
Τo γλαφυρότερο δείγμα αυτού του «συστήματος», το
προσφέρει η τηλεόραση, η Μεγάλη του Γένους Ξελογιάστρα. Ιδιαίτερα, με τα
περιβόητα «παράθυρα», όπου διάφοροι ειδικοί και μη, συμπολιτευόμενοι και
αντιπολιτευόμενοι, καλούνται ν' αναπτύξουν τις απόψεις τους και να «ενημερώσουν»
το Πανελλήνιο. Τότε, αρχίζει το «πανηγύρι»:
Παίρνει για παράδειγμα το λόγο ένας καλεσμένος, όμως πριν προφτάσει ν' αρθρώσει
τέσσερις λέξεις, χυμάει ένας δεύτερος και αρχίζει τον δικό του μονόλογο,
ταυτόχρονα με τον πρώτο... παρευθύς, επελαύνει ένας τρίτος, και αμέσως ένας
τέταρτος... παρεμβαίνει και ο παρουσιαστής ή παρουσιάστρια, λέγοντας τα δικά
του/της... ωρύονται και οι πέντε μαζί, έτσι που κανένας «ρήτορας» δεν ακούει
τους «συνομιλητές» του και κανένας απ' τους δύσμοιρους ακροατές δεν ακούει
κανένα τους, αφού δεν «πιάνει» ούτε λέξη από τις παπαρδέλες τους.
Δεν πρόκειται για «διάλογο κουφών», όπως λέγεται, αλλά για μιαν
αποβλακωτική οχλαγωγία, για έναν βαρβαρικό χαβαλέ, που κουφαίνει τους πάντες,
τόσο με την παλιά όσο και με τη μοντέρνα έννοια της λέξης «κουφαίνω». Φυσικά,
μετά απ' αυτόν τον ορυμαγδό, μένουν όλοι «μωροί ωσάν και πρώτα». Και αυτό,
ονομάζεται «δημοκρατικός διάλογος» και «ενημέρωση του κοινού»!
Ο Έλληνας είναι κακός συζητητής. Στο σπίτι του, στις συναναστροφές του,
στη δουλειά του, στις δημόσιες συζητήσεις, στο κοινοβούλιο, παντού. Δεν ξέρει
να ακούει με προσοχή κάποιον ομιλητή και επιστρατεύει ένα σωρό επιχειρήματα
σοφιστικά, για να τον αναστρέψει. Τις περισσότερες φωνές καταφεύγει σε
χειρονομίες και στην υπερύψωση της φωνής του, για να υπογραμμίσει τις ιδέες του
και να πείσει τους συζητητές για γνώμες που δεν έχουν κανένα λογικό έρεισμα.
Αλλά με χειρονομίες και φωνασκίες ο (ανόητος) λόγος δεν αναβαθμίζεται.
Υποβαθμίζεται, οπότε ένας τέτοιος «διάλογος» καταλήγει σε διαπληκτισμούς!
Και μια που πολλοί τέτοιοι «διάλογοι» έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες
τόσο στο εθνικό κοινοβούλιο όσο και στα τηλεπαράθυρα αναρωτιέμαι πάντα τούτο[4]. Γιατί αυτή η έρμη χώρα πάντα να διακατέχεται από προσωπεία και όχι από
πρόσωπα; Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω την ιστορία του ελληνικού
πολιτικού συστήματος, άλλο δηλαδή να λέει κάποιος, όταν είναι στην
αντιπολίτευση και άλλο όταν είναι στην κυβέρνηση. Αυτό δηλαδή το «δόγμα» η αντιπολίτευση
για την αντιπολίτευση ή ό,τι κάνει η κυβέρνηση εμείς να είμαστε αντίθετοι μόνο
και μόνο, γιατί το κάνει η κυβέρνηση ή αντίστοιχα το λέει ή το ζητά η
αντιπολίτευση δεν μπορώ να την αντιληφθώ, είναι έξω από την πολιτική με την
οποία εγώ προσεγγίζω τα πράγματα.
[1] Ο
κ. ΑΛΕΞΙΟΥ
αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός
Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr).
[2] Βλέπε Π.Τ. 23/1/2018 «Παίζουν
μόνο για την «πάρτη τους», χρησιμοποιώντας όλους εμάς…», σελ. 3
[3] Υποστηρίζει ο Μάριος Πλωρίτης σε κείμενό του στο «Βήμα», 25-11-2006.
[4] Μια άποψη που πολύ χάρηκα, όταν ευρισκόμενος
πρόσφατα στα Τρίκαλα την άκουσα από τον πρώην Δήμαρχο Τρικκαίων κ.
Χρήστο Λάππα.
Share this
