Ψύχραιμη
ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης
Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Σε όλη τη διάρκεια των εορτών τα
κείμενα που επιμελούμαι ή γράφω θα είναι στο κλίμα των ημερών. Ιδιαίτερη αναφορά και τιμή σε εκείνους τους
ανθρώπους που δύσκολα θα χαρούν αυτές τις μέρες είτε γιατί αντιμετωπίζουν
προβλήματα επιβίωσης είτε επειδή είναι μόνοι τους (βιολογικά ή συναισθηματικά)
είτε επειδή ο χρόνος κυλάει και η ζωή τους φεύγει και χάνεται μέσα από
τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμος θαλασσινή[2].
"Θα δούμε, φίλοι
μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά"
Μια φορά κι
έναν καιρό, σ' ένα χωριό της Κίνας ζούσε ένας αγρότης που είχε έναν γιο και ένα
άλογο. Ήταν ευχαριστημένος, γιατί είχε βοήθεια σε όλες τις δουλειές του
σπιτιού: στα κτήματα, στο κόψιμο και στο φόρτωμα των ξύλων το χειμώνα, στο
μάζεμα και στο κουβάλημα των φρούτων το καλοκαίρι.
Μια μέρα ο γιος, που ήταν στα
χωράφια, άφησε το άλογο ελεύθερο για να βοσκήσει. Όταν το φώναξε, για να το
φορτώσει και να γυρίσουν στο σπίτι, το άλογο είχε εξαφανιστεί. Το παλικάρι
στεναχωρημένο γύρισε στο σπίτι και είπε στον πατέρα του τι συνέβη. Τα νέα
κυκλοφόρησαν γρήγορα σε ολόκληρο το χωριό. Την άλλη μέρα όλοι οι συγχωριανοί
πήγαν στο σπίτι του άτυχου αγρότη και του είπαν στενοχωρημένοι:
"Πω πω,
τι άτυχος που είσαι! Τώρα πώς θα κάνεις τις δουλειές σου;"
Ο
αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:
"Θα
δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".
Πρωί- πρωί κάθε μέρα ο γιος έβγαινε να
ψάξει το άλογο. Έψαχνε για μέρες, αλλά μάταια. Ώσπου μια μέρα έκπληκτος είδε
μπροστά του το άλογό του να είναι περιτριγυρισμένο από καμιά δεκαριά άγρια
άλογα. Χωρίς να πλησιάσει πολύ, σφύριξε το άλογό του, που ήρθε αμέσως κοντά
του. Το παλικάρι πήδηξε γρήγορα πάνω στην πλάτη του αλόγου και άρχισε να τρέχει
προς το σπίτι. Παραξενεμένος από το θόρυβο πολλών ποδοβολητών, γύρισε και είδε
τα άγρια άλογα να τον ακολουθούν. Έφτασε τρέχοντας στο στάβλο, άνοιξε την πόρτα
και μαζί με το άλογό του μπήκαν και τα δέκα άγρια άλογα.
Το παλικάρι χαρούμενο έτρεξε στο
σπίτι και είπε στον πατέρα του τι συνέβη. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε
ολόκληρο το χωριό. Την άλλη ημέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του
τυχερού αγρότη και του είπαν χαρούμενοι:
"Πω πω,
τι τυχερός που είσαι! Τώρα θα κάνεις τις δουλειές σου εύκολα και θα γίνεις και
πλούσιος, πουλώντας τα άλογα".
Ο
αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:
"Θα
δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".
Τις επόμενες μέρες ο γιος
προσπαθούσε να εξημερώσει τα άλογα. Πέρασαν αρκετές ημέρες και νύχτες μέχρι να
το καταφέρει, αλλά ήταν ευχαριστημένος γιατί του έμενε να εξημερώσει μόνο ένα
άλογο, το πιο ατίθασο. Αφού παιδεύτηκε όλη την ημέρα, κατάφερε επιτέλους να
σταθεί πάνω στην πλάτη του. Ενθουσιασμένος, άρχισε να φωνάζει από τη χαρά του.
Το άλογο τρόμαξε και πέταξε τον αναβάτη του κάτω. Το παλικάρι, μόλις βρέθηκε
ξαπλωμένο κατάχαμα, κατάλαβε από τους πόνους ότι έσπασε το πόδι του και δεν
μπορούσε να το κουνήσει. Έτσι καβάλα στο άλογό του γύρισε στο σπίτι στενοχωρημένο
και είπε στον πατέρα του τι συνέβη.
Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε όλο
το χωριό. Την άλλη μέρα όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του άτυχου αγρότη
και του είπαν στενοχωρημένοι:
"Πω πω,
τι άτυχος που είσαι! Τώρα ποιος θα σε βοηθάει στις δουλειές σου;"
Ο
αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:
"Θα
δούμε, φίλοι μου... Ένα είναι σίγουρο: ότι όλα είναι περαστικά".
Δεν πέρασε πολύς καιρός, ο γιος είχε
ακόμη το πόδι του στο γύψο, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος με τη γειτονική χώρα.
Ήρθαν αξιωματικοί στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους άντρες του
χωριού, για να πάνε στον πόλεμο. Το γιο του αγρότη δεν τον πήραν, γιατί ήταν ακόμη
τραυματισμένος. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα σε ολόκληρο το χωριό. Την άλλη μέρα
όλοι οι συγχωριανοί πήγαν στο σπίτι του τυχερού αγρότη και του είπαν:
"Πω πω,
τι τυχερός που είσαι! Μόνο ο δικός σου γιος δεν πήγε στον πόλεμο".
Ο
αγρότης, ψύχραιμος, τους απάντησε:
Φίλοι μου, μην έρχεστε και
ξανάρχεστε. Κουράζεστε άσκοπα. Σας προτείνω να συνειδητοποιήσετε κάτι που είναι
απλό μα δεν το σκεφτόμαστε, δηλαδή ότι τη μια μέρα μπορεί να είμαστε τυχεροί
και την άλλη άτυχοι. Και τα δύο είναι περαστικά. Σημασία έχει να τα
καλωσορίζουμε και τα δύο και να πιστεύουμε ότι η ζωή κρατάει πάντα ένα δώρο στο
χέρι της, είτε μπορούμε να το αναγνωρίσουμε είτε όχι".
[1] Ο κ.
ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη και
Σάββατο στην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν επισημάνσεις,
παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Βαγγέλης
Pαπτόπουλος, «Η Μεγάλη Άμμος», εκδόσεις
«Κέδρος», 2007.
Share this
