Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια:
Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
Σώζοντας τη δική μας
ζωή, των παιδιών μας και όσων συνανθρώπων μπορούμε
Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, που
είχαν καταφέρει να επιβιώσουν σε πολύ σκληρότερες ιστορικές περιόδους, οι οποίοι
αδυνατούν σήμερα να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση. Το ίδιο και νέους, που χάνουν τα οικονομικά υποστηρικτικά
δίκτυα των γονιών τους και μόνο οι ουτοπικές- ρομαντικές ψευδαισθήσεις της
ηλικίας τους αποτρέπουν την κατάθλιψη.
Κι
όμως, φίλοι μου αναγνώστες. Η φτώχεια είχε ενσκήψει πολλές φορές και κατά το παρελθόν και η εμπειρία
έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζεται με αλληλεγγύη, συλλογικότητα και κοινό
όραμα. Υπάρχει, όμως, κάτι που
διαφοροποιεί την τωρινή κατάσταση: Το κράτος, αφού απέτυχε να διασφαλίσει ένα
minimum βιοτικό επίπεδο σε
εκατομμύρια πολίτες του, ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξη και λειτουργία του,
έχει στραφεί με όλες του τις δυνάμεις εναντίον της καθημερινότητάς τους. Παραβιάζοντας όλα τα
συνταγματικά κεκτημένα και ακυρώνοντας τους αγώνες και τις αιματοχυσίες
δεκαετιών, εξαπολύει τους μηχανισμούς, που διαθέτει, κατά της ίδιας της ζωής
των ανθρώπων, που κατοικούν στην επικράτειά του[2]. Οι δανειστές της
χώρας φαίνεται να μας μισούν[3], αλλά και οι
Έλληνες κυβερνώντες της τελευταίας οκταετίας αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν εύκολα
και ανυπεράσπιστα θύματα… αλλιώς δεν εξηγείται η στάση τους. Μείωση στη μείωση μέσω
των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι μισθοί και οι «κουτσουρεμένες» συντάξεις
κατάντησαν μηνιαίο επίδομα επιβίωσης!
Το ίδιο το κράτος, λοιπόν, αναπαράγει και
διαιωνίζει την παρακμή, σαν μια Λερναία Ύδρα που κατασπαράσσει κάθε αισιοδοξία. Καθημερινές αυτοκτονίες,
ξεριζωμός των νέων, δουλοπρέπεια, ανασφάλεια, ρητορική του πεζοδρομίου, νόμοι
πιο άδικοι από την παρανομία, τιμητές και ανδράποδα σκηνοθετούν το θέατρο του
παραλόγου, που έχει ξαφνιάσει και τους πλέον επαναστατικούς της θεωρίας και της
πράξης.
Φίλοι μου, ζούμε σε
ένα κράτος που θεωρεί τον πολίτη- είτε επειδή το πιστεύει είτε επειδή πιέζεται
από τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς»- ένοχο a priori. Ένα κράτος που στο όνομα
μιας δήθεν κάθαρσης και ανοικοδόμησης οργανώνει «ανθρωποθυσίες» και «παιδομαζώματα»[4]. Είναι μια νέας μορφής
κατοχή, μια σύγχρονη «Τουρκοκρατία». Το κράτος που ξεπουλά την εθνική
κυριαρχία, τις αξίες, τους θεσμούς και εξαναγκάζει τα παιδιά του σε
μετανάστευση είναι κράτος εχθρός.
Μέχρι σήμερα λέγαμε πως ο αντίπαλος είναι αόρατος και άρα πιο
επικίνδυνος. Τώρα τον ξέρουμε. Ας αντισταθούμε πια με κάθε τρόπο,
σώζοντας πρώτα τη δική μας ζωή, τη ζωή των παιδιών μας και συνάμα με αλληλεγγύη
και όσων συνανθρώπων μπορούμε.
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Ευστράτιος Παπάνης, «Ακαδημία των
Πολιτών», http://epapanis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_30.html
[3] Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις που κατά καιρούς
έκαναν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για τους Έλληνες, με πιο πρόσφατη αυτή του επικεφαλής
του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ: «Δαπάνησαν
όλα τα χρήματα σε ποτά και σε γυναίκες και μετά ζήτησαν βοήθεια».
[4] Οι στατιστικές
αναφέρονται σε 400.000 περίπου πτυχιούχους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα
μεταξύ των ετών 2010-2016, ενώ οι αυτοκτονίες τα χρόνια της κρίσης σύμφωνα με
τις μετρήσεις του Δημήτρη Μαντέ ανέρχονται
από 30000 έως 50000 άνθρωποι (!!!).
Share this
