Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου

 

Ψύχραιμη ματιά

Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]

 

Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου[2]

 

Αναμφισβήτητα το σημαντικότερο (και συνάμα τραγικότερο) γεγονός αυτού του καλοκαιριού ήταν οι καταστροφικές πυρκαγιές πρωτίστως στην Βόρεια Εύβοια και την Αττική, αλλά και στην Πελοπόννησο και αλλού το πρώτο εικοσαήμερο του μήνα που διανύουμε. Έχασαν τα σπίτια, το βιός και τις δουλειές τους χιλιάδες πολίτες. Ο πόνος τους είναι ανείπωτος. Τα πολιτικά κόμματα- που σημειωτέον ενεργούν με κυριότερο γνώμονα τη διαιώνισή τους- έπραξαν τα «αναμενόμενα», όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό στη χώρα μας: Το κόμμα που κυβερνά υποστήριξε ότι έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και πάντως όσο και αν «προσπαθεί να βρει λάθη που έγιναν και ποιες είναι οι ευθύνες, δεν μπορούν να εντοπίσουν μεγάλα λάθη επιχειρησιακά». Κυριότερο επιχείρημα του είναι ότι δε χάθηκαν ανθρώπινες ζωές! (Σημειώνω ότι υπήρξαν νεκροί. Λίγοι μεν, πάντως υπήρξαν!).

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν την κυβέρνηση πως δεν έκανε τίποτα σωστό, διότι είναι ανίκανη. Και η ζωή συνεχίζεται με ευχές και κάποια ημίμετρα για τους πληγέντες. Σημαντικό (και βρώμικο θα ’λεγα) ρόλο παίζουν τα ιδιωτικά- κυρίως- τηλεοπτικά κανάλια που ένα γεγονός, το φορτίζουν, το διογκώνουν και ξαφνικά το «ρίχνουν» στην αφάνεια, ασχολούμενα με άλλα θέματα επικαιρότητας, με πρώτο και καλύτερο την τρομολαγνεία στο θέμα του κορωνοϊού, ενώ το σωστό θα ήταν με τη συνεχή παρουσίασή του στις σωστές, βέβαια, διαστάσεις να πιέζουν την εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει άμεσα και ολοκληρωμένα έργα αποκατάστασης των ζημιών της περιοχής και των ανθρώπων που καταστράφηκαν.

Ας δούμε, όμως, και την ευθύνη του ανθρώπου. Η Φύση και Άνθρωπος συνδέονται με ένα πανίσχυρο δεσμό μεταξύ τους. Η φύση αποτελεί το βασικό, καθοριστικό, παράγοντα στη βιολογική, ψυχική και πνευματική ζωή του ανθρώπου, ενώ διαμέσου αυτής διαμορφώνεται όλη του η υπόσταση. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε και εξελίχθηκε εντός της, η μεταξύ τους σχέση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχέση μητέρας – παιδιού. Μέσα σε αυτή έμαθε να επιβιώνει, να προστατεύεται, να βρίσκει τροφή και να κοινωνικοποιείται. Επιπλέον, η μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι κρίσιμης σημασίας για την ψυχική του υγεία, καθώς βρίσκει ψυχική γαλήνη και ανάπαυση, ξεπερνάει το άγχος που του δημιουργούν οι σύγχρονες, γκρίζων αποχρώσεων, πόλεις και μοιράζεται με την πλάση το αίσθημα της ελευθερίας που ενυπάρχει σε αυτή.

Κι όμως… Σήμερα ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον, με συνέπεια να απουσιάζει ο απαιτούμενος σεβασμός. Οι δραστηριότητες του έχουν ως αποτέλεσμα την οικολογική καταστροφή σε μη αναστρέψιμο βαθμό, και ως εκ τούτου προκαλούν τη διατάραξη της φυσικής ισορροπίας που εσχάτως όλο και πιο πολύ ακούμε να αποκαλείται κλιματική αλλαγή ή– πιο εύστοχα- κλιματική κρίση.  Έχουμε ως όντα μετατραπεί σε ασεβή και εγωιστικά πλάσματα, με σοβαρή έλλειψη οικολογικής συνείδησης και άκριτη επιδίωξη οικονομικού κέρδους.

Όμως, η παράβαση αυτής της τάξης και της αρμονίας έχει ως επακόλουθο τα οικολογικά προβλήματα και η «τίσις», η τιμωρία που μας επιβάλλει η Φύση για την αδικία που διαπράττουμε εναντίον της είναι πολλαπλή: υπερθέρμανση του πλανήτη, έντονα καιρικά φαινόμενα (περίοδοι ξηρασίας, θυελλώδεις ανέμους και θανατηφόρες πυρκαγιές, καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις ή έντονους χιονιάδες).

Τί τραγικό, φίλοι μου! Επιδιώκουμε ποιότητα στη ζωή μας, εκμεταλλευόμενοι βάναυσα τη Μητέρα μας Φύση, αλλά προεικονίζουμε με μαθηματική ακρίβεια την καταστροφή μας ως είδος…

---

[1]  Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί στην εφημερίδα της Καρδίτσας "Πρωινός Τύπος" στο φύλλο του Σαββατοκύριακου. (Για τυχόν επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)

[2] Με τη λέξη «ανθρώπου», δεν εννοώ τον ανόητο που αποφάσισε εκείνη τη- μοιραία, όπως αποδείχτηκε- μέρα με τόσα μποφόρ αέρα να κάψει ξερόχορτα ή τον άλλον που έκανε ηλεκτροσυγκόλληση (!), αλλά το ον «Άνθρωπος» γενικότερα.

Share this

Βασίλης Αλεξίου