Κλείστε τις
τηλεοράσεις σας
Να
θυμάστε ότι περισσότερος χρόνος για τηλεόραση σημαίνει λιγότερος χρόνος για ζωή
και μάθηση. Σύμφωνα με έρευνα της Αμερικανικής Εταιρείας Παιδιατρικής,
ένα παιδί που γεννήθηκε στη δεκαετία του ’80 μέχρι τα 70 του χρόνια θα έχει
ξοδέψει πάνω από μια επταετία μπροστά στη μικρή οθόνη. Σε αρκετές περιπτώσεις ο
χρόνος αυτός θα υπερβαίνει τα χρόνια που θα ξοδέψει στα θρανία και στο διάβασμα. Αντίστοιχες στατιστικές αποκαλύπτουν
ότι υπάρχει άμεση συσχέτιση ανάμεσα στις ώρες που ξοδεύει ένα παιδί μπροστά
στην τηλεόραση και στο ποσοστό αποτυχίας στα σχολικά τεστ (όσο περισσότερες οι
ώρες τόσο μεγαλύτερη η αποτυχία).
Όσο
οι «ειδικοί» θα μαλώνουν, εσείς καλύτερα να απέχετε από την τηλεθέαση.
Οι διάφορες θεωρίες των «επιδράσεων της τηλεόρασης» καταλήγουν σε αντικρουόμενα
συμπεράσματα. Δεν υπάρχει, για
παράδειγμα, σύγκλιση απόψεων ως προς την έκταση των επιπτώσεων που έχουν τα βίαια θεάματα ή οι διαφημίσεις σε
παιδιά και ενηλίκους. Άλλοι θεωρούν ότι το μέσο είναι παντοδύναμο (άρα είναι
δύσκολο να του αντισταθεί κανείς), ενώ δε λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν
ότι οι επιδράσεις του μέσου είναι μηδαμινές και σε κάθε περίπτωση άκρως
υποκειμενικές και μη μετρήσιμες. Επομένως, δεν έχει σημασία πόσο, πώς και τι
παρακολουθεί κανείς, αλλά η συνολική συγκρότηση κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας.
Το
ερώτημα αυτό συμπυκνώνεται εύγλωττα στην ενδιαφέρουσα ταινία του Όλιβερ Στόουν
«Γεννημένοι δολοφόνοι»: Είναι η τηλεόραση που κατασκευάζει τους θύτες και τα
θύματα ή απλώς τους παρουσιάζει στον παραμορφωτικό καθρέφτη της,
δημιουργώντας, με τη σειρά της, επιπλέον αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια εθισμένη
στο θέαμα κοινωνία του «homο videns»;
Share this
