Ψύχραιμη ματιά
Αλλιώτικους δασκάλους μάς θέλουν οι μαθητές μας
«Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και οι εκπαιδευτικοί του
σχολείου στη χώρα μας δεν χαίρουν, ως κλάδος, ιδιαίτερης εκτίμησης[1]; Διότι το να
πούμε ότι οι εκπαιδευτικοί σήμερα είναι λιγότερο καλλιεργημένοι, με λιγότερα
προσόντα και λιγότερο κοντά στα παιδιά από τους παλιότερους είναι επιχειρήματα
που καταρρέουν με κρότο. Αυτό που
συμβαίνει, λοιπόν, είναι ότι έχουν αλλάξει οι προσδοκίες των γονέων. Και
αυτό που έχει χάσει την αξία του δεν είναι οι εκπαιδευτικοί ως πρόσωπα αλλά ως
ο ρόλος που τους ζητούν οι άλλοι να παίξουν», καταλήγει ο αξιόλογος συνάδελφος.
Πράγματι, ενώ
παλιότερα οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο «για να μάθουν γράμματα
και να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία» σήμερα αυτό έχει περάσει σε
δεύτερη μοίρα, αφού αυτό που πρώτιστα λαχταρούν είναι «να περάσουν τα παιδιά
τους στο πανεπιστήμιο». Με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα. Ακόμα και εις βάρος
των παιδιών τους. Από τη στιγμή, όμως, που αυτή την εργασία την έχει αναλάβει
κατ’ αποκοπή η φροντιστηριακή παιδεία, αυτό για τους γονείς σημαίνει ότι οι
εκπαιδευτικοί του σχολείου είναι ανάξιοι και αχρείαστοι. Η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική, λοιπόν, αντιμετώπιση της παιδείας από
τους γονείς είναι η βασική αιτία της απαξίωσης των δημόσιων εκπαιδευτικών.
Ωστόσο, αν ο
γονέας, βλέπει το παιδί του ως άλογο κούρσας τότε το επόμενο βήμα είναι να
επιλέξει και εκείνον τον εκπαιδευτή που διαθέτει τα καλύτερα «αναβολικά» να το
«ντοπάρει». Γιατί, όπως στον αθλητισμό το ντόπινγκ το γεννάει ο πρωταθλητισμός,
έτσι και στην εκπαίδευση την εκτόξευση της φροντιστηριακή παιδείας που
συνοδεύεται παράλληλα από την απαξίωση του σχολείου τη δημιουργεί ο
ανταγωνισμός των γονέων για την επιτυχία των παιδιών τους.
Αλλά και πολλοί από εμάς, τους καθηγητές του Δημόσιου Σχολείου, υιοθέτησαν αυτή τη λαθεμένη αντίληψη,
κάποιοι ίσως και με σκοπιμότητα[2]. Έχουν σαν μοναδικό στόχο τις όσο γίνεται περισσότερες επιτυχίες στις
εισαγωγικές και για να τις εξασφαλίσουν αναμασούν μονότονα γνώσεις, που θα
μπορούσε να βρει κανείς σε οποιοδήποτε έγκυρο βιβλίο. Φαίνεται να μη νοιάζονται
να κεντρίσουν την περιέργεια, να δημιουργήσουν ερωτηματικά, να εξάψουν την
φαντασία των νεαρών μαθητών, για την απόκτηση εκείνης της Γνώσης που αποσκοπεί
στην ερμηνεία του κόσμου με εργαλείο την επιστήμη.
Οι μαθητές
στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, ιδιαίτερα στο Λύκειο, σε μικρότερο ή
μεγαλύτερο βαθμό αντιμετωπίζονται στεγνά και αφυδατωμένα ως υποψήφιοι που οφείλουν να ξέρουν τις απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν
έχουν προλάβει να τους απασχολήσουν ως ανθρώπους και οι καθηγητές, συνεπείς
στον ρόλο τους, βιάζονται να δώσουν προκαταβολικά απαντήσεις που θα αρέσουν
στους εξεταστές- διορθωτές των γραπτών τους. Αυτή η ατέρμονη και, μέχρι
απελπισίας, βαρετή διαδικασία (των Πανελλαδικών Εξετάσεων), που μερικοί
ρομαντικοί αποκαλούν μεταλαμπάδευση της γνώσης, εξακολουθεί να συντελείται
δεκαετίες τώρα στο «καταθλιπτικό» εκπαιδευτικό σύστημα (Δημόσιο και
Φροντιστηριακό) της χώρας μας.
Αλλιώτικους
δασκάλους μάς θέλουν οι μαθητές μας, ακόμη και αν πολλοί γονείς τους δε
συμφωνούν, αφού σκέφτονται τους χρησιμοθηρικά και ωφελιμιστικά. Να έχουμε ως πρώτο μέλημα να τον
εξασκήσουμε να παρατηρούν τον κόσμο και όχι απλώς να τον βλέπουν. Γιατί η παρατήρηση από μόνη της γεννάει
απορίες - όσο πιο προσεκτική τόσο πιο πολλές και πιο δημιουργικές. Επιπρόσθετα,
να τους καθοδηγούμε πώς να ψάχνουν μεθοδικά τις απαντήσεις στα βιβλία.
Τέλος, να εμψυχώνουμε την παρόρμησή τους να τολμήσουν το δικό του δειλό βήμα
στην ανακάλυψη του καινούργιου, προσθέτοντας έτσι έναν μικρό κρίκο στην
αλυσίδα της γνώσης που κληροδοτείται.
[1] Αναρωτιέται ο συνάδελφος Φυσικός Δημήτρης
Τσιριγώτης
σε ένα καταπληκτικό κείμενό του με τίτλο «Άλλο εκπαιδευτικοί και άλλο
εκπαιδευτές αλόγων κούρσας», που δημοσιεύτηκε στο site www.alfavita.gr, την Κυριακή, 14 Φεβρουάριος, 2016.
[2] Σύμφωνα με δήλωση (13/9/2017) του
Υπουργού παιδείας, κ. Γιαβρόγλου, «το 25% των καθηγητών στα μαθήματα που
εξετάζονται πανελλαδικά κάνουν ιδιαίτερα στους ίδιους τους μαθητές τους!». Κατ’
εμέ το νούμερο φαίνεται υπερβολικό, το θέμα, όμως, είναι υπαρκτό.
Share this
