Ψύχραιμη ματιά
Επιμέλεια: Βασίλης Αλεξίου, Φιλόλογος [1]
20 χρόνια στον Τύπο και ακόμη νιώθω πνευματικά
«πυγμαίος»[2]
Ήταν μέσα δεκαετίας του ’90, όταν
νεότατος, έμπαινα στην «οικογένεια» του «Πρωινού Τύπου» (Π.Τ.). Δεν ξεχνώ ποτέ,
όσα χρόνια και αν περάσουν, δύο πράγματα από την «εισαγωγή» μου αυτή: Πρώτον, το
φιλικό κλίμα των ιδιοκτητών του. Ήταν
τρεις τότε: ο κ. Τριαντάφυλλος Τσαντίλης, ο αείμνηστος κ. Στέφανος Παπαντώνης[3]
και ο κ. Γιώργος Αμβροσίου[4].
Δεύτερον, το δέος που ένιωθα για όσους αρθρογραφούσαν τότε. Όχι στην
πληροφοριακή ειδησεογραφία- ρεπορτάζ (το οποίο κάλυπτε άριστα ο Δημήτρης
Ζιάκας)[5].
Μιλώ για την ερμηνευτική και επιστημονική δημοσιογραφία[6]. Έγραφαν τότε οι παρακάτω: Βασίλης Αναγνωστόπουλος, (καθηγητής
Πανεπιστημίου), Λάμπρος Γριβέλλας, Νίκος Καραφύλλης, Ζήσης Τσιαμούρτας (και οι τρεις διδάσκαλοι)[7],
ο καρδιολόγος Θωμάς Κόντος, ο Γιώργος Κωτσός (μετέπειτα δήμαρχος
Αργιθέας, νυν Μουζακίου) και άλλοι που φοβάμαι ότι ξεχνώ! Ήταν άλλωστε τόσοι
πολλοί... Και μόνο που βρισκόμουν δίπλα τους και μου μιλούσαν με ευγένεια και
σεβασμό, ενθαρρύνοντας με, ήταν για μένα μεγάλη τιμή. Όσον αφορά τα κείμενά
τους (με τις αρετές που διέκρινε το γραπτό λόγο του καθενός) εγώ διαβάζοντας
τα, ένιωθα πνευματικά «πυγμαίος»!
Τα χρόνια πέρασαν. Σήμερα, 20 χρόνια μετά,
γράφω ακόμη στον Π.Τ.[8].
Και υπάρχουν στην εφημερίδα άλλοι συνεργάτες. Ο γεωπόνος Κώστας Βλάχος, ο φιλόλογος Δημήτρης
Καραγιαννάκης, ο πολιτικός μηχανικός Αριστομένης
Καλυβιώτης, ο παλαίμαχος της δημοσιογραφίας και της πολιτικής Βασίλης Μπρακατσούλας και άλλοι πολλοί,
που τώρα μού διαφεύγουν. Διαβάζοντας τα
κείμενα του καθενός τους, νιώθω και πάλι το ίδιο συναίσθημα: δέος. Με τον
έναν για την αίσθηση χιούμορ που διαθέτει, παρουσιάζοντας ωστόσο τη ρεαλιστική
πραγματικότητα. Με τον άλλον για τη λαογραφική και συνάμα γλωσσολογική του
έρευνα. Με τον άλλον για την (πάντα γοητευτική μυθιστορηματική) αυτογραφία. Να
ξέρουν ότι τα κείμενά τους διαβάζονται από πολλούς και έχειουν μεγάλη απήχηση.
Να είναι καλά. Και τους ευχαριστώ για τα βιβλία που μου δώρισαν, ιδιαίτερα τον Βασίλη Μπρακατσούλα που με μεγαλοθυμία
δέχτηκε και την κριτική μου. Αλλά συνάμα όλοι αυτοί οι «συνάδελφοί» μου στην
εφημερίδα να μην ξεχνούν (που ως μεγαλύτεροι και εμπειρότεροί μου είμαι
σίγουρος πως το γνωρίζουν) και τούτο.
Όσοι από μας αποφασίζουμε
είτε από καθήκον είτε από πείσμα με των ανθρώπων τις βουλήσεις, τις πράξεις
και τις λιποταξίες να ασχοληθούμε, μια συμβουλή,
από τη λίγη πείρα μου μας δίνω: Καλύτερα χίλια κακά να τους κάνουμε και ένα
καλό κατόπιν, παρά χίλια καλά με ένα στραβοπάτημα στο τέλος. Γιατί είναι έτσι
όλα καμωμένα, ώστε όσοι έχουν εξοικειωθεί με το κακό απέραντη ευγνωμοσύνη να
νιώθουν για την ελάχιστη εύνοια κι εκείνοι πάλι που επαναπαύτηκαν στο καλό,
μπρος την κακοτοπιά, χολή να στάζουν. Κι όσοι από αγάπη ή διαστροφή τον εαυτό μας
θελήσουμε να προσφέρουμε ήδη θα έχουμε συνηθίσει να μεταλαμβάνουμε τη ματαίωση[9].
[1] Ο κ. ΑΛΕΞΙΟΥ αρθρογραφεί κάθε Πέμπτη
και Κυριακή σστην εφημερίδα της Καρδίτσας «Πρωινός Τύπος». (Για τυχόν
επισημάνσεις, παρατηρήσεις, επικοινωνία
κ.τ.λ: vaalexiou@yahoo.gr)
[2] Νάνος, μικρός.
[3] Ο οποίος με γνώριζε από την παιδική μου
ηλικία, αφού η σύζυγός του ήταν από το χωριό μου, τη Φυλακτή Καρδίτσας.
[4] Σημειώνω πως ο δημοσιογράφος Γιώργος Αμβροσίου ήταν και ιδρυτής της συγκεκριμένης
εφημερίδας το φθινόπωρο του 1992, πριν συνεργαστεί με τους άλλους δύο
προαναφερόμενους επιχειρηματίες και την κάνουν καθημερινό φύλλο το Σεπτέμβριο
του 1993.
[5] Αυτό το χαμογελαστό παιδί, εάν είναι σωστές
οι πληροφορίες μου, ζει πλέον στην Πελοπόννησο.
[6] Την οποία ακολούθησα και εγώ με μια
ψυχοκοινωνική οπτική.
[7] Τους οποίους είχε τιμήσει το Φροντιστήριο
μου το Μάρτιο του 1998, σε σχετική εκδήλωση στο ξενοδοχείο «ΚΙΕΡΙΟΝ».
[8] Με μια ανάπαυλα, όταν διορίστηκα καθηγητής
Μέσης Εκπαίδευσης στην Κω.
[9] Ευστράτιος Παπάνης, «Ακαδημία των Πολιτών», http://epapanis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_30.html, ποίημα «Η Ματαίωση».
Share this
